Vísir - 03.08.1917, Blaðsíða 3

VISIK
„frumv. til laga im skaðabsetur
handa embættis- og sýelunarmönn-
ttm landasjóðs sakir verðfalls á
gjaldeyri", og leggja til að frv.
verði samþykt óbreytt að efni til,
Álit þeirra fylgir kostnaðaráætl-
sn fyrir fjölskyldumann i Keykja-
vík í júlí 1914 og júlí 1917, og
sýnir sú áætlan, að þær nauð-
synjar sem koituðu kr. 3014,84
í júlí 1914 kostu nú kr. 7369,28
eða 1331/2°/o meira og haldá þeir
því fram, *ð Iandssjóði, sem vinnu-
Veitanda embættismanno, beri
skylda til að bæta verkamönnum
sínum þennan skaðá sem stafur
af verðfalli hins Iögboðna gjald-
eyris, ekki siður fyrir það, að
a 11 i r a ð r i r vinnuveitendur
telji sér í:kylt að bæta sínum
verkamönnum þennan skttða eða
taka þátt í honum (og þ&ð án
tillits.til éfna og ástæða).
Hluttaka landssj. í verðliækkun.
Minni hluti söma nefnáar befir
samið nýtt frv. upp úr trv. Jör.
Br. um heimild fyrir landsstj. til
að seVja ýmsar vörur undir verði,
og vill heimila stjórninni að greiða
úr landssjóði alt að helmingi verð-
hækkunar þei/rar, sem orðið hefir,
eða verða kann þangað til friður
verður saminn, á rúgmjöli, hveiti
(og branði), steÍEolíu til heimilis-
notkunar og kolnm til heimilis-
notkuuar og gasframleiðblu til
heimilisnotkunar. Ennfremur að
verja fé úr landssjóði til atvinnu-
foóta, svo mm til að undirbúa
ýma mannvirki, matjurtarækt i
stórum stíl, námugröft o. þ. h.
Lán, sem veitt verða einstökum
utönnum, sem ekki hafa þegið
sveitarstyrk, mega hreppsfélög eða
Istir og miliöniF
eftir
fgharles Jgarvice.
240 Frb.
íáðahag. Hann veit hvort sem er,
að eg mundi giftast þér enda
þótt öil veröldin risi öndverð á
móti þvi.
E>au höfðu setið á tali nærfelt
klukkustund og rar hún nú al-
veg búin að ná sér eftir fyrstu
geðshræringuna. Hún sat við hlið
hans og svo nærri honum, að
hún náði til hans með hendinni.
Var hún nú róleg að sjá, en aug-
un glóðu og roði færðist í kinn-
arnar og hafði hún ekki verið
jafn blómleg í marga mánuði.
Hann hafði sagt henni stuttlega
Irá veru sinni í Ástralíu og var
aú frásögn hans raunar lítið ann-
að en svör við spurningum henn-
ar og miklu ófullkomnari en lýs-
ing bú, sem hann hafði gefið
ídu, en vitmlega mintist hann
kaupstaðir ekki telja sveitarstyrk,
enda skulu þau endurgreidd sem
aðrar skuldir.
Ný verðlagsnefnd.
Þrlr menn í Nd. flytja frumv.
um akipun nýrrar verðlagsnefnd-
ar, og vilja heimils stjórainni að
bánna að setja hámarksverð á
innlendar afurðir, sem ekki er
leyfður útflutningur á,
Fossarnir
og framtið þjóðariunar.
Það hefir skeð í málinu, sem
drepið var á hér í biaðinu á dög-
unum, að sýslunefnd Árnesinga
hefir samþykt á ankafundi að skora
á stjórn og þing að taka vel
málaleitun hlutafélagsins „Island“
um að fá að starfrækja raímagns-
stöð við Sogið.
„Lögrétta" er i sjöunda himni
yfir þeirri tilhugsun, að nú era
líkur til þess að ísland geti orðið
| ómagi á dönsku fjármagni. Bæjar-
| stjórnin hér í Reykjavík á að
„plata" þetta félag, með því að
kaupn nokkurn hluta vatnsaflsins
í Soginu, sem það hélt sig eiga,
og á þann hátt neyða það — ekki
tii að láta rétt sinn til fossanna
at hendi til landains fyrir það
verð, sem þeir standa félaginu í,
heldar til þeas að taka bæinn á
sig og ala bann eins og hvert
annað snikjudýr. Og „Lögrétta“
sér lengra, — Hún heldur að
ekki einu orðl á ástæðuna fyrir
því, að hann sneri svo skyndi-
léga heim aftur.
— Jæja, sagði bún og stundi
við. Þetta er nú alisaman af-
staðið Stafford minn og mikið er
það gott að þú ert kominn aftur
heill á húfi. Ertu ekki vel fríak-
ur? Þú ert eitthvað svo fölur og
tekinn og þreytulegur, en þaS er
líklega eftir ferðina. Já, þetta er
nú alt saman klappað og klárt,
senj betur fer, og þú þarft nú
ekki að vera á neinum hrakningi
lengur og nú ertu kominn til
mín aftur — eða er það ekki,
hjartans vinnr minn? Ef þú viss-
ir hvað eg hefi saknað þín og
þráð þig innilega! En núætlarðu
áð setjast um kyrt við sælu og
vellíðan og taka þann sóss, sem
þér ber með réttu meðal sam-
borgara þinna. Heldurðu kannske
að eg geti ekki látið þér líða
vel, Stsfford? Jú, þú þarft ekki
að efast um það! Hún reyndi að
horfa í augu honum og færði sig
nær honum.
Hann reis á fætur, gekk áð
arinhillunni og hallaði sér upp
við bana.
I a n d i ð geti selt sig og fjárhags-
legt sjálfstæði sitt i framtíðinni
enn dýrar; járnbraut austur í
sýslur og rafmagn handa bænd-
um á Suðurlandsundirlendinu fyrír
„billegan“ pening finst henni
óhætt að nefna.
Er þetta þá að verða úr sjálf-
stæðishng íslensku þjóðarinnar?
Er hann að breytast i svo aumk-
unarlegum húsgangahugsunarhátt,
að það sé orðin okkar einafram-
tíðarvon að geta orðið aðnjótandi
þeirra mola sem Danir láta falla
af borðum sínum?
Og svo er verið að tala um
stjórnmálasjálfstæði, fána og —
já, guð hjálpi okkur — algerðan
skilnað!
Það er talað um að allir flokk-
ar séu nú orðnir sammála um
f u 11 v e I d i s kröfurnar!
Að hverju gagni kemur það
okkur, ef vér svo ofurseljum út-
lendingam, Dönum eða öðrum,
auðsuppsprettur landsins til eign-
ar og afnota?
Ef íslendingar eiga ekki að
verða þrælar í sínu eigin landi,
þrælar erlends auðmagns í starf-
rækslu islenskra auðsnppspretts,
þá verður nú þegar að gera gang-
skör aS því að tryggja landinu
einkarétt til starfrækslu allra slíkra
fyrirtækja, og jafnframt að afla
fjár til að koma fyrirtækjunum í
framkvæmd.
Við stöndum á timamótum, og
bráðlega verður úr þvi skorið
hvert hlutskifti íslandsáað verða
í framtíðinni. Og það er alger-
lega á valdi okkar sjálfra, hvert
— Eg veit að eins það, að eg
er þín alls óverður, Maude, sagðl
hann alv&rlega.
Hún leifc á hann og fór að
hlæja.
— Jæjá, ertu það? sagði hún.
— Og hvér skyldi vera að fást
um það? Ekki eg, að minsta
kosti, því að e g veit það eitt, að
eg elska þig svo takmarkalaust,
að eg léti mig engu skifta þótt
þú værir verri en sá argasti
fantur og fúlmenni, sem nokkur
skáldsaga kann frá að greina.
Hann fann sárt til blygðunar
og sneri sér undan til þess að
láta ekki bera á að hann kaf-
roðnaði.
— Hvernig komstu hingað?
spurði hún. — Það er leiöinlegt,
að faðir minn skuli ekki vera
heima sem atendur. Þú hefðir þá
getað sest að hérna hjá okkur.
— Eg giati í veitingahúsinu í
nótt, sagði hann.
— í nótt segirðu. Komstu seint
þangað, eða mættirðn annars
nokkrHm á leiðinni?
Það vottaði fyrir einhverrl grun-
semd í augnaráði hennar og hún
virti hann nákvæmlega fyrir sér.
það verður. En það máeinugUda
hve gott landið er og glæsileg
saga þess að fornu, ef sá lýður
sem nú byggir það húgsar þaö
hæst, að geta lifað eins og lús
á annara líkama. Þa5 verður
aldrei stofnað sjáifstætt rik!
í heiminum fyrir slíkar verur.
Jón Jónsson.
Ilödd úr höpnum.
Ennþá situr þingið á rökitói*
um og ennþá hefir ekkert verið
gert til þess að firra menn yfir-
vofandi hættu af völdum hinnar
afskaplegu dýrtiðar. Ennþá geys-
ar heimsstyrjöldin og bandamenn
hafa ákveðið að balda ófriðnum
áfram næsta vetur. Hvar Iendir?
Hvað gerir alþingi? Það er ekki
nóg að fiuttar séu vörur Inn í
landið, sem ern svo dýrar að
fæstir geta keypt þær. Veturinn
kemnr og atvinnavegirnir tepp-
ast. Matvæli eru til og eitthvað
af eldsneiti, en það er sýnd veiði
en ekki gefin. Hve margir geta
keypt? Þatta gengur ekki til
lengdar. Ef þetta á svo að ganga
þá eru þ&ð löggjafar landsins,
trúnaðarmenn þjóðarinnar aem
beinlínis gefa henni snoppung
með því að sitja hér þing án þess
að taka minsta tillit til ástands-
ins hvað dýrtíðina snertir, einkan-
Iega í kauptúnum og við sjóinm
Hér dugir ekkert kák lengur og
engin hálfvelgja. Landið verður
að taka Ián, t. d. 2 miljónir kr.,
Henni fanst hann fara hjá sér og
vera eitthvað undirfurðulegnr.
— Engurn sem þú þekkir, svar-
aði hann. Hann fann, að sér var
ómögulegt að nefna nafn ídt í
návist hennar.
— Það getur þú ekki sagt um,-
sagði hún og brosti einkennilega.
— En hverjum mættirðu?
— Eg mætti ungfrú Heron frá
Herontdal, svaraði hann og reyndi
að láta sem ekkert væri. Gat
hann sízt getið sér til, hvernig
hún mundi snúast við þessu og
var a5 vona, að hún spyrði sig
ekki fleiri sparninga.
Hún varð káfrjóð í framan og
eldur brann úr augunnm, en ekki
mælti hún orð frá munni, heldur
gekk þegjandi út að gluggamun
og horfði út um hann án þess að
festa augun á neiau sérstöku.
Svo að hann hafði þá farið til
hennar jafnskjótt sem hann
kom aftur! Hvað skyldi búa
undir þvi? Hún þorði ekki að
rekja þeesa hugsun Iengtá, því &ð
hún vissi vel hvílíkar bláþráður
það var sem tengdi hann við
hana. Hún varð &ð taka á öllu
sálarþreki eíou til að stilla sig