Vísir - 30.07.1915, Síða 3

Vísir - 30.07.1915, Síða 3
V » S í H JDxeWÍ Sativtas ^ú$Jet\$a svtvoxv feaxtvpavvtv. Stttvv \9&. marknet Vals. Voru nú eftir 10 mínútur af hálfleiknum og gerðist ekxert markvert á þeim. Eftir hina ákveðnu 5 mínútna hvíld, hófst leikurinn aftur. Nú gat maður séð, að hvorugur ætlaði að láta undan síga, og var hálfleikur- inn sjálfsagt hálfnaður, þegar Stef- án Ólafsson (K. F. U. M.) þýtur upp með knöttinn fram hjá Geira Zoega, vinstra megin við Pésa Sig. og hægra megiu við Clausen-back nr. ? og beint á Enberg norska, en víkingabióðið, sem rennur í æðum hans, komst í suðu, og þýtur hann af öllum lífs og sálar kröftum beint á knöttinn og Stefán, svo að buldi við brestur mikill og Stefán hraut 16 álnir í vestur, en Enberg 17 í austur og knötturinn 116 eða 17 í noröur, og mátti Stefán ekki stíga • annan fótinn eftir á. Var þá lófa- tak mikið meðal áhorfendanna. Leik- urinn gengur nú áfram sinn gang °g gerist ekkert markvert, nema Þetta venjulega, að Gunnar Th. og tiafni hans Halldórsson henda knett- inum á víxl í net Vals-manna, og endaði Ieikurinn svo, að Fram hafði komið knettinum 5 sinnum inn hjá Val, en Valur ekki nema 1 sinni bjá Fram. 28. þ. m. keptu félögin Valur og Knattspyrnufélag Reykjavíkur. Valur hafði aftur sólina með sér í leiksbyrjun, og var það góðui liðs- auki. Reykjavíkurmenn leika afafli miklu, eins og þeim er lagið, og þegar leikurinn hefir gengið tals- vert lengi, senda þeir knöttinn í mark Vals. Nú ætlaði yngri deild Reykjavíkur alveg að rifna af fögn- uði. Valur er farinn að þekkja, hvernig haga skal sókn og vörn í kappleikjum, og fyr en varði, jæja^ tæplega svo fljótt, hentu þeir knett- inum á ská inn í mark Reykjavík- ur. Gullu nú við svo mikil fagn- aðaróp, að slíks eru ekki dæmi á íþróttavellinutn, nema þegar loftför- in frægu hófu sig upp í sumar.— Knötturinn hendist nú fram og aft- ur, út og suður, um leiksvæðið og hafnaði hann sig ósköp rólega í marki Vals-manna. Að lítilli stundu liðinni heimsótti hann Vals-menn aftur. Var nú hálfleikurinn liðinn. Næsti hálfleikur var lélegur. Ekk- ert annað en stympingar og hrynd- ingar, sérstaklega frá annari hliðinni. En hvað um það, kappleikur var það. Voru nú liðnar liölega 25 mínútur, þegar annar bakvörður Vals ætlaði að nota sér »Clausens- spark« rétt fyrir framan markið sitt á hlið út af vellinum, en náði ekki nógu vel til knattarins og sendi hann beint í sitt eigið mark. Rétt á eftir var Lúlli með knöttinn ein- san.all fyrir opnu marki Vals-manna, en af eintómri vináttu við Val og hjartagæsku, sparkaði hann langt fyrir ofan mark Vals-manna. Morg- unblaðs-Benno stakk sér þá til sunds ofan í kolmórauða moldina og mátti hann varla stjórna sér fyrir »skúlfelsi«. Jæja, þá meiddist Árni Björn og voru þá Reykjavíkurmenn ekki seinir á sér að nota tækifærið, að senda knöttinn í fimta sinn í mark Vals-manna. Leikurinn var nú um garð genginn og hafði Reykjavíkurfélagið 5 : 1 vinning. Dómari var hr. EgiII Jacobsen kauprn. hér; virðist hann vera sér- lega lipur og réttsýnn, að eins finst mér hann ekki vera nógu strangur aö taka í taumana, þegar hendurn- ar eru notaðar til hryndingar. í kveld er úrslita kappleikurinn milli Fram og Reykjavíkur um það, hvort þeirra á að fá að horfa á hornið heima hjá sér næsta ár, og hvort skuli talið besta knattspyrnu- félag Reykjavíkur o. s. frv., en mér finst nú viðkunnanlegast, að Fram, sem ber nafnbótina »besta knatt- spyrnufélag íslands«, sem búsett er hér í Reykjavík, hafi einnig nafn- bótina »besta knattspyrnufélag Reykjavíkur«. Hrafn. fæst á hverjum degi í Bröttugötu 3. Sími 517. Atvinna. Nokkrir menn geta fengið nú þegar góða atvinnu fram í október. Afarhátt kaup í boði I Setnjið sem fyrst við Olaf Gíslasoti Kárastíg 13. ÖLTEGUN Di RNAR ágætu, svo sem: REFORM — CENTRAL — LAGER — PILSNER - PORTER einnig Hafnía öl. fást hvergi ódýrari f kössum en í verslun Ásgríms Eyþórssonar. Sími 316. Austurstræti 18* ‘ól Jtá 6^ev$\t\t\\ S^alla^t\mssot\. §\m\ 399. ---—_ _____ ______ _______ _ _ ___________________________________________________________________ Úrskurður hjartans Eftir Charles Garvice. Frh. »A-ha, Talbot«, mælti hann og kinkaði koll'. Hann rétti fram hend- ina en hélt henni þó um handfang- ið á stafnum sínum. Var það úr gulli. Talbot tókst að ná í einn fingurinn. Og hann veifaði honum eins og í kveðjuskyni. »Svo að þú ert kominn. Er þingið ekki hald- ið í dag, eða hafa Whiggarnir*) gef ið þér fararleyfi?* »0, það er ekki svo nauðsyn- legt aö eg sé þar, Sir«, sagði Talbot. Jarlinn glotti, svo að glitti í hvítar tannaraðirnar. »Það veit hamingjan, að eg er viss um, að þeir hafa verið fegnir að losna við þig«, sagði hann og ’) Stjórnmálaflokkur á Englandi. Þýð. var röðd hans mjó og máímhvell. »Að dæma eftir ræðu þinni í gær- kvöld, gæti eg trúað að flokkurinn þinn væri glaðari yfir fjarveru þinni en nálægö.« Talbot glotti dauflega og svar- aði: »Maður verður stundum að segja sannleikann, Sir.« »Verður maður? Eg skal segja þér það, að eg hefi altaf haldið, að stjórnmálamenn gerðu sig aldrei seka í slíku glappaskoti. En þú hefir vafalaust á réttu að standa, tímarnir hafa breytst síðan eg sat í orðafiækju-samkundunni.« »Miðdagsverðurinn er tilbúinn, Miss«, sagði kjallarameistarinn og röddin var hátíðleg. »Réttu Veroniku arminn«, sagði jarlinn. »Eg ætla að reyna að staulast sjálfur.« Þau gengu inn í borðsalinn og var nú sest að snæðingi. Borðið var alsett dýrum réttum og marg- breyttum. Kaus jarlinn af öllu því, sem þar var á borðum, aðeins rif- steik og soðin jarðepli. Talbot lést smakka á öllum réttunum. Veronika ein sýndi starfi hins fræga bryta fulla viðurkenningu. Hún sat þög- ul að mestu leyti í þá fimm stund- arfjórðunga, sem máltíðin stóð yfir. Stundum hlustaði hún á jarlinn og Talbot, en — því miður — snér- ist hugur hennar aðallega um Ralph. Skyldi hann hafa orðið fyrir von- brigðum eða orðið reiður — nei, það var nf fjarri sanni, að skóg- arvörður gæti reiðst? — þótt hún efndi ekki loforð sitt. Þeir frændurnir töluðu um stjórn- mál, ýmsa menn og málefni. En það er sjaldnast talað svo um menn, að ekki slæðist hneykslissögur með, og hvað eftir annað gaut jarlinn augunum til Veroniku. En hann hafði enga ástæðu til að óttast, því að ,hreinum er alt hreint'. Þar að auki var Veronika svo annars hug- ar, að hún gaf viðræðum þeirra engan gaum. Hún var að hugsa um hinn einkennilega unga mann, sem átti svo bágt með að muna eftir stéttarmismuninum á skógar- varverði og heimasætunni á Lynne Court. Að lokum báru þjónarnir eftir- matinn inn á borðið, og fóru stilt og hljóðlega. Kjallarameistarinn setti tágflösku með hinu fræga og dýra Lynne portvíni á það og var á honum hátíðasvipur. Veronika stóö þá upp, varp öndinni af gleði yfir því að mega fara. Hún gekk inn í dagstofuna. »Við skulum ekki vera lengi«, sagði Talbot ofur !ágt, um leið og hann opnaði dyrnar fyrir hana. »Ef til vili verðum við svo ham- ingjusamir, að fá að heyra yður spila svolítið fyrir okkur?« Veronika kinkaði kolli og brosti. Hún mundi, hve kaldur og lítil- lætislegur hann hafði verið við hana síðast, þegar hann kom að Lynne Court. »Eg skal bæöi spila og syngja fyrir yður«, sagði hún. »Að dansa ætti víst illa við, eða er ekki svo?« Talbot snéri aftur til sætis síns. Jarlinn hafði sígið dýpra niður í stólinn sem hann sat á. Hann horfði fast á Talbot. Augnaráðið var kulda- legt og athugandi.

x

Vísir

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.