Vísir - 14.01.1918, Blaðsíða 3

Vl& IR
Ibygðum. Hvernig ætti maður
og kona, börn og gamalmenni,
á þessum bæjum, að nota „bað-
hús sveitarinnar“ ?. Uppástung-
an er líka að verða á eftir tím-
anum, að minsta kesti utan Dan-
merkur. Þessi „Publio Batbs“
eru alveg að detta úr sögunni
þar sem menningunni þokar
áfram og fólk „kann að búa í
húsum“.
Hver er þá lausnin: Hún er
ósköp einföld: Það á ekki að
byggja, eitt einasta húsánþessað
í því séu haðtœki, sem íbúarnir
hafi aðgang að eftir þörfum.
í þetta horf er nú komið í
Bretlandi inu mikla, sem oss er
miklu nær að taka oss til iyrír-
anyndar, en þau lönd, sem fjær
oss og framförunum liggja.
Jónas Klemenzson.
SkantaMasip.
Síðustu þrjú árin hefir, að kalla
iná, enginn maSur sést hér á
skautum. Þaö eru mikil umskifti
á því sem áður var, því að fyrir
nokkrum árum voru hér margir
ágætis skautamenn og skauta-
hlaup tíðkuS af áhuga og kappi.
Um það munu skiftar skoðanir,
hverju þessi afturkippur er a‘ð
kenna og þa'ð er víst að til þess
eru margar ástæður, sem öllum
eru kunnar. — það sýnist svo sem
Skautafélag Reykjavíkur ætti að
vera íþróttinni sverð og skjöldur
hér urn slóðir. En það hefir reynst
á annan veg. Siðustu árin hefir
Skautafélagið verið i skollaleik
við veþráttuna. Félagið hefir al-
drei bært á sér fyr en frost hefir
haldist i langan tíma. Það er eins
og það hafi beðið eftir að sjá
hvort frost væri komið fyrir al-
vöru. Árangurinn verður því oft-
ast sá að frostið er búið þegar
Skautafélagið ætlar að fara að
nota það. Þetta er framtksleysi og
skortur á fyrirhyggju. Eg skal
ekki ámæla dugnaði stjórnenda fé-
lagsins, en það verð eg að segja,
að hann hefir lýst sér i öðru en
þvi að útvega mönnum gott
skautasvell.
Margir ámæla félagnu fyrir að
það heldur dansleika. Slíkt ámæli
er hin mesta fásinna. En hitt fipst
mér hvorki lofsvei’t né viðeigandí
að' hinu árlega starfi félagsins
skuli frekár varið til dansleika en
skautahlaupa. Vér höfurn hér nóg
af dansleikum, en vér höfum ekk-
ert skautasvell. Skauta-ís verðum
vér að fá, en hann fmst ekki með
f ramtakssemi Skautafélagsins með-
an stjórnendur þess ei-u valdir með
það fyrir augurn, að þeir geti
stjóniað dansleikum, en ekkert
hugsað um hvoi-t þeir geti stjórn-
að félaginu á þess eigin verksviði,
svo viðunandi sé.
Það er ekki eingöngu skautafé-
lagið, sem ætti að sjá mönnum
fyrir ska.uta-ís. Það er annað fyr-
irtæki, sem ber siðferðislega
skyldu til þess. Það er bæjai'-
stjórnin. Alstaðar í heiminum ann-
arstaðar en hérna telja bæjar-
stjói-nir sér skylt að leggja fram
fé fyrir skautasvell handa almenn-
ingi. —- Alstaðar annarstaðar en
liérna eru það óskráð lög að bæj-
arstjómir sjá börnum og ungling-
unx fyrir skautasvelli allan vetur-
inn, þegar nokkur tök eru á. Hér
kemur mönnum ekki slikt til hug-
ai', eða þeir liyggja, að hér hafi
böi-nin minni þörf á hreinu lofti
og hollum hreyfingum en annar-
staðar i heiminum.
Vér skulum ætla, að vor hátt-
virta bæjarstjórn sé nógu slciln-
ingsskýr og víðsýn til að sjá, að
þetta er réttmæt krafa. En hún
mun bera fyrir sig, að bæjarfélag-
ið sé of fátækt til að leggja fram
nokkur þúsund krónur til að efla
hreysti hinnar uppvaxandi kyn-
slóðar, sem hefir efni á að fleygja
tugum þúsunda í fánýt eða arð-
lítil fyrix-tæki.
Þróttur.
Inn brotsþjdfu aður
í Yestxnaimaeyjnm.
Um mánaðamótin. nóv. og des.
var brotist inn í geymsluskúr
hafnargerðarinnar (N. O. Mon-
bergs) í Vestmannaeyjum og
stolið þar talsverðu af sprengi-
efni. Að minsta kosti var þess
saknað þá fyrst. Auk þess var
aðallega stolið því sem eldiviðar-
kyns var í skúrnum og þar á
meðal hurðinni af honum og
dyraumbúningnum.
Ekki hefir heyrst að upp hafi
Húsmæður
Notið eingönga hiua heimsfræg*
Red Seal þvottasápn.
Fæst hjá kanpmötmiim.
í heildsöla bjá
0. Johnson & Kaaber.
komist hver verkið framdi, en
um það var þetta kveðið:
Nú líður enn að áramótum,
áður var
eitt af því sem skemti mönnum
flugeldar;
Og það er varla vonlaust um
að verði kannske enn
verulegir hvellir, sem að hressa
fljóð og menn,
því einhver brá sér inn í skúr —
— já inn í Monbergs forðabúr
og tók þar alveg upp á fikt
rétt alt saman frá Benedikt.
Hann hélt það gæti gefið bæði
hvell og lykt.
185
Kona nokkur á fertugs eöa fimtugs aldri
gekk þar um beina.
Hinrik virti hana vandlega fyrir sér.
„VoruS þér ekki hérna víganóttina forö- f
um?“ spuröi hann snögglega.
Hún rnisti vínkönnuna, sem hún hélt á í
hendinni og leit tortrygnislega á hann.
„Máske þér hafiö ]xá veriö hér líká?“ sagöi
hún.
Eg fékk hi-oll i mig við þetta. Hvaö skyldi
hafa gerst hér?
„Þaö má vel vera,“ svaraÚi Hinrik, „en
þaö kemur yöur ekki viö. Eg þarf aö leita
mér upplýsinga um dálítiö og er fús til aö
boi-ga.“
Hún tók könnuna upp aí gólfinu og sagöi
i hálfum hljóöum:
„Viö létum gluggahlerana fyrir. Þaö er
aldrei vert aö skifta sér af þess háttar hlut-
um.“
„Hvaö fundust margir í síkinu daginn
eftir ?“
„Þeir voru sjö talsins að meötöldum unga
íurstanum.“
„Komu réttarþjónarnir ?“
„Já, en þeir fóru aftur svo búnir og áíitu,
aö gamli greifinn hefði i-étt fyrir sér með
því að litli glugginn undir brúnni stóð opinn.“
Eg þóttist vita, að ungi maðurinn hefði
veiiö sakaöur um aö ætla aö laumast inn í
Paul Feval: Kroppinbakur.
186
höllina um þennan glugga. En vegna h vers ?
Þeirri spurningu svaraöi gainla konan sjálf.
„Og með því að ungfrúin var vellauöug,“
sagöi hún.
Þetta var hræðileg saga, sem eg heyröi
þarna í fáum en skýrum dráttum. Eg ein-
blíndi á litla gluggann undjr brúnni, þvi að
hann sást úr gistihúsinu. Eg gat engum bita
komiö niður og Hinrik ekki heldur. Borguð-
um viö svo konunni og fylgdi hún okkur til
dyra.
„Þarna var það sem ungi furstinn lagði
bai-niö,“ sagöi hann.
„Var barn þarna líka?“ spurði eg.
Hinrik leit á mig og var utan við sig. Hann
verður það stundum við einstök orð, sem
hrjóta út úr mér og í þetta skifti var sem
ráða mætti af svip hans að eg liefði veriö
þetta barn. Eg fékk sting fyrir hjartað og
leit nú öðrum augum á þennan stað, en alt
í einu spurði Hinrik:
„Hvaö varð af baminu?“
„Það er dáið,“ svaraði konan.
Hinrik leit í kringum sig og var æði þung-
búinn. Hann gekk við korða sinn eins og
göngustaf og talaði við sjálfan sig.
„Þarna hlýtur það að vera,“ sagði hann
alt í'einu og benti á staðinn þar sem eg stóö.
„Já. þarna fundum við unga furstann,“
sagöi konan.
187
„Hváð var gert við líkið?“
„Eg heyrði sagt, að það hefði verið flutt
til Parísar og jarðað þar.“
Hinrik stóð. eins og agndofa og gaf mér
auga við og við. Hann reyndi að ganga upp
stigann, sem lá úr síkinu upp á brúna, en
höftin voru grautfúin. Gekk hann þá að litla
glugganum.
,;Hann er harölokaður,“ sagði konan, er
alt *af fylgdist með okkur, „og hefir ekki
verið opnaður síðan daginn, sem réttarþjón-
arnir voru hér.“
„Heyrðuð þið ekkert þessa nótt inn um
hlerana?“
„Það var eins og allir Vítis árar væru á
ferð og flugi og okkur kom ekki dúr á auga.
Þessir óaldarseggir sátu að drykkju hjá okk-
ur allan daginn áður og við heyrðum hræði-
legan vopnagný, óp og formælingar og að
tveir menn hrópuðu i sífellu: Hér er eg —•
hér er eg !“
Eg kannaðist viö þetta orðtak og fór mér
að detta margt í htig. Alt frá barnæsku hafðí
eg heyrt það til Hinriks og séð það á latínu
á innsiglinu á skjalaböglinum.
Hinrik hafði áö líkindum tekið þátt í þess-
um leik — en að hverju leyti? Um það gat
auðvitað enginn frætt mig nema sjálfur hann.
Sólin var aö ganga til viðar þegar við sner-
um aftur og var mér ilt fyrir hjartanu, en eg