Vísir - 04.07.1915, Qupperneq 3

V 1S1 R
5>*eW$ S«Mas I\»5$etvga stttotv og feawvpaow. S'w\ m.
Ný Ijósmyndastofa.
Hér með tilkynnist heiðruðum almenningi að við undirritaðir
opnum nýja Ijósmyndastofu í Þinghoitsstræti 3 á morgun
(sunnudaginn 4. júlí).
Þar verða teknar allar venjulegar stærðir mynda, tekið eftir
eldri myndum, myndir stækkaðar o. s. frv.
Vandað efni og vinna. Sanngjarnt verð.
Fljót og áreiðanleg afgreiðsla.
Virðingarfylst.
Reykjavík, 3. júlí 1915.
Ol. Oddsson. Jón J. Dalhmann.
Vönduð stúlka og myndarleg
óskast í vist nú þegar eðal. okt.
»
A sama stað vantar telpu til að
gæta barns, Hátt kaup.
‘Jvú Qtseotvaupt.
Til sjóróðra og flskvinmi
austur á Seyðisfirði
óskast 8 karlmenn og 6 stúlkur.
Semjið við
HERMAIIÍ ÞORSTEISSSOIT
Bárubúð.
Hittist kl. 9—10 f. h. og 21/*—4 e. h.
Prentsmiðja Ounnars Sigurðssonar.
Skrifstofur
fást til leigu á ágætum stað í bænum. — Afgr. v. á.
Verkmannafötin
Og
hvítu léreftin
er best að kaupa í versl. á
Frakkastíg 7,
Sími 286.
Ágætar»»ódýrar
Kartöflur
fást hjá
Jes Zimsen.
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aöalstræti 6 (uppi.)
Skrifstofutími frá kl. 5—6l/2 e. m.
Talsfmi 2501
SetvAÆ a\x$^s\t\$ar
UtttatvU^a
Almenn samkoma kl.
8V2 í kveld.
Sira Bjarni Jónsson talar um
Jóhann Húss.
Allir velkomnir.
A&ÆTAU
RJÚPUR
fást hjá
Sláturfélagi
Suðurlands
Hafnarstræti —
— Sími 211
}%\aS&a&aú\3
seW s\t\ i§æt\x
to\x3 í
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp,
- Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar o. fl.
Skrifstofutími 8-12 og 2-8 Austurstr.
N. B. Nieisen.
öt \xí Qt^et8\tvt\\ ^$\W SkaMat^úmssotv. S'm' 39ö.
Úrskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
Frh.
Ralph gekk að dragkistunni,
straukst fram með gluggatjaldinu,
svo að maðurinn, sem Ieyndist bak
v'ð það, lyfti hnífnum, tilbúinn að
vega að honum.
Ralph fann fjöðrina, en þó ekki
eins fljótt og hinn maðurinn hafði
gert, tók skríniö upp úr skúffunni
og snéri við aftur inn í sjúkrastof-
una.
»Hérna er það, móðir mín«,
Sa8ði hann.
»Opnaðu það«, stundi hún upp.
Hann hlýddi. Sljóvu augun henn-
ar hljóta að hafa séð það á svip-
brtgðunum á andliti hans, að það,
Setn hann bjóst við að finna, var
ekki í skríninu.
»Hér eru einungis nokkrir gim-
steinar og glingur*, stamaði hann.
»Nei, nei«, stundi hún upp.
»Skírteinin, skjölin — þau voru
þarna. Eg sá þau þarna áður en
eg lagðist, þau eru þar! Þau hljóta
að vera þarna! Gáðu aftur! Ralph,
framtíð þfn! Þú ert — þú ert —
sonur. — Þú átt að verða —!
Skírteinin, Ralph!«
Dauðahryglan kæfði rödd heun-
ar. Litla málmskrínið datt úr hönd-
um hans. Hann vafði hana örmum,
eins og hann ætlaði að togast á
við dauðann um hana. En enginn
getur svift dauðann því herfangi,
sem hann hefir náð.
Ralph lagði hana aftur á bak á
svæfilinn og veitti henni nábjarg-
irnar. Svo sat hann kyrr í nokkrar
mínútur, yfirbugaður af söknuði og
sorg. Hann átti engann að í heim-
inum nema móður sína. Og nú var
hún horfin.
Eftir dálitla stund, fór hann aftur
fram í fremra herbergið, og lét í
leiðslu skrínið á sinn gamla stað.
Svo gekk hann út að dyrunum og
leit út í næturmolluna, upp til
tindrandi stjarnanna.
Jafnvel þó að þaö hefði verið
nógu bjart, hefðu tárvotu augun
hans ekki séð þjófslegan mann
skríða út að skógarjaðrinum —
mann, sem hafði í vasa sínum inn-
siglaða böggulinn, sem hann hafði
stolið úr málmskríninu.
Jarlinn af Lynborough hallaði sér
aftur á bak í þægilega stólinn sinn,
hvössu augun hans — þau líktust
tindrandi eldgneistum innan í ösku-
grárri grímu, svo náfölt var hið
hrukkótta andiit hans, svo blóð-
lausar voru þunnu varirnar — störðu
framundan löngum, hvítum, næst-
um holdlausum höndunum. Eu
Mr. Bolton, lögmaður fjölskyld-
unnar, leit á hinn göfuga viðskifta-
vin og var að brjóta heilann um
það, hvaða orð, hvaða viðburður
úr hinu æfintýraríka lífi jarlsins fylti
huga hans á þessu augnabliki. Hann
beið steinþegjandi, því að bann
þekti hans hágöfgi of vel lil þess,
að dirfast að trufla hann í hugs-
unum sínum.
»Já, eg hefi afráðið, hvað gera
skuli, Bolton*, sagði hann loks,
með kuldalegri rödd. »Tilraun mín
hefir reynst vel, eins og þér segið
— enda þótt það sé yðar tilraun
í raun og veru. Þér ráðlögðuð mér,
að arfleiða Veroniku.«
»Ef svo er, þá hefi eg ástæðu
til þess, að samgleðjast yður, lá-
varður minn«, sagði Mr. Boíton
blíðlega. »Miss Veronika —«
»Er í öllu tilliti fögur, góð og
lofsverð. Vafalaust, vafalaust. Eg
dáist jafnvel alveg eins mikið að
henni og yður, og allir vita þó,
að þér gerið yður að fífli gagnvart
henni, og haldið að hún sé full-
komin —«
»Það geri eg, lávarður minn.
Miss Veronika er — fullkomm. Og
það er ætlun yðar —«
»Að ánafna henni Wayneford og
allar séreignir mínar. Talbot fær
titilinn og höfuðból ættarinnar, og
ætti það að verða nóg handa hon-
um. Reyndar efast eg nú um, að
það verði nóg.« Hann þagnaði
snöggvast. Jarlinn hélt ekki mikið
upp á frænda sinn. »Það var nóg
handa mér —