Vísir - 21.04.1917, Síða 3

VISIR
Kar im an n s-fata versl un.
Undirritaður opnar jL ddg eigin karlmannafatayerslun i _A_ XX S1113?—
Strce"ti 7, beint á mðti ísafold, og mælir með henni við almenning. —
Tnttagn ára reynsla, sem eg hefi fengið við rekstsr slíkrar varalunar, er hin besta
trygging fyrir viðskiftavini mína.
Reykjavík, 21. apríl 1917.
Virðingarfylst
L. H. Múller.
Utan af landi.
Austan úr sveitum.
Það var trú sumra manna nú,
©ins og oft áður fyr, þegar líkt
hefir viðrað, „að hann mnndi batna
»pp úr páskammT'. En þassi von
hefir ekki ræst í þetta sinn, því
einmitt dagana sem menn treystu
mest á slotaði ofturlítið á meðan
hann var að búa sig undir nýtt
norðanbál. Nú er 15. apríi; ofaa
rok og kuldi, mold- og sandrok
svo mikið, að skuggsýnt er um
hádaginn. Páskahretið var eitt
með þeim verstu veðrum sem
menn eiga að venjast hér svona
áliðið vetrar og gaddnr þá um
miðjan daginn 13—14 stig á C.
Nokkurt tjón varð að því veðri,
heyhlöður fuku, ein á Eyrarbakka
og önnnr upp í Flóa. Bóndi í
Fljótshlíð missir 9 ær, tvær hlöð-
»r fuku á Hrútafelli undir Eyja-
fjöllum. Undir ABstur-EyjafjölI-
nm töpnðust eða fuku 3 skip og
eitt undir Útfjöllum. Austur á
Síðu mistu menn nokknð af fé,
þar á meðal Loftur póstnr 20
sauði, sem hrakist höfðuútívötn
og ófærur. Einnig er sagt að
fjártap thafi orðið austur í Fljóts-
hvorfi-
Aldrei eru menn eins viðkvæm-
ir fyrir hörkum og harðindum eins
og á útmánuðunum og vorin, og er
það eðlilegt. Það er eitthvað svo
þreytandi og lamanéi þegar björtu
vonirnar deyja jafnóðum og vor-
sólin kveikir þær í brjóstum manna
Þá kemur fyrir að maður heyrir
raddir á þessa leið:
„Landið okkar er ekkert land-
búnaðarland, það er að eins gott
fiskiver. Hér borgar sig ekki
önnur atvinna en sjávarútvegur i
stórum stilu.
Eittbvað kann nú að verahæft
í þessu; en fijótt breytist veður í
lofti og hugir manna með. Þeg-
ar illviðrinu slotar og vorsólin
skín, eykst fólkinn aftnr nýr lífs-
þróttar og bjartsýni.
Fólk í sveitnm er næmara fyr-
ir veðrabrigðnm en kaupataðar-
menn. Þeir þurfa litlar áhyggjnr
að bera hverju sem viðrar. Bú-
stofn þeirra er ekkí í veði þó að
löng og ströng vorköst komi. —
Sumir vita varla hverju viðrar,
bara ef heitur er ofninn hjá þeim.
Til rainnia.
P-dhúrf* opii Jcl. 8-8, íf’.kv. tU 10*/,.-
uorgaistjöiMkrifstofsa kl. 10—12 0£
1—8.
Bejsrfögetaikrifttofsa ki. 10—12og 1—8
BæjarQsldkerMkqfttb.«a ki. 10—18 ag
1—8
íslanðsbuki kL 10—4,
K. F. D. M. AJmi saæk sunnud. 8*/,
Sf«*.
Laudakotsspit. HeimsékaarUmi kl. 11—1,
Landskaukinu kL 10—8.
Landsbökasafu 18—8 eg 5—8. Útlii
1—8
LandsqóCor, afgr. 10—9 og 4—5.
Landsslminn, v.d. 8—10. Helga^daga
10—18 og 4—7.
Náttórngripasafn 1«/,—8*/««
Pösthúsil 8—7, rannud. 9—1.
Samábyrgðiu 1—5.
Stjóm*rrá*8skrif«tofurnar opnar 10—4.
VUUsstaiahalið: hoimsöknii 18—1.
DjöteenjHafuii, id . þd., fimtd. 19—9
Érlead mynt.
Kbh. 2% Bank. Póaih.
Sterl. pd. 16,95 17.00 16,70
Fr«. 62,75 63,00 64,00
DoDL 8,57 8,60 3,60
Alment hngsa sveitamenn alt of
lítið um það að hita upp híbýli
sín, en nú er það ekki hægt fyrir
þá sem það vildu, þvi að núfæst
ekkert kolablað eða steinolia hér
austan fjalls.
Ó. í.
stir og miliomr
eftir
gharles ^arvice.
135 Frh.
myndi fara. En snögglega dó
hlátnrinn á vörum hennar, er hún
mintiít þcss sem Jessie bafði sagt.
Stafforu. var trúlofaður Maude
Falconer, fögru stúlkunni tigulegn
og auðaga, sem orð fór af um
allán dalinn.
Ó, Gruð! Var það þá satt, var
það þá satt! Hafði Stafford í
raun og vern skrifað þetta voða-
lega bréf? Hafði hann sagt skilið
við hana fyrir fult og alt — um
tíraa og eilífð? Átti hún aldrei
«ð fá að sjá hann aftur, aldrei
oftar að heyra hann segja að
hann elskaði hana, að hann skyldi
ávalt elska hana? Herbergið
■nerist í hring, hún var veik,
henni lá við yfirliði og hún greip
í útskornu veggsylluna til þess
uð detta ekki. Svo hvarf dauðá-
.fölvian smátt og smátt af andliti
hennar, og hún varð þess vör að
faðir hennar var að kalla. Hún
greip aftur með höndunum um
höfuðið, strauk hárið frá enninu
og kreisti saman höndunam til
þess að reyna að hafa hemil á
geðshræringu sinni.
Hún tók bréfið upp, titrandi og
hún þrýsti því að barmi sér, eins
og Cleopatra hafði þrýat að sér
höggorminnm sem átti að deyða
hana. Síðan gekk hún þvert yfir
anddyrið og opnaði dyrnar að
bókaherberginn og sá föður ainn
standa við borðið. Hann hafði
skjöl nokkmr í annari hendinni og
kreisti þau, en barðist nm með
hinni. Það var eins og þoku
legði fyrir augu hennar og hún
reikaði til föðui’ sins og Iagði
höndina á handlegg hans.
— Hvað gengur að þér pabbi ?
sagði hún. Ertu veikur? Hvað
er um að vera?
Hann starði á hana blindum
augnm og barði hnefannm í borð-
ið eins eg ofsareitt barn.
— Tapað! tapað! Alt tapað,
tautaði hann og vafðist svo tunga
um tönn, að orðin urðu varla að-
greind.
— Hvað er tapað, pabbi? spurði
hún.
— Alt, alt! hrópaði hann á
sama hátt. Eg man ekki, eg
man ekki! Það ern fjárþrot —
algerð fjárþrot! Höfuðið — eg
get ekki hugsað, get ekki munað 1
Tapað, tapað!
f skelfingunni vafði hún hand-
Ieggjunum utanum hann eins og
móðir veiur að sér barn sitt sem
hefir óráð af hitaveiki.
— Reyndu að segja mér það,
pabbi minn! sagði hnn. Reynda
að vera rólegur, elsku pabbi.
Segðu mér það og eg skal hjálpa
þér. Hvað er tapað?
Hann reyndi að brjótast úr
faðmi hennar, reyndi að hrinda
henni frá sér.
— Þú veizt það! t&ntaðihann.
Þú hefir baft gát á mér — Þú
veist sannleikann! Alt er tapað!
Eg er fjárþrota! Yeðakuldin!
Herondalur verður seldar! Eg er
inaður blásnauður! ó, mig'aum-
an, ó, mig aaman!
— Hann var svo þungur að
hún gí:t ekki haldið honam uppi
og hann seig niðnr á stólinn Hún
féll á kné og slepti ekki tökum
á honum sem klappaði og gerð
gælur við tærðu höndina, sem
hristist og skalf. En skelfingin
óx, er hún sá að augn hans nrðu
meira starandi, kjálkarnir sigaog
hann seig dýpra niðar i stólinn.
— Jessie! Jason! kallaði hún
upp og komu þau þá hlaupmdi.
Yoru þau í fyrstunni alveg agn-
dofa af skelfinga, en loksins fór
Jason að bisa við að reisa hús-
bónda rinn app, Gamli muðurinn
Iét aftur augun og stóð á öndinni.
Leit hann á þan brosandi hvert
um sig, en það bros var eitthvað
svo aamingjalegt og ellihrumlegt,
að ída stóð staggur af.
— Það er öllu óhætt! tautaði
hann lágt. — Þetta gengur alt
saman vel — þeir vita ektertog
þá grunar ekkert. En svo greip
hann einhver ótti og skelfing. —
Alt tapað — alt farið! veinaði
hann, eg alveg fjárþrotu, alveg
eyðilagður! Herondalurinn er
farinn — alt er farið! Veslings
fátæka barnið mitt, hún ida.
— Faðir minn! sagði ída. Eg
er hérna hjá þér, faðir minn.