Vísir - 26.08.1915, Blaðsíða 3

V l S 1 K
sviíaxv o§ &ampa\nn. S'tm \$ö.
JBátvu sem 5e* \ toutv ósliast Ul liaups
uú \>e$av« 3<lá veva l>túlia%uY,
Afgr. v. á.
Alls konar
iónaðar-yerkfæii.
Nýr verðlisti með mynd-
um, ný-útkominn,
sendist ókeypis.
Innanliúss- & millilofts-
pappi, veggpappír
og pappír til að límá á rúður, íæst í
^eggjci&uísvevslun Sv. Sótvssouav & C»o.
2 tegundir af
Fiðri fást í verslun
vauúaB ða
suotuvt, úetstv aust-
uv^œuum osliasl
feev^pt uú \ie§av.
Afgr. vísar á.
A. Nielssonar, Hafnarfirði.
5&est a*5 au^sa v
"Ovsv,
^e^uv
£ a x
afbragðs-góður, frá
Hvanneyri,
fæ«t daglega á 1 kr. og 1,10 kr.
pr. V2 kgr.
í Matardeildinni í
Hafnarstræti.Sími211
Scáturfélag Suðurlands.
Síearin-
Kerti
besta tegund, nýkomin í
verslun
G-nðm. Olsen,
Dei kgL octr.
Orandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar o. fl.
Skrifstofutími 8-12 og 2-8 Austurstr.
N. B. Nielsen.
Prentsm. Gunnars Sigurðssonar.
Þeim til þæginda,
sem koma hestum sínum til
göngu í Bessastaðanes á kom-
andi hausti, verður tekið á móti
hestunum á Laugavegi 70, nœst-
komandi Iaugardag og þar eftir
á hverjum mánudeg' kl. 4-6 e.h.
Bessastöðum 23. ág. 1915.
Geir Guðmundsson.
Reykið að eins
Chariman og
Vice-Chair
Cigarettur.
Fást hjá öllum betri verslunum.
... n-------
Bogi Bíynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aðalstræti 6 (uppi)
Skrifstofu tími frá kI.12-1 og 4-6 e. h.
Talsfml 2501
^ewúvð avx^svtv^av
ttmatvtega.
*3Caupv5 *ól Jtá 6t^ev5vtvtvv S^&tta$v\mssox\. §vmv

0
Urskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
Frb.
»Já, eg ímynda mér, að þetta
verði mér nægileg lexía«, sagði
Veronika og leit niður á fótinn,
sem læknirinn var að leggja kalda
bakstra við með hinni mestu ná-
kvæmni. »Eg vona að eg verði
ekki lengi hölt, Dr. Thorne?*
»Hölt!« Honum óaði við þvf
orði í sambandi við hina tignu mey
á Lynne Cort.
»Ó, nei, kæra, unga frú mín,
það er undir yður sjálfri komið.
Hvíld, hvíld, það er besta ráð við
liðskekkju. Eg ætla að koma aftur
í kvöld og sjá, hvernig yður líður.
Munið þér nú, eg bið yður um
það. Hvíld — fnllkomin hvíld.«
»Þessi ungi maður hefir stytt
legutímann fyrir Miss Denby, að
minsta kosti um viku«, sagði hann
viö jarlinn, þegar þeir gengu nið-
ur stigann. »Ef hann hefði ekki
tekið af henni skóinn, eða ef hann
hefði leyft henni að stíga á fótinn,
þá hefði bóigan orðið miklu alvar-
legri. Hver segiö þér að hann sé?
Eg man ekki nafnið.«
»Hm, nýr skógarvörður«, svar-
aði jarlinn. »Laglegur, ungur mað-
ur, sem er í uppáhaldi hjá Miss
Denby. Þér eruð viss um, að það
sé einungis liðskekkja? Þér ætlið
að líta hingað inn í kvöld, alveg
'áreiðanlega?«
Veronika losaði sig við Goodwin
svo fljótt sem auðið var. Hún hall-
aði sér aftur á bak, lokaði augun-
um rifjaði upp fyrir sér það, sem
við hafði borið þenna dag, Hún
fann til brunaverkjar víðar en í
fætinum — henni fanst hún öll
vera að brenna. Einhver tilfinning,
sem hún ekki gat gert sér vel grein
fyrir, orsakaöi það. Hún blygðað-
ist sín svo mjög og fann til sárrar
iðrunar.
Hún hafði leyft Ralph að bera
sig — hann hafði haldiö á henni
í fanginu tvisvar sinnum þenna dag
— en þaö, sem verra var, hún
hafði — það var ómögulegt að
neita því — slegið staupum saman
við hann — það var ekki hægtað
nefna það öðru nafni — eins og
hann væri jafningi hennar. Annað
var þó ennþá verra. Hún hafði
viðhaft alla kvenlega klæki til þess,
að vinna virðingu hans, til þess að
vekja aðdáun hans á sér. Hún hafði
ekki gert sér grein fyrir þessu,
meðan hún kendi mests sársauka
og meðan þakklætið var efst á baugi
hjá henni. En nú, þegar hún var
komin burt frá honum, fann hún
þetta til fuls. Hún játaði það með
sjálfri sér, að hún hafði ekki orðið
móðguð, ekki veitt viðnám, þegar
h.unn iók utan um hana, Hún hafði
fundið til gleði yfir því, að hafa
hann hjá sér. Rödd hans hafði
hljó nað sem tónlist í eyrum henn-
ar, einkum þó þegar hann varð
utan viö sig af því, að hún horfði
á hann eða brosti til hans. Henni
hafði ekki leiðst eftir vagninum,
hafði meira að segja leiðst það, að
hann kom svo fijótt, þrátt fyrir
kvölina, sem hún hafði í fætinum.
Og svo haföi hún freistað hans,
boðið honum, eiginlega neytt hann
til þess, að taka hana á arma sína
aftur.
»Æ, eg kann ekki að skammast
mín! Stolt! Eg er ekki stoltari en
beiningakona«, stundi hún upp.
»Að láta svo lítið að daðra — já,
eg daðraði við hann — við — við
— skógarvörð! Var eg aö verða
brjáluð eða hvað? En hvað hann
var sterkur — og þó svo prúð-
niannlegur. Og svo dæmalaust nær-
gætinn. Það var hann, sem beið
með óþolinmæði eftir vagninum.
Og eg hagaöi mér eins og ein-
hver — Fanny Mason. Eg notaði
mér stöðu mína, hjálpsemi hansog
kurteisi, eg 1 é t hann dást að mér
— og — og — eg á ekki skiiið
að vera annað — að minsta kosti
hér á Lynne Court — annað en
vinnukona. Já, það er mín rétta
staða, því að eg hefi hegðað mér
eins og að eg væri það. Ef eg
hefði verið vinnukona, þá hefði
hann máske tekið daðri mínu, því
að eg gaf honum undir fótinn. Eg
gerði það, gerði það, gerði það!