Vísir - 19.11.1917, Blaðsíða 3

VI3IR
Guðlang H. Kvaran
Aiutinannsstíg 5
er komin heim og s n í ð m r og
saumar eins og áðnr.
yfir 4 hann. — Væri því engin
ástæða til að frosta aískiftum af
þesss máli þangaB til aéð yrði,
hvort stjórninni tækist að ná í
danska sykurinn (fremur en t. d.
hvort henni tækist ekki að ná
kaupum á ódýrn rngmjöli).
Kristján V. Guðmnndsson kvað
stjórnina enga grein hafa gert
fyrir því, að þörf v»ri á hækk-
nninni, mótmæli gegn hækkuninni
væru því réttmæt og sjálfsögð, og
stjórniu eia ætti sök á því, ef
hún færi að spinna deilur út af
þeim við bæjarstjórnin*.
Þorvarður Þorvarðsson taldi &ð
seskilegt heiði verið að bæjarstj.
hefði látið þetti mál fyr til sin
taka. Málið væri orðið hneykslis-
mál. Það væri h n e y k s 1 i, þeg-
ar landsstjórnin yrði uppvís að
því að fara með ósannindi. Nú
væri liðin vika aíð.\n áskorunin
kom fram im að lækka verðið og
heíði stjórnin því h*ft nægan tíma
til að áttii sig á málinu og Iækka
verðið eða gera faíla grein fyrir
hækkuninni.
Fleiri tóku ekki til mála, ea
tilkgan sem prentuð var á dögunum
var samþykt með öllum atkvæðum
fundarmanna, eins og þá var sagt,
að einu undanskyldu (Bríetar).
Bókarfregn.
Gall æðið, saga frá
Klondike eftir Jack
L o n d o n. — Kostn.m.
Steindór Gunnarsson.
Sagan eftir Jeck London, sem
Vísir flutti neðanmáls í haust og
nefnd var Gall æðið, er nú komin
út sérprentuð.
Sögnr Jakc Londons frá Alaska
era heimsfrægar orðnar og þýdd-
ar á fiestar tungnr. Ba þett* er
fyrsta bókin sem út kemur á ís-
lenskn eftlr hann, og ein af bestu
Alasku-sögum hans.
Alaska er æfintýralandið. Þang-
að koma menn af ýmsu tagi í leit
eftir málminum rauða, en misj&fn-
lega gengur. Þangað leita stór-
huga menn sem vilja auðgast fljótt
og ekki eru hræddir við að leggja
á sig erfiði til þess að ná takmark-
inn. Þangað fara lika menn, sem
skipbrot hafa beðið á lífsleiðinni,
til þess að Jeita gæfunnar. Og enn
aðrir af æfintýraþrá. Og þegar
þsngað kemur grípur gullæðið nlla
Margir gefast spp á leiðinni þang-
að og margir týnast þar, hverfa
úr rsögunni, svo enginn veit hvað
af þeim er orðið, deyja úrhungri
úti á víðavangi eða frjósa í hel
eða stytta sér aldur, uppgefnir á
lífsbaráttunni.
Þeim er þar hættast, sem litið
þekkja til eifiðleikanna, hafa iifað
iðjuleysitlífi í stórborgunum, aldrei
drepið hendi í kalt vstn á æfinni
lifað „eins og höfaðið horfði" og
látið hverjum degi nægja sína
þjáningu.
Af alikum manni er þessisaga.
Bn honnm er ekki fiajað saman.
þó að lífcið hafi á það reynfc áður,
Hann hleypur frá þvi að semja
neSanmálssögm í blað eitfc í San.
Franciuco, sem hann fær enga
borgun fyrir, og slæst í för með
tveim frændum sinum, aem ætla
til Alaska. Þegar hann leggur uf
stað getnr hann ekki „látið vatn
renna undir“ 100 punda bagga.
En langan kafla af leiðinni verð-
nr hann að fará fótgangandi og
bera vistabirgðir á bakinu. Hann
grætur og bölvar undir byrðinni,
en hann getst ekki upp. Fyrat
ber hann fáein pund og bætir svo
við smátt og smátt, þangað til
hann fer eina léttilega með 100
punda bagga á bakina, mílu eftir
mílu, eins og þaulvanir bnrðar-
menn af Xndián&kyni. Þannig
heldur hann áfram að stæla lik-
ama sinn, eftir að hann er kominn
til Alaska og að lokam vinnur
hann verðiaun í aleða-kappakstri,
þar sem hann á að keppa við
þrautreyndustu berserkina i Al-
aska, sem árum saman hafa ekki
gert amuð en að aka hundasleð-
um, brjótast um f ófærð yfir fjöll
og firnindi og leita að gulli. Og
verðlaunin ers hálf miljón dollara
— og dálítið meira. — Eiginlega
var það nú ungri stúlku að þakka,
að hann vann verðlannin. Bn
hann átti þ&ð að henni, því að
henni var það að kenna, að h*nn
lagði upp í þennan leiðangur, eða
sneri ekki aftur á fyrsta áfanga-
staðnnin, þar oem hann sá hana
fyrat, þegar hann var að bisa við
að lyfta 100 punda baggannm.—
Hún hafði þá horft á hann með
fyrirlitningu og kallað hann —
gæningja. Á því varð hann að
fá leiðréttingu, og til þess varð
hana að komast alla leið, láts
neðanmálssöguna eiga sig og sýna
að hann gæti orðið meira en
græningi. Því honum þótti stúlk-
an lagleg.
Sagan er ágæt, og munni finst,
þegar maður les hana, að muður
hafi alið allan sinn aldur í óbygð-
unnm í Alaska, svo vel er lifinn
þar lýst.
Útgáfan er afbragðsvel úr garði
gerð og bókin til prýði á hverju
heimili, hvernig sem á er litið.
Snjall piltnr.
í Bdlnborg á Skotlandi átti
heima frægur læknir, Mac Tavish
uð nafni. Hann þurfti einu sinni
að útvega sér dreng til aðstoðar
við uppskurði, sem gæti rétthoa-
um það sem hann þyrfti að nota,
svo sem verkfæri, vatn, léreft o
s. frv. Það var svo aem auðvifc-
að að slíknr piltur varð að vera
svo harðgeðja, að hann yrði ekki
að gjalti, þó hann sæi nokkravá-
veifiega hluti, sem oft geta átt ser
stað í uppskurðarstofum lækna.
Og til þess að vara þess viss
um að hann fengi þann dreng, sem
atarfinu væri vaxinn, prófaði lækn-
irinn þá er sóttu um "stöðuna,
með búktalslist sinni, sem hann
var all-leikinn f.
í vinnustofu sinni hafði lækn-
ir beinagrind, og svo sagði hann
við hvern dreng, sem kom til
- 37 -
Þessir menn voru einnig í uxaleðurs-
stökkum með Jijálma á höfði og langsverð
við hlið. Þeir bárust allmikið á og enda
þótt þeir kölluðu sig „kongsins menn“,
líktust þeir langmest stigamönnum og öðr-
um illvirkjum.
Þeir bundu heyið á lausa hesta, héldu
svo áfram eftir götunni og komu þá auga
á veitingahúsið.
„Nú held eg sé ráðlegast að grípa vopn-
in af þilinu, piltar góðír“, sagði Gocor-
dasse.
Þeir þutu þogar til allir, girtu sig sverð-
unum og settust síðan við borðið aftur.
Var uú ekki friðvænlegt um að litast.
Foringi þessara yfirgangsseggja rak al-
skeggjað smettið inn um dyrnar og kallaði
ú '.nanna sinna:
„Hér er troðfult!“
nÞá er að ryðja holuna!“
Þetta var stutt svar og laggott og
hafði foringinn, Carrigue að nafni, engu
við að bæta.
„Hypjið ykkur burtu. Hér er ekki
rúm fyrir aðra en kóngsins menn!“
Enginn svaraði.
„Núnú! Skilsc ykknr það ekki, að við
viljum fá vínkönnurnar, borðið og stólana,
sem þið eruð með ?“
„Þið skuluð líka fá það alt saman“
sagði Cocordasse og þeytti af alefli vínkönnu
Paul Feval: Kroppinbakur.
- 38 -
í hausinn á einum þeirra, en Passepoil
kastaði stól sinum beint framau á brjóstið
á foringjanum.
í einni svipan voru sextáu sverð á lofti
Alt voru þetta vígfimir menn, sem höfðu
sanna ánægju af vopnaviðskiftum og gengu
„glaðir að gunni“.
„Hananú! í þá!“ hrópaði Cocordasse.
„Áfram með Lagardere!“ kölluðu
hinir.
„ Já, hver sjálfur! Niður með sverðin
allir saman!“ hrópaði Cocordasse. Yoru
þrir eða fjórir þegar allhart leiknir og
hafði árásin mishepnast en komumenn
fengið að kenna á því, hverjum hér var
að mæta.
„Kyrrir!“ skipaði Cocordasse höstuglega.
„Hvers vegna nefnduð þið Lagardere?“
„Hann er yfirmaður okkar“.
„Riddarinn Hinrik de Lagardere ?“
„Já, einmitt hann“.
„Parísarkunninginn okkar!“ sagði Passe-
poil og vöknaði um augu.
„Hvaða bull og vitleysa! Lagardere
var í riddaraliðinu seinasfc þegar við viss-
um til“.
„Já, en hann þoldi þar ekki lengi og
varð fljótt leiður á þvi. Hann tók ekkert
með sér þaðan annað en einkennisbúning-
inn og nú er hann foringi nokkurra sjálf-
boðaliða hér í dalnum".
- 39 -
„Sliðrið sverðin undir eins, því að hans
vinir eru einnig okkar vinir“.
Allir settnst nú að drykkjunni á ný í
mesta bróðerni.
„Látum oss þá heyra hver þessi Lagar-
dere er“.
„Hann var tólf ára gamall drengsnáði
þegar eg kyntist honum fyrst og gekk þá
einn í berhögg við tíu stráka, sem voru
bæði stærri og sterkari en hann, vegna
þess að þeir höfðu gert örvasa sölukerlingu
óskunda. Seinna kafaði hann eftir smá-
peningum í Seinefljótinu við Pont-Neuf!
Hann var annars hjólliðugur eins og kött-
ur og mér leist undir eins vel á þennan
ljóshærða dreng, rjóðan í kinnum. Eg lýsti
skilmingaskólanum fyrir honnm og þá brann
eldur úr augum hans“.
„Viltu, að eg fari með þig þangað ?“
spurði eg.
„Eg kem til yðar þegar frænka gamla
er dáin“.
„Eg hugsaði svo ekki meira út í þetta
og þessi atburður féll mér alveg úr minni,
eu þrem árnm síðar kom langur og ófram-
færinn sláni inn í forsal skilmingaskólans
og fann mig og Passepoil að máh“.
„Hér kemur nú Lagardere lith“, sagði
hann og nú er frænka gamla dáin“.
„Það var reglulegt Parísarbarn, nett-
fríður eins og stúlka en harðnr sem stáL