Vísir - 13.05.1915, Blaðsíða 3

Vísir - 13.05.1915, Blaðsíða 3
V l 3 1 U f@T Samtas? t\\xjjtfv§a síttou o^ kampav\n. $\m\ Vó§. Kaupendur Vfsis, sem fiytja búferlum um krossmessuna, eru vinsaml. beðrtir að gjöra afgr. við vart strax. Regnkápur s;s (WATERPROOF). og kvenna ódýrastar. Sturla fönssou. Jev tmnc^evtl sul\u um I l&tvd tau^a\?&ac$vtvtv Vú . \. m Nýtísku fataeíni eru kotnin í tniklu úrvali, og seljast með nær inn- kaupsverði — án verðhækkunar. Mikið af Bláum- Svörtum- og Mislitum efnum, ný- kornið, með öllu tilheyrandi. Menn spara 10—20 krónur á hverjum kiæðnaði, með því að kaupa FÖT sín og láta sauma í Klæðaverslun Guðm. Sigurðssonar. Símí 377. Laugaveg 10. ^Sarstovt úfvat. *^\m$*v \aJtvmWvU ajslattttv. Sturla Jónsson. Sefnl á móVv Jtótvvtv^v tvt M, VL s.á \>et%w^ áS l>o\f§a |\&m |tam. N. B. Níelsen, Smjörlíki! er í lang-mestu, bestu og ódýr- ustu úrvali í Ll VERPOOL. Par fást: >H«, »E« og »D« í pökkum „Ruttait* og „Oma“ — „Falken“ í öskjum 5 kg., og j Edinborgar-Smjörlíkið í alþekta — góða. i Munið því að smjörlíki er alveg ; sjálfsagt að kaupa, eins og annað j í LiverpooS. j Sími 43. Yfiriýsing. Herra rilstjóri Vísis. í nafni mann- úðarinnar, bið eg yður, að taka neðanritaða yfirlýsingu tafarlaust, upp í heiðrað blað yðar. Eg fullyrði, að athæfið gagnvart mér er enn and- styggílegra, en nokkur óviðkomandi heiðarlegur maður rennir grun í. Vegna ætt- og venslafclks, vina og vandabundinna, viðskiftamanna minna og allra heiðursmanna, lýsi eg yfir, að eg er saklaus af glæp, og vona að því sé trúað, að órann- sökuðu máli. Og eg fullyrði, að í brunamáii þessu er framið glæp- samlegt athæfi gagnvart mér, sem vonandi leiðist í Ijós, áður lýkur. Alls vegna verður sannleikurinn að ot \%í Ötgevluuvv ^a'vtt S'mv '■' r ' ■* ■—niif ror ffr dagbók læknisins. (Lauslega þýtt.) Frh. Þessi ályktun styrktist beíur og betur hjá mér, því lengur sem eg hugsaði um málavextina, og af álykt- uninni dró eg svo aftur aðra, sent var slí, að North væri hinn rétli maður til þess. að hjálpa mér til að finna Feveral. Snetúma um morguninn, kom eg lil Lundúna, og ók þegat í stað fiá járnbrautarslöðinni til símastöðv- ar, sem eg vissi að var opin alla nóttina, og þaðan símaði eg til Norths. Símskcytið, sein eg sendi, var þannig: “Doktor Feveral er v^ikur, og hefir horíið frá heimiii sfnu. Leitið að honum í Monte Carlo. Komi hann þar í leitirnar, þá síniið til mín tafarlaust.« Þegar eg hafði sent símskeytið var ekkert fyrir mig annað að geta en bíða, því eg þorði ekki að taka mér nokkuð fyrir hendur, fyrr en e« frétii eitthvað, annaðhvort frá North eða spæjaranum, Hudson. Að kvöldi þessa sama dags, fékk eg símskeyti frá spæjaranum. Það var mjög óíullnajgjandi, því að í því voru aðeins þessi orð: »Engar fréttir. Skrifa. Morguninn eftir fékk eg svo ’bréfió. Það var á þessa leið: »Háttvirti herra læknir! Mér hefir með engú móti tekist enn að finna hinn ókunna sjúkling dr. Feverals. Eg hef eugar fréttir að skrifa, að því einu undanskildu, að ungur maður, sem að mörgu leyti kom beim við sjúklinginn, sem þér lýstuð fyrir mér, sást á járnbrautarstöðvunrim, er hann var að stíga inn í þriðja. flokks klefa til þess að fara til Lundúna. Eg nmn halda áfram rannsóknum mín- um, og ef| eg uppgötva eitthvaö, læt eg yður strax vita um það. Virðingarfylst. James Hudso n.« Eg nafði naumast lokið við að lesa bréfið, er frú Feveral, sem hafði flutt á hótei eitl í grendinni, kom til þess að tala við mig. Eg sýndi henni bréfið og hún las það með mikilli óþolinmæði. »Er þá alls ekxert lrægt að gera?« sagði hún. »Getið þér ekki stung- ið upp a einhverju, doktor Halifax.« »Eg hefi ofurlitla von — en að- eins ofur!iíia«, svaraði eg, *og hún er svo veik, að eg liefi ekki þorað aö segja yður frá henni.« »Ó, leynið mig engu, hvað lítil- mótlegt sem það er«, svaraði hún. »Þér getið ekki gert yður hug- niynd um, hve eg er örvilnuð, og hvað eg kvelst.« í sama bili kom þjónninn inn með bakka. Á bakkanum lá sítn- skeyti. »Bíðið augnablik, á meðan eg les þetta«, sagði eg við frú Feveral. Eg opnaði umslagið og sá, mér til mikiliar gleði, að ályktun mín með tiliiti til Feverals, hafði verið réit. »Það verðui ekki sent neitt svar, Harris«, sagði eg við þjóninn. Hann fór. Eg rendi augunum aftur ytir skeytið, og rétti það síð- au frú Feveral. »Lesið þetta, það skýrir sig sjálft*, sagði eg. Hún þreif það af mér með ein- hvers konar hitasóttarákafa og gleypti það, sem í því stoð með augun- um. Það hljóðaði þannig: »Feveral kom hingað í kvöld — hann dvelur á hótel Anglais — hann þekkir mig ekki, — hann heimsótti spilaborðin eftir raiðjan daginn, og tapaði talsverðu.* »Guði sé lof, að hann er fund- inn!« hrópaði frú Feveral. Tárin streymdu af augum hennar og hún lét símskeytið detta ofan á gólfið. »Hann er frelsaðnr — hann er á lífi«, sagði hún nieð grátekka af gleði. »En hvernig gátuð þér gisk- að á, að hann væri í Monte Carlo?« Eg skýrði irenni í fám orðum frá ástæðunum fyrir því,. að eg hafði símað til Norths. Tárin hættu að streyma, á meðan hún hlustaði á orð mín, — augu hennar ljóm- uðu, — einbeitnis- og kjarksvipur færðist á andlitið.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.