Vísir - 30.07.1915, Qupperneq 3

V » S í H
JDxeWÍ Sativtas ^ú$Jet\$a svtvoxv feaxtvpavvtv. Stttvv \9&.
marknet Vals. Voru nú eftir 10
mínútur af hálfleiknum og gerðist
ekxert markvert á þeim.
Eftir hina ákveðnu 5 mínútna
hvíld, hófst leikurinn aftur. Nú gat
maður séð, að hvorugur ætlaði að
láta undan síga, og var hálfleikur-
inn sjálfsagt hálfnaður, þegar Stef-
án Ólafsson (K. F. U. M.) þýtur
upp með knöttinn fram hjá Geira
Zoega, vinstra megin við Pésa Sig.
og hægra megiu við Clausen-back
nr. ? og beint á Enberg norska, en
víkingabióðið, sem rennur í æðum
hans, komst í suðu, og þýtur hann
af öllum lífs og sálar kröftum beint
á knöttinn og Stefán, svo að buldi
við brestur mikill og Stefán hraut
16 álnir í vestur, en Enberg 17 í
austur og knötturinn 116 eða 17 í
noröur, og mátti Stefán ekki stíga
• annan fótinn eftir á. Var þá lófa-
tak mikið meðal áhorfendanna. Leik-
urinn gengur nú áfram sinn gang
°g gerist ekkert markvert, nema
Þetta venjulega, að Gunnar Th. og
tiafni hans Halldórsson henda knett-
inum á víxl í net Vals-manna, og
endaði Ieikurinn svo, að Fram hafði
komið knettinum 5 sinnum inn hjá
Val, en Valur ekki nema 1 sinni
bjá Fram.
28. þ. m. keptu félögin Valur
og Knattspyrnufélag Reykjavíkur.
Valur hafði aftur sólina með sér í
leiksbyrjun, og var það góðui liðs-
auki. Reykjavíkurmenn leika afafli
miklu, eins og þeim er lagið, og
þegar leikurinn hefir gengið tals-
vert lengi, senda þeir knöttinn í
mark Vals. Nú ætlaði yngri deild
Reykjavíkur alveg að rifna af fögn-
uði. Valur er farinn að þekkja,
hvernig haga skal sókn og vörn í
kappleikjum, og fyr en varði, jæja^
tæplega svo fljótt, hentu þeir knett-
inum á ská inn í mark Reykjavík-
ur. Gullu nú við svo mikil fagn-
aðaróp, að slíks eru ekki dæmi á
íþróttavellinutn, nema þegar loftför-
in frægu hófu sig upp í sumar.—
Knötturinn hendist nú fram og aft-
ur, út og suður, um leiksvæðið og
hafnaði hann sig ósköp rólega í
marki Vals-manna. Að lítilli stundu
liðinni heimsótti hann Vals-menn
aftur. Var nú hálfleikurinn liðinn.
Næsti hálfleikur var lélegur. Ekk-
ert annað en stympingar og hrynd-
ingar, sérstaklega frá annari hliðinni.
En hvað um það, kappleikur var
það. Voru nú liðnar liölega 25
mínútur, þegar annar bakvörður
Vals ætlaði að nota sér »Clausens-
spark« rétt fyrir framan markið sitt
á hlið út af vellinum, en náði ekki
nógu vel til knattarins og sendi
hann beint í sitt eigið mark. Rétt
á eftir var Lúlli með knöttinn ein-
san.all fyrir opnu marki Vals-manna,
en af eintómri vináttu við Val og
hjartagæsku, sparkaði hann langt
fyrir ofan mark Vals-manna. Morg-
unblaðs-Benno stakk sér þá til
sunds ofan í kolmórauða moldina
og mátti hann varla stjórna sér fyrir
»skúlfelsi«. Jæja, þá meiddist Árni
Björn og voru þá Reykjavíkurmenn
ekki seinir á sér að nota tækifærið,
að senda knöttinn í fimta sinn í
mark Vals-manna. Leikurinn var
nú um garð genginn og hafði
Reykjavíkurfélagið 5 : 1 vinning.
Dómari var hr. EgiII Jacobsen
kauprn. hér; virðist hann vera sér-
lega lipur og réttsýnn, að eins finst
mér hann ekki vera nógu strangur
aö taka í taumana, þegar hendurn-
ar eru notaðar til hryndingar.
í kveld er úrslita kappleikurinn
milli Fram og Reykjavíkur um það,
hvort þeirra á að fá að horfa á
hornið heima hjá sér næsta ár, og
hvort skuli talið besta knattspyrnu-
félag Reykjavíkur o. s. frv., en mér
finst nú viðkunnanlegast, að Fram,
sem ber nafnbótina »besta knatt-
spyrnufélag íslands«, sem búsett er
hér í Reykjavík, hafi einnig nafn-
bótina »besta knattspyrnufélag
Reykjavíkur«. Hrafn.
fæst á hverjum degi í Bröttugötu 3.
Sími 517.
Atvinna.
Nokkrir menn geta fengið nú þegar góða atvinnu fram í október.
Afarhátt kaup í boði I
Setnjið sem fyrst við
Olaf Gíslasoti Kárastíg 13.
ÖLTEGUN Di RNAR
ágætu, svo sem:
REFORM — CENTRAL — LAGER — PILSNER - PORTER
einnig Hafnía öl.
fást hvergi ódýrari f kössum en í verslun
Ásgríms Eyþórssonar.
Sími 316. Austurstræti 18*
‘ól Jtá 6^ev$\t\t\\ S^alla^t\mssot\. §\m\ 399.
---—_ _____ ______ _______ _ _ ___________________________________________________________________
Úrskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
Frh.
»A-ha, Talbot«, mælti hann og
kinkaði koll'. Hann rétti fram hend-
ina en hélt henni þó um handfang-
ið á stafnum sínum. Var það úr
gulli. Talbot tókst að ná í einn
fingurinn. Og hann veifaði honum
eins og í kveðjuskyni. »Svo að þú
ert kominn. Er þingið ekki hald-
ið í dag, eða hafa Whiggarnir*) gef
ið þér fararleyfi?*
»0, það er ekki svo nauðsyn-
legt aö eg sé þar, Sir«, sagði Talbot.
Jarlinn glotti, svo að glitti í
hvítar tannaraðirnar.
»Það veit hamingjan, að eg er
viss um, að þeir hafa verið fegnir
að losna við þig«, sagði hann og
’) Stjórnmálaflokkur á Englandi.
Þýð.
var röðd hans mjó og máímhvell.
»Að dæma eftir ræðu þinni í gær-
kvöld, gæti eg trúað að flokkurinn
þinn væri glaðari yfir fjarveru þinni
en nálægö.«
Talbot glotti dauflega og svar-
aði:
»Maður verður stundum að segja
sannleikann, Sir.«
»Verður maður? Eg skal segja
þér það, að eg hefi altaf haldið,
að stjórnmálamenn gerðu sig aldrei
seka í slíku glappaskoti. En þú
hefir vafalaust á réttu að standa,
tímarnir hafa breytst síðan eg sat í
orðafiækju-samkundunni.«
»Miðdagsverðurinn er tilbúinn,
Miss«, sagði kjallarameistarinn og
röddin var hátíðleg.
»Réttu Veroniku arminn«, sagði
jarlinn. »Eg ætla að reyna að
staulast sjálfur.«
Þau gengu inn í borðsalinn og
var nú sest að snæðingi. Borðið
var alsett dýrum réttum og marg-
breyttum. Kaus jarlinn af öllu því,
sem þar var á borðum, aðeins rif-
steik og soðin jarðepli. Talbot lést
smakka á öllum réttunum. Veronika
ein sýndi starfi hins fræga bryta
fulla viðurkenningu. Hún sat þög-
ul að mestu leyti í þá fimm stund-
arfjórðunga, sem máltíðin stóð yfir.
Stundum hlustaði hún á jarlinn og
Talbot, en — því miður — snér-
ist hugur hennar aðallega um Ralph.
Skyldi hann hafa orðið fyrir von-
brigðum eða orðið reiður — nei,
það var nf fjarri sanni, að skóg-
arvörður gæti reiðst? — þótt
hún efndi ekki loforð sitt.
Þeir frændurnir töluðu um stjórn-
mál, ýmsa menn og málefni. En
það er sjaldnast talað svo um menn,
að ekki slæðist hneykslissögur með,
og hvað eftir annað gaut jarlinn
augunum til Veroniku. En hann
hafði enga ástæðu til að óttast, því
að ,hreinum er alt hreint'. Þar að
auki var Veronika svo annars hug-
ar, að hún gaf viðræðum þeirra
engan gaum. Hún var að hugsa
um hinn einkennilega unga mann,
sem átti svo bágt með að muna
eftir stéttarmismuninum á skógar-
varverði og heimasætunni á Lynne
Court.
Að lokum báru þjónarnir eftir-
matinn inn á borðið, og fóru stilt
og hljóðlega. Kjallarameistarinn setti
tágflösku með hinu fræga og dýra
Lynne portvíni á það og var á
honum hátíðasvipur. Veronika stóö
þá upp, varp öndinni af gleði yfir
því að mega fara. Hún gekk inn
í dagstofuna.
»Við skulum ekki vera lengi«,
sagði Talbot ofur !ágt, um leið og
hann opnaði dyrnar fyrir hana.
»Ef til vili verðum við svo ham-
ingjusamir, að fá að heyra yður
spila svolítið fyrir okkur?«
Veronika kinkaði kolli og brosti.
Hún mundi, hve kaldur og lítil-
lætislegur hann hafði verið við
hana síðast, þegar hann kom að
Lynne Court.
»Eg skal bæöi spila og syngja
fyrir yður«, sagði hún. »Að dansa
ætti víst illa við, eða er ekki svo?«
Talbot snéri aftur til sætis síns.
Jarlinn hafði sígið dýpra niður í
stólinn sem hann sat á. Hann horfði
fast á Talbot. Augnaráðið var kulda-
legt og athugandi.