Vísir - 06.03.1917, Side 3

\ I S 1 R
Annars má, alveg eins með öllu
spara þessar 800 krónnr, eða hvað
það nú er.
Eg átti tal um þetta mál, þá
er eg reit fyrri grein mína, við
þáverandi bæjarfógeta Jón Magn-
úsaon (nú forsætisráðherra). Hann
sagði, að ekkert erindisbréf væri
til fyrir hailbrigðisfulltrúann. Gat
eg þó komið houum ofan af þvi,
enda má finna það í Stjórnartíð-
indunnm (B. 1905), og þar að auki
hefir borgarstjóri það. Hann fór
þá ofan af þessu, en hélt þóhinu
fram, að það væri ekki ætlað
þ e s s u m (Árna).
Þetta voru auðvitað ekki annað
en undanfærslur hjá bæjarfógeta,
til þess að breiða yfir sekt heil-
brigðisfulltrúans. — Bæjarstjórnin
getur varla haft sömu skoðun og
bæjarfógeti ror hafði þá.
Alþýðuflokknrinn og hell-
Imgðismálið.
Eitt af því sem bæjarfógeti hélt
fram við mig var það, að ef ætti
að fara að gera eitthvað verulegt
í þessum málam í bæjarstjórninni,
þá þyrfti að koma inn þangað
„sosialistnm11. Þeir menn sem
fyrir því vildu gangast, þyrftu að
hafa slikan fiokk öflugan í bæjar-
stjórninni. Það kann vel aðvera
aö þess hafi þurft. Nú eru þeir
komnir, svo ekki er það til fyrir-
stöðu lengur. Og skal eg játa
það, að mér finst framkoma þeirra
slæleg þar, að þvi leyti sem eg
þekki hanu, og hefði kosið meiri
framtakssemi og framkvæmdir af
þeirra hendi, en eg hefi hing&ð til
séð. Og segi eg þetta, enda þótt
eg telji mig til þess flokks. Mér
nægir ekki nafnið eitt. Eg verð
að fá framkvæmdir, annars er
flokkurinn ónýtur, hvað semhann
heitir, og hvað góður sem til-
gangur hans er. Og eg ætlast
til þess sérstaklega af þeim
flokki, að hann haldi fram rétti
alþýðumanna í þessu máli í bæj-
arstjórninni. Eg vildi ganga svo
langt, að ætlast til verulegraum-
bóta af þessum flukki í bæjar-
stjórninni, þegar er þeir komust
inn þangað. Til dæmiu hafði eg
vonað að sá fiokkur mundi beita
sér fyrir því, að heilbrigðisfull-
trúastaðan yrði gerð að sérstakri
stöðn, vel launaðri, svo að maður-
inn gæti gefið «ig allan við starf-
annm, sem er orðinn umfangs-
mikill, og heilbrigðisreglugerðin
tekin og endurbætt.
Einhver kann r.ð segja, að þetta
sé í loftinu, og öllu verði ekki
komið í fiamkvæmd í einu. Eg
veit það, en vil fá að sjá einhver
veruleg merki þess, að þetta sé
ætlunin, því eg lít á heilbrigðis-
málin sem stórmál, sem verði að
gefa meiri gaum en hingað tll.
Og það hefir verið verksvið þess
flokks meðal annars, i nágranna-
löndnnum, að láta verulega til sín
taka í heibrigðismáium.
Eg veit að alþýðan íslenska er
sínk á fé, enda hafa pólitískir
loddarar (sbr. Sig. Sig. og Einar
Jónsson og fleiri á síðasta alþingi
i dýrtíðarmálinu) haldið þvi að
henni að spara, en æfinlega á því
sem síst skyldi. Alþýðumenn í
Reykjavik mundu því ef til vill í
Enn nm Msakynni
alþýðunnar.
Eftir Þorfinu Kristjánsson.
Heilbrigðisfulltrúinn og
crindisbréfið.
í erindisbréfi heilbrigðisfulltrú-
ans, 2. gr., segir: „Einu sinni á
ári skal heiíbrigðisfalltrúinn skoða
allar búseignir á því svæði, er
samþyktin nær yfir“. — Eftir
þeasn gat hann ekld krafist sér-
stakra launa iýrir starf sitt x
fyrra, er bæjarstjórnin sexxdi hann
„út af örkinni“. Og hér er það
bert, hvað hann á að gera, og
Jíka hitt, að bæjarstjórnin hefir
upphaflega ætlað Bér að hafa strangt
eftirlit með húseigetidum, að þeir
leigðu mönnum ekki hvaða skonau
som væri, til ibúðar með okur-
verði, eins og það nú er orðið.
Og eins og eg hefi sagt hér að
fraxnan, mætti mikið bæta ástand-
ið, ef heilbrigðisfulítrúinn og heil-
brigðisnefndin væri samhent, og
bæjarstjórnin duglegur vöndur á
nefnd og fulltrúa.
Að vísn er það satt, að þessi
starfi er mjög illa launaðHr —
skammarlega illa lannaður. En
heilbrigðisfsilltrúinn á að hafa vit-
að að hverju hann gekk, með því
að taka að *ér starfann. Og á
meðan hann hefir starfann, þótt
nxeð þessum lauaum eé, verður að
krefjast þess að hanrx fullnægi
þeim skyldum er á honum hvíla.
y
isiir og miliönÍF
eftir
gharles $j|amce.
94 Frh.
— Heldurðu það? Og hvers
Vogna? sparði Staíford. — Að vísu
Veit eg það, að eg er ekki þín
Verðar, ída — en það er enginn
kvort sam er.
— Ekki min verður! sagðf hún
^rosandi. — Nei, það er e g sem
ekki er þín verð! Eg sem ckki
nema óreyndur ungíingur, fædd
°g uppalin til sveita — og þar
auki fátæk, svo fátæk, að þú
Setxxr varla gert þér hugmyndum
í*að eins og það í ramn og vera
6í- Við erurn alt að þvi eins fá-
^k og vesælustu kotungar þó að
eigum heima í þessu stóra
^fisi 0g s£um gjjoðað Bem höfð-
__ Heronarnir frá Herons-
fial!
~~ Já, þetta er nú eitt meðal
'^nars, snm eg hefi verið að velta
því fyrir mér, sagði Stafford. —
Skelfing er hárið þitt indælt. ída
Er það ekki sjaldgæít að dökt
hár sé svona silkimjúkt?
Hann bsygði sig ofan að henni
tók einn hárlokkinn og þrýsti
houum að vörum sér.
— Þið ernð jarðexgeadur hér
og mikils metin af öllum, þar sem
við erurn ekki öðru vísi en fólk
flest eða eins og einhverskonar
farfuglar, sagði hann, — svo að
eg get vel skilið það, að faðir
þinn sé mótfaliinn þessnm ráðahag
og geti ef til vill ekki felt sig við
hann.
Hún lagði höndixxa á varir hans
eins og til að þagga niður í
honum.
— Eg á ekki við það, sagði
hún, — hversu ójafnt er ákomið
með okkur, enda hafið þið alla
yfirbsrðina. Það kann að vera að
faðir minn hugei eitthvað á þá
leið, en það kæmi fyrir sama, þótt
þið væruð af hinnm tignustu ætt-
um. Sannleikarinn er sá, að hann
má ekki hngsa til þess að eg fari
frá honum.
#
— Og þú heldur að hunn gafi
mér þig, ef honum væri ekki
svona ríkt í huga að halda þér
hjá sér — og jafnvel þðtt eg sé
i hans augum, eins og líka rétt
er á litið, ekki samboðinn þér, sagði
Stafford. — En eg ætti að finná
hann áð máli, elskan mín oggera
það strax á morgun.
Hún hallaði sér upp að honum
hálftitrandi af kvíða.
— Og — en — faðir þinn,
hann Sir Stefán Orme? sagðihún
— Hvað ætli að hann segi *m
þetta?
Stafford hló hæglátlega og var
hinn öruggasti.
— Hann faðir minnl jÞað er
engin hætta á því, að hannjverði
óánægður. Hann er hverjum föður
betri og hofir ávalt verið mér
góður og eftirlátur evo lengi sem
eg man til, gmiklu eftirlátari og
vænni en eg hefi átt skilið, ennú
síðan eg íór að kynnast honum
að marki Jj— jæja, eg segi ekki
annað en það, hjartkæra ída mín
að jhonum mun verða það gleði-
efni, að eg hefi fest mér konu,
og þegar hann fær að sjá konu-
efnið-------hann þagnaði við og
virti hauá vandlega fy.-ir sér —
nú, hann verður uiidir eins ást-
i
fyrstu taka illa upp slika nmbðt
í heilbrigðismálum, sem eg nefndi,
en eg trúi ekki öðru en að þeir,
með skynsamlegum rökum, mundu
ganga inn á hana sem réttmæta,
alveg eins og það er réttmætt að
launa íel. embættismönnum það
vel starfa sinn í þarfir þjððfélags-
ins, að þeir þurfi ekki að vera að
teygja sig eftir bitlingum hingað
og þangað, sem hefir það eitt í
för með sér, að þjóðfelagsbygging-
in öll verður einn fúahjallur, sexn
kostar miklu meira fé að endur-
bæta en þurft hefði, ef skynsam-
lega hefði verið að farið i upp-
hafi. Eins og alþýða manna gerir
kröfu til þess að fá svo vel fyrir
sín störf, að hún geti af þeim lif-
að sómasamlega. Og þann rétt
eiga þeir, en nm leið fá þeir sbyld-
una, ti) þess að viðurkenna rétt
annara.
Eg vona aS menn fari að hugsa
meira nm þetta mál (heilbrigðis-
málíð) en hingað til, og geti orðið
mér sammála um, að hér þurfi
vernlegra umbóta við, ef ekbi eiga
að verða stór vandræði að. Og eg
ætlast hér sérstaklega til þessara
nmbóta af verkmannafiokknum í
Rvík, og hvar sem elik hreyfing
er annarstaðar á landinu.
Mér er það fyllilega ljóst, að
það er ekki að eins þessi hlið
málsina (húsakynnin), sem ábóta-
vant er, heldnr er nmbótanna
þörf á ö 11 n m sviðum heiibrigðis-
málanns. En það má byrja á
þessn.
fanginn í þér — það er hvorki
meira né minna! Og eg geng að
því VÍ8U, að þér lítist vel á föður
minn, ída! Hann — nú, hann er
íramúrskar&ndi álitlegnr maður,
sem mönnum, er nokkur [kynni
hafa af honum, fellur einkar vel
í geð og hafa ekki annað en gott
til hans að segja. Já, eg er mjög
hreykinn af honum og treysti hon-
um eins vel og hann væri stadd-
ur hér sjálfur og segði með allri
alúð einni og alvörugefni: — Eg
óska þér af alhng til hamingju,
Stafford minn kæri, og bið guð að
blessa ykkur hörnin mín góð!
Hann sagði þetta brosandi og
roðnaði |við, eins og hann vseri
hálifeiminn af allri þessari Iof-
ræðu.
Hún horfði hugsandi á hannog
stnndi.
— Eg vona að eg falli hc,u«iu.
vel í geð, sagði hún blíðlega. —
og eg er sannfærð um, að mér
mun þykja vænt um hann — ekki
síst fyrir það, jhvað haun er þér
góður.
— Þú fær nú að ganga úr
skugga irn það, sagði St&fford.
— Hann verður undir eins afar