Vísir - 01.09.1916, Síða 3

VISIR
1 VA'
■bssesísíí
VATRYGG5WGAR
1
D«$ k|gl. oeii’t
Brandassuranee Cðr«p-
Váíryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskouar. Skrifsto{utítbi8-12 og 2-8.
A.usturslræfi l.
N. B. Wíeísen.
Hið öfiuga og velþekta brunabótafél.
pflr wolga
(Stofnað 1871)
tekur að sér alskonar
brunatryggingar
Aðalumboðsmaður fyrir ísland
Halldór Eiríksson
(Bókari Eimskipafélagsins)
Brunatryggíngar,
sse- og siríðsváiryggingar
A. V. Tuiinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254
*\Ksw.
LÖGMENN
Oddwr Gíslason
yfirréttarmálaflutntngsmaður
I..aufásvegí 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
Sími 26
Begi iryn|6lfssðn
yflrréttarmálaflutnlngsmaður,
SkrifBtofa i Aðalslræti 6 [u pij.
Til viðtals tii 3. sept. aö eins frá
kl. 3V,v-5V,.
—^ Talsími 250 —
Fétur Magnússon,
yfirdómslögmaGur.
Hverftsgötu 30
Simi 533 — Weima kl 5—6 .
N ý j a r
Akraneskartöflur
fást á
Vesturgötu 11,
Gula dýrið.
Leynilögregltisaga.
---- Frh.
Pess vegna var nauðsynlegt að
taka til starfa þegar í stað. En
eitt þurti hann að gera áður. —
Hann þurfti að tala við foringja
fallbyssubálsins og fá hjá hon-
um nákvæma lýsingu af flakinu.
Hann þurfti líka að ná í menn-
ina sem haldið höfðu vörð og
fá hjá þeim lýsingu af mönnun-
um sem komu til eyjarinnar og
tóku með sér fangana eftir að
þeir höfðu bundið varðmennina.
Petta hlaut að vísu að taka nokk-
urn tíma, en í það dugði ekki
að horfa.
Pað fyrsta sem hann gerði um
morguninn var að senda Tinker
í njósnarför niður að höfninni.
Síðan leigði hann mótorbát til
þess að sækja strandverðina
tvo. Hann fór einnig að skygn
ast eftir falibyssubátnum. Var
honum sagl að liann mundi koma
að skömmutn tíma iiðnum. Um
iiádegi skreið báturinn inn á höfn-
ina. Bleik fór þegar út í hann
og á fund foringjans. Hann tók
honum vel og fór þegar með
honum til herbergja sinna. Svar-
aði hann greitt öllum spurning-
um sem Bleik lagði fyrir hann.
Af því sem foringinn skýrði frá
varð Bieik ljóst að flakið var ekki
af neinu öðru en flugvél »Hinna
ellefu«. Hann þakkaði foringjan-
um fyrir uppiýsingarnar og fór.
Þegar hann kom að gistihús-
inu sem hann bjó í mætti hann
Tirtker, sem auðsjáanlega var í
mikilli geðshræringu.
»Eg heti frá mikilsverðu máli
að segja yður«, sagði hann um
leið og þeir gengu inn t húsið.
»Komdu strax upp, Tinker«,
sagði hann og bærði naumast
varirnar.
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
55 ----
Frh.
Hylli Vincents hjá kvenþjóðinni
veröur að eiga sína orsök í því að
kvenfólk dæmir frá öðru sjónar-
miðí. Þetta á sér dýpri rætur, miklu
dýpri en eg get skilið í. Eg fer
aðeins eftir ávísun eðlis rníns og
reyni að vera réttlátur,
— Já, en byggir þú þá ekki á
neinu sérstöku? spuröi hún. Get-
urðu ekki koniið með eitthvert
dæmi, sem slyður þessar tilfinn-
ingar þínar?
Þaö voga eg varla. En þó
skal eg reyna. Við, Welseættingjar,
höfum aldrei þolað neinn hugleys-
ingja í okkar hóp. Og við hliöina
á hugleysinu getur engin mann-
dáð þrifist. Það er eins og hrylli-
legur sjúkdómur, sem veldur rotn-
un í líkamanum, sem enginn veit
nær kann að brjótast út.
— Já, en mér virðist að nafnið
hugleysingi eigi sízt af öllu við
Vincent. Eg get hreint ekki hugs-
að mér hann þannig,
Hrygðarsvipurinn sem lýsti sér í
andiiti hennar, fékk mjög á hann.
Eg veit ekki neiít sérstakt um Vin-
cent. Eg hef engar sönnur fyrir að
hann sé ekki sá, sem hann þykist
vera. En, samt sein áöur get eg
ekki gert að þeim grun mínum,
að eitthvað sé athugavert þar, —
og svo er þó líka eitt, sem hefir
borist mér til eyrna, — óþokkasaga
um áflog í leikhúsinu. Taku eftir
því, Frona, að eg fyrirdæmi ekki
leikhúsið né áflogin, — menn eru
nú einu sinni raenn, — en þaö er
sagt, að kvöldið það hafi hann ekki
hagað sér eins og karlmanni sæmir.
— En, eins og þú segir, faðir
minn, — menn eru nú einu sinni
menn. — Við vildum gjartian að
þeir væru öðruvísi, pví heimurinn
myndi þá eflaust vera betri, en viö
verðum nú að íaka hlutina eins og
þeir eru. Lucile---------
— Nei, nei! Þú misskilur mig.
Eg meinti ekki neiít til hennar,
Eg átti viö ryskingarnar. Haim
gerði ekki — hann var hræddur,
— Já, en eins og þú sagðir
áðan, þá er þetta aðeins nokkuð
sem menn segja. Hann sagöi mér
sjálfur frá þessu skömmu á eftir,
og það held eg að hann hefði alls
ekki þorað, hefði verið nokkuð
sem---------
— Eg kem heldur ekki með
þetta sem neina ákæru, greip Jakob
fram í. Laust umtal og óvildinsem
karlmennirnir hér alment bera til
hans gætu verið -næg ástæöa fyrir
þessari sögusögn. Eg hefi séð það
koma fyrir fyr að góðum mönn-
um hefir orðið annað eiris á. En
nú skulum við ekki tala um þetta
meira. Eg ætlaði aðeins aö ráð-
leggja þér, en hefi líklega farið
skakt að. En það skalt þú vita,
Frona, um fram alt, og þrátt fyrir
alt, fyrst og síðast, æ og eilíflega,
að þu ert dóttír mín, og að líf
þitt litheyrir þér og ekki mér, til-
heyrir þér einni, og þú getur var-
ið því eftir eigin viid. Þú skalt lifa
þínu eigin lífi, og reyni eg að
hafa áhrif á breytni þína, þá er
ekki, með réttu, hægt að segja það
lengur að þú gerir það. Þá værirðu
heldur ekki Welseættar, því aldrei
hefir neinn í þeirri ætt látið sér
lynda að aörir réðu geröum hans.
Þeir hafa heldur látið ganga af sér
dauöum, eða þá farið burtu og
numið sér nýtt land einhvers stað-
ar á útjöðrum jarðarinnar. Ef nú
þér, til dæmis findist aö danzsal-
urinn væri það, sem hugur þinn
helzt hneigðist aö, þá myndi eg
harma það líklega, en þó þú svo
strax á morgun, létir þér hug-
kvæmast að snúa þér að leikhús-
inu, þá myndi eg gefa samþykki
mitt til þess. Það væri ekki neitt
hyggilegt af mér að reyna að aftra
þér, og aldrei hefir heldur sú aö-
ferð verið okkar siður. Við, Wels-
arnir, höfum ætíö staðið sem einn
maður, hversu vonlaust sem útlit-
ið hefir verið, og þó öll sund hafi
sýnst lokuð, Venjur þjóðfélagsins
eru einskis virði fyrir okkar líka,
— þær eru aðeins ætlaðar svínun-
um, sem án þeirra aðeins myndu
grafa sig dýpra niður í saurinn.
Hiuir veikari verða að hlýða, eða
verða marðit sundur að öðrura
kosti. Almenningurinn er einskis
virði, eiustaklingurinn er alt, og
það er ætíð einstaklinguriiin, sem
ræður yíir múgnum og setur lög-
in. Hvað kemur það okkur við
hvað heimurinti segir ? Og þó svo
Weiseættin, þann dag í dag, eign-
aöisl nýjan tueölim, án undan-
gengins samþykkis og yfirlesturs
kirkjunnar, þá hefðir þú breytt al-
veg eins og ættin og veriö hennar
réttborin dóttir, og þrátt fyrir
himnaríki og helvíti, myndum við
standa hlið við hlið, við, sem eig-
um sama blóö í æðum, Frona, —
þú og eg!