Vísir - 04.02.1918, Blaðsíða 3

o
V . « 1 ,
Borðargjalds-
hækknnin.
Meöal afreksverka síöasta þings
eru lögin um 100% hækkun á burö-
argjaldi undir póstsendingar. j—
Mun upphaflega liaía veriö til þess
aetlast, aö hækkunin næði til allra
póstsendinga, en nokkrir þingmenn
er aö blööum standa, komu þvi til
vegar aö breyting var ger á frum-
varpinu, er fór i þá átt aö undan
taka blöð og tímarit, sem flutt eru
með póstunr samkvæmt sérstökum
ákvæöum n. gr. póstlaganna. Og
með þeirri breytingu voru lögin
samþykt. Og nú eru þau komin til
framkvæmda fyrir nokkrum mán-
uðum síðan.
Nauösyn burðargjaldshækkun-
arinnar mun hafa verið rökstudd
' með tekjuþörf landsjóðs. — Mér
dettur ekki í hug aö bera neinar
brigöur á þá þörf, en hitt dylst
mér ekki, að hækkun ]>essi er neyð-
arúrræöi, og óvíst, aö hún auki
tekjur landsjóös, svo að neinu
verulegu nemi. — Það er hætt við
að ahnennum bréfum fækki til
niuna, og almenningur blátt áfrarn
venjist af því aö nota póstana, en ]
upp veröi tekin á ný gamla venjan
— eöa óvenjan öllu heldur — að
senda brjef með feröamönnum og
á skotspónum alla vega. En því-
líkar bréfasendingar hafa fyrr og
síðar oröið mörgum manninum að
baga, ]rví að oft eru skilin ill; svo
sem von er til. — Eg fullyrði ekki
aö gamla venjan komist í „móö“
á nýjan leik, en eg veit, að mönn-
um blöskrar aö veröa aö borga 20
—60 aura undir bréf til næsta bæj-
ar. —
En sleppum þéssu. Það var ann-
að, sem eg vildi benda á. — Viröu-
legir þingmenn undanskildu blöö
og tímarit, svo sem áöur er nefnt.
Ekki getur nrér skilist að það hafi
verið gert af umhyggju fyrir land-
sjóöi. Það er vitanlegt hverjum
manni, aö meginkostnaöur við
póstferöir hér á landi er blöðunum
að kenna. Til þess að flytja þau um
landiö þarf urmul af hestum, og
póstarnir þurfa sérstaka aðstoðar-
menn á feröum sínum, einungis
þeirra vegna. En tekjur landsjóös
af blöðunum eru víst alveg hlægi-
lega litlar. Eg man ekki hvað eg
hefi heyrt að burðargjaldið sé, eitt-
hvaö 10 aurar undir pundið, ætla
eg. Aö minsta kosti er þaö ekki
meira á sumrin, en vera má að það
sé eitthvað hærra að vetrinum.
Eg hefi heyrt því haldiö fram,
að sum blöðin hlyti að lognast út
af, ef þeim yrði íþyngt með burð-
argjaldshækkun. Og' jafnframt hef-
ir bólað á þeirri skoðun í laumi,
að við það færi þjóðin á mis við
mikil andleg auðæfi. Blöðin séu
óþrotleg mentalind o. s. frv. — Og
þaö er ekki alveg fortakandi, að
jretta sé í raun og veru skoðun ein-
hverra manna. — Skoðanirnar eru
svo margvíslegar. — Og kátlegar
líka. — En einhvernveginn er það
nú svona samt, að mér finst sú
blessaða blaðamenskulind nokkuð
gruggug stundum. Og eg á bágt
með að trúa því, að nokkur sál hafi
verulega gott af að lauga sig í
henni.
Það er nú mín skoðun. En ein-
hverir eru sjálfsagt á öðru máli, og
])á líklega helst þeir, sem eitthvað
eru við blaðaútgáfu riðnir.
Aukaþingið í vetur verður að
hækka að miklu mun burðargjald
undir blöð og tímarit. Það er ó-
sanngjarnt og óhæfilegt að kita
þann hluta póstsendinga, sem bak-
ar landsjóði mest útgjöld, sitja við
sörnu kjörin og áður, ])egar alt
annað burðargjald er tvöfaldað. —
í raun réttri hefði að eins átt að
hækka burðargjald undir blöð og
böggulsendingar, en láta alt annað
halda sér.
Vona eg að þér, herra ritstjóri,
ljáið línum þessum rúm í heiðruðu
blaði yðar og beitist síðan fyrir
því, að aukaþingiö i vetur breyti
burðargjaldshækkunar-lögunum i
þá átt, sem að ofan getur.
J. G.
A t h s.
Þó að Vísir geti ekki fengið af
sér að neita að birta þessa grein,
þá fer því fjarri, að hann vilji
styðja að því að burðargjald undir
| blöð og tímarit verði hækkaö.
Óþægindi.
Opinberar stofnanir, sem mikil
skifti hafa við almenning gera
sór oftast far um að auka sem
minst þægindi í viðskiftum. Kem-
ur þetta oft af athugunarleysi
eða ímyndaðri sparsemi og virð-
ist því ekki úr vegi að benda á
það sem betur má fara.
Eitt af því sem veldur mörg-
um óþæginda, sem mikil við-
skifti hafa við pósthúsið íRvík,
er að dyravörðurinn skuli engan
síma hafa. Gæti það oft komið
sór vel að geta náð sambandi viþ
pósthúsið, eftir að lokað hefir
verið, um ýmsar upplýsingar við
víkjandi póstum og öðru.
Þetta mundi ekki mikið kosta
en vrði til stórþæginda fyrir bæj-
armenn. Er því meiri ástæða
til að gera þetta þar sem póst-
húsinu er nú lokað kl. 6 og ekk^
V ISI R.
Aígraiðsla blaðsina i 'Aðalatngfii
14, opin fr& ki. 8—8 & hverjnm degi.
Skrifsíofa & sama stað.
Suni 400. P. O. Box 867.
Ritstjörinn til viðtala frá kl. 2—8.
Prentsmiðjan & Langaveg 4,
simi 188.
Anglýiingnm veitt möttaka i Landa-
stjömunni eftir kl. 8 á kvöidin.
Anglýsiagaverð: 40 anr. hver em.
d&lki í etserri angl. 4 anra orðið
sa&raglýsingnni með öbreyttn letri.
hægt að ná sambandi við það
eftir þann ^tima. En mönnum
getur oft legið á að fá ýmsar
upplýsingar þar sem öll póst-
sambönd eru nú í hinni mestu
óreiðu af óviðráðanlegum ástæð-
um.
Auðvitað mundi þetta verða
til þess að auka að miklom mun
starf dy'ravarðarins, sem hefir
/ærið fyrir, en það er almennings-
þörfin sem heimtar þetta ogvon-
andi sér póststjórnin sér skylt
að kippa þessu í lag.;
X.
Stríðshestar.
Fram að 1. jan. 1917 höfðu
611,000 hestar verið fluttir frá
Bandaríkjunum. til ófriðarstöðv-
anna. Þessir hestar með reið-
og ak-týgjum, kostuðu 200milj-
ónir dollara. Þúsund dýralækn-
ar eru í her stríðsþjóðanna til
að líta eftir hestunum. Meðal-
aldur hesta eftir að þeir koma
á vigvöllinn, er sagður að eins
fimm dagar; samt eru þúsundir
af hestum, sem fluttir voru yfir
um þegar stríðið byrjaði, enn á
lífi og notaðir daglega.
246
247
„Vegna ])ess að skaparinn blés íttér ])ví í
brjóst, göfuga frú — en annars er þetta langt
mál, sem þér skuluð fá betur útskýrt seinna.
Eg barðist nieð hinum rétta eiginmanni yöar,
heyrði hans síðustu orð og eg forðaði dótt-
nr yðar undan — er Jietta alt saman ekki
nægilegt til þess, að þér trúið mér og treyst-
ið ?“
Furstafrúin virti hann fyrir sér.
„Þér eruð ráðvandlegur á svip,“ sagöi hún
lágt, „en samt sem áður get eg ekki-------eg
hefi orðið fyrir svo mörgum blekkingum."
Lagardere var hinn rólegasti, en það lá við
-að honum gremdust ]iessi orð hennar. Það
Iieföi verið langeðlilegast og æskilegast, að
þessi bjargvættur og þessi móðir hefðu getað
talað einlæglega og innilega hvort við annað,
en samtal þeirra byrjaði eins og einhver undir-
kyggjustæla, sem viðbúið var að endaði með
fullum fjandskap.
Og vegna hvers? Vegna þess, að hugur
begg-ja beindist að sama hnossinu, sem bæði
girntust að eiga.
Vegna þess, að bjargvætturinn stóð á sín-
um 1 ettindum og móðirin á sínum.
„Hvar er dóttir mín?“ spurði furstafrúin.
„Þér verðið fyrst og fremst að láta svo lítiö
aö hlusta á mál mitt, áður en lengra er farið,“
svaraði Hinrik.
Paul Feval: Kroppinbakur. V
„Já, eg skil yður — en eg hefi þegar sagt
yður-------“
„Nei, þér skiljið mig ekki,“ sagði Hinrik
alvarlega, „og eg fer að verða hræddur um,
að þér hafið ekki það til að bera, sem út-
heimtist til þess, aö þér getið skilið mig.“
„Við hvað eigið þér?“
„Dóttir yðar er hér ekki, frú mín góö.“
„Fylgið mér til dóttur minnar. Eg er reiðu-
búin til að. fara með yður.“
„En eg er ekki reiðubúinn,“ sagði Lagar-
dere.
Frúin kipti að sér hendinni, sem hún hafði
leitt hann með.
„Jæja þá!“ sagði hún og horfði á hann í
einhvers konar ofboði.
^.Hætturnar umkringja okkur á allar hlið-
ar,“ sagði hann.
„Og dóttur mína líka? Ef svo er, þá er
eg hér til staðar og mun hafa einhver ráð
með að verja hana.“
„Þér!“ sagöi Lagardere meí) hálfgerðri fyr-
irlitningu. „Þér, frú mín góð! En hafið* þér
aldrei spurt sjálfa yður einnar spumingar,
sem hverri móður er eiginleg?“ sagði hann
ennfremur og leit niður fyrir sig — „þeirrar
spurningar, hvers vegna eg eða þessi maður
liafi dregiö svona lengi að færa yður dóttur-
ina ?“
„Jú, ])að hefi eg gert.“
„En þér hafið samt ekki spurt mig þeirrar
spurningar.“
„Gæfa mín er á yðar valdi.“
„Og þér eruð hrædd viö mig?“
Frúin svaraöi þessu engu, en Hinrik brosti
dauflega.
„Ef þér hefðuð nokkurn tíma spurt mig
þessarar spurningar,“ sagði hann einarðlega,
„þá mundi eg hafa svarað yður í einlægni
— svo einlæglega, sem sjálfsögð lotning og
kurteisi hefði framast leyft.“
„Jæja, ])á spyr eg yður hennar nú og svar-
ið þér mér nú án þess áð taka nokkurt sér-
stakt tillit til lotningar og kurteisi, ef yður
sýnist.“
„Göfuga frú!“ svaraöi Lagardere. „Að eg
hefi dregið það árum saman að færa yður
dóttur yöar, á rót sína aö rekja til þess, að í
útlegð minni barst mér fregn ein — undar-
leg fregn, sem eg í fyrstu ekki vildi leggja
trúnáð á, enda var í alla staöi ótrúleg. Fregnin
var sú, að ekkja Nevers hefði tekið sér nýtt
nafn og nefndist nú furstafrú Gonzagua!“
Frúin drap höfði og stokkroðnaði.
„Þegar mér barst þessi fregn, spurði eg
sjálfan mig ennfremur annarar. spurningar,
með því að mér er kunnugra umvþað en yður,
hversu mikið fjandmenn dóttur yðar ættu und-
ir sér, og spurningin ^ar eitthvað á þessa
leið; „Hvernig í ósköpunum ætti hún að geta