Vísir - 24.02.1917, Side 3

VISIR
Umdæmissttikan nr. 1
byrjar ársþing sitt i 3S.XTÖ1c3. (24. þ. m.) kl. 8 i Goodtempl-
arahúsinn i Rvik.
Ilinii- nýkosnu fulltriiar, nefndarformenn, embættis-
ménn og stigmenn áminnast um að sækja þingið.
Sérstaklega skornm vér á alla þá, er áhnga hafa haft á
stsrfsemi Umdæmisstúknnnar síðastu árin að fjöimenna á þessa
þingi.
Framkvæmdanefndin.
Sjúkrasamlag Reykjavíkur
heldur adalfnnd í Bárnnni (niðri) inánudaginn 5. mars n. k.,
kl. 7 síðdegis. Endnrskoðaður reikningor samlagsins fyrir siðastliðið
ár, verðnr lagður fram til nmræðu og úiskurðar, svo og mikilsverð-
ar lagahreytingar.
Stjórnendur og endurskoðnnarmenn verða kosnir fyrir yfirstand-
andi ár. — Rædd og úrskurðuð ýms önnur mál er samlagið varðar.
Reykjavík, 23. febrúar 1917.
Jón Pálsson
form.
Sendisveinn.
Röskur og ábyggilegur piltur ósk
í bréfi frá G. T. stúkunni Hörpu
í Bolungarvík, sem blaðið Templar
flytur 20. þ. m., er meðal annars
þessi eftirtektaverða frétt:
„Núna eftir nýárið fengum við
alla kanpmenn hér til að undir-
rita loforð um að selja ekki
ófermdnm nnglingum neinskonar
tóbak. Er það tilrann okkar til
að stemma stigu fyrir reykingum
barna, sem því miður þekkist hér
of vel, þó að sumstaðar muni
vera meira að því gertu.
Þetta er eftirbreytnisvert, og í
raun og veru miklu «kemtilegri
áðferð en bannlög gegn slíkri
söln, ef ekki strandar á viljaleysi
kanpmanna.
Fyrir því leyfi eg mér hér með
í nafni fjölmargra foreldra í höf-
nðstaðnnm að skora á framkvæmd-
arnefnd nnglingastúknanna hér í
bæ að leitast við að fá alla tó-
b&ksfala hér í bæ til að nndir-
skrifa svipaða sknldbindingu eða
yfirlýsingu. Að óreyndu er sjálf-
sagt að treysta því, að kaupmenn
Reykjavíkur séu eins miklir vinir
barnanna og kaupmennirnir í Bal-
ungarvík, og fari því ekki að af-
saka sig með því, að þeir viti
ekki hvort „stálpaðir strákar"
sén fermdir eða ekki, né hinu, að
húsbændnr knnni að senda nng-
linga til tóbakskaup*.
O/Salag yfirlýsingarinnar gæti
gert við því hvorttveggju. Það
mætti t. d. vera eitthvað þessn
mnnum gera oss far um að seljB
ekki neinum ófermdum nngling-
um eða hörnnm neitt tóbak nema
eftir skrifiegri beiðni húsbænde
þeirra“.
Eg býst ekki við að allsx
sígarettureykingar barna munda
hverfa íyrir þetta, en þær mundc
minka að stórum mtn. Og kaup-
menn mnndu afla sér hróss alira
góðra borgara, ef þeir vildu sýua.
á þenna hátt, að þeir teldu heilsu
barna miklu meira virði, en gró5-
ann, sem þeir annars kynnn að
hafa af þessari barnaverslun.
Jafnframt ætti stórgæslumaður
nngtemplara að hlutast til nm að
svipaðar yfirlýsingar væru Iagðar
fyrir kanpmenn í öllum kauptun-
um Jandsins, og birta síðan undir-
tektirnar í almennn blöðunum,
svo að allir foreldrar geti uéð
hvernig þær verða.
Máli þessu verðar haldið vak-
andi þangað til eitthvað gerist f
því, og þáð er velkomið að svara
ef nokkur vill mæla bót tóbuku-
brúkun barna.
H j a 11 i.
Erlend mynt.
Kbh. «/. Bank. Fóeth.
Sterl. pd. 17,30 17,50 17,55
Fre. 62,50 63,50 63,0(1
Doll. 3,65 3,75 3,30
ast til sendiferða strax. A. v. á.
líkt:
„Vér undirritaðir kanpmenn
lýsHm því hér með yfir, að vér
ísiir og miliömr
eftir
^horles ^arvice.
82 Frh.
ukál og gaf hundinum og lét sér
yfir höfuð mjög ant um hann.
— Mér þætti gaman að vitt,
hvort þú gætir nú staðið á löpp-
unum, sagði Stafford, og lét seppa
á jörðina.
Hann stóð hálfskjálfandi svo
litla stnnd, en Iagði svo löppina
á hnéð á Stafford og mændi á
hann bænaraugum.
— Þú ert þá ekki búiim að ná
'þér enn, greyið, sagði Stafford og
tók bann upp aftur og lagði hann
á kné sér.
Uugfrú Falconer leit til þeirra.
— Látið þér mig fá hann, sagði
hún. — Þið h&fið enga keltu karl-
mennir, og það fer betur um hann
hjá mér.
— Já, en hann er hálfblautur
svaraði Stafford, - oggefcur
skemt þennan gullfailega kjól, sem
þér eruð í.
— Sá gullfallegi kjóll á fyrir
sér að skemmast fyr eða síðar
hvort sem er, sagði hún. — Svona,
látið þér mig nú fá hann og far-
ið þór að drekba te-ið yðar.
— Er yður alvara ? spurðfhann
og virtist furða sig svo mikið á
þessu að hún roðnaði við og hálf-
fyrirvarð sig.
Hún svaraði engu, en laut áfram
tók hundinn af honum og lagði
hann í kjöltu sér, en seppi leit
aumkvunarlega til Staffords og fór
að ýlfra eins og hánn væri
að biðja Stafford ®m taka sig aft-
ur. Steiford klappaði honnm og
sagði honum að vera kyrrum og
hrÍDgaði hann sig þá ofan íkeltu
ungfrú Falkoner.
— Hann er eofnaður, sagði
Maude, — og er nú búinn að
gleyma þessu óhappi sínn.
— Það er eina ráðið, sem hund*
greyin hafa, sagði Stafford, — að
sofna út frá ölla saman. Með layfi!
Má eg fá mór að reykja? Skelfing
er kvöldið indælt!
Hön virti haim fyrir sér þar
sem hann hallaði sér aftur á bak
í stólnum og rétti ifrá sér fæt-
urna.
— Það sýnist fara vel um yður
svona sagði hún brosandi.
— Já, méf liður ágætlega, svar-
aði hann og roðnaði við, því að
hngur hans hvarfiaði nú undir eins
til ídn þegar hann þurfti ekki
lengnr að vera að skifta sér af hnnd-
inum.
—i Það eru launin fyrir hjálp-
semi yðar við kvikindið, sagði
hún.
Stafford hló.
— Það held eg sé nú fullmik-
ið gert úr henni, sagði hann.
Þau sáta svo þegjandi nokkra
stund og var Stofford að hugsa
um ídu, en Maude horfði á hund-
inn í keltu sér og var að hugsa
um að fyrir fyrir fáurn minútum
hefði hvílt í fanginu á manninum
sem sat þarna við hliðina á henni
manninnm, sem hún ætlaði að hafa
fyrir leiksopp — en nú fanst henni,
ekki vera laust við að hún kendi
einhverrar aðdáunar á honum, eða
var það öllu heldur ótti?
— Jæja, hvað er að tarna?Nú
verðum við að halda á stað, sagði
hðnn alt í einu.
Þegar þau komu ofan að bátn-
um vildi hann vefja hundinn inn
í íyfirhöfn sína, en Mande and-
mælti því.
— Eg ætla að sjá um hann &
heimleiðinni, sagði hún.
— Ætlið þér? Jæja, það er fall-
ega gert af yður sagði hann þakk-
látlega. — Það er svo sem akhi
t kot vísað, bætti hann yiö
skömmn siðar þegar hann sá hvern-
ig seppi hringaði sig í kelcu henn-
ar. Ætli þér vilduð eiga hann
og taka hann að yður, ungfrú Fal-
coner, ef enginn leiðir sig að hon-
um?
Hún leit á hundinn.
— Þakk’ yður fyrir, sagði hön.
— Fn hvað á eg að gefa yður í
staðinn? það er ekki réfct að gefa
burtu skepnu án alls endurgjalds.
Æ, gefið þér mér annaðlag
svaraði hann. — flér er enginn
til að trufla okkur.
Hún opnaði variraar, en hætti
svo við. v
Nei, eg get efeki sungið meir,
núna, sagði hún lágt.
— Nei, einmitt það. Það e>-
heldur ekki gott fyfir yður &
syngja mjögmikið undir beru loft