Vísir - 03.05.1917, Blaðsíða 3

VISIR
í Eyjafirði, segir Norðarland, að-
allega vegna dýrtíðarráðstafana
þingsins. Segir Nl. að Einar Árna-
son hafi ekýrt rangt frá ákvörð-
nnnm þingsins i þeim málsro, á
leiðarþingum, og haldið því fram
að dýrtíðarnppbætnr yrðn miðað-
ar við efni og ástæðnr. En er
slþingisílðindin hafi borist ót am
landið, höfðn bæadar séð hvers
kyns var. Hefða íundarmenn því
einksm áfelt Eicar, en Stefán írá
Fagraskógi kom 'á engann fund-
inn, hvorki nú né í haust.
Botnia
hefir legið við bryggjuna á Seyð-
isfirði síðan í íebrúarmánuði. Hefir
skipshöfnin nofcsð tímann til að
mála skipið hátt og lágt. Raf-
magnsleyðsla hefir verið Iögð út í
skipið ?rá rafmsgnsstöðmni á Seyð-
isfirði til þess að forðast óþarfa
kolaeyðsla við framleiðslu raf-
magnsins í ökipinu sjálfu.
Páskaliretið.
í nýkomnum blöðum að veetan
norðan og austan er sagt frá
því tjóni því er oiðið hafi af völd-
am páskahretsins. Af norðan og
austanblöðunum veröur ekki séð,
að neinir verulegir fjárskaðar faafi
orðið þar. Eu Vestri segir þessar
fregnir af Vesturlandi:
„Hörmulegasta slysið varð á
Borg í Arnarfirði. Þar fórst bónd-
inn, Jón EinaTsson, ásamt um 50
fjár. Hann hafði farið að leita
r
Istir og miliönÍF
eftir
^harles f]$amce.
148 Frh.
en þeir allflestir aídankaðir iðn-
aðarmenu eða fengust við „eitthvað
inni í borginni*1 og einkum var
frú Heron upp með sér af ætt-
göfgi máíi r sins og þóttist þar
að sjálfsögðu hafa til að bera
snyrtimensku og háttprýði tfginna
manna.
Mörg konan, sem minna Ieit á
sig, mundi nú umsvifalaust hafa
faðmað ídu að sér og boðið hana
velkomna með nofekrum hlýlegum
orðum, en frú Heron lét sér nægja
að rétta henai fingurgómana og
segja með einhvers konar tæpi-
tungu.
— Jæja, þér ernð þá loksins
feomiu, kæra ungfrúHeron! Lest-
iuni hlýtur að hafa seiukað, Jót»
þvi að við áttum von á ykkur
’fyrir klukkutíma að minsta kosti
Heimsóknir í Rússlandi.
Rússar semja ekki sérfrið.
Jafnaðarmannaforingjar úr ýms-
nm löndum hafa tekið sér ferð á
hendur til Rússlands siðan stjórn-
arbyltingin varð þar. Breskir og
franskir jafnaðarmenn úr fiokki
ófriðarsinna fóra þangað í því
skyni að halda flokksbræðrumeín-
um í Rússlandi við trúna á ófrið-
inn. Ef til viU aðrir í öðrumtil-
gangi, ef þeir hafa feugið leyfi til
þe»s.
Branting, sænski jafnaðarmanna-
foringinu fór þangað einnig og er
aú fregn höfð eftir hooum í blaði
hans, að enginn maður í PétHrs-
borg þori að nefna sérfrið við
Þjóðverja á nafn,
Borgbjærg, danski jafnaðarmað-
urinn og ritstjóri Soeial-Demo-
kratens tókst eínnig ferð á hend-
ur til Rússlands, en rússnesku
stjórnarvöldunum virðist ekki hafa
verið um hann gefið, og siðast er
af honum fréttist sat hann m
kyrt í sæneku borgiani Haparanda
á landamærum Rússlauds, fékk
ekbí að fara lengra. — Þarf menn
ekbi að furða það svo mjög, því
það er alkHnnugfc að „Sosi“ er
mjög hlyntur Þjóðverjum. Hefir
nýja rússneska stjórnin því líklega
haldið að Borgbjærg myndi ekki
bæta flokksbræður sína í Rúss-
landi, og sagt ér að jafnvel blað
jafnaðarmanna í Pétursborg hafi
kallað Borgbjærg „argan Þjóðverja-
vin“. Ensjálfursegirhann að þetta
stafi ait af dönskum rógi.
Kafbátar, tundurdufí
og verkföll.
í ræðu, sem Carson flotamála-
ráðherra Breta hélt nýlega, talaði
hann um hættur þær, sem yfir
siglinganum vofðu og verkföll og
vinnuteppa á skipasmíðastöðvon-
um, á þessaleið:
Kafbátarnir eru ekki eini þrösk-
uldurinn. Auk þeirra eru tundnr-
duflin. Kafbátarnir eru ekki að
eins notaðir til áð sökkva skip-
um, heldur lika til að leggja tund-
urdufl neðausjávar og þeir geta
elt duflaveiðarana og Iagt ný dufl
i kjölfar þeirra, án þess þeir hafi
hugmynd um það. Vér megnm
ekki gera of Iitið úr hættunni
sem af þessu stafar. Tandurdafl
hafa verið lögð alla leið suðnr
fyrir Gróðrarvonarhöfða og anstur
í Adenflóa.
Eg vildi að þjóðin gerði sér
grein fyrir því, hvað það er sem
tundnrdsfiaveiðararnir eru að gera,
Þær þúsundir manna, sem það
starf hafa á hendi, eru i raun og
veru mennirnir sem fæða okksr
—, í stöðugri baráttu við óvinina
og höfuðskepnurnar um Ieið; hætt-
nrnar vofa yfir þeim í loftinu og
sitja nm þá undir þeim, niflri í
sjónum. Hvar getnr svo djarfa
ménn í heiminum?
Eg vildi að mennirnir i skipa-
smíðastöðvunum vildn gera sér
Ijóst, hvað þeim ber að gera til
að endurgjalda það sem þessir
menn gera fyrir þá. Það minsta
sem krafist verður «f þeim er að
þeir dotti ekki yfir vinnu sinni,
láti ekki Iendu við það að hirða
fjárins um það er hríðin skali á,
en kom eigi heim aftur, Síðan
hefir iík bóndans fundisfc ajórekið,
og allmargt af fénu einnig, inni
í lónnnum við fjarðarbotninn. Hefir
hann hrakið í sjóinn ásamt fénu.
Á Næfraneai i Dýrafirði brakti
34 kiudur í sjóinn. Var það að
sögn öll fjáreign bóndans þar. í
Hraundal í Nauteyrarhreppi höfðu
og farist milli 10 og 20 fjár og
litilfjörlegir fjárskaðar urðu þar
víðar.
Dýrtíðaruppbót
hafa SunnmýHngar samþykt að
veita öllam Ijósmæðrum í sýsl-
unni, 50°/0 aí launnm þeirra. —
Ganga þeir þar á undan öllum
sýslu- og bæjarfélögum landsins
með góðu eftirdæmi.
Sjúkraskýli
og læbnisbústað hafa Vestur-Hún-
vetningsr ákveðið að reisa á
Hvammstauga; kostnaður er áætl-
aður 20 þús. kr. Héraðslæknir
þeirra er Ólafur Gunnarsson.
— Ennfremur hefir sýslunefnd
EyjafjarðareýslH samþykt að Sígl-
firðingar megi stofna sjúkraskýlis-
byggingarsjóð með 40,0 kr. &f
árstekjum hreppsins árið 1915
—1916.
og eg býst nú við, að maturinn
sé farinn að skemmast. En hvað
sem því líður, þá er gott að þið
erufl nú komin.
— Þakk yður fyrir, sagði íia
vesalingar.
Þá var nú röðin komiu að ísa-
bellu og gekk hún nú fram bros-
andi út undir eyru og gusaði út
úr sér með fettum og brettum:
— Já, við erum so glöð yfir
því, að þið eruð komin! Ósköp
eitu víst' þreytt! Maður e altaf
svo óhreiun og óhuggulegur eftir
sona Ianga ferð. Yður þætti víst
gott sið fá að þvo yður, ungfrú
Heron.^Nei, bíðum nú við! Eg
æltaði ekki að kalla yður það.
Það er eitthvað so kuldalegt og
eg kann ekbi við það. Eg æfcla
að balla þig ídu, máegþaðekki?
„ída“, Það er annars nndarlegt
nafn, ec eg vensfc því náttúrlega
með tímanum.
— Jé, eg vona það, sagði
veslings ída og reyndi áð brosa
og vera sem alúðlegust við ísa-
bellu. En annara var hún alt af
i sömu leiðslunni og var að «pyrja
sjálfa sig hvort þetta væri vaka
og hvort hún væri komin inn-
anum ókunnugt og leiðinlegt fólk,
eða hvort þetta væri bará draum-
ur og að hún ætti svo eftir að
vakna eins og vant væri við þaS
að Jessia væri hjá sér í svefn-
herbergiuu heima.
28. kapituli.
ída fór svo upp að þvo sér
eins og Isabella hafði bent henni
til og var herhergið sem henni
var ætlað, hreint og þokkalejt,
þótfc henni félli það ekki fyrst í
stað. Henni gféll heldur ekki
borðstofan þegar hún bom ofan
aftur. Henni sýadist húsgögnin
vera alveg spáný og varla þorn-
uð og myndimar á veggjunum
þótti henniýhræðilegar og alfc eftir
þessa. Það var hálfvolgur og
hálfsoðinn kjötbiti ájborðinu, dúk-
urinn óhreinn, brauðið argasta
sigtibrauð, hnífarnir illa fægðir og
gafiar og skeiðar ekki sem þrifa-
Iegast heldur. Það þótti vistekki
fint að hafa gasvél i borðstofunni
svo að þar var steinolíuvél í stað-
inn, sem gerði auðvitað miklu
meiri óþef en gagn. ídu leiddist
líbá liturinn á gluggatjöldunum
— þau voru blóðrauð — og ann.
ars tók hún sér alt nærri og var
afarviðkvæm fyrir öllu, eins og
við var að búast.
Hún var að reyna að neyða
ofan í sig kjötsneið þó að húu
hefði alls engs lyst og horfðu þær
mæðgur á hana á meðan eins og
hún væri einhver halauegri eða
Hottentotti. Það var líka anðaéð
á þeim mæðgunum, að þeim fanst
mikið um fegurð ídu og eáröfund-
nðu hana, og þótt sorgarbúningur
hennar væri svo einfaldur og ó-
brotinn, sem mest mátti vera,
þá bar hann samt mjög af smekk-
leyais og tildurabúningl mæðgn-
anna. Jón Heroi var að segja.
ferðasögu sína, en spurði í
miðju kafi:
— Hvar er Jósef? Mér þyMr
hann koma æði seint tii mat» r
— Mikil ósköp! Haun er uavá-
úrlega bundinn á skrifstofunni.
aumingja drengurinn, svaraði
móðir hans. Eg vildi bara, að
hann Iegði ekki alt of mikið &
sig. Honum hefir verið haídið
frámeftir ölln, alla þessa vifeu.
ísabBlIa leit framan í Idu og
brosti bankvíslega, en ída vissi