Vísir - 22.02.1917, Blaðsíða 3

VISÍR
Rúnir.
Svo heitir dálítið kver aem ut
kom í haust; eru það nokkur
kvæði eftir Magnús Gíslason.
Kverið or ekki stórt, 64 bls.
í. 8 bl.br. með mynd höf., að ytra
frágangi hið snotrasta. í því eru
milli 40 og 50 kvæði og stökur
og er ekkert kvæðið langt; tel
eg það engan galla.
Höfundurinn hefir alls engrar
skólamentunar notið og mun að
öðru leyti hafa átt og eiga við
fremur þröngan hag að búa, og
ber að taka hvorutveggjatilgreina,
viiji maðnr skoða þessi ljóS hans
í réttu Ijósi.
Stórskáld er Magnús náttúrlega
ekki og gerir vafalaust enga kröfa
til að teljast til þeirra — en
meðal hinna mörgu alþýðuskálda
vorra á hann sitt rúm og það
rúm er alls ekki illa skipað.
Hann er hugsjónaríkur og fer
víða vel með efni; segir margt
vel — sumt prýðisvel. Skal hér
minst nokkurra kvæða:
Grafningur, gott kvæði,
miifc og hlýlegt um æskuatöðvar
hsns. Síðasta erindið er svona:
Þar eg uni í sælli Evéit
samardaga hlýja’ og bjarta,
bar eg fegurst lífið leit,
Ijúfast roeðan þráin heit
vakti mig að verma reit
vorblómanna, lands við hjarta.
Þar eg udí í sælli sveit
sumardaga hlýja’ og bjarta.
Sumarvisur, kveðnar 1899,
íyrir 17 — 18 árum; hefir höf. þá
verið mjög ungur. Þar í er þetta
®rindi:
Blómin fríðu breiða sig um bala
og grundir,
fossar kveða í hömrum hííða
helgisöngva góðra tiða.
Yel sagt af unglingi.
Kvöldfegurð endar svo:
Töfradýrð, er aálum sælu veitir,
signir helgum nnað land og sveitir,
anda færir fró,
frelsi, ró.
F á t æ k t heitir eitfc besta kvæð-
ið i bókinni. Þar eru þessi er-
indi:
Vinir hverfa vegnm af
vanti fé í gjöídin,
týnist flest er gæfan gaf:
gleði, frægð og völdin.
Vinnu er neitað þér í þörf,
— þó húu bjóðist hinmn;
arösöm jafnan ætluð störf
auðugari vinam.
Lýsingin er réfct og sönn í báð-
nm erindum, og er það að von-
nm.
Ófriðurinn miklier eitt
lengsta kvæðið í bókinni, og eru
víða mjög góð tilþrif i því. Síð-
asta eiiudið er svona:
Að lýsa þeirri hörmung — það
megna engin orð;
ógnar dauði þjóðum frá lofti,
hafi’ og storð.
Um heimsveldin þó leitir, þar
gefast hvergi grið,
og glæpur jafnvel talinn,
ef einhver nefnir frið.
Til Torfa i Ólafsdal,
gottkvæðiog vernðgt lof um Torfa.
Það byrjar svo:
Þú frumherji bænda á framtíðar-
brsut
með foringj&ns aflið og þorið,
er sýndir með atorkn, að æfct-
jarðarskant
fær ávexti margfalda borið.
Þú móunum breyttir og melum
í tún,
og mýrum í töðugæft engi...
H v ö t. Þar er þetta, og er
mjög vel sagt.
Endnrvekið íslendinga
áðnr gullna tíð,
látið störfin þjóðarþinga
þrekið anka Iýð,....
Þetta er vegur, allmergj-
uð ádeila, hljóðar svo:
Steldu, sviktu, rægðu, rændu,
reyndu að þræða frægðarstig,
grimma að þér hunda hænda,
heimskn láttu verja þig.
Sníktu fæði, húsrúm, hita,
hremdu bjargir snauðum frá,
Síðsn skalfcu ræða’ og rita
réttlætisins stefnuskrá!
T i 1 ? er líka gott í sinni röð.
Styrktu æ þann sem sterkari er,
en stjakaðu frá þeim amærri:
það meiri virðing veitir þér
og valdamerkin stærri.
Þetta eru að eins fáein sýnis*
horn, tekin af handahðfi, en gefa
þó að minni ætlnn nokkuð rétta
hugmynd nm kverið, sem er vel
þess vert að það sé keypt ogles-
ið, einkum af alþýðu, því Magnús
er alþýðuskáld og mörg kvæðanna
eru sem kveðin út úr hjarta al-
þýðnnnar.
Á gamlársdag 1916.
Áleifur.
Ístip og miliónir
eftir
^harles ^arviee.
82 Frb.
af söng, en eg var nú alveg bú-
inn að gleyma því, að þér áttuð
að fá te um þetta leyti. Á eg að
róa heim að „Ferjukoti“ og biðja
um te þar.
— Eg er alveg á yðar valdi,
sagði hún hægt.
— Hann sneri bátnnm við og
reri aftur úfc á vatnið hljóðar og
þögnll. Alt í einu reis hún upp í
sæti sínu og horfði framundan sér
— Þarna er eitthvað í vatninu,
eitfcbvað kvikfc, aagði hún.
— Það er — nú það er hnnd-
ar, sagði hann, — ogþaðerbann
sem þér hafið séð falla fyrir borð
á gufubátnum. Anmingja greyið!
Hann sýnist vera að þrofcam kom-
inn. Kannið þér að sfcýra? epnrði
hann snögglega.
— 0 —já, svaraði hún hólega,
— ea hversvegna spyrjið þér að
því?*
— Af þ ví ég ætlá að reyn a að bjarga
honurn og það létti mikið fyrir
mér et' þér stýrið. Hánn sýnist
ekki eiga langfc oftir.
— Hvað eruð þér að kæra yður
am það? spurði hún. — Það er
langt til hans enn og hann verð-
nr kafnaður áðnr en þér komið
til hans.
— Mig langar nú til að reyna
það samt sem áðnr, sagði hann
glaðlega og sótti nú róðurinn af
alefli.
Það er ilfc að áfcta sig á fjar-
lægðum á vatns- eða sjáfarfleti og
hnndnrinn var lengra í burtn eu
hann hafði haldið i fyrstu, eD Staf-
ford tók á öllusem hann hafði til og
sótti róðurinn jafnknálega og hann
hafði gjört á námsárum sinum
en Maude Falconer horfði áhann
með aðdánn eða það var jafnvel
eitthvað meira en aðdáun, sem
leyndist í augnaráði hennar. Hann
hafði brett upp ermarnar á skyrtn
sinni svo að handleggirnir voru
berir npp að olnboga og mófcaðí
greiuilega fyrir hinurn sfcæltu afl-
vöðvnm, en andlitssvipurínn bar
ljósan vott um óbifaulegan kjark
og staðfestn.
— Hann er náttúrlega sokkinn
og þetta er þýðingarlaust, sagði
hún. — Yður er alveg óhætt að
leggja árar í bát og hvíla yður
þeirra hluta vegna.
Hann leit nm öxl sér.
- Nei, honum hefir skotiðupp
aftur, sagði Stafford og var á öllu
auðheyrt hvað hann lét sér anara
um kvikindið en hún. — Eg hlýfc
að geta |bjargað bonum bara ef
þér stýrið beint á baun.
Það kendi myndngíeika í mál-
rómnum og varð henni við eins
og þegar hann hafði þrýst henni
niðnr á þóftuna rétt á undan, enda
brá svo við að hún varð jafnáköf
um hjörgunartilraunina sem sjálf-
ur hann. Báturinn þaut áfram
eins og örskot, knúður af hinnm
þaulæfðu, löngu og regluföatu ára-
tökum og var nú kominn á stað-
inn þar sem hundurinn var að
busla og heyja dauðastrið sitt.
Það var mjósleginn, flekkóttur
veiði- eða völekahnndnr og mændi
hann á St&fford þeim bænaraugnm
sem tóku honum til hjarta.
— Snúið þér bátnum við —
Sykursalan.
Hún þykir ganga heldur stirð-
lega. —JOIíu-, kola-, og sykurseðlar
eru afhentir á sama stað og aru
8 menn við afgreiðsluna. Er henni
hagað þannig, eða svo var það í
gær, að tveim mönnum er hleypt
að i einu, en svo taldist mönnum
til að það tæki tíu mínútur aðaf-
greiða hvérja tvo menn. Með þeim
hraða verður gersamlega ómögu-
legfc að afgreiða alla húsráðend-
ur i bænum í hverri viku.
Syknrseðlarnir gefa handhafu
rétt til ákveðins sykurforða, */*
kg. handa hverjum heimilismanni
til vikunnar. Verða þvi allir sem
sykurlausir ern að ná sér í seðit
í hverri viku. Það má því gera
ráð fyrir því, að þessi afgreiðsk
geti á engann hátt fnllnægt eftír
spnrninni.
Miklu heppilegra hefði verið að
hver maður hefði fengið t. d. syk-
urkorta b ó k, til eics mánaðar að
að minsta kosti, þar sem seðill
væri fyrir hverja viku. — Áþanu
bátt hefði mátt spara rnfkla vinnu
við afhendingu seðlánna, og bæj-
armönnum óþarfa bið og snún-
inga.
En það er ekki við þvi að bú-
ast, að alt sé fullkomið í fyrstu.
Menn mega vera þakklátir ef bætfc
verður úr því sem aflaga fer.
Og óhætfc mun vera að breyta
til þess vegna, að þetta fyrirfcomu-
iag, sem hér hefirjverið byrjað á,
mnn hvergi vera notað í víðri
veröld, |þó ekki væri vegna ann-
ars en kostnaðarins, aem hlýfcur
að vera afskaplega miklu meiri en
þörf er á.
fljótt, fljótfc! kallaði hann og þreif
hann til hnndsins og kipti hon-
nm upp úr vatninu um leið og
báturinn straukst framhjá.
Hundnrinn tók andköf, lokaði
augunnm og féll &fl iaus og skjálf-
andi á hné Staffords.
— Er hann dauður? spurði
Maude Falconer og horfði ekki á
hnndinn, heldur framan í Sfcaf-
ford, því að hann hafði fölnað
npp.
— Eg veit það ekki. Nei, það
held eg ekki, svaraði hann og hafði
ekki angnn af handinum og sinfi
engu öðru í svipinn.
Hann þurkaði skrokkinn áhon-
um svo vel sem hann gat, sneri
sér því næst uudau, hnepfci frá
sér skyrfcnnni og stakk hnndkril-
inu inn á sig bðrau.
— Greyið litla! Hann er iskald-
ur! sagði hann. — Hann befði
aldrei getað synt til lands sjálfur
því að hann er svo smávaxinn.
Eg vildi að eg heíði whskýstaup
við hendina, en það er hægt að
fá það í „Ferjukoti“. — Getið
þér róið.
— Ónei, eg er brædd um
eg geti það ekki, en eg skal reyna-