Vísir - 02.09.1915, Blaðsíða 3

V t i> I H
JÖxeWlS svií m o§ ltampa\í\tv.
$vm\ \$$.
BORGARINNAR
fangbestu og ódýrustu
Lampar og Prímusar
fást hiá
J. B, Péturssyni,
Ægisgötu. Sími nr. 125.
Uppboð
verður haldið á ýmsum dánarbúum laugardaginn 4. þ. m. kl. 4 sd.
á Laugavegi 53 B.
Samúel Oiafsson.
$U\woUa\
Eftir miðjan næsta mánuð verða til sölu nokkur hundruð
tunnur af ágæfri steinolíu með mjög vægu verði.
Pöntunum veitt móttaka, ásamt nánari upplýsingum
\ LvvevpooU
Alls
iðnaöar-
Nýr verðlisti með n>ynd'
um, ný-útkominn,
sendist ókeypis.
Ingeniörerne
Erling Gestland °2 G. E. Bonde.
Konsulenter, Bergen, Norge. — Telegr. Adresse: „lngeniörfirmaet“
Planiægger Bygningsingeniörarbeider af enhver Art.
Vasdragsreguleringer — Vandkraftsanlæg — Bergbaner — Tunneller
— Bergboring med Presluft — Jern- og Betonkonstruktioner.
Opmaalinger, forelöbige og detaljerte Planer nied Udredning og Overslag.
Anlægsarrangement, Byggeledelse, Kontrol,
Bedste referencer. Mange Aars Praxis ved Planlægning og Bygning av
Kraftanlæg — fra de mindste til E'iropas störste.
a x
afbragðs-góður, frá
Hvanneyri,
fæ^t daglega á 1 kr. og 1,10 kr.
pr. V, kgr.
í Matardeildinni í
Haf narstræti. Sími 211
Seáturfélag Suðurlands.
Prentsm. Gunnars Sigurðssonar.
Ágætur
bátu r
til sölu nú þegar hjá
Magnúsi Guðmundssyni,
Hverfisgötu 68 A.
Det kgL octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar o. fl.
Skrifstofutími 8-12 og 2-8 Austurstr.
N. B. Nielsen.
öl ]xí Öf^evBvtvtvv $$\tf $fiaUa£t\mssotv. $\mv 39 ö.
Úrskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
Frh.
Ralph gekk hratt gegnum skóg-
inn. Ef hann hefði verið með sjálf-
um sér, hefði hann gefið meiri gaum
að ókyrð hundanna, en nú var hann
svo utan við sig, að hans vanalega
gætni og árvekni gerði ekki vart
við sig.
Viðvörun Burchetts hljómaði í
eyrum hans. Enda þótt hann neit-
aði því harðlega, að hann væri ást-
fanginn í Veroniku, hafði hann þó
á samviskunni að Burchett hefði á
réttu að standa. Hann reyndi að
hlæja að þessari hugsun, en hlátur-
inn fór úf um þúfur. Hann fann
til sjálfsfyrirlitningar. í huganum
kallaði hann sjálfan sig heimskingja.
»Já, það er eg«, hugsaði hann og
fann til sárrar gremju. »Versti
heimskingi og fábjáni. Hvað hefi
eg saman viö hefðarmeyna á Lynne
Court að sælda? ,Verið vingjarnleg
við mig\ Auðvitað! Hví ekki það?
Hún hefði verið vingjarnleg við —
við hund, ef hún hefði verið í því
skapi. Og hún var nú í því skapi,
að hún var vingjarnleg í dag, al-
veg eins og þeir kenjar voru í
henni í gær að vera köld og ósvíf-
in — eins og hún verður aftur á
morgun. Máske hefir hún fundið
til svolítils þakklætis, af því að
hún átti bágt og eg kom henni til
hjálpar á réttum tíma. En hvað
hún var alúðleg, þegar hún sagði
mér frá fátækt sinni. En hvað rödd
hennar var þýðleg! Engin gæti í-
myndað sér, að hún gæti orðið
svo þýð. Og andlit hennar var ger-
breytt. Alt stolt var horfið ogaugu
hennar voru eins og — eins og —
hvernig er nú vísan?
— Eins og fjólur baðaðar dögg.c
Hann stansaði alt í einu og strauk
hönd um augu. »Nú er eg aftur
farinn, þrátt fyrir viðvörun Burchetts,
að hugsa um hana, draga upp mynd
hennar í huga mér. Það virðistsvo
sem eg geti ekki haft hugann af
henni. Það er eins og hún sé hér
alstaðar —« Hann leit í kringum
sig og hnyklaði brýnnar.
»Hvers. vegna ætti eg ekki að
Svsigsa um hana? Hugsanir eru frjáls-
at. Sá maður, sem lægst allra stend-
ur, gefur h u g s a ð ef honum sýn-
isí svo. Og hvað gerir það til, þótt
eg hugsi mér hana sem hina elsku-
legustu og indælustu mey? Ó, guð
m:nn góður, hvað gengur að mér?
Skyldi eitthvað vera hér í Ioftslag-
inu, sem rænir menn kröftum og
fjöri. Því fyr sem eg fer, því betra.
,Viljið þér gera svo vel, að færa
stólinn yðar til, svo að eg geti séð
fratnan í yður?‘ En hvað hún
sagði þetta þýðlega. Það var eins
og hún væri að ávarpa jafningja
sitm en ekki þjón.«
Hann tautaði blótsyrði og roðn-
aði. »Ó, eg verð að fara, það er
alveg vfst.«
Hann hló fyrirlitningarhlátur og
skundaði en hraðar en áður.
Hann var að reyna að hafa hug-
ann á starfi sínu.
Hann var næstum kominn út úr
skóginum, þegar hundarnir, sem
höfðu hlaupið til og frá, ráku upp
gelt all-mikið og hlupu áfram. Sá
þá Raiph mann fram undan sér,
sem hljóp af alefli til þess, að kom-
ast út fyrir girðinguna.
Ralph hljóp eftir honum og skip
aði honum aö nema staðar, en
maðurinn náði girðingunni og hálf-
steyptist yfir hana. Ralph náði í
hann um leið og hann komst yfir
girðinguna og hélt honum sem í
skrúfstykki, hvernig sem hann barð-
ist um á hæl og hnakka.
Ralph dró hann fram úr skugg-
anum og sá þá, að þetta var mað-
urinn með reifuðu hendina.
»Hvað eruð þér að gera hér?«
spurði hann og var hálft í hvoru
glaður yfir því, að finna einhvern
annan en sjálfan sig, sem hann gat
látið reiði sína bitna á. »Vitið þér,
að þér eruð að fremja lagabrot?«
»Er eg að því?« sagði maður-
inn ósvífnislega. »Svo, núna! Eg
hélt, að þetta væri þjóðvegurinn,
herra minn!«
»Þér voruð inni í skóginum,
þegar eg kallaði til yðar«, sagði
Ralph alvarlegur á svip.