Vísir - 23.04.1917, Blaðsíða 3

V > r,TT>
Canadamennirnir
óþarfir þýskam.
(Grein þessi er tekin eftir Hkr.)
Þjóðverjum þykja Canadamenn-
irnir óþarflr í meira lagi og telja
þá upphaf og orsök allrar sinnar
eymdarog bölvnnar. Þeir geri sér
lífið í skotgröfnnnm óþolandi, nótt
og dag aéu þeir einlægt á ferð-
inni svo að aldrei geti þeir verið
óhultir fyrir þeim, þeir komi með-
an þeir sofi, meðan þeir sén að
borða og þá sé æfinlega um lífið
að tefla.
Hnda'ern Bretar við Sommeog
víða annarsstaðar einlægtað síga
á, þeir láta hina aldrei hafa frið,
þeir takaeinlægt akotgrafir þeirra
einlægt nokkra fanga, og fall-
byasur, en eyðileggja alt í gröf-
um hinna. Og þessa bardaga að-
ferð 8egja allir að Canadamenn-
irnir hafi uppfundið. Þetfca slítur
Þjóðverjum meira en nokkuð ann-
að, þeir eru einlægt á nálum,
taugarnaT einlægt í spenningi, þeir
eru einlægt í kviða og óttast að
nú komi þessir djöflar frá Canada.
Stundnm þegar dimma tekur koma
þeir, heill hópur þeirra á nátt-
skyrtnm kvenna, hafia 100 eða
200 fengið náttskyrtur utan yfir
hermannabúninginn sinn og læðast
svo í grafir Þjóðverju. Bn þeir
sjá ekki hvað þetta er fyrri en
byssustingirnir standa á þeim.
■Stnndnm skríða þeir eins og Indi-
ánar, heilar raðir þeirra, klippa
ísiir og miliönip
eftir
gharles ^arvice,
138 Frh.
uð undir tók í húsinu, en ída
bar harm sinn í hljóði og sá eng-
inn hana tárfella eða heyrði bana
æðrast.
Fráfall Gottfreðs Heron hafði
borið svo bráðan að, að fregnin
um það barst ekki út um ná-
grennið fyr en morguninn oftir
og Stsfford var farinn til Lund-
'úna án þess að hafa nokkurn
grnn um þetta seinna áfall, sem
Vesalings ída varð fyrir af for-
Uganna hendi í viðbót við þann
ofurharm, sem hann hafði bakað
henni. Og þegar nágr&nnarnir —
^ayne, Bannerdale, og hvað þeir
hétu — drifu að til þess að votta
henni hlnttekning sína og bjóða
hsnni hjálp sína og aðstoð. þá
8átu þeir við ekkert ráðið. ída
Yar jafneinmana og sami einstæð-
gandavírana liggjandi og eru stund
um komnir ofan í grafir Þjóð-
verja áður en þeir vita af. Og þá
verður skark í gröfunum — Þýsk-
ir eru atórvaxnir menn og miklir
fyrirferðar. Bn þegar þeir mæta
mönnunum úr skógnnnm hérna
eða af sléttunnm, sem alist hafa
upp við skógarhögg eða þreskingu
í þessu hreina og svala Canada
lofti, þá er Þýskarinn búinn að
komast að rann nm það aðþaðer
þýðingarlaust annað en að rétta
npp báðar hendur og kalla: „Kam-
arad, Kamarad", „pardon pardon".
Annars stendur byssufleinninn í
gegnum þá eða byssuskaptið mol-
ar höfuð þeirra sem eggskurn
væri.
Þetta er ákaflega góður undir-
búningnr undir hina homandi
kviðu, það lægir og er þegar búið
að lægja rostann í Þjóðverjum.
Þeir eru góðir þegar þeir eiga
við óvana menn, sem Iítt kunna
til hemaðar og eru illa vopnaðir
en hér mæta þeir mönnnm, sem
ekki hirða om hvort það era prins-
ar eða barónar sem þeir slá á
kjammann eða stinga i kviðinn.
Þetta þykir þýsknranum óhæfa
hin mesta að þeir skuli ekki re-
spektera þeirra hávelborinheit.
íívo er þetta æfíng hin besta
fyrir Breta og Canadamenn, það
iðkar þá, þeir hafa mestu skemt-
un af þessu og þannig hressir það
þá bæði á sál og líkama. Ogþað
er nú sem þeim skjátlist nú aldrei,
þeir taka ekki mikið fyrir í einu
og oft reyna þeir ekki að halda
skotgröfum þeim sem þeir hafa
ingurinn í sorg sinni eins og hún
hafði verið alla æfina og vildi
engan mann sjá eða heyra nema
lækninn og herra Wordley og ná-
grannarnir, sem áður höfðu verið
þarna heimilisvinir og góðkunn-
ingjar, sneru svo búnir heim aft-
ur, hryggir og hálfnauðugir, og
ræddu nm það sín á milli hvað
heimilisástæðurnar væru bágar og
hvað mundi liggja fyrir dóttur
þessa einræna manns, sem dvalið
hafði á meðal þeirra eins og ein-
hver einsetumaður.
Herra Wordley hefði þótt v»nt
nm að geta fengið ídu til a8 þýð-
ast einhverja af konunum, sem
hröðuðu sér til hennar til þess að
reyna að hngga hana og hng-
hreysta, en hann vissi vel, að
það muudi verða úrangnrslaust
fyrir sig og að sér mundi ekki
taksst að rjúfa þann varnargarð,
ef svo mætti aegja, sem ída hafði
reist milli 1 eimsins og harma
sinna. Honum tók afarsárt til
ídn og gerði alt, sem honnm gat
hugkvæmst, tll að Iétta byrði
hennar, en það var næsta lítið,
sam hann gat gert; annað en það
tekið, þeir taka fangana úr þeim
og fallbyssur hinar smrræi, sem
þeir komast með, en eyðileggja
alt hitt. Þessi smááhlaup eða
ertingar hafa breiðst út frá Can-
sdsmönnnm nm allan breska her-
inn.
Frakkar hafa þáð öðrnvísi, þeir
liggja kyrrir i skotgröfum sínum
vikum saman, en svo eru þeir til
með að stökkva upp á löngu svæði
og gera hin grimmilegustu áblaup,
eru þá skothriðir svo miklar, að
það er sem jörðin leiki á þræði
einum, byrgja þýskir sig þá niðri
í gröfnm sínum því aðengnkvik-
indi er líft á jörðu uppi, en á
eftir hriðinni koma Frakkamir,
og gera þá þýskum búsifjar illar.
Sókn
bandamanna.
28 þns. íangar á einni viku.
Vikuna næstu eftir páska er
talið að bandsmenn hsfl tekið
ssmtals 28 þús. fanga af Þjóð-
verjam á orustnsvæðinu frá Bheims
til Loos. í skeytinu sem birtist
i Yísi á föstudaginn heör liklega
verið átt við fangatöluna frá því
á pásknm, bún þá verið orðin 31
þúsund.
t nýjustu fregnum er sagt
þannig frá viðureigninni síðustu
dagana.
Sókn bandamanna á vestur-
vígstöðvunnm er haldið áfram af
að sjá um nauðsynlegan undirbún-
ing undir jarðarförina.
Honum varð fyrst fyrir að hugsa
til ættingja ídn, en þá komst
hann að þeirri raunalegu niðnr-
stöðu, að eina skyldmennið, sem
hann þekti til, var frændi henn-
ar einn, mið&ldra maðnr eða vel
það, og þó að hann bæri Herons-
nafaið, þá var hann ídu með öllu
ókunnugur og hafði ekki stiglð
fæti sinum á heimili hennar til
margra ára, að þvi er herra Word-
ley vissi best. Htður þessi hét
Jón Heron og hafði fengist við
málfærslnstörf framan af æfinni,
en gaf sig nú allan við trúmál-
um — ekki samt kenningum
neinnar sérstakrar kirkju, heldur
var hann meðlimur einhvers af-
káralegs trúarfélags. Þóttust þeir
félagar halda lögmálið rækilega,
en annars voru þeir af öllum al-
menningi taldir bæði þröngeýnir
og harðbrjóstaðir.
Herra Jón Heron var einn af
helstu meðlimum þessa trú&rðokks
og hafði mikið orð á sér innan
vébanda hans fyrir heilagleik og
framúrskarandi mælsku. Þó að
herra Wordley væri það þvert
miklum ákafa og Þjóðverjar veita
öflugt viðnám, en sækja hvergi
fram. Frakkar hafa enn unnið
glæsilegan sigur fyrir norðan
Aisne. Bftir að þeir tóku Car-
onne og Chivy á miðvikudags-
morguninn sóttu þeir fram eftir
veginum til Bray-en-Laomais og
brutust inn á stöðvar Þjóðverja.
óvinirnir flýðu I ofboði og skildu
eftir mikið af skotfærum og 19
fallbyssur, þár á meðal 5 þungar
(howitzers).
í YilIe aux-Bois-skóginum voru
1300 Þjóðverjar með 180 vélbyss-
ur nmkringdir og neyddir til að
gefast npp. Gagnáhlaup gerðu
Þjóðverjar mörg, en voru brotnir
á bak aftur og biðu míkið mann-
tjón.
Hjá st. Qnentin
veita Þjóðverjar enn öflugt við-
nám og hefir bandamönnum ekki
enn tekist að ná borginni af þeim.
Þar eru nú breskar hersveitir til
sóknar.
Erleaft inynt.
Kbh, ~°U Bank. Póuttu
Sturl. pd. 16,95 17.20 17,00
Frt. 62,75 (63,75 64,00
DðU. 3,57 3,67 3,60
um geð, þá hafði hann nú samt
gert manni þesaum, eina skyld-
menni ídu, sem hann gat grafið
upp, aðvart um jarðarförina og
beið ída nú komu þessa göfug-
mennis.
£ húsinu heyrðist ekki annað
eu fótatak þeirra, sem voru að
ganga frá kistunni og svo var
Jason að bera fram veitingar þær,
sem þykja óhjákvæmilegar við
þess háttar tækifæri. Herra Word-
ley gekb fram og aftur um and-
dyrið með hecdar á baki, hlust-
aði eftir líkmönnunum uppi á
loftinu og skygndist út um glugg-
ann eftir vagninum, sem
sendur hafði verið handa herra
Jóni Heron. í þessnm svifum sá
hann vagninn beygja fyrir hornið
á götustígnum heim að húsinu
og gekk hann þá inn í bókastof-
una til þess að gera ídu aðvart
Hún leit upp, þegar bann gekk
inn ocr borfði á hann dáufum og
sljóum augum eins og aá, sem
er að siigast undir byrði sinni.
— Eg kom til þesB að láta
yðnr vita, góða mfn, að herra Jón
Heron er nú að koma, sagði hanm.