Vísir - 06.11.1917, Blaðsíða 3

vism *
JOBFUNOU
til að kjósa 7 menn í niðurjöínnnarnefnd
til næ8tu 6 ára verður haldinn í harna-
skdlahúsinu
föstudag 23. þ. m.
og hefst kí. 11. árdegis.
Borgaietjónmi í Reykjavik, 5. nóvember 1917.
K. Zimsen.
SHkt athæfi er blátt áfram
ðsæmilegt, þegar þáð er framið af
opinberri etofnun, og vita mega
þeir, sem þessu hafa ráðið, að
slíkt verður ekki til að auka vin-
sældíir þessarar vandræðaatofnnn-
ár. Og eru þær þó síst of mikl-
ar áður.
Borgari.
Skipabyggingar
í Bandarikjuimm.
Bandaríkin gera alt sem í þeirra
valdi stendur til að hjálpa banda-
mönnum sínum. Eitt af því sem
þeim riðnr mest á, er að fá skip,
og þess vegna heflr verið áform-
að að byggja 1000 skip í Banda-
ríkjunum, hvert 3000 smál. að
utærð.
Mikið var um það rætt i fyrst'u,
hvort ekki myndi hentugra að
byggja skipinúr tré, en það varð
ftr, að þau verða bygð ór tré og
stáli — grindin úr etáli en hún
klædd með tré. Þetta heflr þann
kost, að grisdurnar má smiða á
mörgum fjarlægum stöðum, en
ekipin verða miklu ódýrari en .
venjuieg etálskip, þrátt fyrir það
að stjórnin hðfír lækkað stálverð-
Ið úr 90 dolluxum niður í 56
dollara fyrir smáleBtina. — Og
þar er ekki að tala um að f«»a
í kringum hámarksverðið!
Búist er við að fyrstn skipin
verði fullgerð í febröar — mars,
en allur flotinn «9 hálfu öðru ári
liðnw.
Seglin.
r,
Þvi miður eru of mikil brögð
að því "hér á landi, að vanrækt
sé að hlrða segl og seglaútbúnað
skipa, einkum mótorbáta, sem
skyidi. Það mun nær undan-
tekningarlaust fylgja sögunni,
þegar sagt er frá hrakningum
mótorbáts, sem af komast, að
seglin hafí rifnað þegar til þeirra
átti að taka. Og enginn veit, hve
oft slysfarir þær, sem orðið hafa
á sjó hér upp á siðkastið, hafa
stafað »f þvi að segiin voru ónýt.
En gera má ráð fyrir þvi, að á
mótorskipum sén segiin venjulega
ónýt, eí skipin og seglia ern ekki
alveg ný.
Um þetta ritar Sveinbjörn Egils-
Bon í „Ægi“ á þessa Ieið:
„Áður fyr voru segji tebin svo
saman, að þau vorn skinnnð
n p p, þ. e. fest þannig, að sem
minst hætta væri á þvi, að vata
gæti feomist inn í seglið og orðið
til skemda. Nn ' eru segl gerð
þannig föst, að hvarvetna sjást
brot, sem taka svo á móti sjó,
snjó og regni, að seglin hljóta að
verða að geymirum fyrir það, sem
er þeim eyðilegging. Segldúks-
hólkar utun um ssglin sjást ekki,
og mundi það þÓ oparnaðar og
hlífa þeim, en verst af öilu er þó
það, þegar skip eru lögð i vetr-
arlegu og seglin látin vera á
sinwm vanaBtað. Seglaútbúnaður
á 30—40 tonna mótorbát, mun
vart nú fást undir 1000—1200
kr. Það eru einnig psningar, en
10,000—12,000 kr. virði verða
seglin, þegar til þeirra á að taka
út á rúmsjó, þá er óiag kemst á
mótorinn, og þau þá sýna sig
segl en ekki fúaræfls.
Hnútadrasl á dragreipum sýnir
trassaskap og auglýsir vankunn-
áttu og hirðuleysi þeirra, sem
fyrir bát eru, og heilbrigð skyn-
semi segir mönnum, að hnútar
komast ekki gegnum þær blákkir,
sem ætl&ðar eru sléttum drag-
reipum, og að blakkir eru engar
harmonfknr, sem þenjast út þegar
hnútadraslið á að fara í gegnum
þær“.
Meðan það voru aðallega segl-
skip (kúttararnir), sem gerð voru
hér út til fíakiveiða, segir S. E.
að meðferð öll á seglaútbúnaði
hafi verið komin á beata rabspöl,
en með nýju útgerðinni virðist
aftwrkippur kominn í hana.
Þetta er alvarlegra mál en svo,
að það megi láta þeð afskifta-
lanst. Þ&8 verður frá opinberri
hlið að hafa eftiriit með því, að
seglaútbúnaður mótorbáta sé í
góðu lagi. Eétt væri að setja
ákveðnar reglnr nm meðferð á
seglum á vélskipum í þá átt sem
S. E. bendir á. Það ern alt of
mörg mannslif, sem nú geta verið
i hættu á mótorskipAflotanum
íslenska, íf þess erekki vandlega
gætt, að seglaútbúnaður allwr sé
i lagi.
Það má að vísu segja sem svo,
að eigendum skipanna ætti að
vera tmandi til þess að sjá um
Kroppinbakur
Eftir
Paul Feval.
FYRRI PARTUR
1. kapítuli.
Lourondalurinn.
Til forna stóð borg ein í dalnum og var
það höfuðborgin í fylkinu Lorre. En nú
er dalur þessi í eyði og virðist svo sem
menn hliðri sér hjá að láta plóg og heríi
fara um hinar fornheign rústir. Dalurinn
er umgirtur fjöllum, en þó liggur hér
leynistígur um Pyreneafjallgarðinn og er
stígur sá einkum notaður til smyglana.
Enn fremur eru rústirnar af Caylus-
Tarrideshöllinni þar i grendinni. Eru þær
allmikilfenglegar tilsýndum og líkjast næst-
um víggirtum smábæ. Það eru gömul
munnmæli, að hinn auðugi og víðfrægi
Caylus-Tarrides hafi látið víggirða smábæ-
inn Tarrides til verndar þeim löndum sín-
um, sem hóldu fast við trú mótmælenda,
og varnar gegn Hínriki fjórða, er gengið
hafði af trúnni.
Annars hét hann Gaston de Tarrides
og var barón að nafnbót.
- 4 -
Þessi höfðingja-ættleggur dó út um
miðja átjándu öld og var riddarinn Franco-
is de Caylus seinastur þeirra. Yar hann
rnarkís að nafnbót og er ein af aðalpersón-
um sögu þessarar.
Árið 1699 var hann orðinn maður sext-
ugur og hafði dvalið við hirð Lúðvíks
fjórtánda á fyrstu ríkisstjórnarárum hans.
Ekki var hann þó i neinum liáve^um hafð-
ur við hirðina og fór þaðan fullur gremju
og óánægju.
Nú lifði hann einbúalífi á óðulum sín-
um ásamt dóttur sinni, Áróru de Caylus,
er orðlögð var fyrir fegurð. Nágrannar
hans höfðu gefið honum auknefnið „hengi-
lásinn“, og var sú saga til þess, er hér
segir:
Markgreifinn var eitthvað um fertugt,
þegar hann misti fyrri konu sína og gerð-
ist ekkjumaður. Iiöfðu þau ekkert barn
átt. En nú varð hann ástfanginn í dóttur
greifa ems á Spáni, er var landstjóri þar
og taldi sig tignari sjálfum konunginum.
Þessi greifadóttir hét ungfrú ínes og var
aðeins 17 ára að aldri.
Sá orðrómur lék á, að fyrri kona mark-
greifans hefði ekki átt sjö dagana sæla.
Hafði hann ávalt haldið henni innilokaðri
i gömlu höllinni og þar andaðist hún tutt-
ugu og fimm ára gömul. Ineslaftók því
með öllu að bindast þessum manni eigin-
- 5 -
orði, en á Spáni beittu menn allskonar
brögðum í þá daga og þá var hinn hei-
lagi rannsóknarróttur í almætti sínu þar,
svo að það var hægðarleikur einn að brjóta
mótþróa unglmgsstúlku einnar á bak aftur.
Eina fagra aftanstund sat ínes þá við
glugga sinn í seinata sinni, döpur og sorg-
bitin, og hlustaði á söng og gítarspil hins
unga elskhuga er hún átti sór. Morgunin
eftír varð hún að fara til Frakklands ásamt
markgreifanum.
Hinir ungu aðalsmenn í Lourondalnum
ætluðu alveg af göflunum að ganga þegar
hann flutti þessa fögru mey, með þótta
slæðu fyrir. andlitinu, með sér til gömlu
hallarinnar. Markgreifinn varð að gæta
allrar varúðar og það gerði hann líka
dyggilega. Hver sá, sem hefði látið sór
til hugar koma að nema burtu hina fögru
ínes, hefði orðið að gera reglulega umsát
um höllina. Pó að hægt hefði ef til vill
verið að ná hylli hennar, þá hefði sá hinn
sami ekki verið neinu nær, því að ínes
var vandlega innilokuð innan hinna þykku
kastalaveggja.
Hvorki hermenn né veiðimehn gátu tal-
ið sér það tii gildis að hafa sóð hana í
svip, auk heldur meira.
Að þremur eða fjórum árum liðnum
fékk hún loksins útgönguleyfi úr fangelsi
þessu, en sú ganga var beint til grafarinnar.