Vísir - 13.05.1915, Side 3

V l 3 1 U
f@T Samtas? t\\xjjtfv§a síttou o^ kampav\n. $\m\ Vó§.
Kaupendur Vfsis, sem fiytja búferlum um krossmessuna, eru vinsaml. beðrtir að gjöra afgr. við vart strax.
Regnkápur s;s
(WATERPROOF).
og kvenna ódýrastar.
Sturla fönssou.
Jev tmnc^evtl sul\u um
I l&tvd tau^a\?&ac$vtvtv Vú . \. m
Nýtísku fataeíni
eru kotnin í tniklu úrvali, og seljast með nær inn-
kaupsverði — án verðhækkunar.
Mikið af Bláum- Svörtum- og Mislitum efnum, ný-
kornið, með öllu tilheyrandi.
Menn spara 10—20 krónur á hverjum kiæðnaði,
með því að kaupa FÖT sín og láta sauma í
Klæðaverslun
Guðm. Sigurðssonar.
Símí 377. Laugaveg 10.
^Sarstovt úfvat.
*^\m$*v \aJtvmWvU ajslattttv.
Sturla Jónsson.
Sefnl á móVv Jtótvvtv^v tvt M, VL s.á
\>et%w^ áS l>o\f§a |\&m |tam.
N. B. Níelsen,
Smjörlíki!
er í lang-mestu, bestu og ódýr-
ustu úrvali í
Ll VERPOOL.
Par fást: >H«, »E« og »D« í
pökkum „Ruttait* og „Oma“ —
„Falken“ í öskjum 5 kg., og j
Edinborgar-Smjörlíkið í
alþekta — góða.
i
Munið því að smjörlíki er alveg ;
sjálfsagt að kaupa, eins og annað j
í LiverpooS. j
Sími 43.
Yfiriýsing.
Herra rilstjóri Vísis. í nafni mann-
úðarinnar, bið eg yður, að taka
neðanritaða yfirlýsingu tafarlaust,
upp í heiðrað blað yðar. Eg fullyrði,
að athæfið gagnvart mér er enn and-
styggílegra, en nokkur óviðkomandi
heiðarlegur maður rennir grun í.
Vegna ætt- og venslafclks, vina
og vandabundinna, viðskiftamanna
minna og allra heiðursmanna, lýsi
eg yfir, að eg er saklaus af glæp,
og vona að því sé trúað, að órann-
sökuðu máli. Og eg fullyrði, að í
brunamáii þessu er framið glæp-
samlegt athæfi gagnvart mér, sem
vonandi leiðist í Ijós, áður lýkur.
Alls vegna verður sannleikurinn að
ot \%í Ötgevluuvv ^a'vtt S'mv
'■' r ' ■* ■—niif ror
ffr dagbók
læknisins.
(Lauslega þýtt.)
Frh.
Þessi ályktun styrktist beíur og
betur hjá mér, því lengur sem eg
hugsaði um málavextina, og af álykt-
uninni dró eg svo aftur aðra, sent
var slí, að North væri hinn rétli
maður til þess. að hjálpa mér til
að finna Feveral.
Snetúma um morguninn, kom
eg lil Lundúna, og ók þegat í stað
fiá járnbrautarslöðinni til símastöðv-
ar, sem eg vissi að var opin alla
nóttina, og þaðan símaði eg til
Norths. Símskcytið, sein eg sendi,
var þannig:
“Doktor Feveral er v^ikur, og
hefir horíið frá heimiii sfnu. Leitið
að honum í Monte Carlo. Komi
hann þar í leitirnar, þá síniið til
mín tafarlaust.«
Þegar eg hafði sent símskeytið
var ekkert fyrir mig annað að geta
en bíða, því eg þorði ekki að taka
mér nokkuð fyrir hendur, fyrr en
e« frétii eitthvað, annaðhvort frá
North eða spæjaranum, Hudson.
Að kvöldi þessa sama dags, fékk
eg símskeyti frá spæjaranum. Það
var mjög óíullnajgjandi, því að í
því voru aðeins þessi orð:
»Engar fréttir. Skrifa.
Morguninn eftir fékk eg svo
’bréfió. Það var á þessa leið:
»Háttvirti herra læknir!
Mér hefir með engú móti tekist
enn að finna hinn ókunna sjúkling
dr. Feverals. Eg hef eugar fréttir
að skrifa, að því einu undanskildu,
að ungur maður, sem að mörgu
leyti kom beim við sjúklinginn,
sem þér lýstuð fyrir mér, sást á
járnbrautarstöðvunrim, er hann var
að stíga inn í þriðja. flokks klefa
til þess að fara til Lundúna. Eg
nmn halda áfram rannsóknum mín-
um, og ef| eg uppgötva eitthvaö,
læt eg yður strax vita um það.
Virðingarfylst.
James Hudso n.«
Eg nafði naumast lokið við að
lesa bréfið, er frú Feveral, sem hafði
flutt á hótei eitl í grendinni, kom
til þess að tala við mig. Eg sýndi
henni bréfið og hún las það með
mikilli óþolinmæði.
»Er þá alls ekxert lrægt að gera?«
sagði hún. »Getið þér ekki stung-
ið upp a einhverju, doktor Halifax.«
»Eg hefi ofurlitla von — en að-
eins ofur!iíia«, svaraði eg, *og hún
er svo veik, að eg liefi ekki þorað
aö segja yður frá henni.«
»Ó, leynið mig engu, hvað lítil-
mótlegt sem það er«, svaraði hún.
»Þér getið ekki gert yður hug-
niynd um, hve eg er örvilnuð, og
hvað eg kvelst.«
í sama bili kom þjónninn inn
með bakka. Á bakkanum lá sítn-
skeyti.
»Bíðið augnablik, á meðan eg
les þetta«, sagði eg við frú Feveral.
Eg opnaði umslagið og sá, mér
til mikiliar gleði, að ályktun mín
með tiliiti til Feverals, hafði verið
réit.
»Það verðui ekki sent neitt svar,
Harris«, sagði eg við þjóninn.
Hann fór. Eg rendi augunum
aftur ytir skeytið, og rétti það síð-
au frú Feveral.
»Lesið þetta, það skýrir sig sjálft*,
sagði eg.
Hún þreif það af mér með ein-
hvers konar hitasóttarákafa og gleypti
það, sem í því stoð með augun-
um. Það hljóðaði þannig:
»Feveral kom hingað í kvöld —
hann dvelur á hótel Anglais —
hann þekkir mig ekki, — hann
heimsótti spilaborðin eftir raiðjan
daginn, og tapaði talsverðu.*
»Guði sé lof, að hann er fund-
inn!« hrópaði frú Feveral. Tárin
streymdu af augum hennar og hún
lét símskeytið detta ofan á gólfið.
»Hann er frelsaðnr — hann er á
lífi«, sagði hún nieð grátekka af
gleði. »En hvernig gátuð þér gisk-
að á, að hann væri í Monte Carlo?«
Eg skýrði irenni í fám orðum
frá ástæðunum fyrir því,. að eg
hafði símað til Norths. Tárin hættu
að streyma, á meðan hún hlustaði
á orð mín, — augu hennar ljóm-
uðu, — einbeitnis- og kjarksvipur
færðist á andlitið.