Vísir - 14.08.1917, Blaðsíða 3

* 1S1K
HMnna. Fimtía krðna meðlag vill
hann láta greiða með öllnm „fram-
færingum", ungum og gömlum,
aem eru á skylduframfæri þeirra
aem uppbótar njóta.
Á dagskrá.
í efri deild eru »ð eins þau tvö
mál á dagukrá i dag, sem tekin
Voru út af diigskrá í gær.
í neðri deild eru enn 16 mál
á dagskrá og þar á meðai önnur
®ins rifrildismál og dýrtiðaruppbót
embættismanna, heimild til að
seljft vörur undir verði, almenn
hjálp vegna dýrtíðar, dýrtíðar-
styrkur og loks aðfiutningsbann-
lagafrv. þeirra Péturs og Jóns
(11—15 mál á dugskrá).
Þingvísa,
Vinnuvisindin.
Þegar talað var um vinnavís-
Indin i þinginn og stofaun pró-
íessorsembætti við háskólann í
uambandi við það, var þetta
iveðið:
Gefið honum Gnðmundi
glepsu — svo hann þagni,
í>að eru vinnnvísindi,
sem verða fyrst að gagni.
Erlend mynt.
Kbh «/8 Bank. Pósth
Sterl, pd. 15,14 16.40 16,00
Fre 57,50 60,00 60,00
BoII 3,31 3,52 8,60
•'tf
*
istir og miliönir
eftir
^jharles ^arvis#,
250 B\h.
— Það gleður mig, að þú hefir
getftð fundið vindiana og viskýið,
Stafford. Krtu búinn að vera hér
lengi ? Það er verst, að þú hefir
orðið *ð bíða eftir mér.
Hann sagði þetta hlæjaudi og
kreieti höndinw á vini sínum.
— Eg ætlaði mér að kom*
fl»tt upp á þig, gamli vinar, en
eg só nú, að það hefir ekki tekist,
fiagði Stafford.
— Það kemur enginn hlutur
ffatt upp á mig, en hitt skaí eg
játs, r5 mér þykir vænt nm að
*já' þig, sagði Howard og ýfcti
Stafford oían í stólinn aítur.
Hvernig komstu annars frá
Á&tralín — labbandi eða fljúgandi
á vængjum vindanna?
Stafford leit upp.
— Nújá! Bg veit við hvað þú
Frá Noregi.
Samningarnir við Breta.
Mikið var talað um það i fyrra,
hvað góðnm samningum Norðmenn
hefðu náð við Breta um fisk- og
Iýsisverð. — Nú virðist það vera
að koma í ljðs að þeir samningar
hafi þó ekki verið eins haldgóðir
og íslenskn samningarnir.
0. TynobS, útgerðarm. áSiglu-
firði hefir sagt Siglufjarðarblaðinu
„Fram“ að kjör þan, sem Bretar
hafi boðið Norðmönnum, sem síld-
veiðeir hafi ætiað að stunda hér í
sumar, hafi verið gjörsamleg* óað-
gengileg. Þeir kröfðnst þess, »ð
okipin, bæði flutniagaskip og fiski-
skip, sem hingað ættu að fara*
yrðn látin koma við í breskri höfn
í báðum leiðum, hvort sem þau
væru tóm eða ekki. Þeir kröfð-
UBt þess auSvitað líka að síldin
yrði seid þeim, en Norðmenn áttu
að flytja hana sjálfir til Englands.
Að þessu gátn Norðmenn ekki
géngið og nú liggja fiskiskip Norð-
manna sem hér hafa stundað veiði
aðgerðarlaus á böfnum inni. T. d.
liggja nú 122 gufasfeip og 600
mótorskip i Álasundi og skipverj-
ar atvinnulausir.
Kol og salt
er dýrt, og.erfitt að fá það eins og
hér. Fíutningsgjald á kolum milli
Englands og Noregs er nú 250—
300 kr. á smál. og kolin seld í
smásölu i Noregi á 375 kr. smá-
átt, sagði hann. — Þér þykir eg
hafa fylgtj bréfi mínu undarlega
fljótt eftir. Eg lagði af stað nndir
eins og eg hafði komið bréfinu á
póstinn, en misti &vo af póstskip-
inn í Southampton. Það greip
mig eitthvert óyndistkast, svo sð
eg mátti til sð fura.
— Og er þetta óyndiskast í
þér enn — eða kannske ferðin
hafi gert þig rólegri? Ertu búinn
*ð borða? Eg held að eg hafi
eitthvað hérna.
— Já, seisei já, sagði Stafford
hálí óþolinmóður. — Eg fékk mér
kvöldverð á veitingahúsinu og
fór svo hingað rakleiðis. Mér var
segt, að þú værir á dansleik og
eg skyldi biða þín. Eg þarf að
biðja þig að gera nökkuð fyrir mig,
Howard. — Allar fréttirnar get
eg sagt þér einhverntima seinna,
en annars er ekki miklar fréttir
sð segja. Eg er heiii og hraustur
eins og þú getur séð sjálfur. —
Ea eg ætlaði að biðja þig að
skreppa til Brandsmýrdr fyrir mig.
því að eg get ekki gesrt það sjálf-
ur — ekki enn. Og þar ætla eg
að biðja þig að gren»Iast eftir
öllu, sem þú getur — viðvíkjandi
lestin; víða éru þau ófáanleg og
viður mikið notaður til eldsneytis
í rafljósastöðinni í Álasundi er
brent koltjöru i stað kola og reyn-
Ist sæmilega.
Illa hefir gengið að gera út
skip til fiskiveiða í Noregi, af þess-
um ástæðum, sem getu má nærri,
í vor hafði komið þar sildarhlaup
mikið, og var það stór síld og góð
eu fáir gátu fært sér það í nyt.
Eitt skip sem hér hefir verið á
samrin veídði þá síld fyrir 100
þús. kr.
Bretar eiga nú um miljón tunna
af sild i Noregi sem þeir hafa
ekki getað fengið flutta.
Fyrirætlanir Norðmanna
hér á landi.
Að ófriðnum loknum ætlu Norð-
menn á ný að taka til óspiltra
málwan* hér á landi með síldveið-
arnar. En ekki er vist að þeir
verði eins fjölmeunir á Siglufirði
og áður. Segir Tynæs að margir
sildarútgerðarmenn hafi augastað
á Iugólfsfirði og ætli jafnvel lika
að reka þaðan selveiðar i Græn-
landshafi. Er þaðan miklu skemri
leið að sækja þá veiði en frá
Noregi.
Svíar í Noregi.
Þó að ástandið sé ilt í Noregi,
segir Tynæs að það muni vera enn
verra í Sviþjóð. T. d. hafi 42
þús. sænskir verkamenn komið til
Noregs til að leita þar atvinnu.
í Svlþjóð er það ekki síst hráefna-
ukorturlnn, vegna uamgöngutepp-
stúlku — ungfrú Heron frá Her-
onsdal -------
— Það var skrítið! sagði Ho-
ward ofursakleysislegft. Á eg að
segja þér það, að ®g var einmitt
i þessari andráimi að tala við
einhverja stúlku, sem mér er sagt
að heiti ungfrú Heron frá Her-
onudal!
— Og hvar var það? spurði
Stafford og stökk á fætur.
— Á dansleiknum hjá frú
Clausford, sem eg var einmitt að
koma af núna. En má eg spyrja
hvers vegna sð þú lætur þér
svona ant um ungfrú Heron, að
þú ætlar að fara að senda mig í
í þennan leiðangur?
— Eg elska hana, avaraði
Stafford skýrt og skoriuort — og
get ekki án hennar lifað. Eg
hefi reynt til þess, en það hefir
verið árangurslaust. Og eg hefi
unnað henni alla tífl síðan að —
ja, það get eg ekki sagt þér. Eg
verð að fá að vita hvað högnm
hennar líðar — hvort hún er bú-
in að gleyma mór eða hvort eg
ma gera mér nokkra von!
Howard kendi i brjóst um hans
og blístraði lágt.
unnar, sem veldur vandræðunum.
því að iðnaflar hefir stöðvast þar
allmjög af þeim ástæðum.
Hvergi óhultir.
Mjög kvartar Tynæs undan
yfirgangi Þjóðverja gagnvurt norsk-
um siglingum. T. d. sesrir hann
að Þjóðverjar skirri&t ekki við að
hertaka skip sem eru í innanlands-
siglingum með ströndum fram,
flytja þau til Þýsk&Iands og slá
eign sinni á farminn og skipið. —
Sem dæmi nefnir hann, að gufu-
skipið Thurun, nýtt skip, sem
kostaði 3 miljónir króna, hafi i
vor verið á leið frá Kristjaníu
norður til Finnmerkur með hey
og fóðurmjöl og farið í landhelgi
er þýskt herskip varð á vegi þeas
og skipaði þvi að fylgja sér eftir.
Skipverjar neituðu, því þeir vissu
að þeir voru i landhelgi, en þá
tóku Þjóðverjar af þeim stjóm
skipsins með valdi og flnttu það-»*
til Þýskalands. Þar var skip-
verjunum af Thurun stefnt fyrir
herrétt, fyrir að hafa neitað að
hlýða skipunum Þjóðverja, en þeir
voru þó Iátnir lausir aftar allir
nema skipstjóri og stýrimonn.
Yfir þessnm aðförum era Norð-
menn heimafyrir mjög gramir sem
von er, og segist Tynæs búast við
því að þeir fari i ófriðinn þá og
þegar.
Anglýsið i VisL
— Kæri, gamli vinnr, sagði
hann með nokkurri tregða — þú
stefnir full hátt! Þessi stúika,
sem þú ert að fcala um, er fall-
egasta stúlkan, sem nú um stund-
ir sést í samkvæmislifinu og alllr
karlmennirnir eru vitlaasir eftir
henni. Jarlar og hertogar, að eg
ekki nefni aflra, skriða i duftinu
fyrlr fótum hennar og hún var
aðalpersónan á þessum dansleik,
sem eg mintist á. Ef eg má svo
að oröi kveða, þá var þafl næsta
óvitnrlega ráðið sf þér að fleygja
jafn dýrmætri og lýtalausri psrlu
fyrir------
Stsfford sneri sér undan og
andvarpaði.
— Þetta hefði eg mátt vita,
sagði hann. — Fallegasta stúlkan
í samkvæmislifinu. Já, hvað ann-
að? Það finst engin henni feg-
urri né elskulegri. Og hver em
eg, að hún minnist min? Hver
em eg-----------
— Mikið fremur einfaldur ung-
lingur, svara eg, ef spnrningnnni
er beint til mín, sagði Howard.
Hefflí eg verið ástfanginn i ann-
ari eó»B fyrirmyndar stúlku, þá
heffli ®g ekki farið að stökkva frá