Vísir - 29.10.1917, Síða 3

VÍ81K
Skíðafólag Reykjavíkur
heldar hinn árleg* AÐALPUND sinn mánndaginn 29. október kl. 9 e. h. i Birubúð appi.
Rsykjavík 26. okt. 1917. Stjórnin.
þeirra, sem eiginmanna er sam-
fara.
En hér koma aro ráðlegging-
arnar.
Vertu blíður og kurteia við kon-
nna þína, og lofaðu henni *ð heyra
það stökn sinnum, að hún ’eigi
hróa »kilið fyrir það, hve vel hún
hirði húáið og geri heimilið anaða-
legt. Láttu hana heyra, að þú
kunnir að meta hæfiieika hennar
og kosti, og legðu niður að vera
önugnr og afundinn við hsna,
þegar þú kemur heim frá vinn-
unni.
Pyrirverð þig ekki fyrir að
hlusta á ráð henna? og fylgja þeim
þar sem þsss er kostur. Talaðu
ávalt sannlsikann og reycdu sildrei
að dylja neitfc fyrir henni, eða
koma henni til að trúa þvi, sem
þú veist að er óaatt. Breytni þín
verður því að vera þannig, að
konan sé atolt af því að veraþér
gift, og geti bent börnuoum ykk-
ar á þig og oagt við þan, &S þú
aért þeirra fyrirroy/id og cð þau
eigi áð breyta eins og þú gerir.
Gættu vel að þvi að þú eyðir
ekki öilu kvöldinu við blaðalestur
eða við eitthvað fánýti hjá ná-
grönnnm þínum. Þegar þú kem-
ur heim áttu að taU glaðlega við
baHs og segja henni eitthvað af
því, sem skemtilegt hefir komið
fyrir eða blægilegt. Konunnisem
altaf sitnr heima er skenitun &ð
því &ð heyra hvað gerist utan
heimilisins.
Talaðn innilega en þó ákveðið
við börnin. Leiktu þér við þau,
þó ekki sé nema fáeinar minútnr
á dag. Reyndu að hugga og
gleðja kouuna, þegar henni þykir
eitthrað vera sér ógeðfelt, og
blæðu þegúr hún hlær. Láttn hana
i orðum og .athöfnum finna, að þú
hugsir um hanu og að þú sért
sæll af þvi að hún sé konan þín.
Láttu það ekki dragast þangað
til hún er dáÍD, að Ioía þrð sem
Iofsvert er í fari hencar, og setj*
svo á legsteininn: „Mín ógleyra-
anlega eginkona8. Þau orð h»fa
enga þýðingu, að þvi er hana
snertir, eftir &ð að hún er komin
undir g/æna torfu; lofaðu hana
því eins og fcúa á skilið, meðan
hún er á lífi og stendur þér við
hlið.
Láttu hana verða aðnjót&ndi
gleði þinnar, því þú mátt reiða
þig á það, ftð hún tekur þátt i
sorgum þíaum og byrði. Láthana
fylgja þér og vera leiðtoga þinn
í lífiau, næstftn guði. Styð haua
af styrkleik þínum, og ber han* á
örmnm þér, þegar húa er þrótfc-
laus og nðframkomin af ofr&un
og einibtæðingð8kap, sem þér er
sump&rt að kenna
Og lífsánægj&n mun þá far« vbx-
andi með hverjum dagi.
Þessi voru orð blaðsins; þau
voru akrifuð at' bónda fyrir bænd-
ur; en þsu eiga alt eins vel við
konunga og keisara, því mennirn-
ir eru sjálfsm sér likir, hvaða
stétt eða stöða þeir tiihsyra. Og
það getur oft borgað sig, að líta
til baka, inn i heimilislífið og iun
á við, inn í vort eigið hjartft, og
leggja íyrir sig apurningar nm
ýmislegt at þvi, sem innan þeirra
söguspjalda er skráð og geymt.
(Lttgb.),
Ihlutnn páfans.
Svo er sagt í amerískum blöð-
um, að pifinn hafi haldið þvi fast
fram i boðskap sínum til Þjóð-
verja, að þeir yrðu að skila Rúss-
umaftar öllum löndum, sem þeir
hafa tekið af þeim síðan ófriðurlnn
hófst. Hefir sú krafa hans verið
skilin svo, að hann ætlist til þess
að Þjóðvérjar hverfi frá þeim
fyrirætlunnm, að stofna konuugs-
rfki í PóIIandi undir þýskri stjórn.
Eanfremur er sagt að páfinn hafi
hótað Þjóðverjum reiði sinni ef
nokkurt hift yrði lagt á frelsi
E'zborges þingmanns, sem í seinni
tlð hefir verið að&Italsmaðnr frið-
arsamninga „án l&ndmninga8 í
þýska þinginu. En Erzberger er
kaþólskur.
Brauðabökun.
Ean eru brauðin hækkuð í
verði. Bakarar kenna kolaverð-
inu um verShækkunina og geta
þess að bráðlega mani brauðin
hækka enn meir í verði. Víst er
um það, að dýr eru kolin. En
eru þa engar ieiðir út úr þess-
um vandræðum ?
Ymsu hefir veriö atungið npp
á. í fyrra styrkti t. d. bæjar-
stjórnin tilraunir á hverabökun
brauða. En ekki Isist henni að
leggja út i þann kostnað er af
þvi hefði leitt, að koma á slíkrl
! böknn. Ef til vill hefir vegalengd-
in inn í L?mgftr verið þyrnir í
augum manna.
En nú vil eg vekja athygli
manna á enn einum hita-
gjafa og hoium hér i sjálfum
bænum, eg á vi5 gasstöðina.
Hvílik firn ern ekki framleidd
þar af hitai Menn er vinna í
gasstöðinni hafa bakað br&uð á
ýmsum stöðnm í náud við ofn-
ana og tekist ágætlega.
Yæri nú ekki ráðlegt að bæj-
arstjórnin léti hæf*n m&nn at-
huga hvort ekki mætti baka
þarna í atærri stýl, setja bakst-
nrsofn f aamband vi5 gasstöðina?
Óneitanlega væri higur að því
að fá þarna ókeypis eða nær
ókeypis hita.
Rv. 27.—10—’17.
x+y—z
VÍSIR er elsta og besta
daghlað iandsing.
- 219 -
Ijóskeri, sem hann hefir sett þar. Jæja, þá
vitum við það, og nú skulum við velja
■okkur rauto ljós“.
IV.
Dagurinn var kaldur og heiðbjartur, en
undir kvöldið fór að draga yfir þoku og
svo kom nóttin, dimm og hlý, og leit helst
út fyrir fannkomu. Mælirinn sýndi að vísu
fimtán stiga frost, en slíkt eru kölluð hlý-
indi í Klondike.
Nokkrum mínútum fyrir klukkan tólf
gekk Kitti í hóp kapphlaupsmannanna,
sem keppa ætluðu um nr. 3, en Shorty
beið með hundana fimmhundruð metrum
neðar á ánni. Leir voru 45 talsins, sem
ætluðu að keppa um þessa miljón, er Cyr-
Us Johnson hafði skilið þar eftir í gaddin-
um, og hafði hver þeirra með sér 6 staura
og þungan tréhnall og voru klæddir skjól-
góðum yíirhöfnum.
Pollock iautinant var í þykkum bjarn-
dýrsfeldi og leit á úrið við glætuna af
eldinum. Klukkuna vantaði nú eina mínútu
í tólf.
„Tilbúnir!11 kallaði hann upp, lyiti
skambyssu í hægri hendinni og horfði stöð-
kgt á úrið.
Jack London: Gull-æðið.
- 220 -
Fjörutíu og fimm lambhúshettum var
ýtt aftur á hnakkann, níutíu hendur tóku
ai sér vetlingana og níutíu mokkasínur
rígskorðuðu sig í snjótraðkinu. Loks voru
fjörutíu og fimm staurar reknir ofan í gadd-
inn og jafnmargir tréhnallar hófust á ioft.
Þá reið skotið af og hnallarnir féllu á
staurana. Cyrus Johnson hafði raist for-
gangsrótt sinn til miijónarinnar.
Til þess að koma í veg fyrir áflog og
ryskingar hafði Polloak lautinant skipað
svo fyrir, að fyrst skyldi reka niður neðri
miðstaurinn, því næst þann sem til land-
suðurs vissi og svo á fjóra vegu þaðan,
þar með talinn efri miðstaurinn, sem reka
átti niður á leiðinni.
Kitti rak sinn staur niður og tók því
næst á rás ásamt eitthvað 10 öðrnm, sem
fyrstir urðu. Eldur var kyntur við öll
hornin og við hvern bálköst stóð lögreglu-
þjónn með lista yfir nöfn veðhlauparanna
i hendi sór og gerði jafnóðum merki við
nöfnin. Var svo til ætlast, að hver einstak-
ur segði til nafns síns og sýndi lögreglu-
þjóninum framan í sig. Það átti sem sé
enginn að komast upp með það, að láta
einhvern annan reka mður staur fyrir sig,
og laumast sjálfur ofan eftir ánni á meðan.
Von Schröder rak sinn staur niður í
fyrsta hornið rétt við hliðina á staur Kitta.
Tréhnallar þeirra fóllu samtímis á staurana
- 221 -
og meðan þeir voru að bjástra við þetta
ruddust fleiri að og sóttu svo ákaft fram,
að þeir flækfcust hver fyrir öðrum, stimp-
uðust og brutust um. Kitta tókst að troða
sór gegnum þessa þvögu og komst til lög-
regluþjónsins og nefndi honum nafn sitt.
Sá hann þá um leið að baróninn lenti í
rj^skingum við hina, féll til jarðar og velt-
ist um í fönninni, en ekki hafði Kitti þol-
inmæði til að bíða hans því að hann vissi
af öðrum á undan. Hann hélt sig endilega
hafa sóð breiðu herðununi á Langa Láfa
bregða fyrir í eldsbjarmanum og við
útsuðurhornið ráku þeir Langi Láfi og
hann staura sína niður hvor við annars
hlið.
Þetta kapphlaup þeirra var sannarlega
enginn gamanleikur. Lóðin var alt að þyí
ein míla ummáls og var yfir torsótta leið
að sækja. Kitti tók eftir því, að menn hrös-
uðu og duttu alt i kring, enda fór hann
sjálfur tvivegis á hausinn og veltist um
hrygg. Einusinni datt Langi Láti kylliflat-
ur beint fyrir framan tærnar á honum, svo
að hann datt þá sjálfur um leið og hent-
ist ofan á Olaf.
Efri miðstaurinn var rekinn niður al-
veg á sjálfum árbakkanum og nú ruddist
allur hópurinn ofan bakkann, yfir um ís-
inn á ánni og upp hinum megin. Meðan
Kitti var að skrönglast þar upp bakkann,