Vísir - 09.06.1918, Blaðsíða 3

V i S i R
ingu sinni samboðið, að láta skipa
rannsóknarnefnd á sig. Snerist
L. G. nú þannig við málinu, að
hann kvað alla rannsókn óþarfa
og vildi ekki einu sinni láta
leggja það undir úrskurð dómar-
anna (honour court). TJrðu um-
ræður allhvassar og var L. G.
bituryrtur í garð Asquith, sem
hann eagði að hefði setið um
stjórnina um langa hríð, og von-
laust kvað hann um það, að hann
eða blöð hans myndu sýkna
3tjórnina af áburðinum, þó að
nefnd þessi yrði skipuð og úr-
skurðaði að stjórnin hefði sagt
rétt frá. En í lið með Asquith
gengu nokkrir íhaldsmenn og
tóku þeir þrír til málff. En það
var aðalatriði ákærunnar, að L.
G. hefði í ræðu 9. apríl gert of
mikið úr liðstyrk Breta á víg-
vellinum og ekki getið þess um
leið, að herlina þeirra hefði ver-
ið lengd, og þótti mönnum þetta
hafa orðið til þess að varpa
skugga á breska herinn, sem eins
og kunnugt er, fór allmiklar
hrakfarir fyrir Þjóðverjum um
það leyti.
Áður en atkvæðagreiðslan um
íillögu Asquiths fór fram, þótti
það mjög óvíst hvernig hún
mundi falla. Gamlir flokksmenn
Asquiths eru í meiri hluta á þing-
inu og L. Gr. er af mörgura
þeirra skoðaður sem hálfgerður
liðhlaupi. En þó fór svo, að
L. G. bar glæsilegan sigur úr
býtum og féll tillaga Asquiths
með 106 : 293 atkv. Meðal þess-
a:a 106 eru allir hinir ákveðnu
friðarsinnar í þinginu og auk
þeirra nokkrir íhaldsmenn og
verður sigur L. G. enn glæsilegri
um
Miklar birgðir af ágætum, feitum, „lögruðum11 og hreinsuð-
o s t u m
Goudaostur, Backsteiner- og Mysuostur
verða seldir ódýrt í x/i> J/» og */* ostum
o^; einnis i smærri sölix
í kjötbúðinni á Laugavegi .20 B.
ESdizard. Milner.
fyrir það. Enda eru blöð Asqu-
iths gröm þeim flokksmönnum
sínum frá fornu fari, sam greiddu
atkvæði á móti tillögunni og
segja að því muni hafa verið
stungið að þeim, að íhaldsmenn
myndu ekki setja upp menn á
móti þeim við næstu kosningar,
ef þeir greiddu nú atkvæði rétt.
Nýiti Fóðurbætir. »íin
Bolo pasha.
Þorskhausamjöl (þurkaðir og malaðir þorskhausar) er ágætis
óðurbætir, sérstaklega handa hestum; hefir verið rannsakað efna-
fræðislega á Rannsóknarstofu landsins, fyrir Búnaðarfélag íslands,
og er hér útdráttur úr skýrslunni:
„Eggjahvíta 34,15°/0, Feiti l,27°/0, Yatn 15,20°/o-
Af þessum 34,15°/0 eggjahvítu var 30,75°/Q meltanleg eggja-
hvíta. Mjölið var ekki rannsakað frekar, en eins og sjá
má af ofanskráðum tölum, má telja mjölið ágætis fóður-
bætir. . . .
F. h. Rannsóknarstofunnar Gísli Guðmundsson“.
Allir sem hafa vagnbesta og aðra hesta, ættu að reyna þennan
nýja fóðurbætir, sem hefir meira næringargildi en margar korn-
tegundir og er þar að auki mikið ódýrari.
Fæst hjá undirrituðum sem gefa frekari upplýsingar. Mjölið
er malað með nýtisku vélum frá Ameríku.
Reykjavík 3. júní 1918. Hafnarfirði 3. júní 1918.
Haraldnr Böðvarsson. Jóhannes Reykdal.
Sími 59. Heima 3 — 4 e. m. Setbergi.
Suðurgötu 4.
Selskinn*tófuskinn
kanpir hæsta verði
Heildverslnn Garðars Gislasonar.
Bolo pasha, sá sem dæmdur
var í Frakklandi fyrir landráð
og skotinn, var af gömlum þekt-
um frönskum ættum frá Lyon.
í æsku fór hann víða um löná
og var æfintýramaður hinn mesti.
Um eitt skeið var hann rakara-
sveinn, en síðar var hann gerðm’
að „pasha11 í Egyptalandi.
Þegar ófriðurinn hófst var
Bolo í Frakklandi, en á einlægu
ferðaiagi til útlanda og heim
aftur. Sagðist hann hafa ýmis-
legum erindum að gegna fyrir
stjórnina í þeim ferðalögum. En
árið 1917 komst það upp, að
hann var að kaupa upp hluta-
bróf í stórblöðunum frönsku fyrir
Þjóðverja; fyrir það var hann
ákærður um landráð og loks
dæmdur til dauða eftir margra
mánaða málarekstur.
Bolo pasha var stórauðugur,
margfaldur miljónamæringur. —
Bróðir hans einn er erkibiskup
og gerði hann alt sem í hans
valdi stóð til þess aS afstýra því
að hann yrði dæmdur til dauða.
'77
ætlununi. Þótti mér sem hin hvössu og mó-
brúnu augu hans gætu sét) og' skvnjaS mínar
ínstu og leyndustu hugrenningar.
„Eg hekl þaö sé ráMegast, ati vih hypjum
okkur nú héhan,“ sagtii hann eftir nokkra
stund. Þaö er ekki hyggilegt ah láta sjá
síg' hjer og ungfrúin inun íara á minn i'und,
þegar hún cr oröin laus viö þessa menn. Hún
veit ekki énn, aö þér eruö hér staddur, og
veröuf henni þaö sjálfsagt kærkömin fregn
„J£n þá geta þeir greifinn og félagar hans
foröað sér undan ef viö förum eitthvaö frá.“
„Ekki er eg smeykur uni þat>,“ svaraöi
ltann meö ínc.stu rósemi. „Ungfrúin mun gæta
feröa þeirra, og þér niegiö ekkij gleyma þvi.
aö þeir eru kunningjar hennar eöa látast vera.
Svona — viö skulum nú koma."
Hvernig geta þeir veriö fjandmenn okkar
ef þeir eru kunningjar hennar?“
„Þér veröiö að taka á þolinmæÖinni, þang-
aö til hún úfskýrir þetta alt saman fy.rir } öur
sjálf,“ svaraöi þessi nýi félagi minn meö;
sömu róseminní. lét á sig háttinjn, linepti aö
sjer yfirfrakkánum og gekk meö mér út á
torgið,
Fram undan okkur vögguðu ferjubátarnir
-sér a síkinu meö daufar ljóstýrur í fornleg-
um ljóskerum. Sté félagi minn í eina férjuna
og slóst eg í för meö lionum næstum því ó-
-sjálfrátt.
William le Queux: Leynifélagið.
178
Ferjumaöurinn var hár vexti og svarthærö-
ur meö baröastóran liátt og fagurrauöan mitÍT
islinda, og sá eg þegar, aö. hann tnundi
vera einka])jónn einhvers höföingja. Eg sett-
ist á mjúkt flónelshægindi, en ekki haföi cg
neina hugmynd um, hvert förinni var lieit-
iö, enda vorum viö ekki fyr komnir af staö
en eg sá eítir þvi, aöieg haföi látiö leiöast ti)
að yfirgefa þannig váröstöö mína. —. Skyldi
eg nú vera aö ganga í aöra gildruna til ?
\ ið fórúni meötram hintini löngu múr-
véggjum, sem lykja unt konunglegu aldin-
garöana og konnun loks út í aöalsíkiö, smug-
ttin undir Ponté rli Tpr.ro, en síöan tóku viö
himingnæfandi og ævagamlar hallir á Jiáöar
hliðar og er ]iessi leiö ólík öllum öörum al-
faravegum i víöri veröld.
Ljós sast í ghtgga á éinstaka staö og yfir
súiinun tröppumnn logaöi gasljós, og varpaöi
löngum geislum á gáraöan vatnsflötinn. End-
ur og sinnum heyröust aövörunaróp ferju-
manna og tók þá undir í súlnágöngunum til
heggja hliöa. Sannarlega liöfðu þessir þögulu
og vatnsétnu liallarmúrár kúnnað frá mörgw
aö segja um dýröardaga og óhófstima Jýö-
stjóranna, um grimd og haröýögi „Tíu-
manna-ráösins'1, um vígaferli og eiturbyrl-
anir og leynikærur á hendur aísaklauSum
mönnum á dögum þeirra lýöstjóranna Dan-
dóló og Contavim.
179
Rétt hjá einni stórhöllinni var bugöa mik-
il á síkinu og þar lagöi ferjan okkar aö tröpp-
um, sem lágu upp aö einhyerri fegurstu og
ásjálegustu höílinni i Feneyjum. Þrjú 1jós-
ker fyrir utan höllina lýstu fil végar og VW
bivtu'þéirra sá eg, aö letruö voru yfir hinum
bogadregnu hallardyrum þessi orö: Non no-
bis, Domine, non noliis.“
„Hér skulum viö nú bíða ungfrúarinnar,“
sagöi ofurstinn um leiö og- hánn sté ut úr
ferjunni, og áöur en eg hafði stigiö fæti á
land. opnuöust hallardyrnar og blasti við
okkur uppljómað andyri, klætt marmara og
purpuradúkum, en gömul málverk og mikil
fyrirferða prýddu veggina.
Tveir bláklæddir þjónar nieö gular og
svartar boröalykkjnr á öxlunum hneygöu sig
djúpt fyrir okkur um leiö og við genguni
inn og lokuöu síðan hallardyrunum á hæla
okkur. Blandaöist mér ekki hugur um, aö
hver svo sem þaö væri, sem liér ætti húsutn
aö ráöa, þá hlyti ])aö að vera mektarmaður
og teljast til hinna tignustu manna.
Við hinn enda andyrisins var breiöur mar-
marastigi. Gengum viö hann upp og komum
þá inn í stæröar sal á fyrstu hæö; voru á
honum fjórir háir gluggar og vissu allir út
að síkinu. Allur var salurinn klæddur dýr-
indis veggtjöldum og' liéngu á þeim stór máí-
verk eftir gamla snillinga, en stólarnir voru