Vísir - 19.01.1917, Blaðsíða 3

VISIE
Tilkynniiig.
t>eir sem pantað hafa hjá mér hljóðfæri, geri
svo vel og vitji þeirra nú þegar í Aðalstræti 6
kl. 8—10 í kvöld.
Loítui- Gruðmnndsson.
Hlutafélagið ,Hólar‘
á Siglufirði
tekur að sér að *alta 8000 tuunur af síld 4 komandi sumri.
Lysthafendur semji sem fyrst við
Árna S. Böðvarsson
Pósthússtræti 14.
<og muanhörpur nýkomnar til úrsmiðs
Jóns Hermannssonar, Hverfisgötu 32.
King Storm.
N e t á ljóskerin ern nú komin aftur.
Johs. Hansens Enke.
y
Istir osj miiiönÍF
eftir
gharles ||arvice.
47 Frh.
þetta. Haan tekur víst ákaflega
sárt til yðar, því að haun var
alveg náfölnr.
— Honum þykir mjög vænt um
mig, að eg held og vona, sagði
Stafford. Satt að segia hélt eg,
að hann mundi ekki' taka sér þetta
svona nærri, en eg þekki hann
svo lítið enn, því að við höfum
ekkert verið saman fyr en nú
upp á siðkastið.
— Það er þá jaínt á komið
með okkur, svaraði hún. Við feðg-
inin höfum ekkert þekst fyr en
núna íyrir nokkrum dögum, því
að faðir minn hefir altaf verið á
sífeldu ferðalagi. — Hvaða und-
ur er húsið fallegt — það ereins
og einhver höll, þð að í smánm
stíi sé. Hún horfði á húsið og
því næst á Stafford með mikilli
athygli. Eg giska'á að faðir yð-
sr eé sá sami sir Stefán Orme,
sem .svo rnikið orð hefir farið af.
Eg athugaði það nú ekki fyr en
rétt í þessum evifunnm.
Sfcafford var að gera fyrirskip-
anir um að hirða vagn og hesta
þoim, feðgina og komsfc því hjá
að svara spurningu hennar. Hún
stóð í anddyrinu og lifcaðist um
með undruu og aðdáun, en að
öðru leyti vírtist hún kæra sig
kollótta og voru gesfcirnir þó að
þyrpast inn úr garðinum. — Þið
vildnð líkiega komast til herbergja
ykkar sem fyrst, sagði sir Sfcefán
alúðlega, — Ef þið eruð svo þreytt,
að þið viljið síður koma ofan aft-
ur í kvöld, þá skai eg sjá um að
ykkur verði borinn matur upp —
en eg vona, að það komi ekki fcil.
Okkur þætti það mikil vonbrygði.
— Eg er ekki minstn vifcund
þreytt, sagði ungfrú Falconer um
leið og hún gekk upp hinn skraut-
lega stiga ásamt tveimur herberg-
isþernum.
Sir Stefán horfði brosandi á
eftir þeim, en vék sér því næsfc
að SfcafFord.
— Svo þú hefi þá ekki meitfc
þig neitt, göði minn, sagði hann
bliðlega.
Stafford var farinn að verða
hálf lesðnr á þessari sömu spurn-
ingu upp aftur og aftur og svar-
aði fremu? óþolinmóðlega:
— Ekki þaugað í veg! Hvern-
ig befói eg"átt að fara að meiða
Uungur maður
óskar eftir ekrifsfcofastörfum nú
þegar.
Tiiboð merkt ,33‘ senðist
afgr. Visis.
góðkunna er nú komið til
tbizI. B. H. Bjanasi.
Verðlaun
úr hetjnsjóði Carnegies.
Árið 1910 stofnaði ameríski auð-
maðurinn Carnegie hinn svo kall-
aða hetjnsjóð sinn, og hafa nokkrir
íslendingar hlotið verðlaun úr hon-
um, fyrir að stofna Iífi sínu í háska
annara vegna.
Nú með íslandi var S. Á. Gísla-
syni cand. theol. tilkynt frá stjórn
gjóðsins í Kaupmannahöfn, að kon-
ur þrjár, er mistu menn síua eða
syni í sjóinn í Yestmannaeyjum í
fyrra, er þeir voru að reyna að
bjarga öðrum möanum úr sjávar-
háska hefðu hlotið verðlaun úr
ajóðnum. Tildrögin voru þau, að
velbát einn þar úr Yestmanneyj-
um vautaði úr róðri, og fóru þá
tveir bstar um kvöldið að leifca
hans. Öðrum þeirra tókst að finna
hann, en hinn fórst með alíri á-
höfn.
mig? Eg ætlanú að skreppaupp
og bafa fataskífti og svo kem eg
ofan aftur að vörmu spori.
— Jæja — jæja! sagði faðir
hans og var ennþá ekki búinn að
ná sér fyllilega þó að hann reyndí
að láta ekki á því bera. — Þetta
var undarleg tilviljuij, Stafford!
Eg hefi ekki séð Ralph Falconer
í — nú í fjölda mprg ár — og
svo rekst eg á hann við hliðið
hérna! Og svoeru mennað halda
því fram, að engin forlög séu
til!
— Heldnrðu að það væri ekki
betra fyrir þig að ganga inn i
salinn? eagði Sfcafford. — Gest-
irnir fara annars að undrast um
Þig-
— Hvað segirðu ? Jú, vitan-
Iega, sagði sir Stefán og hálf-hrökk
við eíns og hann hefði verið atm-
ars hugar. Þó beið hann meðan
Stafford var að ganga npp stigan
og gæfcti að hvort hann væri ó-
haltar.
Kjallarameiitarinn lét matreiða
ágætan kvöldverð í skyndi handa
hinum óvæntu gestum og varð
Stafford þeim svo samferða inn í
borðsalinn. TJngfrú Falkoner var
komixt úr ferðafötunum og varnú
skrautklædd mjög og glóði öll af
guIH og gimsteinum. Varð Staf-
ford ail-sfcarsýnfc á hana.
— Eg vildi &ð þér kefðuð kom-
Verðlaunin hlutu:
Geirlaug Sigurðardóttir 1800 kr.
Guðlaug Híeronymusd. 800 —
Ólöf Guðraundsdóttir. . 800 —
Formaðuriun á bátnum sem fcS
lands komst, Árni Finnbogason,
fékk verðlaunapening úr silfri.
Nýlega hlaut maður einn hér í
Reykjavik verðlaun úr sjóðnum.
Það var Guðmundur Eyþörssou,
sonur Eyþórs slátrara. Hann bjarg-
aði tveim mönnum frá druknun
hér á höfninni í sumar, er flufctt-
ingapramma hafnarinnar hvolfdi.
synti með þá báða til lands. —
Hanu fékk 300 krðuur.
Fyrsfcu verðlaunin sem véitfc
haf» verið ísleudingum úr sjöði
þessum hlaut maður nokkur aust-
ur undir Eyjafjölum, Einar Sigw-
finnsson að nafni, eða kona hans,
sem þá var dáin af brunasárum,
er hún hafði fengið við það að
bjarga sonum sínum tveim úreldat-
voða. Hefir sjóðurinn síðan greitfc
drengjunum 100 króuur hvorom
á ári og er því heitið í 5 ár.
S. Á. Gíslason sótti um verðlaun
fyrir Einar og hefir stjórn sjóðs-
ins ávalt síðau tilkynt honum hver
verðlaun hafa verið veitt hingað
til lands, þó að bann hafi ekki
verið neitt viðriðinn umsókninr-
ar, og sent honum eyðnblöð sem
nota á þegar sótt er nm verð-
laun.
Rétt er að geta þess, að verð-
laun eru ekki veitt fyrir verk sem
unuiu hafa verið áður en sjöð-
urinn var stofnaður.
íð svo snemma að þér hefðuð get-
að setið til borðs með okkur, sagði
hann um leið og hann leiddi hans
til aætis. ‘
— Það vildi eg iíka, svaraði
hún kyrlátlega. — Við gerain
evo mikið ónæði og höldum ykk-
ur frá gestum ykkar. Sfcúlkan,
sem var að hjálpa mér uppi, sagði
mér a5 hér væri komiun fjöldi
gesta.
— Já, einmitt það, sagði Staf-
ford. — Þetta er nokkurskonax
húsgerðarveisla eða „rei«ugildi“
sem menn segja, því að faðir wiinn
ætlar að halda kyrru fyrir urn
tima hér á Englandi og hefir bygt
sér þetta hús í þyí ekyni.
Herra Falkoner leit npp firá
diski sfnum og tók vaudlega eft~
ir.
— Er það nú aíveg afráðiðí1
sagði hann. — Eg man svo langfc,
að sir Stefán þótfci æði kvikur í
rásinni. Nú — jæja! efhannætl-
ar að setjast í helgan stein, þá er
víst sm þaC, að hann hefir hreiðr-
að Jaglega nm sig. Hann rendi
angunnm um hinn skraufclega borð-
sal og brosti við. — Það er ein-
kennilegur maður haun faðir yð-
ar, herra Orme.
— Á, finst yður þsð ? epnrði
Stafford brosandi.
— Já, sannariega finst mér það.
Eg hefi heyrt getið nm ýms afrek