Vísir - 03.02.1918, Side 3

Köngulær vinna
i verksrniðju.
í einni stærstu mælinga-áhalda
Yerksmiðju, sem til er á Englandi,
eru köngulær notaðar til vinnu,
og eru þarfari fiestum verka-
mönnum þar. Hlutverk þeirra
er að spinna hinn örmjóa þráð,
sem er notaður í hin svonefndu
„krosshár", er afmarka nákvæm-
lega miðdepilinn í stækkunar-
glarunum í sjónpípum mælingar-
manna.
Köngulóarvefur er, enn sem
komið er, eina efnið, sem unt er
að nota í þessi „krosshár11 í slík-
um áhöldum. Þótt þráðurinn sé
naumast sýnilegur með berum
augum, verður hann álíka gildur
og þumalfmgur á manni í hinum
sterku stækkunarglerum. Ef
nokkrir gailar væru á þræðinum
mundi svo mikið bera á þeim
við. slika stækkun, að ómögulegt
væri að nota hann.
iteynt hefir verið að nota
mannshár í staðinn, en svona
mikið stækkað sýnist það á borð
við óheflaðan staur. Mannshár
er ennfremur gagnsætt, en „kross*
hárin“ mega ekki vera gagnsæ.
Á tveggja mánaða tima, sem
þær spinna, rekja köngulærnar
nr sér fleiri þúsund álnir, sem
eru undnar upp á grindur fir
málmi og geymdar þar til þarf
að nota þráðinn.
Meðan köngulóin er að spinna
Jiangir hún í lausu lofti á hin-
um ósýnilega þræði sínum. Efri
endi þráðarins er festur við vír-
Vi&IR
grind, sem stúlka snýr með hönd-
unum. Fyrst heldur stúlkan á
köngulónni í hendinni, þar til
hún er búin að festa þráðárend-
ann, og þegar hún reynir að
reuna sér niður, er endanum á
augabragði fest við miðja vír-
grindina, sem um ieið fer að
snúast; meðan köngulóin spinn-
ur, heldur stúlkan áfram að vefja
upp á grindina. Ein könguló
getur spunnið fleiri hundruð fet
í einu.
Könguiærnar eru hafðar í stóru
herbergi, og eru þrjár stúlkur og
ein verkstýra látnar iita eftir
þeim. Þegar þær eru ekki að
spinna, 'eru þær látnar vera í
stóru búri úr tró. Þeim eru
mest megnis gefnar flugur að
eta.
Á vetrum deyja köngulær þess-
ar vanalega, svo það verður að
fá nýjar með hverju vori. Ekki
má taka hvaða könguló sem er
til þessa starfs — að eins stór-
ar, feitar köngulær, sem geta
spunnið seigan og vel sivalan
þráð, verða notaðar.
Stúlkurnar, sem hafa eftirlit |
með köngulónum í verksmiðju
þessari, eru alls ekki hræddar
við þær eða bit þeirra. Þær
skoð.a þær sem gæludýr og þekkja
þær hverja frá annari, þær gefa
þeim nöfn og gefa sum þeirra
skringilega til kynna útlit köng-
ulónna og aðferð þeirra við starf
sitt. (Syrpa).
Visir er eista besta
dagblaö landsins.
Ögöngur.
Tíðindamaður Morgunblaðsins
hefir einhvern daginn farið að
skrönglast niður í Iðnó, til þess
að ná tali af frú Stefaníu Giuð-
mundsdóttur, og er mér óskiljan-
legt hvernig hann hefir farið að
því að finna frúna, ef hann segir
rétt fr-á ferðalaginu.
Hann segir sem sé, að ein-
hver maður, sem hann hafi hitt
á leiksviðinu, hafi farið með sig
niður i kjaliara, þar sem allir
fullvaxnir menn verði að ganga
hálfbognir, en þar séu búnings-
herbergi allra leikendanna, og
þar haíi hann hitt og talað við
frúna. — En sé svo, þá hefir
maður þessi leikið illilega á
„fréttaritarann11 og sýnilega ekki
viljað hleypa honum inn til
kvenfólksins, því það hefir aldrei
í kjallarann komið, nema þá
svona rétt á hlaupum til að líta
eftir karlmönnunum. Og í bún-
ingsherbergi kvenfólksins eru
víst einar tvær mannhæðir undir
loft.
Ef til vill hefir mannskrattinn,
sem fréttaritarinn hitti, af bölvun
sinni og í vonsku yfir þvi að „missa
reipið“, farið með hann niður í
kjallara, til þess að láta hann
reka sig upp undir. Og svo
virðist sem hann hafi gert það
og fengið slæman svima af, því
hann segist að afloknu erindi
hafa staulast n i ð u r tröppurn-
ar frá Iðnó. En þá hlýtur hann
að hafa verið að staulast u p p
tröppurnar úr kjallaranum, því
að um aðrar tröppur er als ekki
að ræða á leið hans. Það eru
sem sé engar tröppur við úti-
dymar á húsinu, hvorki vestan
norðan eða austan á því.
En það er víst, að einhvers-
staðar hefir maðurinn hitt frú
Stefaníu, því að hann hefir eftir
henni heillanga tölu og upptaln-
ingu á hlutverkum hennar. —
En hvers vegna í ósköpunum
fór hann ekki heldur heim til
hennar einhvern daginn, heldur
en að vera að draga hana niður
í kjallarann í ISnó. — Eða var
hann svo vitlaus og bíræfinn að
halda að honum yrði hleypt inn
til kvenfólksins, þar sem það
er meíra og minna hálfklætt að
búa sig ? Lómur.
Síðnstn isfregnir.
Frá Seyðisfirði er símað
í morgnn:
Anstarströndin er anð.
ísinn reknr hratt norðnr.
Eriend rnynt.
Kh % Baak. Pórtb
Steil.pd. 15,50 15,70 16,00
Fre. 57 50 59,00 60,00
Doll. 3,29 3,50 3,60
242
fram liálf-þreytulegur til augnanna. Mátti
setla, aö þar stæöi konungur nókkur.
Lagardere lét sem hann heyrði ekki spurn-
ingu Chaverny, en leit til furstafrúarinnar,
líkt og hann vildi segja: Bíöiö þér mín! Þvi
næst greip hann um hægri hönd Gonzagua.
„Hvaö viljiö þiö mér?“ sagöi hann og hélt
um hönd Gonzagua af svo miklu heljárafli,
aö honum var ómögulegt a'S losa sig. Sáu
menn, aö hann kreysti bönd Gonzagua svo
fast, aö svitinn spratt út á enni hans.
„Þjer meiöið mig !“ sagöi Gonzagua hálf-
upphátt.
Lagardere kreysti enn fastar, svo að Gon-
zagua hljóöaði við og varð honum höndin
afllaus. Um lei'Ö svifti Lagardere liándskan-
um af hönd hans.
„Eigum viö aö láta þetta viðgangast?“
sagði Chaverny og brá sverSinu.
„SegiS þér félögum yöar aö halda sér í
skefjum," skipaöi Lagardere.
Gonzagua vék sér að þeim og sagöi: „Eg
'bið ykkur, herrar góðir, að láta þetta af-
■ skiftalaust."
Hönd hans var nú ber, og benti Lagardere
á stórt ör, sem á henni var.
„Þetta er ör af mínum völdum,“ sagði hann.
„Já, það er af yðar völdum,“ sagði Gonza-
■ gua og nötruðu í honum tennurnar, þó að liann
reyndi að harka af sér. „Eg hefi ekki heldur
Paul Feval: Kroppinhakur.
243
gleymt þvi, og þér þurfiö ekki aö minna mig
á það.“
„Þetta er í fyrsta sinni, sem við stöndum
augliti til auglitis, Gonzagua fursti,“ sagöi
Lagardere hægt og rólega, „en það verður
ekki í síðasta sinni. Eg haföi að visu grun,
en nú hefi eg fulla vissu og eg lýsi y'öur rnorð-
ingja Nevers!“
Gonzagua hló kuldahlátur.
„Eg er Gonzagua fursti,“ mælti hann í
hálfurn hljóðum, „og hefi nógum auði yfir
aö ráða, til þess að hafa réttvísina mín megin,
hvar á jörðunni sem er.“
Ilann leit til félaga sinna um leið og hann
sagði þetta.
„Timi yðar er ekki kominn enn, herra Gon-
zagtta,“ sagði Lagardere sömuleiðis í hálfum
hljóöum, „en eg hefi nú þegar einu sinni sagt
við yöur, aö Lagardere mundi leita yður uppi,
ef þér kæmuð ekki til hans. Nú hafi þér ekki
komið, og þess vegna er eg hér staddur. Guð
er réttlátur og Nevers skal verða hefnt.“
Að svo mæltu slepti hann hendi Gonzagua,
en hann hröklaðist aftur á bak.
Lagardere skifti ekki fleiri orðum við hann.
Hann vék sér að furstafrúnni, heilsaði henni
kurteislega og mælti:
„Nú er eg reiðubúinn, göfuga frú!“
Eurstafrúin gekk hvatlega til manns síns
og hvíslaði að honum:
244
„Ef þjer ætlið yður að sitja á svikráðum
við þennan mann, þá skuluð J>ér eiga mig á
fæti þegar yður varir minst.“
Að svo mæltu gekk hún aftur til Lagardere
og tók hann viö hönd sér.
Gonzagua tókst aö bæla niður reiði sína,
en um leið og hann sneri aftur til.félaga sinna,
sagði hann við þá:
„Þessi rnaður ætlar sér að svifta ykkur bæði
fé og fjöri------en Jtar skjátlast honum illa
og forlögin láta hann ganga í greipar okkar
-----fylgið þið mér nú eftir.“
Að svo mæltu gekk hann inn í höllina og
lét veita sér aðgöngu að herbergjum ríkis-
stjórans.
Lagardere og furstafrúin voru brátt orðin
ein í laufgöngunum sem liggja meðfram bak-
hlið Richelieugötunnar.
„Eg heyrði nafn yðar nefnt rétt áðan, herra
minn,“ sagði furstafrúin og titraði af geðs-
hræringu, „og málrómur yðar hefir vakið sár-
ar endurmenningar í brjósti ntér, enda þótt nu
séu liðin tuttugu ár síðan eg talaöi seinast viS
yður. — Eg er sannfærð um, að það voruð
þér, sent tókuð dóltur mína upp á yðar arma
hjá Caylushöllinni.“
„Já, það var eg,“ svaraði Lagardere.
„Hvers vgna voruð þér að -blekkja ntig í
það skifti?------Eg biS yður að svara mér
t einlægni.“