Vísir - 27.04.1917, Blaðsíða 3

VlSfR'
á miólk sinni, »ð meira eða minna
þannig að framleiða úr henni
smjör.
®f svo fer, gerir það bænd-
*m óþægindi, þar sem flest heim-
ili eru því óviðbúin, vantsr eí til
vill*ýms áhöld þar að lútandi o.
s. frv. En ef þessi yrði afleið-
ingiu, gerir það Reykvíkingum
meat ógagnið, því þá mundi mjólk-
urskortur verða tilflnnanlegur hér
í bænim, og þótt hún þyki nú
dýr hér í bænum, er eg hræddur
nm að tiífinnanlegur skortur á
henni yrði þó bæjarbúum dýrari.
Þðtt fram á sumarið komi breyt-
ist í þessum sveitum ekki til batn-
aðar; fráfærur geta alls ekki orðið
almennar, því margir bændur hafa
að eins kýr, og flestir svo fáttfé
að alls ckki mandi borga sig fyrir
þá að færa frá.
Þegar til slattar kemur, koma
nýjar ábyggjur og erfiðleikar fyrir
bænder í þsssum sveitHm, erþeir
þurfa að taka á heimili sín hey-
skaparfólkið og bjóða því upp á
viðbitslausan mat, það er ekki
samkvæmt þeirri risnu, sem tíð-
kast hjá isleuskum bændum við
verkafólk sitt, enda getur smjör-
leysið útaf fyrir sig gert bændur
i áðnrnefndum sveitum ómögulegt
að fá fólk til heyvinnu. Og þessu
geta þeir ekki bjargað með öðru,
en hætta að selja mjólkina, svo
framarlega sem landsstjórnin breyt-
ir ekki um þessa ráðstöfun slna.
Lands8tjórnin ætti að finna það
skyldu siua að Iáta sömu niðuj-
jöfnun á úthlutun matvæla ganga
yfir áðurnefndar nærliggjandi sveit-
Isiir og miiiönÍF
eftir
gharles §|arvice.
142 Frh.
Lögfrjsðingurinn gamli hneigði
sig.
— Bg skal bera henni þessi
göfugmannlegu skilaboð yðar,
Bannerdale lávarður, sagði hann,
og kann yður beztu þakkir henn-
ar vegna fyrir þau. Eg veit ekki
hvað hún ætlar fyrir sér eða hvert
hún ætlar að fara, en eins og stend-
mr er hún ekki f»r um að hugsa
um framtíðina aða að gera nein-
ar ráðstafanir i þá átt þó að hún
kastaði því íram í dag, að sig
langaði helst ti) að verSa hér kyr
— en það veit eg nú ekki hvorfc
kringumstæðurnar leyfa, bæfcti
hann við eftir stundarþögn.
— Frænka mín er ung, ekki
hema barn að aldri, og verður
hlíta ráðum eldri manna og
forréðamanus síns, sagði Jón He-
NYR FISKUR.
Á mánudaginn 30. þ. m. kernur nýr liskur,
Pantið yður fisk á skríistoíu
Jes Zimsens — sími 458
fyrir laagardagskvöldið þann 38. þ. mán, —
Smærri }>öntunum en 35 kiló verður ekki
tekið við.
Verðið er;
Óslægð ýsa (ef liún kemur) . . . kilóið 0.30
Hausuð og slaeg-ð ýsa.........0.34
Hansaður og slægður þorskur .-0.30
Notið nfi tækifærið til að birgja yður upp.
Fiskurinn verður aíheutur á íisktorginu
og verða kaupendur að sækja hann á mánu-
daginn.
Pað kemur lililega ekki meiri fiskar á
land, en f.yi*ii-íi’ain er pantaður.
ir og Reykjavík, þvl það híjóta
allir að viðurkenna að bændur
þessara Bveita framleiða þá nauð-
synjavöru, sem er öllum nauð- |
synjavörum nauðsynlegri fyrir |
Rsykjavíkurbæ.
P. J.
Kol og gull.
Það er sagt frá því í þýskum
blöðum, að framkvæmdarstjóri kola-
aámanna í Weissenfels hafi fund-
ið ráð ti! þess að láta bændurna
„pungn út með“ gullið, sem þeir
geymi á kistabotnum, í skáphólf-
im, hálmpokum o.sirv. Hann selur
þeim ekki kol nema gegn borgun
í gulli. Fyrir 20 marka gall-
pening fá þeir 6 vættir af kolum
(c. kr. 9,60 skp.). Á þennan hátt
hefir hann safnað all álitlegam
forða af 10 og 20 marka gull-
peningum.
Búmannsklukkan.
I Danmörku hefir verið ákveð-
ið að nota ekki búmanasklukkuna
i sumar. Það mun heldur ekki
verða gert i Noregi eða Svíþjóð.
Irlead myat.
Kbh. % Bank. Póafch
Steri. pd. 16,60 17.20 17,00
Fru. 61,75 63,75 64,00
DeB. 8,52 8,67 8,60
-ETatatiTiðiii
aim! 269 Hafitarsir. 18 sími 268
er lauásins ódýrasta fataverslan.
Etgnfrakkar, Rykfrakkar, V«tr-
Srkápar, Alfatnaðir, Húfmr. Sokk-
ar, Hálstai, Nærfatnaðir o. fl. o. fl.
Stórt flrval — vamáaðar vörmr
BesS að kaupa I Fatabúðlnni.
ron nú og lét brýrnar siga. Alt
vort ráð er í hans hendi, eem
telur öll vor höfuðhár og enginn
dsgur er til enda tryggur.
— Það er hverju orði sannara,
sagði Bannerdale lávarður, en
hann httfði þegar fengið mestu
skömm á þessum skinhelga skradd-
ara og hálfhrylti við þegar hann
tók i nákalda og raka höndina á
honttm &ð skilnaði.
Þegar allir voru farnir leiðar
sinnar sagði herra Wordley;
— Við ættumheldur að ganga
inn i bókasfcofuna og ræða þetta
mál þar og eg ætla að gera ung-
frú ídu boð að koma til okkar.
Það er að vísu harðýðgislegt að
vera að ónáða hana eins og nú
stendur á fyrir henni, en það
verðir ekki hjá því komist.
— Það er avo að heyra, sem
þér hafið engar góðar fróttir að
færa okkur, sagði Jón Heron.
— Já, eg er hræddur um að
svo «é, sagði lögfræðingirinn
gamli og hristi gráa Iokbana.
27. kapituli.
Þegar ída bom ofan af loftinu
lét herra Wordley hana setjast í
hægindastól hjá ofninum, sem
hafði verið hitaður að undirlagi
hans. Hann klappaði þýðlega á
öxlina á henni eins og til að undir-
búa hana og hughreysta.
— Við frændi yðar þurfum &ð
ráðgast við yður um framfcið yðar,
ída min góð, sagði hann. Ein-
hverntíraa verður hvorfc sem er
að segja yður satt og rétt frá
því hversu hagur föður yðar stóð
og eg hefi komist að þeirri niðar-
stöðu að það sé betra að gera
það nú þegar heldur en að láta
yður ’vera lengi í óvissu, im það
hve ástæður yðar em bágar. Eg
hefi farið yfir skjöl föður yðar
með stöknstuj nákvæmni og at-
hugað reikninga hana og þvi mið-
ur verð eg að segja, að þeir eru
fjarri því að vera í góðu lagi.
Eins og eg gat um við yður á
dögunum, þá hafa feikna skuldir
hvílfc á jarðeigninni í seinni tíð
og þær skuldir hafa sifelt farið
vaxandi þrátt fyrir aðdáanlega
bústjórn yðar og umgengni innan
húss og utan.
ída leit framan í hann og
royndi að horfa á hann með stíil-
ingu og rósemi, en varir henn&r
títruðu og hún stundi við. Hem
Wordley ræsktí sig og hnyklaði
brýrnar einsi og menn gera þegar
þeir þnrfa að leysa eitthvert það
verk af hendi, sem þeim er ógeð-
felt.
— Aðalveðhafinn hefir gerfc mér
aðvarfc um að hann muni ganga
að veðinu, en skuldin er svo stór,
að eg er hræddur um — en þ&8
er annars þýðingarlaust og bein-
línis rangfc að vera að leyna yður
sannleikanum Iengur — nei, eg
veit að þótfc jörðin og allar eigu-
irnar verði seldar, þá hrekkur
það ekk? fyrir henni, en peningar
eru víst engir til. — Þegar hér
var komið, andvsrpaði herra Jón
Herci og leit upp í loftið i hei-
lagri vandlætingu, en ída virtíst
ekki gefa honum neinn gaum og
horfði stöðugt á hið góðmannlega
og raunalega andlit lögfræðings-
ins. — íeinuorði að segja, kær*
tda min, þá sýnist svo sem vesl-
ings faðir yðar hafi ekki látið
nokkurn skapaðan hlut eftír sig.