Vísir - 27.09.1917, Qupperneq 3

V1 V' I K
J>u
Í™*?mman*tEzMfmi!m!UcaBuamMBm
Bffijftrfíéttii.
Afmanli i dag:
Helga Signrðardóttir, mgfrú.
Afmæli á morgan.
Valgerður Bæringsdóttir, xiHgfr.
Kristín Ásgrimsdóttir, angfrú.
Geir Zosga verkfræðingur.
Gaðni Egilsson, múrari.
Ásgeir Sigurðsson, ræðismaðnr.
Þórhildur Tómasdóttir, ekkjufr.
Guðmundar Pilsson, múrari.
Jarþrúður Jónsdóttir, húefrú.
Sigurður E. Waage, versl.
Prentvilla
var í mógreininni i blaðinu í
gær, þar sem sagt var að mór frá
Akranesi hefði verið seldur á 4
aura p u n d i ð, en átti að vera
2 aura pundið.
Guðfræðisdócentinn.
í úrskurði dómnefndarinnRr um
hverjum skyldi veita dócentsem-
bættið í guðfræði er komist svo
að orði: „Eftir allítarlegar um-
ræður vsrð það að samkomulagi
œeðsl nefndarmanna, &ð síra
Magnús Jónsaon yrði að teljast
hæfaatur að öllu athuguða. En
jafnframt Jýsir nefndin ánægju
sinni yfir því hve vel öll verkefn-
in voru af hendi leyst, og álítur,
að Hásköiinn gæti verið vel sæmd-
»r af hverjam umsækjaDda sem
væri í kennaraembættið, þótt hún
Vðrði að taka þennun fram yfir
hina; og sérstaklega vill húa láta
þess getið, að ritgerð síra Tryggva
Þórhalhsonar ber vott um eink&r
góða sagnaritarahæfileika".
- 126 -
Kveikingatími
á ljóskerum bifreiöa og hjóla
er kl. 8 á kvöldin.
Tjörulaust
er nú i bænnm, svo uð ekki er
hægt að fallgera götukafia þann
af Laugareginum, frá Bankastræti
að Klapparutíg, sem malbika átti,
og verður aðeins grjóaalli borínn
1 götuna til vetrarins.
Mótoristi,
virkilega hreinlegur og ábyggilegur, óskast í árs-
stööu. Gott kaup. Tilboð merkt „Ársstaða“ send-
ist afgr. þessa blaðs fyrir ðO. þ. m.
Einar Arnörsson
prófessor heflr legið veikur
undanfarinn vikutíma, hafði feag-
ið saert af brjósthimnubólgu, en
er nú á batavegi.
Dnfansdalskolin
sem flutt hafa verið til bæjar-
ins fyrir forgöngu einstakra
manua, eru talin að reynast ágæt-
lega. Hefir mönnum nú verið
fjölgað við vinnuna í námunni og
ekki vonlaust um, að almenning-
ur geti notið góðs af síðar meir.
Jóuatan Þorsteinsson, kaupmaður,
einn af forgöngumönnum kola-
námsins, fór þangað vestur með
„Borg“ á dögunum til «ð athuga
aðstöðu alla og horfur. F6ru
nokkrir verkameun með honum,
en í ráði að senda enn fleiri. Jón-
atan er væntanlegur heim aftur i
næstu viku.
Botnvörpungarnir.
Lögrétta sagði frá því í gær,
að 10 botnvörpungarnir íslensku
hafi verið seluir til Frakklands,
Baldur, Bragi, Haí, Ápríl, Eggert
Ólafsson, Earl Hereford, Jarliun
Þór, Ingólfur Arnartoa og Rán.
Eu Rán mun þar ranglega tulin,
eu heyrst hefir að tíunda skipið
sé Þorsteinn Ingólfssoa.
Kensla í
Theodor Árnason
Templarasund 3.
Unpr yerslimarm.
vel fær í ensku og dönsku, óskai'
eftir atvinnu við skrifstofu- öða
veralunarstörf nú þegar eða frá
1. okt. — Tllboð merkt „A. V.“
sendist afgreiðslu Vísis.
K. F. Ð. M.
A-D.
Fuödur í kvöld kl. 8’/^.
Söngæfing á eftir fnndi.
fisir er bezta
auglýsingablaðið.
Jaröarrór Péturs Gíslasonar
fer fram laugfardaginn 29. þ.
m. og- hefst kl. 12 á ln’td. frá
Klapparstíg 11.
Einar Pinnsson.
Innilegt þakklæti til allraj j
þeirra, scm með nárist sinni
cða á annan liátl-j; lieiðruðu
minningu Þérðar sál. Gnð-
mundssonar.
Aðstandendur hins látna.
Poki
með fatnaði týndist um borð i
„lugólfi" þriðjudaginn 25. septbr.
Pokiun vst merktur með spjaldi og
á því stóð: „Marta Magnúsdóttir
Hafnarfirði pr. Reykjavík, far-
þegaflutningur“. — Pokinu er að
að þyngd nálægt 13 kíló. Finn-
andi gjöri svo vel að koma pok-
anum á skrifstofa Jes Zimsens i
Reykjavík.
- 127
- 128 -
liðnum, heldur beðið þangað til við vor-
um komin í livarf og haldið svo áfram?“
sagði Kitti.
Hún kinkaði kolli.
„Og hann hafði okkur fyrir nokkurs-
komar tálbeitu?“
Hún kinkaði aftur kolli og nú veltist
Kitti um af hlátri. Hann hló dátt og lengi
eins og sá, sem farið hefir halloka í leik
og er sér þess meðvitandi.
„Hvernig stendur á því, að þér reiðist
mér ekki — eða dustið mig til ?“ spurði
hún angurvær.
„Hvaða ósköp! I3að er eins gott fyrir
okkur að fara að snúa aftnr“, sagði Shorty
alvarlega. „Eg verð innkulsa af þyí að
standa liérna“.
„Það væri sama sem að eyða fjórum
tímum til einskis", sagði 'Kitti og hristi
höfuði. „Við hljótum að vera búin að fara
einar átta mílur upp með þessum læk og
eftir þvi sem mér sýnist á landslaginu
hérna framundan, þá beygir þessi Norð-
inannalækur til suðurs í stórri bugðu. Þess-
ari bugðu skulum við nú fylgja, reyna að
komast einhvernveginn yfir vatnaskilin og
"^ita hvort við getum ekki hitt á Kerling-
urlækinn einhversstaðar ofan til við fyrstu
lóðina. Ætlið þér ekki að koma með okk-
ur?“ spurði hann svo og leit á Jenny. „Eg
sagði föður yður, að við skyldum líta eftir
yður“.
„Eg!“ sagði hún og hikaði við. „ Jú,
það vil eg gjarnan gera, það er að segja
ef ykkur er það ekki á móti skapi“. Hún
leit beint framan í hann og var nú öll
ertni horfin úr svip hennar. „Á eg að segja
yður nokkuð, herra Stormur ? Þér eruð
búinn að gera mig hálfsneypta, en eg varð
að hafa einhver ráð til að hjálpa „Sæljóns-
mönnunum“.
„Og mér finst nú, að svona kapphlaup
sé ekki annað en einhversskonar leikur“.
„Og mór finst að þið bregðist báðir
einstaklega vel við þessu. J?að er leiðin-
legt, að þið skuluð ekki vera í félagi við
gömlu mennina“.
Þau gengu meðfram Norðmannalækn-
um í tvo tíma og fylgdu lítilli lækjarsprænu,
sem rann í hann og kom frá suðri. Um
nónbilið voru þau komin að vatnahvörfun-
um og sáu þá fyrir aftan sig og langt niðri
hvár mannfjöldinn var allur að tvístrast,
en hér og þar gaus upp reykur, sem benti
til þess, að menn væru farnir að slá tjöld-
um.
En þetta var þreytandi ferðalag fyrir
þau sjálf. I>au urðu að kafa ófærðina upp
í mitti og alt af að vera að standa við
og kasta mæðinni. Shorty varð fyrstur
til þess að stinga upp á því, að þau skyldu
nú setjast að og fá sér hvíld.
„Yið höfum nú verið að labba þetta í
samfelda tólf tíma“, sagði hann, „og mér
þykir engin skömm að nannast við það, að
eg er orðinn hálfuppgefinn. En það hlýt-
ur þú líka að vera, Stormur sæll, og stúlku-
tetrið þarna getur naumlega staðíð á fót-
unum mikið lengur, ef hún fær ekki eitt-
hvað að borða sér til hressingar. Hórna
er tilvalinn staður til að kveikja upp eld,
eða hvað sýnist þér?“
Fóru þeir svo að hreiðra nm sig og
fórst það svo höndulega, að Jennj^ sáröf-
undaði þá og varð að viðurkenna með
sjálfri sér, að gömlu mönnunum mundi
ekki hafa farist það betur úr hendi. Þeir
náðu sér í furugreinar og breiddu þær
undir sig og tóku síðan að kveykja upp
eld og reiða fram matinn, en fyrst um sinn;
urðu þeir að halda sór fra eldinum og núa
nef og kinnar í ákafa til þess að koma
blóðrásinni í lag.
Kitti hrækti út úr sér, en hrákinn gadd-
fraus á sömu stundu.
„Nei, eg er ekki lengur að þessu“, sagði
hann. „Eg hefi nú aldrei vitað aðra eina
frostgrimd".
„Einn veturinn við Koyokuk komst
mælirinn ofan í áttatíu og sex stig“, sagði
Jenny, en núna eru sjálfsagt sjötiu eða
Jack London: Gull-æÖiÖ.