Vísir - 05.08.1918, Blaðsíða 3

V i 4 i B
kongurinn hálf-gramur. „Helena,
|>ú mátt ekki fara svona einsöm-
ul út á víða vang; mundu það
foarnið mitt“.
„Eg hefi fundið staðinn, þar
sem þú átt að byggja hús handa
stúlkunum mínum“.
„Hvaða stúlkum?"
„Það eru etúlkurnar sem vinna
íyrir lífinu í Boston. Hér ura
daginn fór eg inn í búð til að
kaupa mér vetlinga; það var
óttalegur hiti og stúlkan, sem eg
verslaði við, var nærri yfirliði
af þreytu og hita. Það eru þús-
undir af þeim, pabbi, sem engin
«fni hafa á þvi, að fara út úr
bænum í sumarhitanum. Eg hefi
ákveðið að byggja frítímaheimili
handa þeim. Eg get látið þær
vera þar í tvær vikur, og gefið
hér um l»il B00 stúlkum hress-
andi og styrkjandi frítíma. Er
þ»au ekki dásamlegt, pabbi?“
Þau héldu heim til hallarinn-
ar. En áður en þangað kom, var
«igandi hennar búinn að lofa
dóttur sinni, að hann skyldi láta
byggja sumarbústað handa stúlk-
unum. Aftur á móti lofaði hún
föður sínum að hætta þessum
• skógargöngum.
Með aldrinum varð dóttir hins
snikla auðkýfings meiri og meiri
alþýðuviuur, og margir í henn-
ar fjölmenna vinahópi meðal
vinnulýðsins kölluðu hana prins-
aasu almúgans.
Svo kom stríðið. — Helena
Frieks gaf’sig með lífi og sál við
líknarstarfsemi kvenþjóðarinnar,
að draga úr hinni óútmólan-
Jegu eymd, sem stríðinu var
samfara. En hinni stórhuguðu og
stefnuföstu Helenu Fricks var
það ekki nóg. Hún varð að sjá
ávöxt verka sinna. Út af því
hugkvæmdist henni að fara til
Frakklands og endurreisa eitt-
hvað af smábæjunum sem Þjóð-
verjar höfðu eyðilagt, og jafn-
framt hlynna að hinum húsviltu
• aumingjum, sem líða ef til vill
meira en nokkrir aðrir.
Faðir hennar leitaðist við að
gera henni það skiljanlegt, að
hugmyndin væri óviturleg í alla
staði, og endaði með því að segja
það ómögulegt. Eins og fyr er
áminst varð þá vopnahlé jmilli
þeirra, en fám dögum síðar var
bardaginn hafinn á ný, og það
var Helena, sem byrjaði:
„Pabbi, eg skoða þetta sem
skyldu mína. Það er hlutverk
mitt að endurreisa einn af hin-
um eyðilögðu bæjum. Hugsunin
um allslausar konur, ekkjur og
föðurlaus börn, sem að eins hafa
forðað lífinu úr brunnum híbýl-
um sínum, sviftir mig svefni á
nóttunni. Þú getur hugsað þér,
pabbi, hvernig það er, að vera
eignalaus og húsnæðislaus“.
„En, góða mín —“
„Eg finn að þetta er knýj-
andi skylda mín. Eg má til að
gera þetta, og eg vil —“
„En, dóttir —“
„Faðir minn, þú hefir borgað
út auð fjár fyrir forn málverk,
heimili okkar er stórt safn af
fornfrægum listaverkum. Gefðu
mér eitt af þeim, eg ætla að
selja það, verðið getur —“
„Nei, Helena“.
Aðgætinn áhorfandi mundi
hafa tekið eftir litlu brosi, sem
leið yfir andlit Helenar, við þessa
neitun stálkongsins; hún var
furðu kæn í sókninni og vissi
vel, að að undantekinni konu og
börnum, þá var enginn hlutur í
heiminum, sem föður hennar
þótti eins hjartanlega vænt um
eins og gömlu málverkin sín.
„Jæja, þá sel eg fötin mín og
skartgripina, pabbi. Ef eg tæmdi
gimsteinaskrínið mitt, og rýmkaði
til í fataklefanum þá fengi eg
ekki svo lítið fé“.
„Eg skal tala um málið við
móður þína, Helena“, sagði stál-
kongurinn rólegur. Hann hafði
aldrei fyr verið yfirunninn,
Það var eigi vopnahlé í þetta
skifti. Helena vissi að hún hafði
unnið, en of lík var hún föður
sínum til þess, að láta sigurvon-
ina sjást i andliti sinu.
Frú Fricks vissi áður um á-
form Helenu, og hennar vana-
svar við hina staðföstu dóttur
sina var: „Eins og þú vilt, Hel-
ena mín“.
Þegar staðið var upp frá borð-
um morguninn eftir, sagði stál-
kongurinn: „Komdu með mér
inn í bókhlöðuna, Helena mín“.
Hann hafði á sér sömu grím-
una og hann var vanur, það var
aldrei hægt að sjá yfir hverju
hann bjó. Helena fylgdi honum
eftir og settist við hlið hans,
eins og hún var vön. En hann
sat við skrifborð sitt og var að
rita bankaávísun. Hann brósti
einkennilega er hnnn rétti dótt-
ur sinni miðann og sagði: „Handa
bænum þínum á Frakklandi,
Helena?“
Rússar og banda-
mean.
Langt er síðan að fyrst var
frá því sagt, að bandamenn ætl-
uðu að fara að skerast í leikinn
í ftússlandi. Eins og gefur að
skilja, eru örðugleikarnir miklir
á því, þvi að erfitt er að koma
miklum her þar á land frá
Hvítahafinu og löng er leiðin
austan frá Kyrrahafi. Þó hefir
alt af helst verið búist við því,
að bandamenn skærust þar i
leikinn á þann hátt, að Japanar
sendu her vestur um Síberíu,
en það er álitið að Bandaríkja-
mönnum sé litið um það gefið.
Og víst er um það, að stjórn
Bandarikjanna er völd að þeim
drætti, sem á því hefir orðið.
Fréttaritari enska blaðsins
Morningpost í Washington segir
að bandamenn séu sammála um
það, að taka í taumana i Síber-
íu, en þeir sóu ekki á eitt sáttir
um hvernig það skuli gert. —
Norðurálfuþjóðimar og Japanar
vilji fara með her á móti Maxi-
malistum, en Wilson efast um
að hyggilegt sé að beita valdi
og hefir meiri trú á samninga-
leiðinni. En við hverja á að
semja? í Rússlandi er enginn
sem getur gert bindandi samn-
inga. Blaðið segir að sumir segi
Wilson að honum sé óhætt að
treysta Lenin og Trotsky, en
aðrir að það sé það sama og að
taka höndum saman við Þjóð-
veija. Loks er sagt að Wilson
mum helst vera farinn að hall-
3i5
toganum en a'ö segja honmn. aö lögreglan
iieföi gert boö efttr mér heim i hús frú Kyna-
Ston og þar heföi eg séð og skoöa'ö lik UllgS
manns, sem gæti svarað til lýsingarinnar á
Líónel Gregory.
„Þaö er líklega best. aö yöar hátign minnist
■ekki neitt á þetta, sem eg hefi nú skýrt yður
frá, við prinsessuna*', sagöi eg, „enda væri
þaö heppilegra aö ganga úr skugga um, aö
þessi framliöni ma'öur vseri i raun og veru
hinn horfni ástvinur hennar, áöur en henni
veröa flutt þessi tíöindi."
„Ja. eg er yður alveg sámmála um ]>aö.“
sagöi hann. „En liélt lögregla . tuga rannsókn
i þessu máli og gat hún ekki komist fyrir
þaö, hver morðinginn mundi vera?“
„Nei — það er öllum hulin ráögáta enn sem
komiö er og ])aö eru ekki nema fáir dagar
síðan aö eg spuröi leynilögreglustjórann um
þaö.“
„Eg verö aö ná í Mordacq," sagöi hertog-
inn ákveöinn. „Iiann er staddur í Bryssel ein-
mitt núna og eg efast ekki um, að honum muni
takast aö leiða sannleikann i ljós. Þaö leynd-
armál er ekki fil, sem hann getur ekki graf-
ist fyrir.“
..En eg biö yöur fyrir alla nuini að forðast
aö segja neitt, sem geti gert prinsessuna ótta-
slegna,“ sagöi eg. „Eg haföi enga hugmynd
William le Queux: Leynifélagið.
3í6
um, aö hún og þessi dáni maður heföu felt
hugi saman.“
„Öjú — svo var þaö nú, til allrar ógæfu,,‘
sagöi hann. „Þau sáust fyrst á Cómó-vatn-
inu og fengu þegar ást hvort á öðru. Liöu
svo nokkur ár, að eg gekk þess dulinn, þang-
aö til aö hirömaöur einn frá Vínarborg sagöi
mér þaö, en Gregory var í raun og veru ung-
verskur, þó aö hann bæri enskt nafn og heföi
alist upp og notiö fræöslu sinnar í Cam-
bridge. Langafi hans var vellauðugur Eng-
lendingur. Tók hann sér aösetur í Bosníu,
eignaöist þar jafðeignir allmiklar og var loks
veitt aöalsmannstign af Franz 2. Hafa greif-
arnir Gregory frá Zeníka nærfelt í lieila öld
veriö ein hin auöugasta og voldugasta ætt í
Bosníu, en svo kom það fyrir, aö faöir Líó-
nels geröist móthverfur keisaranum ekki alls
fyrir löngu, þegar Bosnía varö innlimuð
Austurriki. Voru eignir hans þá geröar upp-
tækar og hann rekinn úr landi og dó hann
í útlegð i Rússlandi seinast liöiö ár, félaus og
vinum horfinn. Veslings Líónel. Xenía kynti
mér hann i Vínarborg og verö eg aö játa
það, aö mér geðjaðist mjög vel að honum,
jafnvel ])ótt hann væri ákaflega móthverfur
keisaranum, en í sjálflt sér var þaö ekki
nema eölilegt, því að hann hafði verið géröur
aö öreiga á einum einasta degi.“
Eg sat steinþegjandi, ]>vi aö vissan fyrir
317
því, að hinn myrti maður hefði veriö elsk-
hugi prinsessunnar, nísti hjarta mitt og var
inér sem eg lieföi verið lagöur bitru sveröí.
Þarna var þá hiö mikla launungarmál
hennar opinberaö og hún liaföi liöið út a£ í
öngvit þegar hún heyröi natn hans nefnti
En hvers vegna ? Eg glápti framan í stór-
hertogann, en var svo utan við mig, að eg-
kom ekki upp nokkru oröi.
Hvaöa glæpur var það, sem ástmey mín
var aö ásaka sjálfa sig fyrir? Hvers vegna
hafði hún sagt, aö hún þyröi ekki að opin-
bera mér allan sannelikann til þess aö missa
ekki af vipáttu minni?
Hvers vegna? — hvers vegna?
XXIX. KAPÍTULI.
Nýr viðburður í Kensington.
Mál þetta varö flóknara dag frá degi.
Morguninn eftir skrifaöi eg prinsessunni og
baö hana aö hitta mig í Armenonville, þar
sem viö höfðum hitst á laun eina morgun-
stund nokkrum dögum áður, en niér til mik-
illar skelfingar kom sendimaöurinn meö
bréfiö aftur og staðhæföi að prinsessan heföi
lagt af stað til Vinarborgar meö einni hraö-
lestinni klukkan sjö um morguninn.