Vísir - 13.02.1916, Blaðsíða 2

VÍSIR
Trr-rTTi'.yTísanrri
VISIR
Afgreiðsla blaðsins á Hótel
Island er opin frá kl. 8—8 á hverj-
um degi,
Inngangur frá Vallarstrseti.
Skrifstofa á sama stað, inng. frá
Aðalstr. — Ritstjórinn til viðtals frá
U. 2—3.
Sími 400.— P. O. Box 367.
Loftskipaárásir
Þjóðverja
á París, England
og Saloniki.
Um mánaðamótin síðustu hafa
Þjóðverjar heimsótt óvini sína á loft-
skipum bæði í París, á Englandi og
í Saloniki.
Árásin á París var gerð þ. 29.
og 30. janúar og var varpaö nokkr-
um kúlum á útjaöra borgarinnar.
Er talið að 20—30 manns hafi látið
iífiö, en annar skaði sem varð af
árásinni er metinn um 40000 sterl-
ingspund.
Miklu meira kvað að árás sem
gerð var á England nóttina milli
31. jan. og 1. febrúar. í enskum
blöðum er sagt að 7 loftskip hafi
tekið þátt í árásinni og kastað niður
yfir 300 sprengikúlum í Norfolk,
Suffolk, Lincolnshire, Leicestershire,
Staffordshire og Derbyshire og drep-
ið 59 manns en sært 101. Þýskar
fregnir segja að loftskipin hafi gert
mikinn usla í Liverpool, Birkenhead,
Manchester, Nottingham og Sheffield
og eyðilagt þar margar verksmiðjur
og önnur mikilsverð mannvirki. En
ensk blöö segja að svo dimt hafi
Kvennhetjan
frá Loos.
--- Frh.
það áttu hermennirnir yðar að
vita um. Eg ábyrgist einungis
að enginn hafi skotið úr húsinu
okkar“.
þetta var of mikil dirfska,
hershöfðingjanum mislikaði, snéri
við mér bakinu og fór burt. Eg
sá eftir hvað eg var keskin og
hélt að nú værl úti um mig; eg
var leidd inn í herbergi, þar sem
fult var af hermönnum, en eg
hélt höndunum fyrir andlitið og
grúfði til að þeir skyldu ekki sjá
framan í mig. Að hálfri stundu
Hðinni kom liðsforingi og sagði
að eg mætti fara heim, en eg
mætti vita, að þeir hefðu gætur
á mér.
Eg var ekki lengi að koma
mér heim. En friðurinn var ekki
langur. Sömu nóttina vaknaði
eg við, að barið var að dyrum.
,Hver þar ?“ spurði eg, en
um og verndi siðmenninguna, ann-
ars gera þær sig samsekar í ofbeld-
isverkunum*.
í svissneska blaðinu »Suisse< er
sagt, að ef bandamenn skirrist við
því eftir þetta að beita ölíum þeim
glæpamannavopnum, sem óvinir
þeirra hafa beitt, þá sýni þeir að
þeir kunni ekki einföldustu hugs-
unarreglur.
Rússneskur
Koepeniek.
Rússneskir herfangar leika á
þýska varðmenn.
Margir kannast við þýska skó-
smiðinn sem lék á yfirvöldin í
bænum Koepenick og þóttist
vera höfuðsmaður í hernum. —
Hann varð heimsfrægur.
Nýlega lék rússneskur herfangi
á þýska varðmenn á líkan hátt.
Níu rússneskir herfangar voru
í vinnu á búgarði einum skamt
frá jósku landamærunum. Þeim
kom saman um að reyna að flýja
yfir landamærin til Jótlands. En
þar var ekki við Iambið að leika
sér, því að þýskir hermenn héldu
strangan vörð við landamærin.
Lífið og sálin í æfintýrinu var
ungur Rússi. Hann Iagði mjög
stund á að lœra þýsku og eink-
um þau orð, sem brúkuð eru í
fyrirskipunum í hernum og tókst
honum að ná nákvæmlega prúss-
neska framburðinum á þessum
orðum.
Um kl. 2 um morguninn þ. 1.
T I L M I N N I S:
Baðhúsið opið v, d. 8-8, ld.kv. til 11
Borgarstskrifjt. i brunastöð opín v. d
11-3
Bæjarfóg.skrifst, Hverfisg. op, v. d. 10-2
og 4-7
Bæjargjaldk, Laufásv. kl. 12-3 og 5-7 v.d
Islandsbanki opinn 10-4.
K, F. U. M. Alm. samk, sunnd. 81/, siðd
Landakotsspít. Sjúkravitj.tími kl, 11-1.
Landsbankinn 10-3, Bankastjóm til við-
tals 10-12
Landsbókasafn 12-3 og 5-8. Utlán 1-3
Landssíminn opinn v. d, daglangt (8-9)
Helga daga 10-12 og4-7
Náttúrugripasafnið opið P/,-21/, siðd.
Pósthúsið opið v. d. 9-7. sunnd. 9-1
Samábyrgðin 12-2 og 4-6.
Stjómarráðsskrifstofurnar opn. 10-4 v. d.
Vífilsstaðahælið. Hcimsóknartími 12-1
Þjóömenjasafnið opiö sd. þd. fmd. 12-2
Ókeypis lækning háskólans
Kirkjustræti 12:
Alm. lækningar á þriðjud. og föstud,
kl. 12—1.
Eyrna-, nef- og hálslækningar á föstud.
kl. 2-3.
Tannlækningar á þriðjud. kl. 2—3.
Augnlækningar í Lækjargötu 2 á ir.ið-
vikud. kl. 2—3.
Landsféhirðir kl. 10—2 og 5—6.
þ. m. kom Rússunum saman um
að gera flóttatilraunina í skjóli
myrkursins.
Þeir Iögðu af stað, níu í hóp,
undir forustm þess þýsku-talandi,
og gengu í fylkingu beint til
varðstöðvanna, með stafi við öxl
í staðinn fyrir byssur. Þegar
þangað var koniið og ekki voru
nema nokkrar álnir til dönsku
landamæranna, skipaði »foring-
inn« sveit sinni að nema staðar,
á þýsku. Síðan ruddi hann úr
sér heilu syndaflóði af þýskum
skipunum til varðmannanna þýsku
og þeir gengu þegar í gildruna,
héldu að þar væri komin varð-
sveit sú er taka ætti við af þeim,
flýttu sér að hlýða skipuninni og
röðuðu sér til brottgöngu.
Rússinn skipaði þeim svo að
verið uppi yfir, að Þjóðverjar hafi
ekki vitað hvar þeir voru og kastað
kúlunum í blindni, hafi margar kúl-
ur fallið niður uppi í sveitum, þar
sem þær gátu ekkert tjón gert.
í sama mund og árásin vargerð
á England sveif þýskt loftskip yfir
Saloniki og fengu Grikkir þá í fyrsta
sinni að kynnast þessari nýtísku-
hernaðaraðferö, varpaði loftskipiö 25
sprengikúlum á borgina á ýmsum
stöðum. Varð allmikiö tjón að á-
rásinni og Iétu 17 manns lífið en
28 særðust. 2 grískir hermenn voru
meðal hinna dauöu.
í Berlín voru fagnaðarlæti mikil
út af loftskipaárásum þessum. Safn-
a öist saman múgur og margmenni
fyrir utan bústað Zeppelins greifa,
til þess að hylla hann, en mönnum
til mikillar sorgar var hann hvergi
nærri, var staddur á vígstöðvunum.
Hlutlausar þjóðir
mótmæla,
í blaðinu »EI Paist sem gefið er
út í Madrid er farið þessum orðum
um Ioftskipaárásir Þjóðverja:
»Það er enginn munur á þeim
og ofbeldisverkum stjórnleysingja.
Vér verðum að mótmæla slíkum að-
förum sem kröftulegast. Hlutleysi
er annað en afskiftaleysi. Þjóðirn-
ar geta ekki afskiftalaust horft á það
að slík ofbeldisverk séu unnin gegn
alþjóðareglum. Allar þjóðir Norður-
og Vesturálfunnar eru siðferðislega
skyldugar til að mótmæla af öllu
afli. Það er samboðið sögu Spánar
að mótmæla. Vér elskum Frakkland
innilega, en hér er ekki um frænd-
semi eða samhygð að ræða, heldur
um að þjóðirnar mótmæli glæpun-
svariö var mér óskiljanlegt og
eg kallaði því eins og þjóðverj-
ar höfðu kent mér:
„Nicht conprend".
Svolítil þögn og svo var barið
fastar en áður. Mér datt í hug
að eg væri víst álitin nokkurs
konar fangi, sem aðeins hefði
frelsi um stundarsakir.
Eg þorði því ekki annað en
að fara ofan og opna.
Óbreyttur liðsmaður kom inn
og þegar eg spurði hann hvað
hann vildi svaraði hann „Edik“
Svarið var svo óvænt og
hlægilegt að mér rann reiðin yfir
að hafa verið vakin, en þá gekk
maðurinn að mér og skildi eg
þá undir eins hvað hann vildi
mér.
Hann var stór og sterkur og
eg vissi hvílík hætta mér var
búinn ef hann sæi á mér hræðslu.
Eg þreif eldskörung úr járni,
reiddi hann framan í hann og
varð honum svo bilt við að hann
hröklaðist út úr dyrunum ; en eg
stóð eftir steinhissa á þessum
hæga sigri.
Klukkustundu seinna var aftur
barið. Eg gægðist út og sá að
þar voru komnir fleiri hermenn.
Elnn þeirra kallaði á frönsku:
„Opnið !* En eg svaraði: „Nei“.
þeir ætluðu þá að brjóta upp
hurðina, en þá opnaði eg glugg-
ann og sagði í hálfum hljóðum
eins og eg væri að vara þá við
hættu: „Hér býr liðsforingi".
þeir skunduðu þá burt. Eg segi
þessi atvik sem dæmi um þá
hættu sem konur voru í fyrir
þessum kumpánum.
Allan nóvembermánuð skorti
okkur mjög mat. Kálmetið í
garðinum var búið, ómögulegt
að sópa saman meira mjöli í
bakaríinu og við mundum hafa
soltið ef við ekki hefðum átt
dálítið af jarðeplum, sem við
höfðum falið fyrir ræningjunum.
Við og við fór eg út og leitaði
í rústunum hvort ekkert ætilegt
fyndist, og einu sinni var eg svo
heppinn að finnadálítið af korni,
en hvernig átti að mala það ?
Bróðir minn sagði að gamni sínu:
„þú verður að mala það í kaffi-
kvörninni“.
Mér fanst þetta reynandi, en
það var svo seinlegt að eg gafst
upp við það.
Seinna neyddi hungrið okkur
til að nota kvörnina. Við möl-
uðum öll til skiftis og vorum heil-
an dag aðJ fá svo mikið mjöl, að
við gætum búið til nokkurskonar
köku, sem þó var harla ólík
hinu inndæla hvíta brauði, sem
vlð vorum vön að borða.
Fallbyssuskot heyrðust altaf en
við vissum ekkert hvað var að
gerast í kring um okkur og olli
fréttaleysið og afkróunin okkur
miklum sálarkvölum.
þýskur læknir hafði tekið upp
á því, að heimsækja okkur á hverj-
um degi og þó að hann væri
fremur kurteis, þá leiddist mér
komur hans og samræður. Eg
var að velta fyrir mér hví hann
kæmi, en svo alt í einu varð mér
það ljóst að hann vildi læra af
mér frönsku, eða réttara sagt
fullkomna sig í málinu, því hann
beiddi mig að leiðrétta sig þegar
hann segði eitthvað vitlaust.
En eg verð að játa, að eg af
skömmum mínum lét hann halda
að hann talaði ágæta frönsku, þó