Vísir - 17.02.1917, Blaðsíða 3

VlSIR

Aígreiðsla, blaðsin» & Hótal |f
Island er opin frá kl. 8—8 á $
hveijnm degi. ±
Inngangur frá Valiar*træti. A
* Skrifstofa á *aata stað, inng. *
± 5
m frá Aðalstr. — Ritstgórinn til 5
& viðtal* frá kl. 3—4. $
jj, Síini 400. P. 0. Box 367.
'á :%
■it Prentsmiðjan á Langa- v
■~ veg 4. Simi 18S.
* Auglýsingnm veitt móttaka ^
5 i LandssQörnunni eftir kl. 8 V
A á kvöldin. |
aðist til þess að bærinn fengi
kanparétt að lóðinni þegar það
hætti að nota hana sjálft. Hann
ivaðst hyggja að því fé, sem
varið væri til að kanpa fyrir verð-
bréf hafnarsjóði til handa, væri
varið í þarflr hafnarsjóðs, „eins
og eg ver því té í minar þarfir,
sem eg ver til verðbréfakanpa
mér til handa“. Lagabókstaíur
sá, sem borgarstjóri hefði vitnað í,
mundi eiga við það eitt, að fé
hafnarsjóðs mætti ekki verja í
þarflr annara sjóða bæjarins.
Sem bæjarfulltrúi kvaðst ræðn-
maðnr loks verða að segja, að úr
jþví að það væri skoðnn alls al-
mennings í landinu, þings og
atjórnar, að það bæri að efla þetta
félag evo sem frekast væri’ unt
til þess að það gæti haft á hendi
aðalfiutnÍBga til landsins og frá
því, þá yrði hann að áiíta að það
væri líka rétt af bæjarstjórninni
VINNA.
Vinna fyrir kvenfólk við fiskþvott o. fl. hefst bráðiega í
Sjávarborg.
Lysthafendnr tali við verkstjórann sem fyrst. Er oftast viðlát-
inn frá kl. 8 árd, til kl. 7 síðdegis á nefndnm stað.
Sjávarborg 14. febr. 1917.
Þ>ór. Arnórsson.
Skipstjóri
getnr fengið stöðn á BLÚ.tt©r TTl’V'ö við fiskveiðar
T. Frederiksen.
Sími 58.
að styrkja það svo sem best
mætti verða.
Ank þessara tveggja ræðumanna
töluðn þeir Benedikt Sveinsson og
Sigurður Jónsson með sölu, en af
hálfn jafnaðarmannanna, sem allir
sem einn greiddn atkvæði á móti
sölunni, talaði enginn. En heyrst
hefir að það hafi ekki ráðið
minetit nm atkvæði þeirra, að þeir
baíi óttast það, að Eimskipafélagið
mundi ekki verða nógu mikið
gróðafyrirtæki til þess að bærinn
hefði ekki skaða af skiftunum.
1 tilefni
af hinu óvænta og afkáralega yfir-
lýsingarrugli Einars Jochumsaon-
ar, vil eg taka fram, fyrir hönd
vora, hér á Njálsgötn 15, tíl að
fyrirbyggja frekari misskilning,
að hér er engin veikluð stúlka, er
neitt þnrfi að vera athngnð af
lækni.
16. jan. 1917.
Sam. Eggertsson.
Til minnis.
Baðhúslð opið kl. 8—8, ld.kv. til IO1/,.
Borgarstjóraskrifstofan kl. 10—lSj jofi
1—8.
Bæjaríógetaikrifttofan kl. 10— 12ogl—S
Bæjargjaldkeraskrifatu.rto kl. 10—18 og
1-4.
íilandsbanki kl. 10—4,
K. F. U.œM. Alm. samk sunnud. 8‘/* '
sll4
Landakotsspít. Heimióknartmi kl. 11—1.
Landsbankinn kL 10—8.
Landsbókuafn 12—8 og 5—8. Útíás
1—4.
Landugóðnr, afgr. 10—2 og 5—6.
Landsiiminn, v.d. 8—10. Helga dage
10—18 og 4—7..
Náttúrugripasafn l1/*—21/,.
Pósthúsið 8—7, snnnud. 9—1.
Samáby rgðin ,1—5.
StjórnarráðsBkrifttofurnar opnar 10—4.
Vífilastaðohælið: heimsóknir 18—1. j
Djóðmeojaaafnið, id., þd., fimtd. 18—S.
.ajf tlé U< .atr M
Bæjarfréttir.
ifjHjeli á morgua:
Elísabet Bergsdóttir húsfrú.
Halldór Sigurðsson kanpm.
Kristinn Daníelsson præp. hon,
Jakobína S. Torfadóttir húsfrú. ■
Rannveig Magnúsdóttir húsfrú...
Bi*yS8jiihfi8ið
Það láðist að geta þess í frétt-
um frá bæjarstjórnarfundi í gær,
að ákveðið var að taka Bryggja-
húsið við norðurenda Aðalstrætis
eignarnámi í því skyni að firam-
lengja götuna niðnr á nppfylling-
nna. — Húsið er eign Duusversl-
nnar.
Söngfélagið 17. júní
efnir til samsöngva í næstnviku,
verðnr sá fyrsti á miðvikudaginn.
7
Istir og miliönir
eftir
||harles garviee.
77 Frh.
©ins og þér segið. Hann er fa.II-
®gri en skratt — — nú, nú, eg
ætlaði ekki að fara að blóta, frjáls-
mannlegur eins og drengur, blíð-
nr eins og kvenmaðnr, þéttur fyr-
ir eins og veggur og hugaðnr —
ja, hann hefði ntöðvað fælna hesta
fyrir stærðar hleðslnvagni alveg
ein* hæglega og stöðvað hestana
jkkar í gærkvöld — og svo er
hann |dns tilfinningalans og mar-
marastyttan þarna!
Hann benti á marmarastyttn,
sem stóð þar neðantil á graBhjall-
annm og hún horfði þangað ró-
lega.
— Já, en eggætimölvað þeasa
marmarastyttu ef eg heíði nógn
stóran hamar, sagði hún.
— Jú, því trúi eg vel, sagði
%ann, — en þór getið ekki mölvað
Stafford. — Sannast að segja vildi
eg að þér gætuð það!
— Og hversvegna? sporð hún
og leit nú fyrst almennilega framan
i hann.
Howard hugsaði sig dálítið nm
svarið, en eagði svo:
— Vegna þess, að hann hefði
gott af því — vegna þess að eg
er hræddur nm hann.
— Hræddur ? tók hún npp eftir
honum.
— Já, svaraði hann og kinkaði
kolli- — Einhverntíma rekur hann
sig á eitthvað,*sem yfirbngar hann
— einhvern kvenmann. — En eg
bið annars afsöknnar! — Vitið
þér það, nngfrú Falconer, að þér
ernð háskalega lagin á að koma
fólki til að segja sannieikann, og
það ætti maðnr aldrei, eða sem
sjaldnaat að gera — eða því í
ósköpnnum hefi eg verið að segja
yður alt þetta langa mál nm Staf-
ford ?
Hún ypti öxlnm.
— Þér voruð að tala nm ein-
hvern kvenmann, sagði hún.
Howard stundi við.
— Nei, það er ómögulegt að
komast uudan yður, sagði hann.
— Jú-jú! Einhverja kvenpersónn
sem verður honum auðvitað ósam-
boðin. Það er gamla sagan npp
aftur og aftur. Þó að þér getið
ekki molað sundnr fjallháan haf-
isjaka, hvað stóran hamar sem
þér hefðuð, þá á jakinn 'samt eft-
ir að bersst í hlýrra loftslag og
heitari stranma og þar bráðnar
hann. Þarna liggnr einmitt hætt-
an fyrir Stafford! En við skulum
nú vona að hann reynist undan-
tekning frá reglnnni og komist
hjá þessari hættn — að minstu
kosti er honum óhætt sem stend-
nr.
En henni datt í hng stúlkan
sem hún ;hafði séð á hesti Staf-
fords daginn áðer og í hnakknum
hans og hún roðnaði snöggvast
við þá tilhngsnn.
— Eruð þér nú viss um það ?
spnrði hún.
— Hárviss! «raraði hann. Eg
þekki öll hans „skot“, stór og
smá, og hefði ekthvert þeirra ver-
ið alvarlegt, þá væri hann búinn
að segja mér frá því, en hann er
ekki farinn til þéss enn.
Hún hló hægt og lágt, og þó
skrítið væri, datt Howard alt í
einu í hug syfjað og Ietilegt tígris-
dýr, sem hann hafði einnsinnséð
liggja og baða sig í sólskininn
í dýragarðinum hjá indversknm
prins. Þar voru mýkindi og feg-
urð — og dauði.
— Þetta hefir verið reglnlega
skemtilegt samtal herra Howard,
sagði hún. — Eg held að eg hafi
aldrei orðið jsfnhrifinn af neinn
samtali, eða leiðst í aðra eins
freistni.
— FreistniPaagði hann og brosti
dauflega.
— Já, freistni, sagði hún og
leit hálfgletnislega til hans. —
Eg held að þér hafið gleymt því,
að þér voruð að tala við kven-
mann.
— Ekki skal eg bara á mótí
því, svaraði hann — og meira
hrós er mér ekki hægt að gefa
yður. En svo--------
— og að þessi lýsing yðar á
þessum hetjulega vini yðar er
hrein og bein ögrun þeim kven-
manni, sem hún er sögð.
Hann kinkaði kolli þegjandiog
hélt á vindlinum rétt við var-
irnar.
— og mér liggnr við að láte