Vísir - 27.04.1915, Side 3

VISIR
S^tvUas5 ^úSSetia^ sxttotv o$ feampaovn. S\m\ V9&.
Húsnæði.
Eitt til tvö herbergi hentug fyrir skrif-
stofur óskast nó þegar f miðbænum.
Afgr. v. á
MUaúvxs&uY
eru nú í háu verði, þó borgar enginn þær jafnháu verði og
Versl. ,Hlíf\ Grettisg. 26
gerir nú fyrst um sinn, séu þær hreinar og vel þurrar.
Sx\p\S V»fc\5amS meSan \iaS S^SsVV
BMT Hringið upp síma nr. 593. "HS
þessa pilta fá óþvegnar skammirn-
ar, þess vegna skrifaöi eg yður, því
eg' veit að það er ekki spaug að
fást við gamla manninn. Yðar
exellence óyfirvinnanlegasti hermar-
skálkur, general vorwárts ööru
nafni, ílSkulegasti herra Blucher, eg
er yð«r auðmjúkur, undirgefnasti
Mattías Keller
sótari í Schweidnitz 1815.
NB. Ef þér sjáið drenginn minn,
bið eg afarvel að heilsa, en verið
ekki að gefa honum neitt, því eg
heh ávalt vanið hann á reglusemi.
Jæja, vertu nú sælb.
Sá sem verslar f
NÝHÖFN í dag,
kaupir án efa sér í hagl
Export-kaffið
ágæta (kaffikannan), nýkomið í
Versl. H líf,
Grettisgötu 26.
Hf. .Nýja lðunn’
kaupir ull og alls konar
tuskur fyrir hæsta
verð.
Skrifstofur fást tll leigu á
Hólel ísland, nú þegar. —
Finnið Theodor Johnson,
sími 367, eða P. Þ. J. Gunn-
arsson, sími 389.
Það borgar sig
að halda til haga öllum
gömlum ullartuskum.
Þær eru keyptar háu verði í
VöruMsinu.
Hafnía-Lageröl
og Pilsner fæst í
Versl. »H I í f»
Grettisgötu 26.
| B r a u ð
í lang ódýrust í
‘ Versl. H I í f, Grettisgötu 26.
[ Cigarettur og Vindlar
smáir og stórir, margar tegundir. .
Afarlágt verð, fást í
Versl. ;,Hlíf“
Grettisg. 26.
£es\ð "\3\s\\
Véla-Tvistur.
Járn alis konar.
Segldúkur ódýr
Bátasaumur
Málning
Carbolineum
Dæksglös
Stálvír (allar stærðir)"
alt nýkomið til
Slippfélagsins*
Kýmni.
Kennarinn: Jæja, Gunna litla,
segðu mér nú, hvaö eru mörg bein
í líkama þínum?
Gunna: Tvö hundruö og átta.
Kenn.: Það er rangt, þau eru
ekki nema tvö hundruð og sjö.
Gunna (hróðug): Jú, eg gleypti
fiskbein í morgun.
Sjúklingurinn: Segið þér mér
nú í trúnaði, læknir góður, hefi eg
nokkra von um að fá heilsuna aft-
ur.
Læknirinn: O-já. Reynslan sýn-
ir að einn af hverju hundraði, sem
hafa þessa veiki ná fullum bata.
Sjúklingurinn: Þá get eg þó
verið vongóður.
Læknirinn: Það getið þér, Þér
eruð sá hundraðasti í röðinni, sem
hafa verið undir minni hendi, hin-
ir 99 eru allir saman dauðir.
öt ]xí Öt$eVS\t\w\ £$\ll SkaWaaumssotu S'W'
Skrykkjótt gifting.
(Ensk saga.)
Frh.
Á meðan sögðu þeir Lawrence
og John hinni góðu Mrs. Mon-
tagne Smith upp alla sðguna, um
leynilegu giftinguna, reiði föðurins
og margt fleira, en hún Iýsti yfir því,
að þau fengju ekki með nokkru móti
að fara burt úr húsinu, fyrr en Miss
Trevellyan væri orðin Mrs. Smith.
Einum fjórðung stundar síðar átti
hjónavígslan sér stað, meö Mrs. Mon-
tagne Smith sem brúðarmey, manni
hennar sem svaramanni og smiðnum
og öllu þjónustufólkinu sem vitnum.
Aðeins einu sinni varð hlé á hinni
hátíölegu athöfn, Glady fékk dálítið
hláturskast, því þegar henni varð litið
niður, sá hún, að presturinn var á
sokkaleistunum.
E n d i r.
Sjaldgæfur steinn.
»James! er það ekki unaðslegt,
aö sitja svona hátt uppi, og hvar
sem maður fer, verður múgurinn
að víkja til hliöar«, mælti Amy,
um leið og einn af fylgdarmönn-
unum hjálpaði henni niður af fíln-
um, sem hafði flutt þau.
Það hummaöi eitthvað í James
Burton. Eiginlega bar hreimurinn
ekki með sér, að hann samsinti
skoðun konu sinnar. Honum var
hreint ekkert um, að sitja þarna
»á forundrunarstóU uppi á fílshrygg
og láta teyma sig fram og aftur
frammi fyrir hálföpunum í »neðri
bænum«, honum fanst hann hálf-
partinn hneykslast á sjálfum sér
Öllum mönnum mun svo farið,
að á vissu tímabili f lífi þeirra
hefir konan yfirráðin, þá er hann
sem leiksoppur í hendi hennar og
hlýðir öllum dutlungum hennar, og
er meir aö segja um stundarsakir
harla ánægður með það líf. Þetta
ástand varir hinna svonefndu hveiti-
brauðsdaga — hvort sem þeir eru
löglegir eða ólöglegir — og James
Burton gerði enga undantekningu
frá þessari reglu.
Það var nú rúmur mánuðursíð-
an hann komst á þetta stig. Það
var eftir að fram hafði farið kirkju-
leg athöfn, er menn nefna hjóna-
vígslu, og var nákvæm lýsing á
henni í öllum helstu Lundúna-
blöðunum, og — ef nokkuð mátti
marka hvernig hin nýbakaða frú
Burton meðhöndlaði leikfang sitt,
leit helst út fyrir, að þetta ástand
myndi verða nokkuð varanlegt.
Þau höfðu farið nokkurra stunda
ferð meðfram ánni, og James varð
afarfeginn þá er hann fann aftur
fasta jörð undir fótum sér.
»Hamingjunni sé lof«, hrópaði
hann, en til frekari fullvissu stapp-
aði hann niður fætinum, svona til
að vera nú alveg viss um, að hann
væri kominn á fasta fold.
Því næst flýtti hann sér að borga
fylgdarmönnunum, og gaf þeim
helmingi meiri drykkjueyri en þá
nokkurn tíma haíði órað fyrir, ekki
einu sinni í draumi.
»Komdu nú, Amy, við verðum
að komast heim í veitingahúsið.
Við höfum engan tíma tii að litast
um á basarnum núna.«
»Langar þig máske til að kaupa
nokkurn smáhlut?*
»Ó, já, James, eg sá svo voða-
lega fallegan krókódílsunga . . .
Nei, líttu á, eru þeir ekki dásam-
legirl*
Þau stóðu fyrir framan einn sölu-
búðarskúrinn. Eigandinn stóð í dyr-
unum, hann hélt á gleröskjum, með
alla vega litum steinum, og glitruðu
þeir í sólskininu.
»Nei, mikið ljómandi eru þeir
fallegir®, hrópaði frú Burton, hún
dró James með sér að búðadyrun-
um. »James, skyldu þeir vera mjög
dýrir?«
Gamli sölukarlinn hneigði sig
brosandi og ávarpaði hina ungu
konu á góðri ensku, og bauð henni
að ganga innfyrir og líta á vam-
inginn. Frh.