Vísir - 02.11.1917, Blaðsíða 3

VISIR
Takið vel eftir!
Nú fyrst m Bian verðar Baðhös Reykjavíkur opið
á miðvikndögnm og laugardögmn
írá M. 9 árdegis til M. 9 síðdegis.
helst látft selja öli koiin á 125
roanni hér í bsBnaœ, að «f 30
HieisiaBEnm versianarekeytnm, sem
hann sendi öt á vissu tímabiii,
hafi þriðjanguKÍun aldrei komið
fram.
Það má ekki minna vera, ®n
að Bretar hafi etöðnga vitneskju
um þnð, að vér venjumst svona
löguðum yfirgangi aldrei og getum
aidrei lært að sætta osb við nauð-
œngarráðstafanir þeirra, og ailra
síst þæsy sem sýnast vera elveg
óþaríar og engnm til gagns, ekki
«íjhh eisni þeím sjáifum.
H.
Frá
Eæjarstjóröarfiiiidi
1. þ, m
Kolaúthlutunin.
Borgarsfcjóri skýrði frá því, að
á síðasta fundi bæjarstjÓMaarinnar
hefði dýrf;iðars®í'Hd verið falið að
ákveða eftir hvaða grundvaliar-
regium skyldi fsrið við útblutun
Iandssjóðskolanna, en stjórnarráð'
ið hefði áskilið að koiin yrðu
seld mismBRandi varði, eftir efn-
um og ástæðum. Heíði nefndin
ekirf séð sér fært að ákveSu verð
flobkannft, því það biyti að fára
©ffcir því, bvað hver flokkur fengi
af kolunum. En flobkarsir ena
ákveðnir þrír. Nefisdin hefir ssm-
þykt að meðalverð kolanns þurfi að
vera br. 137.50 á smái., vegna
þ®<?s sem óhjábvæmiiegt cé að
leggja á inabaupsverðið, sem er
1250 kr., svo sem:
vexti 2.50
5°/0 íýrnun 6.38
gæsÍB. 0.25
sfheading 1.25
úthiutun seðla 0.75
öviss gjöld 1.37
12.50
Nefndin h&fði ekki viljað ákveða
neitt fyrir beimflutEÍcg vegna þesa
að margir myudu viíja annast
hsn® sjálfir.
í laegsta fiokki verða að eins
©instæðingegsmslmenni, sem iítil
efni hafa, í öðrum flokki allur
aliur almemjingur, en hæsta verð
greiða efnaðri borgar&r. Auka-
ötsvarsskrána 1917 á ftð leggja
til grandvallar fyrir skiftingunni.
Jör. Br. var asmþykkur nefnd-
inni, en áleit þó að hægt væri að
ákveða Iægsta verðið nö þegar,
en það væri nauðaynlegt vegna
þsss að eítir því myndu hinir
efnamÍHni bæjarmenn haga sér
með psatanir sínar. Viidi Iáts
ákveða lægeta vsrðið 10—12 kr.
fyrir sfep.
Þorv, Þorv. vildi helst láta selja
öll kolin e&rna verði, en veita
þeim dýrfciðarhjáip, eem sýnilega
gæta ekki kéypt þau. Hitt myndi
fara í hfindaskolum að hEÍtmiða það
í hvaða flokkí hver einstakar
ætti aS vera. Það gæti þá koru-
ið upp úr kafina eftir á að i
lægsta fiokki hefðu leut menn
með 3000 kr. tekjum, og benti
hann á dæmi því til sönnunar.
Þá þótti honum þaS galli, að
nefndia garði ráð fyiir því atf
allir ættu að fá biutdeild í þess-
um kolam, jafat embættiameisE,
sem fengið hafa sérstaka dýrtíðar-
uppbót, og aðrir. Þá kvað htian
það mundi verða suönnum von-
brigði, ef leggja ætti kostnaðinn
við úthiutunina á verðið og vildi
kr. emálestina, en greiða kosinað-
inn ö.r bæjarsjóði.
Jón Þorláksson kvaðst þess
fftllyiss, að þeir sem ættu að öt-
hluta kolunum myndu gera það
eins vel og þeir gæts, en jafn-
vist væri hitt, að fjöldi manna
myndi verða óánægður og þykj-
ast afskiftir. Óssmþykknr var
hauE Þorvarði um embættiftmenn-
ina. Þeir hefðu fengið uppbót á
kaupi sinu ör landssjóði og þó
áreiðaalega minni en flastir aðrir
sem vinna fyrir k&upi. Það væri
þvi fremur ranglátt en réttlátt að
undanskilja þá. Ef það ætti »ð
gera, þá yrði eins æð undanskiija
starfsmenn bæjarsjóðs, sem upp-
bðt hafa fengið eítir sömu regl-
am og starfsmenn einstakra manna,
sem fengið hefðu miklu hærri
nppbót margir hverjir. Hann
kvaðst eianig helst hafa kosið að
koiin yrðu öll seld sama verði,
en etjórnarráðið rnundi verða að
ráða því.
Yor® síðan tillögur dýitíðar-
nefadar samþyktar með ölium
greiddum afckvæðum.
iímæli á BsargaK.
Gaðm. ísleifsson, sjómaður.
Einar Hróbjartsson, pósfcþjónn.
Helga Zoega húsfrö.
Þórarinn B. Egilsson, ötgerðarm.
Erlingur Pálsson, sundkennari.
Kveikingartími
á ljóskerum bifreiða og reið-
hjóla er kl. 5 á kvöldin.
Jarðarför
Tryggva Gunnarssonar fór fram
í gær og var mikið fjölmenni
við statt, eina og vænta mátfci.
Höskveðju flutti síra Bjarni Jóns-
son ®n síra Jóhann Þorkelason
ræðu í kirkiunni. Alla leið frá
heimili hina látna til kirkjunnar
skiftuBt menn á að bera kistuna,
fyrst skipstjórar, síð&n kaupmenn,
þá nokkrir vinir T/yggva og loks
bæjarfulitrúar inn i kirkjuua. Út
ör kirkjunni og að grafhvelfing-
unni í Aiþingishössg&rðinum báru
Oddfellowar feistuna. Sira Jóhann
vigði grafreitinn sém er í hóln-
um i garöinum, og kastaði rek-
um á kistuns.
— 230 -
og fram fyrir þá og að síðustu inn á sleða-
brautina gaddharða.
VI.
Kitti notaði næstlökustu hundana á
kaflanum frá Six ty mile11 og þó vegurinn
væri greiðfær, ætlaði hann sér samt að
skifta um akhuuda tæpar fimtán mílur
þaðan. Eftir það átti hann eftir tvenn
sameyki, sem áttu að. skila honum til
Dawson og skrásetjarans og hafði hann
valið til þess bestu hundana. Setti Ohar-
ley beið hans sjálfur með sína átta akhunda,
sem áttu að koma honum tuttugu mílur
áleiðis og seinustu fimtán mílurnar ætlaði
hann svo að nota sína eigin hunda, sem
hann hafði haft allan veturinn og fylgdu
honum þegar hann var að leita Undra-
vatnsins.
Sleðamennirnir tveir, sem rekist höfðu
■á við „Sixty milie“ gátu, nú ekki náð hon-
um lengur, en hins vegar gat hann heldur
ekki náð þremur sleðum, sem alt af voru
fremstir. Akhundarnir voru viljugir vel,
og þó að þeir hvorki væru sérlega ferð-
miklir eða úthaldsgóðir, þurfti þó ekki að
hvetja þá til þess að leggja aty sitt fram.
Kitti hafði því ekki um annað að hugsa,
Jack London: Gull-æBið,
- 231 -
en liggja endilangur á sleðanum og halda
sér. Yið og við skaust hann úr myrbrinu
inn í bjai’mann frá einhverju bálinu, sem
kynt var meðfram brautinni og sá þá bregða
fyrir skinnklæddum mönnum, sem biðu þar
með óþreytta akhunda, og þeyttist hann
svo út í myrkrið aftur. Svona hélt hann
áfram hverja míluna af annari og heyrði
ekkert annað en marrið og urgið í eleða-
meiðunum, sem þutu eftir ísnum. Hann
hélt sér dauðahaldi í sleðann, sem hoppaði
upp og niður þar sem ójöfnur voru á
brautinni eða hálfreistist á rönd, þar sem
krappar bugður komu fyrir. Þrjú andlit
stóðu. honum alt af fyrir hugskotssjónum
án þess að þau virtust þó standa í nokkru
sambandi hvert við annað. Það var and-
litssvipur Jennýar Gaston, djarflegur og
glaðlegur, andlitið á Shorty, marið og
meitt eftir viðureignina á Mánalæknum og
andlitið á Jóni gamla frænda hans, hrukk-
ótt og harðneskjulegt, eins og steypt í
stál. Og stundum lanst Kitta hann þurfa
að hrópa upp yfir sig eða kyrja einhvern
sigursöng þegar hann mintist „Undiröld-
unnar“, skrifstofunnar og neðanmálssög-
unnar, sem hann aldrei lauk við ásamt
alskonar hégóma og hringlandaskap frá
þeim tímum.
I3að var farið að votta fyrir dagsbrún-
inni, grárri og kuldalegri, þegar hann skifti
- 232 -
um hina þreyttu hunda sina og fékk aðra
átta í staðinn, óþreytta og framgjarna.
Ueir voru léttari á sér og ferðmeiri en
Húdsonshundarnir og svipaði talsvert til
frænda sinna úlfanna í öllum limaburði.
Setti Chariey kallaði á eftir honum í hvaða
röð sleðarnir væru, sem á undan honum
voru komnir. Fremstur var Langi Láfi,
þá Arízóna-Bill og von Schröder sá þriðji
í röðinni. Það vorn líka langötulustu
sleðamennirnir í Klondike. Höfðu fjölda
margir orðið til að veðja um þá einmitt í
þessari röð, sem þeir óku í og námu þau
veðmál alt að hálfri miljón, þar sem þeir
voru að keppa um þessa einu miljón. Ekki
hafði neinn viljað hætta fó sínu til að
veðja um Kitta, því að hann var altaf tal-
inn “chechpuo“, sem enn þá skorti alla
reynslu, jafnvel þótt ýms afrek hans væri
þegar orðin héraðsfieyg.
Þegar dagur hækkaði á lofti, kom Kitti
auga á einn sleðann á brautinni fyrir fram-
an sig og eftir hálftíma var fremsti hund-
urinn hans kominn þótt að honnm, enþað
var ekki fyr en maðurinn leit um öxl og
tók kveðju Kitta, að hann sá, að það var'
Arízóna-Bill. Yon Schröder hafði þákom-
ist fram úr honum. Brautin var mjó og
þröng og neyddist Kitti til að vera á eftir
Bill hálitíma enn. Þá fóru þeir yfir jaka-
hröngl og komn á sléttan is, þar sem