Vísir - 05.12.1917, Page 3

• V181R
til þess að þa» vöknl í fætar á
leiðinni þanpað. Eaf peri ráð fyrir
*ð öil akól&börn eigi sokka til
skiftsnna. Ef einhverjir foreldrar
9n bvo illi staddir, að getn ekki
íáfcið barnið sitt hafa með tér þira
sokka i skói&nn, þegar það er
nauðsynlegt, þá eiga þeir ekki að
senda það í skólaun þá daga sem
það kemst þangað ekki þurrnm
fótam. Það er of dýra verði keypt
skólanám, sem heflr kostað heili>a
barnanna.
Kennaram skólans vil eg mega
fcreysta til þosa að sjá *m, að
börnin sitji ekki í vot* í kensla-
standam, né heldar séa látinfara
út í frímfnut*nam, nema vissa sé
fyiir því að þa* vökni ekki i
fætar.
1. des. 1917.
Jón Þórarlnsson.
Vinnan.
Loks er nú lands*>óðar farinn
*ð veíta mönnum atvinna. Ea
fæ?tir eja það, af þaim mannfjölda
sem vinnsnnar þarfnast, er henn-
ar njóta.
Nú m*na vers þar kring*m 100
manp.si og fleiri komast þar ekki
að, 8im sfcendur. Ea þegar búið
er *ð ákveða hvar spífcalinn eigi
&ð ttiiídfi og mæla fyrir honam,
á að bæta fieirum við.
Þetta er nú alt gott og bless-
að. En misjafnlega mnn* menn
hafa verið valdir til þeirrar vinn*
eítir þvi sam eg hefi heyrt. Ssm-
ir vel eínaðir menn, jafnvel hús- og
jarðeigendnr.
Það er als ekki altaf vist, að
þðir sé* mest þurfandi, sem lleita
hafá ómagana. Það geta veríð
ýmsar ástæð*r að því. Ogreynsl-
an hefir eýnt það oft og tíðnm.
Það sýnist vera eðlilegait að þörf-
in [sé mest hjá þeim, sem fliesta
óvinnafæra menn hafa að fram-
íæra. En hinir geta lfka haft bíb-
ar byrðar að bera. Þsir hafa
getað orðið fyrir heylsileyai á Bér
eða sinam, og þar af lelðaadi orð-
ið fyrir stórtjóni í fjárhagslegu til-
liti. Þeim hefir getað br*gðist
fyrirtæki eða atrinna af einhverj-
nm ófyrirsjáanlegum ástæðsm o-
s. frv.
En allir vita eitt, og það er:
að fjöldi manna, jafnt eiahleypir
sem ómagamenn, komu i haast
með tvær hendar tómar eftir aðal
atvlnnatíma árains. Við hvað eiga
þessir menn að lifa? Þó þeir sé*
einhleypir, þá þnrfa þeir að h*fa
eitthvað í höndem til viðurh&lda
1 fi sínn. Þeir þnrfa þó altaí «Ö
klæðaat og borga eitthvert skýli
yfir höfuðið á sér, þó þeim að
öðru leyti sé ætlað að hafa ofan
í slg einhvernveginn á útigangi,
í það minsta finst fiöirum en mér
að ktiósrnin ætti að hugsa betar til
ajómannafiokksins en hún gerir.
Því fyrir hennar glappaskot, eem
aldrei verð*r fyrirgefið, er sú
stétt atvinnmlan«. Þann blett get-
ur hún aldrei þvegið. Ea egætla
ekki út í það atriði nú — verður
gert siðar,
Það sem eg ætlaði að benda á
sérstaklega að þe-»u sinni, er þsð,
að stjórnin, eða þeir sem umsjón
hafa með vinnanni, verða að
kyana sér bet*r efni og ásfcæö&r
manna en gert er.
Eg þekki fjölda marga menn,
sem hafa fáa ómaga og sem næst-
um Hða skoit Og aftnr þar á
móti mean, sem eiga mörg börn,
en hafa þó nægilegt af flestu. —
Þetta þyrfti að athuga betnr en
gert er, þegar verið er að veifca
mönnum vinnana.
Það er eðlilegt, að vinnaráðn-
ingin fari i handaskolnm, þegar
stjórnin þekkir ekkert inn i kjör
og efnahag nokkars manno nema
sinna Ifka. Hún ætti aS kynna
sér bet*r ástæður óæðra flokksina
hér í Reykjavík, þá mvndi hún
eiga hægra með að framkvæma
störf sín með skynsemi gagn-
vart honnm, það er að segja, et
h ú n fengi að ráða.
Mér finst það ekkert óheppilegt’
að rétt&rþjónunum, sem eyða öll-
um dögnm ársins á göfcam bæjar-
ins, væri falið á hendur að líta
eftir etnum og ástæðam manna
um laið og þeir er* að krefja fólk
um óborgað gjöld og birta lögtak
og snnað þesa konar, og gefa
skýrslnr um það.
Þeir oem vinnuna veita, þurfa
að hafa áreiðanlegar skýrslar til
að fara eftir, svo vinnan geti
komið niðnr á rétta staði; fyrri
getar það ekki oröið. En eins og
þekkiog stjórnarinnar er nú á al-
mennings kjörvm, þá gæti hún al-
veg eins tekið að sér að veita
dýrtiðarvinn* s»ð*r í P*rís eða
Lvndúnam, þarlendam þaríamönn-
nm, en setið þó hér í Reykjavík.
Það tækist ekki ver.
Það er vonandi að eitthvað vek-
ist *pp til að st&rfa fyrir sem.
flesta. Ánnars verðnr afleiöingin
ekki góð. En á því riðar, að
stjórnin veiti sem íyrst atvinnu
þeim mönnum, sem hún ætlar sér
að taka, þvi ekki verða menn
duglegri til verksins, þegar þeir
eru orðnir tóm beinagrindin og
þróttlausir af skorti. Dráttar í
þess* efni er því engin hagsýni
fyrir stjórnina.
Vfðförall.
Nefndar-vísur.
Stjórnin marga stofnar nefnd.
starfar alt með „Iög*m“!!
V#xið hefir viska og fremd
víst á seinni dögum.
ístrikúlan upp er þembd
á þeim ríkis-mögam. —
Sitja við að semja aetnd,
sveittir öllum dögnm.
Hér er skipuð nefnd við nefnd,
— neyðar herð&’ á stögnm. —-
Það má kaliast þjóðar skemd,
þó þeir atýri — „lög*m“!!
Fégirndin er fayt að klemd
fátæklingdns högim,
Það er litil þjóðar fremd,
þó þeir stýri — „Iög*m“!!
Gjallandi.
íólagjöfin er komin i bókav.
- 86 -
„ Jú-jú! Eg liefi heyrt hitt og þetta og
það mjög undarlegt sumt af því, en eg
hefi nti aldrei verið sérlega trúaður á
kraftaverk“.
^Það máttu nú samt til að vera, því
að liér gengur ekki á öðru. Hefirðu ekki
heyrt getið um kryplinginn í Ciuincampoix-
götunni ?“
„Áttu við hann, sem lánar fólki krypp-
una á sér eins og púlt til að skrifa á?“
„Já, eg á við hann. En hann lánar
®kki kryppuna, heldur leigir hana og það
er sagt að hann hafi með þessu móti grætt
hálfa aðra miljón á tveimur árum“.
„CEtli það sé nokkur hæfa í þessu?“
„Já, það er svo mikil hæfa í þvi, að nú
ætlar hann að giftast greifinnu".
í höllinni hafði einn herbergi verið hlíffc
við öllu þessu umróti og var það hinn
stóri ættarsalur. Þeir félagar gengu þar
inn án þess nokkur tæki eftir í troðningun-
um, sem á gengu.
„Eitt er enn viðvíkjandi Lagardere“,
sagði Cocordasse. Var hann einn síns liðs
þegar þú mættir honum í JBryssel?11
„Nei“, svaraði Passepoil. „En þegar
;þú hittir hann í Barcelóna?“
„Heldur ekki“, svaraði Cocordasse.
„Hver var þá með honum?“
„TJng stúlka11.
„Og fríð?“
Paul Feval: Kroppinbakur.
- 87 -
„Fyrirtaks fríð“.
„Þetta kalla eg merkilegt. Þegar eg
hitti hann, var líka með honum ung stúlka,
ljómandi falleg. Hvað giskarðu á að htm
hafi verið gömul?“
„Hér um bil á þeim aldri, sem barnið
ætti nú að vera“,
„Það var þessi líka, sem eg sá. En
auk okkar tveggja og liinna, sem bíða
hefndar Lagarderes, máttu ekki gleyma
Peyrolles og Gonzagua11.
Nú opnuðust salsdyrnar og kom inn
þjónn ásamt tveimur verkamönnum og
tóku þeir undir eins til staria. Annar
þeirra mældi út, en hinn markaði fyrir
ferhyrningum og var hver ferhyrningur
fjórsr ferálnir að stærð. Hann krítaði
númer innan í þá og byrjaði á númer
927.
„Hvað skyldi þetta eiga að þýða?
sagði Cocordasse.
„Það þýðir það, að nú eru komnar alt
að þúsund einkaróttarbúðarkytrar í höll
herra Gouzagua11.
Nú heyrðust óp og köll livaðanaæva:
„Látið þið mig komast að---------eg er
á listanum-------enga hlutdrægni!“
Þeir félagar þokuðu sér út í glugga-
skotið og drógu gluggatjöldin fyrir.
Herra Peyrolles gekk nú inn og elti
haun urmull kaupenda og leigjenda, en
- 88 -
tveir skrifarar með feikna stórar bækur
fylgdu honum sinn tíl hvorrar handar.
Kaupendurnir ruddust að honum, en hann
bað sér hljóðs.
„Eg kem hér sem umboðsmaður Gon-
zagua fursta, mælti hann. Búðunum í
þessum sal verður komið upp í nótt og
verða tilbúnar á morgun og er þetta nú
eina plássið, sem við eigum ettir, að und-
anskildum herbergjum furstahjónanna“.
Allir þutu nú upp til kanda og fóta
og var því líkast, sem þeir væru að keppa
um sína eigin sáluhjálp.
Vængjahurðirnar voru nú opnaðar upp
. á gátt og gekk Gonzagua fursti inn. Var
hann ennþá álítlegur, maður enda þótt
hann væri orðinn fimtugur, sást ekki hrukka
á enni hans og ekki eitt grátt hár á han^
höfði. Á riddarabandi hans glóðu gim-
steinar, sem voru margra miljóna virði og
sást þó ekki nema lítill partur af þvi undir
silkikufiinum.
Honum fylgdu tveir ungir menn. Var
annar þeirra frændi hans, Navailles að
nafni, en hinn var Chaverny markgreifi,
maður um þrítugt, Báðir báru þeir sig
rembilega injög og horfðu hlæjandi á mann-
fjöidann gegnum augnagler sín.
„Þið verðið þó ab gæta þess, að sýna
furstanum tilhlýðilega virðingu“, hrópaði
Peyrolles til mannfjöldans og ' tók ofan.