Vísir - 19.08.1917, Síða 3

¥ ISIK
ælgæti,
mikið órval
nýkomið.
Ómissandi 1 ferðalSg.
Landstjarnan.
hverjn þeir hafa orðlð þnrfandl,
og sjálfsagt neitar þó enginn því,
að saHngiarnt er að gera mnn á
þeim, er verða sty/ksþnrfar vegna
ðmegðar, elli, heilsnleyais eða ann-
*ra óviðráðanlegra óhappa, og þeim
sem vegna slæpingssk&par og ó-
nytjuháttar verða að þiggja af al-
mannafé. Bn torvelt mnn reyn-
ast að sotja reglur um þetta, svo
að haldi komi, og virðist mega
ganga út frá því sem gefnu, *ð
nefnd sú, er undirbjó fátækralögin
hafl tekið þetta atrlði til ihugun-
ar, enda eru ýms ákvæði i lögum
þessum, sem benda ákveðið i þá
átt, t. d. 53. og 61. gr. Má gera
ráð fyrir, að milliþinganefndin hafl
eigi séð sér fært að gangalengra
á þeirri braut, og aisherjarnefnd-
in verður að viðurkenna, að syo
erfltt mHni að gefa lög, er vissa
eðs miklar líkur séu fyrir, aö full-
nægi i veruíegum atriðam réttlæt '
iskröfam bítar en núgild*ndi lög
gerá.
AlUherjarnefnd sér því ekki á-
stæðu til að leggja til, að lög
þessi séu eudarskoðuð vcgna þeesa
atriðis.
Um fátækr8flutdnginn er þ*ð
að ssgja, að hann verður að telj-
«st nauðsynlegur, og það sést eigi
að unt sé að [breyta fyrirkomu-
lagi hans í það horf, að vissa sé
fyrir betra árangri. í fátækralög-
nnum ern mörg áky^ði í þá átt,
að tryggja góða meðferð þurfa-
manna á meðan á flutningnum
etendar og fyrirbygsja flutningað
óþörfa, eða effcir krókaleiðem, ebr.
89.—73. gr. nefndra laga. Et ein-
hverju or ábótavant í þesau, virð
ist það eigi lögunamjað kenns, held-
ur framkvæmd þeirra.
Nefndin fær eigi séð, að viðakift-
um sveitastjórna verði i veruleg-
um atr. hsgað á hagkvæmari veg ea
nú er, enda benti háttv. flutnings-
maður tillögunnar eigi á neitt í
þessu efni, nema að frestir þeir,
sem sveitarstjórnum væru settir til
andsvara, væru of stuttir. Virðiat
hér hljóta að vera átt við freati
þá, er ræðir im í 66. og 68. gr.
tátækralaganna, en þá frestitelur
nefndin nægilega langa, með sér-
stöku tilliti til þess, að nauðsyn
er á að fyrirbyggj* óþarfan drátt
í íátækramáiunum.
Af þeim rökum, sem að framan
ers greind, telur nefndin eigi á-
stæðu til að samþykkja tillöga
þessa.
Páskahretið.
11 norsk sílðveiðaskip íórust
í Grænlandshafi.
„Polifciken" frá 8. þ. m. hefir
það eítir norskum blöðum, að sjö
norsk selveiðaskip með mmtals
90 mönnum hafi farist í norður-
hluta Íshafsins í pásbahretinu, og |
siðari fregnir segja að skipln séu
11 og að yflr 100 manns hafl
farist.
Pregnin er höfð eftir selveiða-
skipsm, aem komin eru heim heiiu
og höidnu, 50 að tölu. Skipin,
sem fcaiið er að hafl farist, lágu
næat ísnum á 70^/j, gr. n. br. og
4 gr. v. 1., en er veðrinu slofcaði
sást ekkert til þeirra; að eins
eást elnn bátur frá einu þeirra á
Auglýsið í VlsL
reki. Talið er vist, að ísinn hafl
brotið skipin.
Skipin voru öil frá Álaaundi,
og sagt er að þessu bafí verið
haldið leyndu þar í iengstu lög,
þangað til öll voa var úti.
Meðal skipanna sem fórust voru
þessi fimm: Arfcich, Heim, Lund-
heim, Admiralen og Aslak, sem
ö 1 voru þekt hér á lsndi. — Pjár-
tjón það, sem orðið hefir vi5 þetta
er mikið, sjálfsagt 3—4 milj. kr.
Bn tiifínnanlegra mikln er þó
manntjónið, þar sem hér hafa
vafalaust látið liflð margir hinir
vöskustu monn.
Erlend inynt
Kbb, 15/8 B&nk. Pósth
Stail pd 15,74 16.40 16,00
Pre 50,50 60,00 60,00
Doll 3,31 3,52 8,60
Frá Alþingi.
Fnndir i gær.
Neðri deild.
Þar vora 16 mál á dagskrá.
1. mál. Fjáraukalög 1914—
15; 3. nmr. 2. mál. Landsreikn-
ingurinn 1914—15. Afgreidd um-
ræðulaust til Bd.
3. mál. Till. út af athugsemd-
um yfirskoðunarmanna landsreikn-
inganna fyrir árin 1914 og 1915;
síðaii umr.
Magn. G. frsm. fjárhagan. sagði
nokkur orð með tillögunum og
gat þess meðal annars, að um-
boðslega endurskoðunin væri orðin
mjög amfangsmih.il, en bætti þvi
við, að hún væri líká öþaiflega
nákvæm. Oft væri gert „rövl“
út af mjög smáum upphæðum.
Matth. ÓI. tók það fram að
fjáihagsnefndin hefði átt að vita
tóninn í svörum stjórnarinnar úfc
af athugasemdum við reikn 1915,
þvi að þau væiu blátt áfram ó-
kurteis.
Einar Arnórsson bar af sér að
hann bæri ábyrgð á svörunum,
því að KI. Jónsson hefði undirrit-
- 9 -
ekki til að gera neinar myndir handa blað-
inu, stundum afsögðu prentararnir að prenta
það og það var langtíðast, að vikadreng-
urinn á skrifstofunni neitaði að gera það,
sem honum var ætlað að gera. Þegar svo
bar undir, skotraði O’Hara aðeins augunum
til Kitta og varð hann svo að greiða úr
öllum vandræðunum.
Þá var það einu sinni að gufuskipið
„Exelcior“ kom frá Alaska með þá fregn,
að gull væri íundið í Klondike. Þaut þessi
fregn þegar eins og eldur í sinu um alt
landið og gerði allan þorra manna hálf-
ærðan, en Kitti kom þá fram með eftirfar-
andi uppástungu í gamni:
„Sjáðu nú til, 0’Hara“, sagði hann.
„Þessi gullfundur er stórmerkilegur og
fyrirboði mikilla tiðinda — alveg eins og
1849. Iívernig líst þér nú á það, að og kló-
festi þessi tíðindi handa „Undiröldunni11 og
gerist fróttaritari hennar þarna í Klondike?
Sjálfur get eg borið allan tilkostnaðiun".
„Mér er lífsins ómögulegt að missa þig
af skrifstofunni, Kitti minn“ sagði O’Hara
og hristi höfuðið, „og svo er það líka þessi
langa og mikla neðanmálssaga. Auk þess
var eg að tala við han Jackson rétt áðan,
en hann ætlar að leggja af stað til Klon-
dike á morgun og hefir lofað mér að senda
okkur bréf og ljósmyndir á hverri viku.
Hann komst auðvitað ekki undan mór fyr
Jack Loudon: Gull-.'eðið.
- 10 -
en hann hann hafði lofað þessu og þó er
ótalið það sem best er: að þetta kostar
okkur ekki eyris virði“.
Kitti heyrði svo ekki meira um Klon-
dike fyr en seinna um daginn. Þá skrapp
hann allra snöggvast inn í einn klúbbinn
og hitti þar föðurbróður sinn í dálítilli
skonsu fyrir aftan bókastofuna.
„Sæll, frændi!" sagði hann og hlamm-
aðist ofan í stóran hægindastól, sem þar
var, og teygði býfurnar fram á gólfið. „Viltu
ekki fá þér glas af einhverju?11
Hann bað um „hanastert“ handa sór,
en gamli maðurinn lét sér nægja létt land-
vín, sem hann var vanastur að drekka, og
gaf „hanastertinum11 ilt auga og leit þyf
næst framan í bróðurson sinn. Kitti fann
á sér að nú var ein pródikunin í aðsigi.
„Eg má ekki tefja nema fáeinar mínút-
ur“ sagði hann sem skjótast. „Eg þarf að
flýta mér á sýninguna hans Karels og að
því búnu á eg að skrifa hálfan dálk um
hana“.
„Hvað gengur að þér?“ spurði frændi
hans. „Þú ert bæði náfölur og skrapir
allur í skinninu“.
Kitti svaraði engu, en stundi þungan.
„Eg verð sjálfsagt til þess, þó gamall
sé, að fylgja þér til moldar. Það blandast
mér ekki hugur um“.
Kitti hristi höfuðið þunglyndislega.
- 11 -
«Já, þakka þér nú fyrir það!“ sagði
hann, „en annars ætla eg mér ekki að
verða nein ormafæða. Eg heimta að eg
verði brendur!11
Jón Bellew, föðurbróðir Kitta, var stór
og sterkur, gamall og gallbarður — einn
þeirra manna, sem brotist höfðu yfir hinar
miklu eyði-grassléttur með akneyti fyrir
vögnum sínum, og einkendi hann sama
harkan og harðfylgið, sem mönnum fylgir
að jafnaði, er i æsku nema ný lönd og
brjóta þau undir sig.
„Líferni þitt er ekki eins og það ættí
að vera, Kristófer, og eg skamast mín fyrir
þig“.
„Staddur á barmi glötunarinnar eða
hvað?“ sagði Kitti hlæjandi.
(Jamli maðurinn ypti öxlum og liristi
höfuðið.
„Þú þarft ekki að vera að skaka fram-
an í mig blóðstorkna hárkleprana“, sagði
Kitti. Eg vildi bara að það væri barmur
glötunarinnar, en þetta er alt saman um
garð geugið og eg hefi engan tíma“.
„Núnú, hvað er þetta — ?“.
„Það er þreyta og ofraun“.
Jón Bellew hló háðslegan kuldahlátur.
„Mór er hreinasta alvara“.
Sami hæðuishláturinn hjá Jóni gamla.
„Mennirnir laga sig ettir og líkjast hlut-
unum í kring um sig“, sagði Kitti og