Vísir - 15.02.1917, Síða 3

ViSiR
VINNA.
Vinna fyrir kvenfólk vlð fiakþvott o. fl. hefst bráðlega í
Sjávarborg.
Lysthafendur tali við verkstjórann sem fyrst. Br oftast viðlát- =
inn frá kl. 8 árd, til kl. 7 síðdegis á nefndnm stað.
Sjávarborg 14. febr. 1917.
Þór. Arnórsson.
-o iii 1.111.1 ■ i .
Hvítabandið
(yngri og eldri deild) heldnr
ársliátíö sína
mánndaginn 19. febrúar kl. 81/, í húsi K. F. U. M.
Meðlimir vitji aðgöngumiða sinna í hús K. F. U. M. föitudag og
laugardag frá 4—9 síðd. og fái allar nanðsynlegar upplýsingar.
kaffihúsin brúka ekki svo lítið af
þess konar vörum.
Br nokknrt vit í því að láta
alt reka á reiðannm, þar tii einn
góðan veðnrdag að við stöndnm
eins og skipbrotsmenn, staddir á
fiæðiskeri langt úti í hafi, hróp-
andi á hjálp þegar íióðaldan legg-
nr að landi? Stjórn þessa bæjar
og þessa lands má ekki láta sér
nægja, að þeir sem hafa nóga pen-
inga og hafa haft nóg ráð til að
birgja sig upp með forða til nokk-
nrra ára, geti lifað þó að kreppi
að; mennirnir með 8 og 10 þús.
kr. í árslaun, mennirnir sem ölln
ráða og alstaðar hafa tiltrú og
nógar útgöngudyr, geti lifað. Við
Siinir, sem þurfum að Jifa eins og
þeir, getum ekki etið úr þeirra
forðabúri, eðs borgað með þeirra
paningum.
Það getur líka verið góð ráð-
stöfun og mundi ekki mælast illa
fyrir, þótt búðum væri gert að
skyldu að loka kl. 6 að kvöldi,
því til þess tíma er næg birta til
að versla við, en sparast bæði
gas og kol.
Eins dags eyðsla á kaffihúsi
mnndi fæða meðal heimili hér í
3>æ í viku. (Litið dæmi).
í öðru lagi: Maður fer með
konu sina í Bíó i kvöld, sjáum til
hvað það bostar. 2 betri sæti
0.60 = 1.20, kaffi eða aunað &
Landi, 2 bollar með brauði 0.50
= 1.00, konfekt 0.25, 1 búnt
sígarettur 0.35. Samtals kr. 2.80.
300 manns eyða þá á kvöldi kr.
840.00. Sumir munu nú aegja:
Það er ómögulegt að vera án þess
arna! Ja, hvernig lifa þeir sem
aldrei koma á þessa staði! Sömu-
leiðis má gera ráð fyrir að sumir
segi, að það sé skerðing á at-
vinnu manna. En þvi er til að
svara, að margír bafa þennan
starfa mest í hjáverkum. Hinir
eru menn með hraustar hendur,
eem mundu sýna það, ef á þyrfti
að halda, að þeir eru menn sem
geta unnið annað.
Eg hefi ekki heyrt neitt fundið
að þvi, að eíðasta þing til dæmis
var þinga djarftækast í ýmsum
ráðatöfunum. — Hver mundi nú
finna að því, að stjórnin gerði
strangar og einarðar skipanir um
sparsemi og ráðstafanir til að
kenna fólkinu að hugsa svolítið
fyrir sjálfu sér?
Við bíðum átekta og hlerum
eftir framkvæmdunum.
Rvík 11. febr. 1917.
Sparsamur.
Fyrirspurn.
Vildi ekki Vísir gefa upplýsing-
ar um hverjir það eru, sem kalla
sig vinnuveitendur í múrverki og
ætla að skamta múrurum kaup
fyrir vinnu og verkfæri eftir eigin
geðþótta.
Múrarafélagsmeðlimur, sem
vill forðast þá.
Svar:
Sá sem sagði Vísi fregnina um
kaupsamþyktina er ekkí vinnu-
v e i t a n d i og getur Vísir því
ekki gefið umbeðnar upplýsingar.
LÖGMENN
Pétnr Magnússon
yílrdómslögpmaðnr
Miðstræti 7.
Sími 533. —Heima kl. 5—6.
Oddnr Gíslason
yflrréttarmálaflatiiiiitrsiiiftBu
Laufásvegi 22.
Vanjul. heima kl. 11—12 og 4—5,
Sími 26.
1 **«««■«■
Brunatryggingar,
sæ- og stríðsvátryggingar
A. V. Tulinius,
Miðstraeti — Tftlsimi 254.
Det kgl. octr.
Brandassnrance Comp.
VAtryggir: Hús, húsgðgn, vðrur slsk
Skrifstofutimi 8—12 og S—8.
Austurstneti 1.
N. B. Ildm,
isliiog miliónip
eftir
^jfharles f|amee.
75
Frh.
ið þér yður nppi einhvern annan
afkima, tók hún fram í. — Nei
mér þykir það ekkert verra, sið-
ur en svo!
Áuga hans tindnrðn af ánægjn
og aðdáun. Þarna var etúlka,
sem ekki var aðeins snoppufrið, því
að það er ailfleat kvenfólk nú á
dögnm, en hún var líka gáfuðog
fyndin, og það er öllu ejaldgæf-
ara.
— Þakk yður fyrir, eagði hann.
— Viljið þér fá dagblaðið? Látiö
mig bara vita ef evo er. Eg var
ekki að lesa það og lit aldrei
þessi blöð. Eg hafði það bara
hjá mér til þess að breiða það
yfir andlitið, ef eg kynni aö verða
syfjaðnr — og það kemnr æði oft
fyrir mig.
Hún bandaði hendinni til merkis
um.að hún kærði eig ekki nmblaðið.
—Nei, sagði hún, — eg vil
heldur tala við yður — með öðr-
um orðum — eg ætla að láta
yður tala og hlusta svo á yður.
Er það of mikil áreynsla fyrir yður
að segja mér hvar hinir gestirnir
halda sig. Eg ekildi við nokkra
þeirra í borðitofanni þar sem þeir
voru að fjargviðra8t nm hvernig
þeir ættn að eyða tímanum. En
hvar eru þá hinir — faðir minn
til dæmis?
— Hanu er í bðkastofunni á-
■amt barón Wirsch, herra Giffen-
berg og hinam fjármálamönnunum
Þeir era eflaust niðursokknir í
einhverja leyndardómsfnlla helgi-
siði tilheyrandi dýrknn og til-
beiðslu Gullkálfsins, þar sem orð-
in hlmtabréf, ríkisskuldabréf, em-
antar og einkaleyfi koma oftast
fyrir. Eg giska á að faðir yðar
sé einnig í félsr^kap þessaraalls-
megandi mammonsdýrkenda fyrst
að hann hefir leitað þá uppi.
Hún ypti öxlim.
— Já, eg býst við því, sagði
hún. — En herra Orme? erhann
líka einn í þeirra hóp? sparði
hún kæruleysislega.
Howard glotti.
— Hver? Hann Stafford! Nei
eg held nú síðnr. Hann þekkir
ekki annað til peninga en þá list
að eyða þeim og sóa, enda kann
hann þá list til fallnnstn aðheita
má. Peningarnir streyma gegn
um greipar hans eins og vatn í
gegn um sáld og það yfirgengnr
minn skilning eins og margt fleira
hvernig honum tekst altaf að hafa
einhverja peninga aflögn handa
þeim kunningjum sínmm, sem í
kröggum eru.
— Jæja, er haun svona hjálp-
samur? spnrði hún og brá hend-
inni fyrir mnnninn eins og til að
Ieyna því að hún var hálfgeisp-
andi.
Howard kinkaði kolli og svar-
aði ekki strax, en sagði því næst
brosanpi.
— Þarna hafið þér, nngfrú
Falconer, hitt á mitt kæraatanm-
talsefni, hannStafford, og eg skal
vara yður við því, að byrji eg á
annað borð að tala um hann, þá
er eg vís til að bslda því áfram
þangáð til áð eg er búinn að gera
yðnr danðleiða.
— Nú jæja! Ekki er þá annað
íyrir mig en að standa upp og
hypja mig á burt, sagði hún *6-
lega. — Hann er vinur yðar,býst
eg við, en meðal annara orða —
vissuð þér, að það var hann aem
stöðvaði hestana fyrir okkur i
gærkvöldi og frelsaði þannig Iíi
mitt að öllnm likindnm?
— Fyrir guðs skuld, látið þé
hann aldrei heyra yðnr minnast á
það eða bara ýmynda sór að þér
haldið það, sagði Howard með upp •
gerðar ákefð. — Stafford mandi
þykja það mjög leltt, því honam
er mein illa við öll læti eins og
öðrnm Englendingnm og tæki yður
það illa upp ef þér færuð að gers
svona mikið úr öðru eins lítiIræðL
— Já eg held eg sé besti vinar
hans og eg hugsa, að sá hlutur
sé naumast til, ssm hann ekki
vildi ;fyrir mig gora og eg fyrir
hann — nema fara snemma i
fætur eða sð vera ú.ti í rigningu
og illviðri- Nú nú? En þetta es
nú raunar ekbi s&tt og ekkert
annað en ranp og raue, bætti
hann við — því að eg hefi. gert
þetta hvortveggja fyrir hanu og
skal gera þaS hvenær semhomua
þykir þörf á því.