Vísir - 26.11.1917, Qupperneq 3

ViSIR
»ð setla til þess fyrlrtækia &ð eins
2000 kr. á ári, það Tæri þá eina
gott að BÍfppa þvíalveg. — Vzía-
■*mt taldi hann hvort rétt væri
»ð haldti áfram að styrkja alþýðn-
bókaaafnið; ,því; væri mjög ábóta-
Vant, og lægi nær að bærinn kæmi
■jálfnr npp sæmilegn bókasafni
fyrir almenning.
Styrkinn til sjúkrasamlagsins
vildi hann hafa ákverðna npphæð
en ekki sknídbinda bæjarsjóð til
*ð greiða 3 kr. fyrir hvern mann
I því, hvað margir gem þeir kynnn
að varða og ef til vill binda sig
við það framvegÍH. Nanðsynlegt
væri líka að ajúkra«»mlagið tak-
markaði styrkveitingn úr sjóðnmm
annars yrði sotknnin óhófleg, eins
og dæmi haíðn verið sögð nm.
tstyrkinn tií Hjálpræðishereins
vildi hann lækka nm helming.
Taldi ekki ástæðu til að styrkja
bann svo inikið (1000 kr. á ári í
5 ár) til að halda gistibús, þó það
kæmi útlendsm siómönnnm að
vísu að góðum notum, en styrk-
arinn ætti þá að koma annarestað-
ar frá.
700 króna fjárv. til leikvalíar
í anstuTbænum taldl hann gagno-
litla, þvi veíliaum væri «ð anmr-
in» til lokað kl. 7 að kveldi, ein-
mitt þegsr böniin gætu f&rið eS
notíi hann. Vildi láta reyna að
gera þar Bkautasvell í vetur svo
að eiíthvert; gagn gæti þó orðið &ð
bonum.
Um húsaleiguBGfndina gat hann
’þess, að bænum hefði fyrir henn-
ar aðgerðir að minsta kosti sparast
1300 kr. á einu húsi sem hann
hefði á leigu, og bæjftrmönnum
tugi ef ekki hundruð þúsnnáa.
H&nnes Hafliðaron lét þess get-
ið, að ;því væri faaldið fram að
landsejóðnr »tti að greiða aHan
kostnað við mfttvaelanefndina og
mundi verða fgerð krafa um það.
Síðftn var umræðum frestsð til
næsta fimtud«gs og tilkynti for-
seti, &ð breytingartillögur yrðu að
vera komnar til borgarstjóra á
mánudugskvöld kl. 7.
Atvinnnleysið.
Nú er þó komið svo, &ð búið
ér að skrifa nöfn flestra verka-
manna þessa bæjar á pappírinn.
Og er það sem nokkurskonar
„for«pil“ að væntsmlegri vinnu,
En hvort allir þeir, sem skrifaðir
eru, verðu útvaldir, er eftir að
vita. Ea nú þarf að fara að láta
eitthvað ganga, svo þeir, sem
vinnuna hljótu, geti fanð aS starf a
því það er m&rgur maðuriun orð-
ið, sem þarfnast þess.
Athuga þarf ástæður og ómaga-
fjölda þeirra, sem skrifaðir hafa
verið, því flestir eru þeir órnaga-
menn. En það ætti ekki uð tska
langan tima, atð sjá það hverjir
eru ómagamenn eð* ©kki, ef að
vinnan á að fara eftir því eins
og heyrst hefir. Atvinnuleysið
er orðið mesta áhyggjaefni verka-
lýðsins, sem von er, því á vinn-
unni byggist öll velliðan hvers
heimilis, og hvcrs einst»ks manns.
Hvar sem maður hittir menn
saman, lýtur talið oft«st að hinu
sama — svarta hyldýpinu fram-
undan, — enda er þ*ð oðlilegtað
mönnum þyki útlitið dökkíeitt.
Ssmarágóðinn mun vera farinn eð
minka hjá mörgum, enda lítill
hjá sumnm eftir sumarið. Enda
er nú orðinn æði Ungur tími
siðau menn alment komu úr sum.
aratvinnunni. Auðvitaðhafamargir
haft atvinnu síðan, en þó er fjöld-
inn allur sem hefir orðið útundan
með vinnn i haust. Hefði fram-
sýnin verið nóg og athug-
að í tíma hvað gera þurfti, væru
ekki eins margir atvinnuluusir
menn bér i bænum. Lánið til
atvinnubóta hefði átt að vera bú-
ið að fá í tæka tið, svo þaðheíði
ekki verið til fyrirstöðu. Stjórnin
mnu nú segja, að slikt sé ekkert
áhlaupaverkt. En mór er spurn:
Hefði hún ekki getað fengið lán-
ið hjá Frökkum um leið og húu
gaf eftir að þeiin yrði seldir botn-
vörpungarnir. Eg er viss um &ð
Frakkar hefðu ekki látið slíkt
standa í vegi fyrir kaupunum,
jafn rík þjóð og Frakkar eru.
Hefði stjórnin verið avo hyggin
að gera það að skilyrðum um leið
og hún leyfði söiuna, væri ekki
ann&ð dns stímabrak með að fá
péningalán eins og búið er að
vera og þar af leiðandiatvinnuleysi.
En hvað sem þessu líður, þá er
þörf á að eitthvað fari að lagast
Fíeiri hnndruð mánns horfa von-
araugnm til stjórnarinnar, og bíða
þess með óþreyju að hún veiti
þeim atvinnu. í*að væri ekkert
á roóti því, að stjórnin reyndi að
setja sig i fótspor verkamannsins
nokkrar mínútur, þá mundi hún
verða þess fljótfc vör, að það er
engin aældar æfi e.ð vera svangur
og kaldur og sjá engiu ráð til að
bæta úr þvi. Eu sárast af öllu
«
er þó að sjá blessuð börnin, biðj-
andi um brauð eða snnað þess-
konar, blá i gegn af kulda og illri
aðbúð, af því faðirinn fær ekkert
Skemfileg og fróðleg bók:
Frakkland
eftir prófessor K r. N y r o p. Hefir
hlotið almannalof og gefin út
mörgum sinnum í ýmsum Iöndum.
Þýtt heflr á ialénsku ö * 8 m.
Gaðmnndsson skáid.
Fæst hjá bóksölum.
[Kostar að eins kr. 1,50.
að gera. Menn þurfa þó að hafa
peninga i höndum til að kaupa
bæði mjólk, sykur o. fl. sem börn-
in þurfa &ð hafa,j það er ekki svo
gefið. Við eldra fólkið þolum þó
batmr bæði hungur og kulda.held-
ur en þessir lítilmagnar, sem hafa
orðið svo óheppnir að vera til á O
þessum sty'rjaldartíma. Þetta er
þó hina islenski ættstofn, sem &
að byggja og viðhalda landinn effcir
okkar daga. Og ef við uppölum
hann í vesöld og vönfcun á því
sem hann þarfnast þá má búast
við að þrek og þol fslenskn þjóð-
arinnar farni hniguandi, Og v i ð
ernm orsök i þvi.
Nafn Btjórnarinnar, sem nú held-
ur f stjórnartaumana, mun þá ekki
skína sem björt frægðarstrjarna í
sögu islensku þjóðarinuar, heldur
standa þar sem sv&rtur depill, er
er aldrei verður afmáður. Þið
stjórneudur! Gætið vel að orðum
Gísla sál. Hjálmaresonar læknis,
er hnnn segir að: „einatakt llf
verði offcast ' bætt, en þjððarlíf
aldrei ef það tapast".
VíðförulL
- 59 -
þegar hertoginn færi fram hjá þeim. Það
hefði að sjálfsögðu verið innan handar að
ráðast á hann hér og hvar á veginum sjálf-
um, en Gonzagua lagði það ekki í vana
sinn að ganga svo beint framan að hint-
unum. Þetta varð að gerast nndir ein-
hverju yfirskini og helst að líta út uem
hefnd af hálfu Caylus gamla fyrir það, að
Nevers hafði gifst Áróru dóttur hans á laun.
Og þarna stóð nú vígfimasti maður Frakk-
lands, hinn frækni Lagardere, með tveggja
ára gamalt ungbarn á handlegg sjer. Hann
vaggaði því varlega fram og aftur í fang-
inu og hugsaði um það eitt að vekja það
©kki.
„Ró-ró og korríró!11 sagði hann og gat
naumast varist hlátri. Fráleitt hefði fé-
lögum hans getað dottið í hug hvað hann
hafðist að þarna í myrkrinu og á leiðinni
í útlegðina.
Nú heyrðist lúðurþyturinn í annað sinn.
„Hvað skyldi þetta nú eiga að þýða?“
sagði Lagardere við sjálfan sig og horfði
á Áróru litlu, en ekki þorði hann að kýssa
barnið. Það var skínandi fallegt barn, og
hlustaði hann eftir hinum hæga og rólega
andardrætti þess frá sér numinn, enda hafði
hann aldrei haldið á barni áður.
Nú heyrðist þriðja merkið.
Lagardere hrökk við. Hann var að
dreyma, að hann væri orðinn faðir.
Paul Feval: Kroppinbakuf.
- 60 -
Nú heyrðistgengið fljóttog djarfmannlega
í nánd við veitingahúsið. Það hlaut að vera
Nevers, því að hinir gengu svo laumulega
en hest sinn hlaut hann þó að hafa skilið
eftir einhversstaðar í skógarjaðrinum.
Eétt á eftir gekk Nevers hjá ljóskerinu,
sem var við Maríulíkneskið uppi á brúnni og
bar birtuna allra snöggvast á hið æskufríða
en þó alvarlega andlit hans, en skugginn
sýndi, að þar gekk maður hár og her-
mannlegur — og svo hvarf hann út í
náttmyrkrið.
Nevers gebk ofan tröppuna og þegar
hann var kominn ofan í hallargryfjuna,
þá heyrði Lagardere að hann dró sverðið
úr sliðrum sagði í hálfum hljóðum:
„Það væri engin vanþörf á að fáein
blys væru hérna“.
Hann þreifaði sig áfram og rak sig
stundum á heygaltana.
„Halló!“ Er nokkur hér? Er Lagar-
dere hér ekki?“
„Jú, hér er eg og bara að ekki væru
fleiri en eg“.
Nevers heyrði ekki nema fyrstu orðin
°g gekk hvatlega á hljóðið.
„Látið mig heyra til sverðsins, svo að
eg viti hvar þér eruð“, sagði hann, „eg
hefi nauman tíma“.
Lagardere var alt af að vagga litlu
stúlkunni og svaf hún værfc og rólega.
- 61 -
„Þór verðið fyrst að heyra mál mitt,
herra hertogi".
„Eg þarf ekkert og vil ekkert heyra
síðan eg las bréf yðar í morgun og svara
yður ekki öðruvísi en með sverðinu. Svona!
Yerjið þér yður!“
Lagardere hreyfði sig ekki og brá held-
ur ekki sverðinu að sinni.
„Eg vissi ekki það sem eg veit nú,
þegar eg sendi yður bréf mitt i morgun".
„Það leynir sór ekki, að yður ekki um
að berjast í þessu m3rrkri“, sagði hertoginn
háðslega og gerði þegar snarpa atlögu að
andstæðing sínum. Lagardere tók nú að
verja sig, en kallaði i sífellu:
„Hlustið þér á mig! Hlustið þér á
mig maður!
„Nei, og aftur nei“, svaraði hertoginn
og herti atlöguna.
Lagardere neyddist til að hopa fast upp
að sikisveggnum og fann hann, að sér vár
farið að renna í skap.
„Hlustið þór á mig. Þór sjáið vist, að
mér er ómögulegt að hopa lengra“.
„Ekki tel eg að því“.
„Þarf eg að kljúfa yður í herðar niður
til þess að afstýra því, að þér verðið yðar
eigin barni að baua?“
Þetta hreif. Nevers misti sverðið úr
hendi sér.