Vísir - 13.03.1918, Blaðsíða 3

af vín hefði verið með öllu óþekt
liér á landi, þá hefði heldur ekki
verið bannaður afiutningur á því.
Annars sóst þér illilega yfir
þann kost bannsins, að ef það
hepnast, þá hlýtur vínleysið að
aýna hvað við höfum mist, og á
þann hátt að leyða, í ljós ágæti
þess! —- Sbr.: enginn veit hvað
átt hefir, osfrv. Hugsaðu þór t. d.,
hve auðvelt það væri, að sanna
mönnum ágæti vatnsins á þann
hátt. — Eða prentlistarinnar!
Bannmenn efast ekkert um
það, að ýmsir menn hafi gam-
an af víninu. í>ess vegna dett-
ur þeim ekki í hug að reyna
að sannfæra þá menn, sem hafa
gaman af því, um að þeir hafi
ekki gaman af þvi! Það væri til-
, gangslaust. En þeir þykjast
hafa reynslu af því, að miklu
i fleiri hafi ógagn af því og meta
velferð þeirra manna meira en
;,gamanu andbanninga.
Þór hefir líklega fundist loka-
spurning þin all-kátleg, þessi,
hvort eg áliti að hið góða breyt-
ist í illt, þegar hið illa er orðið
yfirsterkara. En það er nú ein-
mitt það sem það gerir.
Þú segir að eg vilji banna
bæði það góða og það illa. En
ef þú vilt taka að þór að skilja
það góða frá, þannig að unt
verði að útrýma því illa einu
saman þá skal eg með ánægju
lofa þér að halda því góða; eg
treysti mér ekki til að koma
þeim aðskilnaði á.
Þú verður að fyrirgefa, þó að
eg álíti að gaman þitt sé of
dýrt, ef það verður til þess að
leiða ógæíu yfir fjölda manna.
Kartöflur.
Nokkrir pokar eftir.
Verið nú fljótir!
Versluniu Visir
Sími 555.
En, sórðu til, ef þú hefir gam-
an af því að halda þessum um-
ræðum áfram, þá er það. vel-
komið, þvi að eg held ekki að
það geti neitt ilt leitt af þeim
og þess vegna vil eg ekki meina
frjálsar umræður um bannmálið.
Þinn einlægur
J. M.
Leiðrétting..
í grein minni, „Líknarstarf-
semin“, í Yísi í gær hefir heil
málsgrein færst fram fyrir aðrar
tvær. Kafiinn sem byrjar á:
„Eg býst við að Samverjinn
hefði einsamall (ekki: einmitt)
ráðist í . . .“ átti að vera á eftir
kaflanum, sem byrjar á: „Það
þarf að koma upp . . .“
Auk þess eru þar prentvillur
eða ritvillur: Hinn furðar, í
stað: Hinu furðar; hvergi kom-
ast að, í stað: hvergi komast, og
geta ekki unnað handavinnu, í
stað: ekki unnið að handavinnu.
Haukur eða aðrir, sem kynnu
að vilja svara greininni, eru vin-
samlega beðnir að aðgæta þetta
12.-3.—19.
S. A. Gíslason.
Stóraselstto
og X YarSS©lStÚLH fást til leigu yfirstandandi ár.
Tilboð sendist á skrifstofu borgarstjóra fyrir lok þessa mán-
aðar. —
Borgarstjórinn í Reykjavik, 12. mars 1918.
KL. Zimsen;
Laxveiðirettur
í Elliðaánum fæst leigður mánuðina jíxni, jnli og águst.
Tilboð sendist á skrifstofu borgarstjóra fyrir 18. þ. m. og eru
leiguskilmálar til sýnis þar.
Borgarstjórinn í Eeykjavík, 12. mars 1918.
Zimsen.
Vélstjóraféí. Islands.
Fundur i dag ki. 4 i Goodtemplarahúsinu uppi.
er símannmer Alþýðubranðgerðarinnar
356
. heiöurskonu og barnabarns hennar. Hinrik
Lagardere — —
„— eiginmaöur minn, gleymdu því ekki,
: móöir mín góö.“'
»Já, eiginmaður þinn,“ sagöi móöir hennar
og hljó'ðnaði vi'ð. „Það er ekki Hinrik La-
gardere, sem vegið hefir Filippus Nevers,
heldur snerist hann í lið með honum og varði
hann.“
Áróra hljóp upp um hálsinn á móður sinni
og kysti hana fast og innilega.
„Öll eru þau h a n s vegna, þessi blíðu-
læti þín,“ sagði frúin og brosti mæðulega.
„Néi, þau eru þín vegna,“ svaraði Áróra
!Og klappaði á hönd hennar. „Þau eru vissu-
lega þín yegna sjálfrar, sem eg nú loksins
hefi fundið aftur, og sem eg elska, og hann
mun líka elska. En hvað hefir þú annars gert
fyrir hann?“
„Ríkisstjórinn hefir skjal í höndum,“ svar-
aði móðir hennar, „sem sýnir það berlega,
að Lagardere er saklaus.“
„Þakka þér fyrir það — en hvers vegna er
hann þá ekki hérna hjá okkur “
Furstafrúin benti Donna Crúz að konia nær.
„Farið þér nú af stað,“ sagði hún, „þvi að
nú er vagninn tilbúinn, og komið ])ér svo aftur
sem fyrst með fréttirnar. Viö bíðum yöar
hérna.“
Paul Feval: Kroppinbakur.
357
Donna Crúz flýtti sér út, en þær mæðgur
settust niður og sagði þá frúin:
„Eg var bæSi hrædd og angistarfull þín
vegna alt að þessu, en nú kvíði eg engu, enda
á eg mér verndargrip.“
„Og hver er sá verndargripur “
Móðr hennar vii'ti hana þegjandi fyrir sér
og svaraði síðan.
„Eg ætla mér að elska hann til þess að
öðlast ást þína.“
Áróra svaraði engu, en faðmaði móður sína
að sér. —
Donna Crúz var komin alla leið gegnuni
viðtökusal frúarinnar og að biðherberginu
þar fram af. Heyrði hún þá talsverða há-
reysti’þar fyrir framan og að þjónarnir voru
að þjarka við einhvern ókunnugan. Loksins
sagði komumaður: „Segið þið furstafrúnni,
að frændi hennar, Chaverny greifi, vilji fá að
tala við hana.“
Hún heyröi að þjónarnir fóru að ráðgast
iUm þetta sín á milli. En Chaverny hafði víst
enga þolinmæði til að hlusta á bollalegging-ar
þeirra, og ruddist lxann fram á milli þeirra
og opnaði dyrnar. Þjónarnir reyndu að
stemma stigu fyrir honum, en hann þeytti
þeim frá sér, fór inn um dyrnar og harðlæsti
lxurðinni. Þegar hann sneri sér við, varð hpn-
um litiö á Donna Crúz og hafði hann engar
sveiflur á því, en tók hana hlæjandi í faðm
358
sér og rak á hana rembingskoss áður en hún
gat komið nokkurri vörn við. Var slíkt algeng
venja hins unga greifa og var hann ekki að
víla annað eins og það fyrir sér.
Donnu Crúz var bæöi um og ó, en var þó
að reyna að slíta sig úr faðmi hans. „Bless-
aður engillinn minni“ sagði hann. „Mig hefir
verið að dreyma yður í alla nótt og í allan
dag hefi eg haft í svo mörgu að snúast, að
eg hefi blátt áfram ekki komist til að biðja
yðar, en nú knéfell eg yður hér með og býð
yður í auðmýkt hönd og hjarta.“
Donna Crúz átti bágt með að verjast hlátri,
en sagði samt: „Eg á líka annríkt og bið
yður nú að sleppa mér.“
Chaverny stóð upp og faðmaði hana að sér
enn á ný.
„Þér verðið indælasta greifafrújn í allri
veröldinni,“ sagði hann.
Að svo mæltu rauk hafm eins og örskot inn
eftir salnum og elti Flóra hann, en gat þó
ekki aftrað því, að hann hljóp beint inn til
furstafrúarinnar án þess að gera boð á und-
an sér.
„Göfuga frænka,“ mælti hann og laut
fuístafrúnni hæversklega. „Mér hefir aldrei
veitst sá heiður, að heilsa yður, og þér þekk-
ið mig víst ekki, en eg er Clxaverny greifi,
frændi Nevcrs." Áróra hrökk við og hjúfraði
sig upp að móður sinni, þegar hánn nefndi