Vísir - 02.07.1915, Blaðsíða 3

V i b 1 K
JDtetól síttoti o$ fiamp&mtw S\m\ \9Ö.
hafa fengift hjá honum dulrúnir
(code) sem þýskir njósnarmenn í
Englandi notuðu. Lofaði hann hon-
um auðvilað að njósna fyrir Þjóð-
verja í Bretlandi. Þegar Lincoln
kom heim aftnr í janúarmánuði,
fékk hann ensku stjórninni þessar
dulrúnir og bjðst nú við að sér
yrði nú trúað; það varð þó ekki,
því að Bretar komast brátt að raun
um að dulrúnirnar voru gersam-
lega einkis virði. Hann fékk nú
engu áorkað um njósnir fyrir Þjóð-
verja, en Bretar fóru að hafa gæt-
ur á honum sjálfum. Laumaðist
iiann þá burtu frá Englandi og til
Bandaríkjanna.
Nýkomið:
Fernisolían marg eftirspurða.
Skilvinduolía
Terpentína mjög ódýr.
Þurkandi
Politur
Copaliak
Gólflakk
Zínkhvíta og Blýhvfta.
Löguð málning í dósum o. fl.
Verslun
í&\a*ttasoti-
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aðalstræti 6 (uppi.)
Skrifstofutími frá kl. 5—61/2 e. m.
Talsfml 2501
Sxí&a, mxvxva
10—20 stúlkur vantar h.f. »Eggert Olafsson«.
Semjið við
Guðm. Guðmundsson,
í húsum G. Zoega.
Hittist frá 10—2 og 4—7.

mest og best
í verslun
^xnavs ^vxvasonav.
Ferðalög
og sumardvalir í sveit, takast best
ef menn nesta sig í
N ý h ö f n.
Jvá ‘öux\$\x
fæst allan daginn í mjólk-
urbúðinni
Bankastræti 7.
Ágætt
smjörsalt
fæst í
ÁGÆTAE,
RJÚPUR
fást hjá
Sláturfélagi
Suðurlands
Hafnarstræti —
Sfmi 211
Liverpool.
Búkollu-
smjörlíkið góða og
D-M-C-
rjóminn frægi, tvœr teg-
undir, einníg
Skipskex
ávalt fyrirliggjandi.
Að eins fyrir kaupmenn.
Prentsm. Gunnars Sigurðssonar. \
Hjúkrunar-
nemi.
Ung, heilsugóð oggreind
stúlka getur komist að á Laug-
arnesspítala til að læra hjúkrun-
arstörf. Lœknir spítalans gefur
nauðsynlegar uppiýsingar.
Yeggfóðnr
(b etr æk)
gott og ódýrt, kom með s/s Vesta á
Laugaveg 1. Sími 459!
J&est a§ auglx&sa \
"0\s‘\
^aupÆ 'ól Jvá G^evíiuuv S&alla$v\xxissox\. S'wv
*
Urskurður hjartans
Eftir
Charles Garvíce.
Frh.
»Þarf þess, móðir mín?« mælti
hann. »Er það nauðsynlegt, að þú
þreytir þig á því? Faðir minn dó
áður en eg fæddist. Hvað gerir það
til, sem bar við fyrir löngu síðan?
Þú og eg höfum lifað ánægð sam-
an, og fortíðin kemur okkur ekki
lengur við.«
Meðan hann talaði, hafði maður
komið fram úr skógarjaðrinum og
nálgaöist nú bjálkakofann, hann
læddist nær og nær glugganum,
þangað til Ijósbirtan féll á einkenni-
lega, illúðlega andlitið hans. Hann
var að sjá illa innrættur bófi. Aug-
un, sem voru þétt saman, voru
döpur, ruddalegu varirnarvoru þrútn-
ar af ofdrykkju. Hárið var snögt
og hakan broddótt, eins og hann
væri nýkominn frá fangelsisrakar-
anum. í stuttu máli, hann varmjög
leiðinlegur gesfur við dánarbeð konu.
Hann gægðist þjófslega fyrir glugga-
ijaldið inn í hreina og þokkalega,
litla herbergið, og illgirnisglampi
kom fram í augu hans, þegar hann
rendi þeitn frá andliti veiku kon-
unnar og leit a unga manninn, sem
kraup við rúm hennar. Hann horfði
aðeins eitt augnablik inn — hann
gat einungis séð analit unga manns-
ins ógreinilega — og þvt næst dró
hann sig í hlé, svo að hann sást
ekki fyrir gluggatjaldinu, og stóö
þar á hleri. Hann heyrði hvert orð,
sem fór á milli móður og sonar,
enda þótt þau töluðu lági.
»Nei, nei!« sagði hún, sem svar
við orðum Ralphs, eg verð að segja
þér það. Þú verður að vita það,
það er skylda mín að segja þér
það. Ralph, þegar eg var kornung
stúlka - «
Hún þagnaði, hræðslusvipur kom
á andiit hennar, eins og hún vissi,
að nú var hugur hennar aftur að
hvarfla burt, og hún gæti ekki feng-
ið vald yfir honum. En áreynsla
hennar varð til einskis. Nútíðin var
horfin hugskotssjónum hennar, og
fortíðin var aftur komin, — ekki
hin gleðilega fortið í Englandi,
heldur ógæfusöin og nálægari for-
tíð hér í Astralíu. Hún var nú að
tala við og jafnframt verja sig fyrir
einhverjum, sem hún var hrædd við.
»Gerðu það ekki, æ, berðu ekki
drenginn, Jim! Hann er ekki son-
ur þinn, það er satt, en hann er
sonur minn, Eg hefi verið þér trú
eiginkona. Vertu ekki vondur við
drenginn, — við aumingja litla
Ralph. Eg skal gefa þér peninga,
— eg get látið dálítið meira. Þarna!
Nú getur þú farið niðtir á krána
Eg skal ekki segja eitt orð. Gráttu
ekki, Ralph minn, gráttu ekki, elsku
drengurinn minn. Hann ætlar ekki
að berja þig aftur. Hérna, hérna.
Koindu til hennar mömmu þinnar.«
Andlit Ralphs varð hörkulegra og
hann beit saman tönnunum. Hatm
vissi, að hún var að huga um seinni
itianninn sinn. Hann gat varla
munað eftir honurn, því að þetta
illmenni, sem hafði barið hann oft,
strauk burt frá móður Mans, þegat
hann, Ralph, var lítill drengur. En
þó hann myndi ekki eftir stjúpföð-
ur sínum, liataði hann hann þó af
öllu hjarla, og aldrei meira en nú,
þegar endurminningin, um þenna
þorpara, varpaði skugga yfir and-
látsstund móður hans.
»Mamma!« hrópaði hann í bæn-
arróm.
Rödd hans katlaði hana aftur úr
óráðinu. Hún dró djúpt andann og
létti auðsjáanlega, því að nú var
þessi slæmi draumur úti, en hún
skalf þó ennþá.
»Eg hélt aö maðurinn minn —
seinni maðurinn minn, Jim — væri
kominn aftur, Ralph, að — að hann
væri að berja þig, eins og hann
var vanur að gera.«
»Hann er ekki hérna, móöir mín«,
sagði Ralph. »Hann kemur ekki
aftur. Hann hefir verið í burtu ár-
um saman. Hann ónáðar þigaldrei
framar. Hugsaðu nú ekki meira um
hann.«
»Já, já«, sagði hún, »eg skal
gleyma honum. Hann var grimmur
og vondur við mig — og við þig.
Eg hefði aldrei átt að giftast honum
— en eg hefi altaf verið svo ístöðu-
lítil og huglaus.«