Vísir - 30.05.1918, Blaðsíða 3

yísiK
„til þess að sykurversluuin ein
út af fyrir sig gæti borið sig“.
Til þess að gefa ráðherrunum
gott tækifæri til þess að hreinsa
sig af þessum áburði, ef þeir í
raun og veru skyldu kalda að
nokkur leið sé til þess, og af
því að óvíst er að málið komi
aftur til umræðu á þingi og sú
leið verði þeirn bönnuð að ávarpa
Vísi þar, þá skal það nú stað-
hæft, sem ekki hefir áður verið
fullyrt opinberlega, að ráðherr-
arnir hafi sagt þetta um
nauðsyn sykurverðhækk-
unarinnar gegn betri vit-
und og af ásettu ráði
ósatt.
Stjórnin hafði sannfært sig um
það, áður en fundurinn var hald-
inn, að verðhækkunin var óþörf.
Enda hafði formaður kaupmanna
ráðsins, Garðar Gíslason, sem
einmitt hafði selt stjórninni meiri
hlutann af sykurbirgðum þeim,
sem siðast komu, áður vakið at-
tygb ráðherra á því, að verðið
væri ókæfilega hátt, og það áður
©n málinu var nokkuð hreyft
opiuberlega, og áður en verð-
hækkunin var að nokkru leyti
komin til framkvæmda. Tað er
þannig einnig fullkomlega ó s a 11,
sem fjármálaráðkerrann sagði á
þingi á dögunum, að kaupmenn
hefðu þegar gfrt málið að æs-
ingamáli, án þess fyrst að reyna
að fá stjórnina til þess að lækka
verðiö. Þau ósannindi sagði ráð-
herrann opinberlega á þingi og
stoðar því ekki að þræta fyrir
þau,
Atvinnumálaráðh. upplýsti það
á þingi á dögunum, að sykur
eá, sem kom með íslandi í sept-
Snyrpibátaspil
Snyrpiblakkir, Bátadavíöublakkir,
Síldarbáfar, Síldarnetagarn
af öllum stærðum, fæst ódýrast
hjá Sigurjóni.
Sími i:V7. Simi 13T.
Tómar dósir
undan skósvertu og glös og smá-duuka undan fægiefni
kaupir háu verði
Nálega nýtt, mjög lítið brúkað
Smyrna-gólíteppi
(stærð ca. 6X6 álnir)
er til sölu af sérstökum ástæðmn. A. v. á.
ember, hafi kostað hingað kom-
inn og fiuttur aftur út um land
og afhentur þar, að eius kr. 1.51
kg. Þetta hljóta ráðherramir
að hafa vitað þegar fundurinn
var haldinn 9. nóv. Þeir hljóta
líka að hafa vitað það, að til
þess að sleppa skaðlaus frá sölu
þessa sykurs, var óþarft að hankim
verð á öllum sykurbirgðunum sem
fyrir voru um 25 og 35 aura.
Tað getur því engum blandast
hugur' um það, að ráðherramir
hafi gefið ranga skýrslu og sagt
vísyitandi ósatt, þegar þeir lýstu
því yfir sjálfir og létu lýsa því
yfir fyrir stjórnarinnar hönd, að
þessi verðhækkun hefði verið
nauðsynleg til þess að syk-
urverslunin ein út af fyrlr
sig gæti borið sig.
Þar sem nú samt að minsta
kosti annar þessara tveggja
„hæstvirtu11 ráðherra virðist una
svo illa þeim áburði ísafoldar
og Vísis, að stjórnin hafi farið með
ósannindi um verðhækkunina
út um land, á alþýðufuudinum í
Vvetur, þá getur Yísir að endingu
ekki annað en látið undrun sina
í ljósi yfir því, að þegar á þing
kemur og þar er farið að ræða
málið, þá verður þeim það enn
á báðum ráðherrunum að segja
ósatt; fjármálaráðherranum um
afskifti kaupmaxma af málinu í
vetur, en hinum um „vonina“
um danska sykurinn. Teir settu
þó að geta sagt sér það sjálfir,
að upphrópanir þeirra um ósann-
indaáburð blaðanna og beiðni
um vörn þingsins gegn þeirra
áburði, muni láta nokkru ver í
eyrum þingmanna (jafnvel þeim
sauðspökustu), þegar þeir um leið
bera fram ný ósannindi frammi
fyrir öllum þingheimi á sjálíu
Alþingi.
H 7.
ein. Eg haföi veriö tekinn höndum og fluttur
•á afvikinri staö eflaust vegua þess aö eins,
a'5 eg hafbi veriö Xeníu hjálplegúr og lofaö
henni a'östoö minni gagnvai-t fjandmönnum
hennar.
Eg ásakaði sjálfan mig fyrir aö hafa ekki
gætt mín betur. Eg sá nú hvernig athafnir
mínar höföu veri'ö afvega færðar, a'ö rei'öi
mín var skoöuð' sem brjálsemi og a'ö lækn-
arnir báöir og lögfræöingurinn álitu fram-
burö minn ekkert annaö en sta,‘ö1ausan þvætt-
ing úr vitstola manni.
En hvers vegna .kölluðu’ þeir mig alt af
Sebright? Hver skyldi sá ógæftisami maöur
vera, sem eg átti aö koma-i staö’inn fyrir?
Eg mintist þess nú. aö þetta var tuttugasti
og fjóröi clagur mánaöarins og einmitt þenna
sama dag átti samkoman í Danieli-gistihús-
inu í Feneyjum aö eiga sér staö, en úr jiví
gat nú ekki oröiö hvaö mig snerti, þar sem
eg var nú innilokaöur í þessum vitlausra
spítala. Hvaö átti eg nú til bragös að taka ?
Eg reis á fætur í bræöi minni, og fór aö
ganga ttm gólf, en varö þess þá var, aö
dyrnar ‘vorti harðlæstar. Þarna var eg þá
inniluktur eftir yfirvalds skipun og hva'Ö mátti
mér þá til varnar vcröa? Hugsast gat, aö
Filippus væri riú kominn heim aftur og heföi
engan grun um, hvaö bori'ð hefði til, ])vi aö
langliklegast var, a’ö hann og kona hans heföti
Wiiliam le Queux: Leynifélagið.
148
veriö lokkuö burt úr húsinu meöan þessir
prettir voru haföir í frammi.
Áft voru þetta samantekin ráö, sem sýndtt
fádæma slægö og bragövísi og óviöjafnan-
lega kænsku manna ])eirra, sem eg átti í höggi
viö.
En eílaust' var mér þaö langráölegast aö
þreyja meö þolinmæöi og biöa þess aö tæki-
færi gæfist til að komast tmdan á flótta með
einhverju móti. Eg þóttist vita, að það mundi
ekki vera itil neins aö sýna mótþróa eða aö
hreyfa neinum mótmælum og mundi það aö
eins , veröa til þess, að- enn strangari gætur
yröu haföar a mér eftir en áðitr, enda er alt
eftirlit mjög strangt með öllum slíkum geð-
veikrahælum, sem stofnuð eru og starfrækt
ai’ einstökum mönnum og ei*u þeirra eign.
Eg sá tvo menn á gangi út um gluggann
og lýsti sér þaö i öllu fasi þeirra og látæði,
aö þeir voru ekki með öllum mjalla. Annar
þeirra hélt á flugdreka i hendinni geröum úr
pappír. Því næst heyrði eg óp og ýlfur i
einhverjum manni þar álengdar og aö síðustu
haan og tryllingslegan hlátur.
Eh eg iét þetta afskiftalaust, og ásetti méi
að biða rólégur átekta.
' Nu kom þjónn inn til mín og færði mér mat
a bakka. Spurði eg hann að hvers undirlagi
eg heföi verið fluttur hingaö og hét honum
fégjöfum, ef hann fengist til að segja mér
149
það. Seinna um daginn kom hann inn til min
aftur og sagöi mér aö einhver frændi minn,
Sebright aö nafni, lieíöi skipað íynir um þetta
og- ætti þessi frændi rninn heima í Lancaster-
Gate.
!»1 akiö þér nú eftir,“ sagði eg. „Eg er jafn
heilbrigöur á geSsnnmum og þér sjálfur og
heíi verið fluttur hingað af óvinum mln-
um, sem óttast að eg ljósli því upp sem niér
kann aö vera kunnugt um um athæfi þeirra.“
Þetta var svartskeggjáður rnaður, Elliott
aö nafni, og brosti hann nú í kampinn, enda
var þetta ekki í fyrsta sinni, sem aðrir sjúk-
lingar á hælinu höfðu ætlað að telja honum
trú um eitthvaö þessu líkt. Eg sá nú líka, að
þetta nnindi ekki vera til neins að halda neinu
slíku fram og átti eg einskis annars úrkosti
en aö sætta mig við kjör, mín þótt furöuleg
væru, þangað til sá tími kæmi, aö eg gæti
öölast frelsi mitt aftur.
En þetta varðhald reyndi á þolrifin. Eg var
síliugsandi um samkomuna í Feneyjum, sem
mér um fram alt reiö á aö geta sótt ef mér
átti að hepnast að leysa ])essar ráðgátur, og
þetta fanst mér ætla að géra mig æran og
örvita.
Bara að eg gæti komist í samband við
Janeskó kaptein eöa Xeníu — já, bara.að eg
sæi mér einhvern veg til ])ess!
Eg fór aö reyna að lita í bók til þess a>