Vísir - 24.04.1917, Qupperneq 3

VISÍR
T&sgaveiki
i bænnm.
Dað er raunar ekki nðin sérieg
nýjung, að vart rerði við tauga-
veiki hér í bænum. En veikin er
nokkað oinkennileg eins og hún
hagar sér nú.
Venjulega verður taugaveiki
vart hér á haustin og svo mun
einnig hafa verið síðastliðið haust.
En í vetur gaus hún upp aftur
og varð íyrst vart við hana 6.
febrúar. Síðan hafa veikst alls
25 menn. Þeir eru nær allir í Aust-
urbænum, og flastir á Njálsgötu
og Hverfisgötu innarlega. Aðeins
tveir menn hafa tekið veikina í
Vesturbænum. Veikin er að magn-
ast upp á síðkastið og hafa 12
nienn tekið hana síðustu vikuna,
en enginn hefir dáið úr henni
enn.
Vísir hefir átt tal við héraðs-
lækririnn um veikina. Segir Iækn-
irinn, að ekki sé unt að sjá
hvaðan veikin sé komin, ekkert
samband finnanlegt milli sjúkdóms-
tilfellanna og ekkert er bendi til
þess að hún hafi flutst til bæjar-
ins austan úr Tungum í þetta
sinn. Eu alt verður gert sem
unt er til þess að komast eftir
því hvar veikin eigi npptök sín,
því með því móti einu verður
hún tryggilega stöðvuð, og von-
andi tekst það fljótlega með að-
stoð hins nýja sérfræðings i sótt-
kveikjufræðum, Stefáns Jónssonar
lækni?, sem hingað kom með ís-
lard?.
í Landakotsspítalannm liggja
nú 17 tangaveikissjúklingar, og
er þar ekki rúm fyrir fleiri. Hefir
heilbrigðisnefnd því ákveðið að
leita til nmráðamanna Franska
epítalans, til að fá hann fyrir
taugaveikissjúklinga, sem veikina
knnna að taka hér eftir. Mun
óhætt að treysta því, að þeim
málaleitenum verði vel tekið, að
því er kemur til kasta læknis
spltalans og ræðismanns Frakka.
Hvað á að gera?
Það hefir verið talið ekki ólik-
legt, að útflutning&r til hlutlausra
landa frá Bandarikjunum yrðu
stöðvaðir, að meira eða minna
leyti. Þau munu nú telja sér
skylt fyrst og fremst að fullnægja
þörfum bandamanna sinna í ófriðn-
um. Skeyti hafa borist hingað
um að ákveðið hafi verið að hindra
vöruflutninga þaðan til Þýska-
lends um Norðurlönd og Holland,
og má gera ráð fyrir því að af
þvi leiði mikla örðagleika fyrir
NorðurlandaþjóSirnar á því að fá
vörur þaðan handa sjáífum sér.
Það liggur nú í angnm uppi,
að þetta getur haft mjög alvar-
legar afleiðingar fyrir okkur ís-
lendinga, eins og ástatt er. ía-
land er talið hluti danska ríkis-
ins og allar málaleitanir vorar við
Bandaríkjastjórn munu vera gerð-
ar fyrir mnnn danskra stjórnar-
vald*. Af þvi gets eprottið ým -
ir örðngleikar, ank þess sem vi5
búið er að erindi okkar verði slæ-
legar rekin en gert myndi, efvér
hefðnm fnlltrúa í Ameríku.
Monn hlýtur að furða á því, að
bin nýja þriggja manna stjórn
vor skuli ekki fyrir löngu hafa
sent umboðsmann til Ameríku.
Fordæmið hafði hún þó fyrir sér
frá stjórnartíð Einars Arnórssonar,
sem sendi sérstakau umboðsmann
fyrir vora hönd til Lundúna.
Yfirleitt væri það vel farið, ef
nýja stjórnin vildi halda fram
þeirri stefnu, sem tekin var upp
i stjórnartíð E. A., sð Ieita sem
minst til Dana nm aðstoð í slík-
nm málum. Sá milliliður getur
aldrei orðið annað en þrösknldnr
á vegi vorum.
Það er nú svo komið, að vér
höfnm ekki annað að fara til að-
drátta en til Bandaríkjanna og ef
öll innkaup vor verða að gerast
þar, þá Iiggur í augum uppi, að
þar er ærinn starfi handa einum
manni, .auk samninganna. Og vér
erum í sjálfu sér lítið betur sett-
ir, þó að stjórnin með aðstoð nm-
boðssala geti fest kaup á nauð-
synjavörum í Ameríku, ef cvo alt
í einu skyldi verða bannað að flytja
þær úr landi og margir mánuðir
líða áður en undanþága fengist
frá slíkn banni.
Til þess sð slíknm örðugleikum
verði sem greiðast rutt úr vegi,
verðum vér að hafa öfcalan full-
trúa í Bandaríkjunum t?I að tala
máli voru. Og vonandi er að
stjórnin sjái það áður en það er
orðið um seinan. Sn mikið velt-
ur á því, að sá maður sé vel val-
inn.
Enn sem komið er hafá íslend-
ingar orðið lítið varir við þær
hörmungar sem ófriðurinn hefir
Ieitt yfir margar hlutlausar þjóðir-
En ef langt er enn til ófriðar-
loka, þá reynir fyrirsjáanlega
meira á það en hingað til, hverj-
um völdin og vandastörfiu eru
falin — hvort það eru nátthúfur,
sem enga leið sjá færa og engn
geta til vegar komið, eða dugandi
menn.
Líiið iil bágsiaddra.
Eg kom inn á heimili hér í bæ
I gær, þar stóð konan yfir líkbör-
nm mannsins sins og tveggja mán-
aða gömlu barni sinu i vöggu og
6 börnum öðrum, einnig gam&IIi
móðnr siuni. Eg þekki svo mikið
hjálpsemi eg hlnttekningu hér f
bæ og vona því að guð leiði ein-
hverja menn og konur til að likna
þessn bágstadda sorgarheimili, sem
er í kjallara á Vesturgötu 46.
Reykjavik 23. april 1917.
Þórnnn Á. Björnsdótfcir.
K. F. U. M.
Biblíulestur í kvöld kl. 81/*-
Allir ungir menn velkomnir.
ístiF og miliönÍF
eftir
gharles fjparaee.
139 Frh.
— Vagninn er einmitt að beygja
fyrir götuhornið.
— Já, eg skal nú koma, sagði
hún, reis þunglega npp og studdi
sig við útskomu stólbribina á
hægindastólnum.
Nei-nei! sagði hann. — Sitjið
þér bara kyr og biðið þér hérna.
Hann vildi ekki láta hana heyra
til líkmannanna eða verða á vegi
fyrir kistunni, þegar hún yrði borin
ofan og sett i anddyrið. — Eg
skal fylgja honnm hingað inn. Er
það nokkuð sérstakt, sem þér vild-
uð að eg talaði um við hann?
spurði herra Wordley hálfhikandi,
þvi að hann hafði að svo komnu
kinokað sér við að ræða framtíð-
^rhorfnr ídn við haua sjálfa og
®kki viljað óráða hana með nein-
þess háttar ráðagerðam með-
an sorg hennar var som sárnst og
ekkert farið að draga úr henni.
— Tala um við hann? endnr-
tók hún dauflega eins og hún
heíði alls ekki skilið þessa spurn-
ingu.
— Já, svaraði hcnn, — Eg veit
nefnilega ekki hvort þér h&fið
hugsað yðnr — að fara til — eða
að heimsækja þennan ættingja
yðar. Hann á heima norðan til
Lnndúnum og er giftnr maður og
á son og dóttur eins og þér sjálf-
sagfc vitið.
ída strank hendinni nn. ennið
og reyndi að átta sig.
— Nú-ja, sagðí hún Ioksins.—
Jú, eg man að þér voruð að segja
mér eitthvað um þefcta, en eg
hefi aldrei heyrt þeirra getið fyrri
— ekki fyr en núna, Hvers
vegna ætti eg að fara til þeirra?
Þurfa þau að finna mig? Hafa
þau verið að spyrja eftir mér?
Herra Wordley hummaði en
svaraði engu. Vissulega höfðu
þau ekki spurt eftir henni, en
hann gekk að því vísn, að jafn
heilagur maður og þessi Jón He-
ron var talinn að vera, gæti ekki
verið svo harðbrjósa og kaldlynd-
ur að neita nmkomulausum ætt-
ingja sínnm um samastað.
— Onei, þau hafa ekki bain-
linis boðið yður til sín enn þá,
sagði hann, en þau vilja áreiðan-
lega að þér komið til þeirra og
dveljið hjá þeim nm tíma að minsta
kosti og það finst mér þér ættuð
að gera.
— Æ, eg held mig laugi ekk-
ert til þess, sagði ída blátt áfram
eins og henni þætti það á engu
standa. — Eg vil heldur vera
kyr hérna.
Herra Wordley tók af sér gler-
augun og fór að þurka af þeim
í ákafa.
— Eg er hræddur um, að yður
finnist hálfeinmanalegt hérna, góða
mín, sagði hann. — Sattaðsegja
held eg að þér getið ekki verið
hér ein yðar liðc, bætti hann við
og forðaðist að líta framan i hana.
— Eg býst við að mér iyndist
einmanalegt hvar sem eg væri,
og enn einmanalegra hjá fólki,
sem eg veit engin deili á, heldur
enn þó hérna hjá Jessis og J&son
— og hundagreyjnuum minum.
— Jæja-jæja, við getum ekki
fcalað frekara um þetfca núua og
reynum að eins að koma því sem
haganlegast fyrir, sagði gamli
maðurinn og hélt áfram að þnrka
gleraugnn. — Ea nú heyri eg
að vagainn er kominn og ætia að
ganga út og fylgja herra Jóni
inu til yðar.
Hann kom affcur að vörmu
spori og var þá í fylgd með hon-
um hár maður hár maður og al-
varlegur, svartklæddur og með
hvítfc hálshnýti. Mundi ókunnng-
um tyrst hafa dottið í hug að
hann væri annaðhvort einhver
greftrnnaryfxrnmsjónarmaður eða
gamall og prúðbúinn prangari úr
aðalverzlunarhverfi Lundúna. And-
litsdrættirnir voru skarpir og
svipurinn bæði hörklegur of
ólundariegar. Rómurinn var ð-
þýður og tilgerðarlegur og iftír
öllu þecsu að dæma virtist svo
sem trúarskoðun háus veitti hon-
um hvorki huggun né hugargleði.
— Þetta er nú fræudi yðar,
herra Jón Heron, sagði Wordley
gamli og var sýnilegur urgur f
honum út af samtali þeirra öld-
unganna þótfc ekki hefði það varað
nema fáein augnablik.