Vísir - 25.10.1917, Page 3

VlSIR
«n farið var aö vinna námunaog
grafa eftir þoim.
Samlr sem reynt hafa T örxies-
kolin, segjast ekki geta brent þeirn
•ða hitað app með þeim, nema
með þyí nð hafa annað eldsneyti
með, spýíar eða hrís. Ea vafa-
laist má Iíka nota mð með þeim,
þvi vel gefnr t d. að nota mó og
bok? saman.
t>að mmn fáir efast um það,
að ísleiiskn kolin séu dýrt elda-
neyti, ef þau koata 100 kr. smál.
eða meira. Mðrinn er ódýrari, en
það er ógsrningur [að nota hann
einan tii hitunai; það er ómögu-
legt að koma svo miklu af mó í
eld í einu i venjnlegum ofnum,
að þeir bitni nægilega af þvi. En
til viðhalds ma vel not* hann með
öðru, og ef til vill algerlega til
hitunar með islenskum kolum. 0'
þá er enginn efl á því að roór og
ísiensk kol er ódýrasta eldsneytið
eem nú er fáaniegt.
Vilhjálmur
hefir tungur tvær...
(Pýtt úr „Le Figaro").
Mönnim mun enn i fersku
minni hin langa viðurelgn Burt-
zefs, byltingamannsins rússneska,
og leynilögreglu keisarans. Nú
er B. hftur koœinn til Péturs-
borgar og hefir nonum verið falið
að rannsaka öll leynisbjöl kei-<ar-
ans. Hefir hann nú sent Ntw
York Herald það, sem h*nn þegar
hefir rannsakað. En það eru
sbeyti þ*H, er þeim keisurunum,
Nikuláii og Vilhjálmi, fóru í milli
árið 1904 Þá stóð ófriðurinn
miili Rússa og Jspana sem hæst.
Þótti Vllhjálmi þá sem ekki
yrði á batra tækifæri kosið til
þes i að aftra að fullu samkomulagi
milli Breta og Rússa, er í þann
mund var farið að minu&Bt á, og
meira að segja að rjúfa þau vin-
áttubönd, er Bretar og Frakkar
höfðu þá tengt með sér. Fyrir-
æt un hans var í stuttu máli þessi:
Að fá Rússland til þess að skrifa
undir s*mning við Þjóðverja til
v*rnar og árásar, neyða því næst
Frakkland til þess að verða þar
i með og skiljá Breta oftir eina og
máttvana.
Rússakeisari virðist ebki hafá
verið ginkeyptur fyrir þsssu. Eu
Vilhjáímur er ekki af baki dott-
inn; hann reynir ofurhægt að
vinna Nikulás á sitt mál, fyrst
með þvi að láta honum í té ýms-
&r upplýsingar, er gætu orðið
hocum hagkvæm»r gégn Japön-
um. Birtir hann honum ýmsar
ráðagerðir og segir, að „allir
þræðir er þangað (þ. e. til Jspan)
iiggi, h*fi upptök sin i Lundúna-
borg“.
Þeasum formáhorðum Þýska-
landskeisira svarar svo Rússa-
keisari hinn 23. október 1904.
Þakbar hann Vilhjálmi s u ð-
sýnda vinsemd, erhann
beri fult traust til. Þó
er hann ekki fyllilega sannfærður
um, að hinn göfagi „ráðgjafi"
sinn beri Bretum rétt sögnDa.
Honnm dettur í hug, að þessir
ráðabruggsþræðir, or honum voru
tilgreindir, myndu ef til vill alveg
eins geta legið yfir Átlanzhafið
eins og Ermareund.
Eu Vilbjálmur lætar ekkl þar
staðar tiumið. Undir eins þ. 27.
októbe? símar hann Rússakeisára
á þessa lelð:
„Nú fyrir skemstu hafa bresku
blöðin með ógnunarorðum bann&ð
Þýnkalandi að láta af hendi kol
tii Eystrasaltsflotans, sem nú er
nýlagður af stað. Og ekki er
loku fyrir það skotið, uð stjórnir
Breta og Jspana i Btmeiningu
heimti það uf oss, að vér leggj-
um flot* yðar engin kol og huft-
nm slika liðveislu. Afleiðlngin af
slíkum hótunum myndl svo verða
sú, að flota yðar yrði ókleift að
hftld* áfram vegna kolaleysis. Við
þessari nýju hættu ætti bæði
Rússland og Þýakeland að vera
búin, og væri ekki úr vegi, að
brýna tyrir Frakklandi, sambands- i
Urdi yð*r, skyldur þess sam-
kvæmt Tvíveidasamningnum. Því
að ekki getur komið til máia, að
Frabkland, ef til þessa kæmi,
fari &ð reyna að fara í kringum
þeasár kvaðir. Og enda þótt
Dalcassé sé Bretavin og myndi
því b!ta illa á brisið, þá er hann
þó ekki svo sbyni skroppinn, að
honum shiljist ekki, að breski
flotinn éinn getur ekki verndað
Parísarborg. Með þesu móti
myndaðist öflugt þri-
veldasamband á megin-
1 a n d i n n, og engilsaxneski bálk-
urinn royndl higsa sig tvisvar
nm, áður en hann réðist á þ*ð.
Ea ekki ættuð þér að láta undir
höfuð leggjast að útvega ný tkip,
svo að þér hefðuð að minsta kosti
no’iikur tilbúin í Iok ófiiðarins.
Og þessi skip væru einmitt ágætt
K. F. P. M.
A -T~>-fandur i kvöld kl. 81/,.
Allir nngir menn velkomnir.
Söngæfing á eftir fnnði.
Hvrndur
tapaölst hér í Rvik
þ. 4. þ. m. þannig útlits: Svartur
með hvíta bringu, stór vexti (mið-
að við íslenska hunda) og all-
þreklegur; hárið þétt, ekki snögt,
fremur slétt og gljáundi (efeki loð-
hundur); eyrun lafandi; sbottið
venjul., sveigt upp (ekki hringað).
Hver sá er kann að verða var við
hund þenna, er vinsaml. beðinn
að hlynna að honum, geyma hann
og gera aðvart sem fy/st, gegn
ómafeslsanum, eigandauum Bjarna
BjörBisyni að Vatnshorni í Sfeorra-
d*I, eða Gaðmundi Jónssyni frá
Brennu að Miðstr. 4 í Rvík (í
sfma 515).
sannfæringármeðal. Á meðan á
friðarsamninguuum stæði, myndu
einka-fibipastöðvar vorar með glöðu
geði verða við tilmælum yðar“.
Frh.
Erlend mynt.
Kh. 2Vio Bank. Pósth
Sterl.pd. 14,90 15,80 15,50
Fíc. 55,00 60,00 57,00
DolL 3,15 3,52 3,60
- 207 -
landið og baron von Sohröder, vildarmaður
keisara síns og hálfvegis heimsfrægur mað-
ur sakir leikni sinnar með korðann og vig-
fimi í hólmsteínum.
Og þá hitti hann hér sömuleiðis Jenny
Graston, töfrandi fagra og skrýdda dýrind-
isskarti — Jenny Gaston, sem hann alt til
þessa ekki hafði séð öðru vísi en á sleða-
íerðum, skinnklædda og í mokkasinum.
TJndir borðum hlotnaðist honum sæti við
hliðina á henni.
„Mér finst eg vera hór alveg eins og
þorskur á þurru landi“, sagði Kitti við
hana. „Þið eruð öll svo sallafín og svo
datt mér heldur aldrei í hug, að öll þessi
dýrð og alt þetta skraut væri til hér í
Klondike. Lítið þór nú á hann von Sehröd-
«r til dæmis. Svei mór þá sem hann er
■ekki í kjól og Consadine er í glansandi og
beinharðri mansjettskyrtu. En samt tók
eg nú eftir því, að hann er með mokka-
sínur á fótunum. Jæja. Og hvernig líst
_yður svo á búninginn á mór?“
Hann ypti öxlum og vaggaði herðun-
um eins og fugl, sem er að hreinsa vængi
sína, og átti það víst að vera til þess að
auka aðdáun Jennýar.
„Það lítur helst út fyrir að þór hafið
þreknað síðan að þór komust yfir skörðin11,
-hvíslaði hún hlæjandi.
„Og seiseinei! Qetið þór nú aftur!“
Jack London: Gull-æBiB.
- 208
„Þá eruð þér líka í annars manns föt-
um!“
„Þar áttuð þér koltgátuna. Eg keypti
þau fyrir sæmilegt verð af einum skrifar-
anum við Alaskaverslunarfélagið".
„Það er leiðinlegt hvað allir skrifarar
eru mjóslegnir um herðarnar“, sagði Jenny,
„en þér eruð ekki enn farinn að segja mór
hvernig yður líst á búninginn m i n n“.
„Það er mér lífsins ómögulegt", sagði
Kitti. Eg á engin orð yfir það; eg er
líka búinn að vera svo lengi á þessum
slarkferðum, að alt kvenskraut ætlar að
steinblinda mig. Eg var alveg búinn að
gleyma því, að konur hefðu herðar og
handleggi og í fyrramálið vakna eg líklega
með þeirri sannfæringu, að eg hafi séð
þetta alt saman í draumi — alveg eins og
Shorty félagi minn. Qætið þér að — eg
sá yður siðast við Kerlingarlækinn-----—
„Þá var nú engin manns mynd á mór“,
tók hún fram í.
„Ekki átti eg við það. Mér datt bara
í hug, að það var við Kerlingarlækinn sem
eg komst að því, að þér höfðuð fætur og
fótleggi".
„Og eg get aldrei gleymt yður því, að
þér björguðuð á mér fótunum. Mig hefir
altaf síðan langað til að hitta yður og
þakka yður fyrir“. Hann ypti öxlum, eins
og þetta væri ekki þakka vert. „Og þess
- 209 -
vegna er það, að þór eruð staddur hór í
kvöld“.
„Mæltust þór til þess við ofurstann, að
hann byði mér hingað?“
„Nei, það gerði konan hans. Eg bað
hana lika um að fá að sitja við hliðina á
yður undir borðum og nú skal eg segja
yður hvað mér býr í brjósti. Það eru allir
að tala saman, svo að þér skuluð nú taka
vel eftir því sem eg ætla að segja og grípa
ekki fram í fyrir mór. Þér þekkið vist
Mánalækinn?8
n.Tá, eg þekki hann“.
„Það hefir fundist gull í honum —
feiknin öll af gulli og það er haldið, að
hver lóðarblettur þar só miljónar virði eða
meira. Það er ekki mjög langt síðan að
menn komust á snoðir um þetta”,
„Jújú! Eg held eg muni eftir kapp-
hlaupinu þangað".
„Nújæja! Það er búið að mæla út alt
þetta svæði, alveg út í ystu jaðra, og alla
læki þar umhverfis meira að segja. Ea
takið þér nú eftir — lóðin nr. 8, sem er
fyrir utan og neðan fyrstu lóðina, hefir
ekki verið skrásett enn sem komið er. —
Mánalækurinn er svo langt frá Dawson,
að skrásetjarinn hefir ákveðið, að skrásetn-
ingarfresturinn skuli vera tveir mánuðir
frá þeim tíma að telja, sem lóðarstaurarnir
hafa verið reknir niður, enda hafa nú allar