Vísir - 10.06.1917, Page 3

VIEÍR
ir önnur klausa, sem ekki ersíð-
ur þess verð að hún sé athuguð
í ljósi þeirra eigln athafna. Hún
sýnir svo vel hvað þeir þora að
bjóða almenningi.
Elausan er svona:
„Pað er j&fnvel mjög sennilegt,
að innflutningur áfengis myndi
aukast mjög lítið frá þvi sem nú
er, þótt bannlögin yrði afnnmin,
meðal annars vegna þess, hve
alvarlegir tímarnir era, og því
nauðsynlegt og sjálfsagt að leggja
alt kapp á að flytja innsemmest
af n&uðsynjavöru, en Iáta alla
munaðarvöru, bæði áféngi og
annað, sitja á hakanum".
Annað eins og þetta dirfast and-
banningar að láta sjást eftir sig
vitandi þó það, að öllum almenn-
ingi er kunnugt um hinar al-
ræmdu tilraunir þeirra til að
smygla inn i landið áfengi, j&fnvel
i stórum stíl, einmitt á þessum al-
vörutimum, jafnvel meðan siglinga-
teppan og erfiðleikar á öllum að-
flutningum kreptu mest að. — En
Skrifstofa andbanninga ber
sér sennilega á brjóit og þykist
hafa megnustu andstygð á þvi at-
hæfi andbanninga. Og víst
standa þeir henni ekki svo nærri
allir, sem riðnir voru við Pórs-
málið, að hún geti ekki „þvegið
hendur sínar“ eins og Pilatus.
Nei, andbanningar eiga að kann-
ást við sannleikann frammi fyrir
alþjóð — þann sannleika, þó sorg-
legur sé, að á þessum háalvarlegu
tímum, þegar jafnvel matarskort-
ur liggur við borð og fjöldi fólks
verður að spara svo við sig, að
það líður við það, þá eru þeir að
vinna að þvi með áskorunum sin-
um, og ýmsum öðrum áhrifum, að
fá afnumin þau lög, sem leitt hafa
blessun og frið inn á fjöldamörg
íalensk heimili, hér i bæ og um
land alt, þar sem áður ríkti ör-
birgð og ófriður af völdum áfeng-
isins.
Og hvað rekur mennina til
þessa? Nautnafysn þeirra sjálfra
oq ékkert annað.
SkylduJjað ekki vera snubbótt
svör, sem undirskriftasmalar and-
banninga fá sumstaðar hérna í bæn-
um? Ætli þær, sumarhveijar, eigin- |
konurnar og mæðurnar, muni ekki j
of vel eftir^drykkjuskaparöldinni,
muni eftir „svinastíunum“ á veit-
ingahúsunum hérna, minnist mörgu
þungu sporánna, sem þær gengu
þangað, minnist erfiðleikanna heima
fyrir, sem eingöngu stöfuðu af á-
fengisnautn manna þeirra eða
sona?
Eg var á gangi nýlega á götu
hér i bænum. Kom þá gömul, elli-
hrum kona út úr húsi og ávarp-
aði mig. Eg hafði kynst henni
fyrir tiu árum síðan, sð hana þá
standa skjálfandi af kulda úti fyr-
ir svínastíu á „Hótel Bvík“, þá
kallaði hún i mig og bað mig grát-
andi að reyna að ná syni sinum,
einkasyni og einasta athvarfi út
úr veitingahúsinu, þvi að hann
væri svo drukkinn, að hún óttað-
aðist að hann kæmist ekki heim,
og frysi í „hel úti. — Eg gat þá
hjálp&ð henni, og gerði það lika
einstaka sinnum eítir það undir
svipuðum og stundnm enn sorg-
Iegri kringumstæðum. — — Nú
Skinhelgi
andbanninga.
Andbanningarberjast fyrir þeirri
hugsjón, að fá áfengisflóðinu veitt
inn í landið aftur. Þeir segja að
•drykkjuskapur sé nú öllu meiri
síðan aðfiutningsbannið komst á,
og ungir menn, sem áður höfðu
andstygð á víni, séu nú farnir að
drekka. Og besta ráðið tll að af-
stýra þessum aukna drykkjuskap
telja þeir það, að afnema bann-
ið (!)■
Það er grein&rkorn frá Skrif-
stofu andbanninga í 149. tbl.
Vísis, „Athugasemd" vlð smásend-
ingu sem þeir áður höfðu fengið
í Vísi frá „Hjalta".
Þetta greinarkorn ættu menn
að les^ með athygli. Þeir játa
þar auðvitað, að undirskriftaskjöl
þeirra fari fram á afnám bannlag-
anna, en segja svo rétt á eftir, að
það sé „sitt hvað, að vilja afnema
bannlögin, og hitt, að „fá nýja
áfengisstrauma inn í landið““. —
En þeir gleyma að rökstyðja
þetta, hafa sennilega ekki séðsér
fært að Ieggja út í þá raun. Það
er iika öllum fuliljóst — og and-
banningum líka — að það, að
afnema aðflutningsbannið er sama
sem að veita áfengisstraumum Inn
i landið aftur. Það er þvi furða
að andbanningar skuli ætla sér
þá dal, að geta blekt nokkurn
mann með þessu.
Rétt á eftir þessari merkilegu
setningu í „Athugasemdinni" kem-
Isiir og miliöniF
eftir
[gharles ^arvice.
182 Frh.
væri að stjaka sér í burtu og
þegar hann loksins rar farinn, þá
tók St&flord hatt sinn og gekk út.
Ekki tók hann sér vagn, heldur
gekk hann eitthvað út í bláinn i
djúpum hugsunum. Að sömu
leytí fanst honum léttara yfir sér.
Að visu var hann félaus og ör-
eigi og ekkert annað, auðn og
myrkur framundan. svo að hvergi
var leið að sjá fram úr ógöng-
unum eða nokkra glætu — en hins
vegar var hann frjáls og óbundinn.
Nú var ekkert og enginn, sem
þröngvaði honum til þess að ganga
inn að altarinu og fremja þar
meinsæri og heita því að elska
og annast þessa tilteknn konu,
en unna þó annari. Það er hætt
við, að hann hafí lítið kent i
brjóst um Maude, eðlilega fyrir þá
aök. að honum var alls óljóst,
hversu mjög hún unni honum.
Þannig rölti hann götu úr götu
alllengi þangað til hann nm siðir
tók eftir því, að hann var kom-
inn í ansturhverfi Lundúna, sem
margar sögnr fara af, en fæstir
þekkja nokkuð til mnna. Litlu
síðar kom hann að Temsánni og
stóð þar við um stund til að
horfa á kindahóp og nauta sem
verið var að skipa út í fjárflutn-
ingaskip. Skepnurnar mintu hann
á Heronsdal og ídu og stundi
hann við og sneri þaðan aftur, en
þá sá hann hvar þrekvaxinn mað-
ur með stóreflis brennivínshatt
dinglandi á höfðinu kom skjögr-
andi út úr elnnm timburkofanna,
sem voru þar á árbakkanum. Hann
var auðsjáanlega eigandi fjárins
eða hafði að minsta kost yfir því
að segja, þvi að hann hélt hróka-
ræður yfir rekstursmönnunum og
var í meira lagi klúryrtur, en þó
spaugsamur og græskulaus. Hafði
hann óef&ð staupað sig meira en
góðu hófi gegndi og meðan hann
var að slaga fram og aftnr um
árbakkann vildi svo til, að hann
slengdist á Stafford, sem var að
reyna að víkja úr vegi fyrir hon-
um. Hann bað Staffqid afsökun-
ar með mikilli orðgnótt, en þó
■vo einlæglega og meinleysislega,
að Stafford fyrirgaf honum fúslega
og sparði hann i tilbót hvert
þessi íarmur ætti að f&ra.
— Heim tll mín, til Salisbnry-
■Iéttunnar, svaraði maðurinn og
bætti við Mæjandi þegar hann
sá, að Stafford rak í rogastans
við þetta svar: — Eg á ekki við
Salisburysléttuna ykkar hérna á
Englandi, heldur í Ástraliu. Hann
bentl niður fyrir sig. — Það er
hérna beint undir íótnnum á okk-
ur hinnm megin á hnettinum.
Þetta eru alt saman verðlauna-
hrútar og tarfar. Eg vil ekki sjá
annað en úrvalsskepnur og þær
kostuðu lika skildinginn, an þó
er eg ekki svo blankur, að eg
geti ekki gefið yður í staupinuaf
þér viljiö koma með mér og þiggja
það,
Stafford bað sig undanþeginn,
enn maðurinn hélt dauðahaldi i
haudlegginn á honum og sá Staf-
ford sér þann kost bestan til þess
að lenda ekki i stimpingum að
láta nnd&n honum og ganga með
Hln nýútkomna bók
Frakklanc1
eftir K r. N y r o p prófessor, i ísí
þýðingn eftir Guðm. Guðmunds-
son skáld, fæst hjá bóksölum.
Bókin hefir hlotið almannalof
og kostar að eins kr. 1,50,
tók gamla konan í hönd mér og
mælti með tárin i angunum: „Guð
fyrirgefi þessum blindu mönnum,
sem eru að vinna að þvi &ð áfeng-
ið verði fintt aftur inn í l&ndið og
farið verði að hafa það á almanna
færi. — ó, eg er svo hraédd um
elsku drenginn minn; en siðaná-
fengissalan hætti, hefir ha^n ver-
ið reglumaður. — Eg bið guð
nætur og daga, að forða mér og
svo ótalmörgnm fleiii, sem slfkt
óttalegt stiið háta háð árnmsam-
an, frá því að lenda i slíku aftur-
— Ó, að guð gæti opnað augu
þessara manna og látið þá finna
til með okkur, sem i raunimar
rötum“.
Þetta voru orð gömlu konunn-
ar. Þeir af andbanningum, sem
teija sig kristna menn, ættu að
áthuga orð Krists: „Yei þeim aem
hneykslinu veldur“ — og orð hinn-
ar miklu kristshetju, Páls postula:
„Ef eg með nautninni hneyksla
bróðnr minn, skal eg aldrei að ei-
lífu kjöt eta/svo eg ekki hneyksli
hann“ (1. Kor. 8, 13.)
Mundi þessi kristna hetja hafa
neytt áfengis hafandi fyrir augum
alla þá eymd og bölvun og böl,
sem nautn áfengis leyddi yfír með-
bræður hans?
honnm inn í Iitið og þokkalegt
veitingahús, sem var þar í nánd
og leyfði manninum að biðja um
eitt glas af öli handa sér, en hin-
um ókunna manni bar veitinga-
stúlkan atóra kollu af rommi án
þess að þau hefðu nokkur oiðnm
það og sagði hann þá, um ieið
og hann drakk Stafford til:
— Já, það er nú svona, að eg
ætlu að taka þessar skepnur með
mér og ekki er eg að l&sta Eng-
land gamla, það er áð segja að
svo miklu Ieyti, sem þér farið
ekki að halda því að mér að setj-
ast hér að. Eg er nú búinu að
vera hér f sex vikur og það ex
bara einn hlutur, aem mig vantar
en get ekki fengið — nei—nei,
eg á ekki við romm, atúlka góð
það eru blessaðar birgðir af því
heima, hamingjunni sé lof — það
er loft, ferskt og gott loft Eg
hugsa helst að þið borgarbúarnir
séuð orðnir því vanir að lifa án.
þess, og sýnist mér þið þó veraf
meira lagl þunnir á vangann og
uppdráttarlegir, eða svoleiðis lítið
þér út að minsta kosti, herra
góðar — iftllar skininn og hor&ð-
ur. Mikii ósköp! Eg skyldi ekkí