Vísir - 28.04.1918, Side 3

VÍSIR
Af alveg sérstökum ástæöum, 1 sambandi viö ófriöiuu, er
fiskverkunarstöð Bookles Bro’s í Hafnarfirði
til sölu nú þegar meö öllum útbúnaöi.
Stöðin er einhver hin stærsta og besta og haganlegast útbnna stöð i
landinn og stendnr áföst við hafskipabryggjn Hafnarfjarðarkanpstaðar.
Sömuleiöis stór lýsisbræöslustöö meö nýtísku útbúnaöi.
Báðar ktððvarnar ern railýstar frá eigin aflstöð.
Lysthafendur snúi sér til undirritaös sem fyrst, sem gefur allar nánari
upplýsingar,
Hafnarfirði 24. april 1918.
D. H. BOOKLESS.
j
63
engan stundlegan £riö fyrir bla'ðamönnunum.
Svona reyndist mér þaö líka og neyddist eg
til að síma eftir vagni, til þess að sleppa burtu,
en þrátt fyrir þaö voru teknar af mér myndir,
meBan eg var aS komast ofan tröppurnar ti1
a'S fara inn í vagninn og tveir bla'ðamena
þrifu í frakkabarminn minn og sleptu ekki
því taki meöan þeir voru að tala við mig.
Seinna um daginn fór eg samt inn í húsið
hinu megin götunnar ásamt Millman og
•og tveimur lögregluþjónum frá Scotland Yard
og var viðstaddur meöan þeir rannsökuöú hús-
i'ö hátt og lágt.
Sömuleiðis voru nágrannarnir til beggja
hliða yfirheyrðir. Tvær vinnustúlkur í húsinu
liægra megin báru það, að nokkur kvöld í
seinustu vikunni hefði leiguvagni verið ekið
að húsi frú Kynaston og fólk gengið út og
inn um húsið.
Stúlkurnar sváfu uppi á háalofti og sagðist
þeim
svo frá, að eina nóttina fyrir nolckrum
dögum heföi leiguvagn komið klukkan að
ganga tvö og hefðu þær þá heyrt mannamál.
Þær fóru upp úr rúmunum og gægðust út
um gluggann og sáu þá tvo kjólklædda menn
ganga upp tröppurnar og fara inn í hús frú
Kynaston.
Þær héldu auðvitað að frú Kynaston væri
koinin heim aftur og gáfu því þess vegna eng-
an gaum hver um húsið gekk.
ÍWilliam le Queux: Leynifélagið.
64
Þá var sagan, sem sögð var úr húsinu
vinstra megin ekki síður einkennileg. Þar bjó
kaupmaður einn og var hann einhverju sinni
á heimleið úr kvöldboði. Þegar hann nálgað-
ist hús sitt, þótti honuin það kynlegt, að hann
sá kvenmann koma út úr húsi frú Kynaston
og ganga í veg íyrir sig eöa á móti sér, en
um leið og hún straukst fram hjá honum, sá
hann að þetta var ung stúlkan, dökkhærð og
klædd í síða selskinnskápu með loðhúfu á
höfðinu.
Þegar heim kom, gat hann um þetta við
konu sína, en hún svaraði því til, að hún hefði
séð einhverja gesti ganga um húsið og væri
þvi frú Kynaston eflaust komin heim aftur.
En allar þessar sögur bentu ótvírætt til
þess, að hinir ókunnu gestir hefðu haft um-
gang um húsið heila viku eða lengur, og það
svo ófeilnislega, að þeim virtist ekki koma til
hugar, að neinum gæti þótt það grunsamlegt,
eða þá virt alla grunsemd að vettugi. En samt
sem áður gat lögreglan enga nákvæma lýsingu
fengið á neinum þessara manna, eða lýsing
sem gæti nægt til þess að þekkja þá aftur.
Hávaðinn af fólki í Argyllgötu virtist fús
til að vitna það, að menn hefðu séð einhverja
ganga út og inn um húsið nr. 168, en þó gat
enginn lýst útliti þessara gesta með verulegri
nákvæmni.
„Mannauminginn hefir eflaust verið gintur
65
hingað,“ sagði einn lögreglumaðurinn, „en við
eigum nú enn þá eftir aö komast að því með
hverju og hvernig hann hefir verið gintur.
En það eitt er þó víst, að hér hefir einhver
kvenmaður verið í leik og grunur minn er sá,
að það hafi verið spilafalsaraflokkur, sem lagt
hefir húsið. undir sig. Þeir hafa máske féflett
hinn unga mann og síðan ráðið honum þana
af hræöslu við það, aö hann mundi koma upp
um þá. Það væri heldur ekki í fyrsta sinn aö
slíkt kæmi fyrir.“
„Já, þetta kann að vera,“ sagði eg, „en eg
sé nú samt engin spilin.“
„Jú, hér eru þau,“ svaraði hann og kom með
þrenn amerísk „póker“-spil, sem við fundum
i skáp í viðhafnarstofunni núna í morgun.
Meira en þetta gat lögreglan ekki gert að
svo stöddu.
Seinna um daginn aðstoða'ðí eg Blythe við
likskoðunina í Kensington líkhúsinu.
Líkskoðun er aldrei neitt skemtiverk, og
ætla eg því að hlífa lesaranum viö lýsingu á
þeirri i-annsókn okkar.
Maðurinn, sem fanst myrtur í nr. 168, hafði
verið stunginn að aftan með þrístrendum rýt-
ing og sárið var rétt fyrir neðan annað eyrað,
eins og eg hefi lýst áður.
Rannsóknin á manninum, sem fanst heima'
hjá mér, varð okkur erfiðari. Heilinn var
óskaddaður, en viö komumst aö því, að hann