Vísir - 12.07.1917, Blaðsíða 3

ViSIR
Atvinna.
Nokkrar stúlkur er kunna að netahnýtingu..
geta fengið góða atvinnu nú þegar hjá
Sigurjóni.
l|B*jMfréíííir71|:
Áfmæli á morgan:
Anna Torfadóttir, húsfrú.
Páll Biarnason, caud. jur.
Guðm. E. J, Gaðmundsson.
Hansína Bjarnason, húsfrú.
Ólafnr Ásbjarnarson, kaupm.
Hjörtur Hafliðason.
Talsímar Alþingis.
354 þin<íinannasimi,
Um þetta númer þurfa þeir að
hicija, er ætla að ná tali af þing■
mönnim í Álþingishúsinu í síma.
411 skj&lafgraiðsla.
61 skrifstof*.
Embætti.
Sýelumaimsambættið i Saður-
Múlasýslu er nú augiýst tii um-
sóknar.
Davíð Sch. Thorsteinsson hér-
aðslæknir á ísafirði hefir sótt um
lausn frá embætti. Haun hefir
verið lækaír í 36 ár og er ehtur
allra iækna á iandiuu sem i em-
foætti eru.
Buus-skipin
fimm, send voru til útlanda tii
að fá hre.yíivélar settar i þau,
munu nú senn ferðbúin til heim-
ferðar. En sú fregn hefir komið
af þeim hingað, að olía sé ófáan-
anieg handa þeim á Norðurlöndum
tál ferðariunar. Skipin áttn að
stund» síldyeiðar hér i sumar,
«n hætt við ttð þan komi of seint
til þess, ef þaa eiga að sigla alla
leið heim.
Upphoðið
á skemdn matvælunum úr
Frances Hyde í gær, mun vera
eitthvert skaplegasta uppboðið
sem hér hefir verið haldið lengi.
Haframjöl seldist á 17—35 kr.
100 pundin, en það besta mátti
heita sama sem óskemt. Stór-
söluverð á þvl mHn vera 37 kr.
(landsstj.), Hveiti, alt lítið skemt
að sögn, seldist á 30—40 kr.,
126 punda pokar. Maís um 30
kr. Kaffi komst upp um 70 kr.
pokinn og munu það hafa verið
einna lökustu kaupin. Allmikið
af strausykri var sslt á uppboð-
inu og varð verð á honnm 20—
50 kr. fyrir 100 pund ensk.
Hjónaefni.
Ungfrú Ingigerður Guðjónsdótt-
ir frá Brekkum í Hvolhreppi og
Guðni Markússon mótoriati.
Sláttur
er nú að byrja hér snnnanlands.
Nyrðra er einnig farið »ð slá, að
því er sagt var nýlega í síma
norðan úr Þiageyjarsýalu. Hefir
gras sprottið ágætlega síðustu
10—14 dágana.
Síld
mun nú þegár komin töluverð
á land á íaafirði. Er hún verkuð
á sama hátt og áður og segjast
útgerðarmenn þar vestra enga til-
kynningu hafa fengið um maga-
dráttinn. — Hver skyldi fá að
„borgá brúsann1* ef Bretar sitja
fastir við sinu keip?
Jarðarför
Jónasar sál. Jónssouar var afar-
fjölmenn. Húskveðjuna hélt síra
Friðrik Friðriksson. Alþingis-
menn báru kiatuna út úr þing-
húsinu að Goodtemplarahúsinu,
en Templarar þar inn. Þar hélt
síra Ólafur Ólafsson ræðu. Lik-
ræðuna í kirkjunni flutti síra
Bjarni Jónsson.
Þingfréttlr.
Nokkur ný lagafrumvörp hafa
bæat við síðan í gær.
M. Ól. og Sk. Th. flytja frum-
varp um stofnun stýrimannaskóla
(fiskiskipstjóra) á ísafirði á land-
sjóðskostnað.
B. E. Stefánsson flytur frumv.
um erfðaíestuábúð á landsjóðs-og
kirkjujörðum.
E. Arnórsson o fl. flytja frv.
um stefnufreat.
G. Sv. og M. Guðm. flytja frv.
til nýrra forðagæslnlsga, en E.
Jónsaon flytur frv. um að nema
forðagæslulögin úr gildi.
Björn R. Stefánssou og Syeinn
Óhfsson flytja frv. um að útibú
Ltndsbankans á Austfjörðum ver ði
sett í Snður-Múlasýslu.
Til sölu:
Rúm, rúmfatnaður úr
1 rúmi, borð, stóll, borð-
dúkur, gardínur, þvotta-
stell o. fl. A. v. á.
Stúlka
vön kvenfatasaumi ósk-
ast strax á saumastof-
una á Laugavegi 8.
Kvæðið
til Stephans G. Stephanssonar,
sem birtist í blaðinu i dag var
Víeir beðinn að flytja fyrir nokk-
uð Iöngu síðan, en það hefir af
óviðráðanlegum ástæðum dregisfe
til þessa. Höfundur kvæðisins, Jón
Hliðarskáld er alkunnur hagyrð-
ingur.
istir og miliönÍF
eftir
gharles ^arvice,
219 Frh.
IræDda. En nú er eitfc, herra
Wordley! Eg þarf að fá meiri
peninga hjá yður og það undir
eins. Eg þarf að senda Herons-
fólkinu emhverja gjöf — reglu-
lega góða gjöf, sem geti, að eg
von«, látið það gloyma ölltf því
umstangi og öllum þeim áhyggj-
um, sem það hefir orðið að bera
min vfflgna. Vesalings fólkið!
Þetta var ekki því að kenna, en
það var ritthvað skiluingslauqt.
Herra Wordley saug upp í nef-
ið. —
— Það er eitt umtalsefni, kæra
ungfrú ída, sagði hann — sem eg
finn mig knúðan til að Ieggja
blátt bann fyrir. Eg vil ekki
heyra Jón Heron nefndan á nafn
framaí. En hvað það snertir að
aenda þeim eitthvað, þá eruð þér
auðvitað sjálfráð að því að senda
þeim hvað sem yður sýnist, enda
þótt það væri alt að því helming-
ur eigna yðar, en ef þér hina
vegar vilduð spyrja mig, hvort
þetta fólk ætti það skilið, þá---
— Eg var ekki að spyrja yður
um það, siigði ída hlæj»ndi og
lagði höndina á handlegginn á
honum. Ea ætli það færi ekki
annars að líta hálíilla út fyrir
flestnm ef einum og sérhverjum
væri goldið að verðleikam?
Það rumdi eitthvað i Wordley
gamla.
— Á morgun skal eg leggja
eitthvað af peningum innj i binka
fyrir yður, sagði hann og svo
getið þér farið þangað og fengið
yður ávísanabók. Þér getið svo
skemt yður við að gefa út ávís-
anir þangafl til eg kem aítur.
Hann dv&Idi þar svo lengi sem
hann sá sér fært og lét vagninn
bíða, en að lokum varð hann-að
kveðja ídu og sat hún þá ein
eftir og varð nú að setja sig inn
í aller þær breytingar, sem orðn-
ar voru á högum hennar. 'Hún
sat stnndarkorn við arininníhug-
leiðingHm sínum, en reis siðan
á fætur og gekk im alt húsið,
inn í hvert einasta heibergi og
alstaðar uiflu endurminningamar
á vegi homar við hverí fótmál
svo að ‘segja. Þegar hún kom
inn í bðkastofuna fanst henni
næstum eins og faðir sinn sæti
enn þá í stólnum með háa bakinu
sem stóð á sinum stað við borð-
ifl eins og áður. Hún’ settist í
hann og handlék með lotningu
bækurnar og blöðin, sem höfðu
jafnan verið yndi og ánægja föður
hennar. Hús stóð fyrir framan
mynd hans og horfði á hana tár-
votum augum og mintist hans
með ást og söknuði. Þegur hún
gekk um forstofuna var tnnglið
nýkomið upp eg skein í gegn um
gluggann. Hún opnaði dyrnar
og gekk út á grashjallánn með
Dónald og Bess á hælum sér, sem
ekki höfðu vikið frá henni eitt
augnablik síðan hún kom. Gekk
hún hjailann á enda og mændi
augunum til kapellunnar þar sem
faðir hennar hafði falið fjársjóð-
inn.
Alt að þessu hafði geðshrær-
ingiu og gleðin yfir heimkomunni
haidið henni uppi, en nú greip
hana eitthvert óyndi og óþreyja.
Henni fanst alt autt og tómt og
að hún mætti engrar gleði njóta
vegna einhvers, sem hún hefði
orðið að sjá á bak. Hún var
raunar ekki í neinum vafa om,
hver sá missir var og viasi það
harla vel. Sitt gamla feðraheim-
kynni hafði hún fengið aftur;
hún var orðinn eigandi stórkost-
Iegra auðæfa og sólskin heilla og
hamingju brosti við henni á allar
hliðar, en bjarta hennar fansfe
henni vera kalt og ðautt og þetta
sólskin vermdi hana ekki þó œð
skært og fagurt væri, svo skært,
að hún þoldi varla að líta í það.
Hún átti nú við miklum arfi að
taka og það var engin hætta á
því, að henni mnnði verða vina«<
íátt. Hún var bæði félaus o@
vinalaus þegar Stafford fyrst vafði
bana örmnm og kysti hana, en
þa var hún alsæl og ókvíðin.
Gátu forlögin verið svo grimm.
og grálynd aS ætla henni það
hlutskifti að verða áldrei neinsar
gleði aflnjótandi, Iosna aidrei við
i
þá hugarkvöl, sem nisti hjarta
hennar í hvert ekifti sem húo
hugsaði til hans? Hún royndiað