Vísir - 25.10.1918, Blaðsíða 3

VÍÓIR
Skófatnaður
tilheyrandi [þrotabúi verslnnarinnar „Von“, Langaveg 5,
hér í bænnm, verðnr seldnr þar með miklom afslætti næst
daga. Búðin verðnr opnuð langardaginn 26. þ. m.kl. 10 árd
Bæjarfógetinn í Reykjavik 21. okt. 1918.
Jóh. Jóhannesson.
Hrosshár kaupir hæðstu verði
Samúel Ólaísson, söðlasmiður.
reynt með ýmsu móti, en ekki
tókst það svo vel, að unt væri
að taka á móti skeytum, fyr en
sérstakt net var eett upp á einni
loftskeytastöðinni norsku, til að
taka á móti ekeytum frá Reybja-
víb.
Nú er nýkomið bréf hingað
írá norsku eímastjórninni til land-
símastjórans, og í því skýrt frá
þvi, að nú heyrist ágætlega til
Reykjavíkur-stöðvarinnar, að „því
miður hafi símastjórnin norsba
ebki getað hjálpað íslendingum
i þessu efni í sumar“, en fram-
vegis verði það auðvelt og skuli
gert ef á þurfi að halda.
Eru þetta góð tiðindi og að því
leyti óvænt, að ‘það var ekki í
upphafi ráðgert, að Reybjavíkur-
stöðin dragi lengra en til Fær-
eyja. En nú erum við svo set'ir,
að þó að sæsíminn bili aftur, þá
Helgi Sveinsson, bankastjóri.
HreiSarsína Hreiðarsdóttir, hfr.
Steinunn Þorsteinsdóttir, húsfrú
öskufall
var svo mikiS i Vík í gíer, að
þar var koldimt um miðjan dag-
inn. Þrumur voru miklar og eld-
gosið í algleymingi.
Aðalfimd
heldur Reykjavíkurdeild Nor-
ræna Stúdentasambandsins í kvöld
kl. 8j4 í háskólanum.
„SkallagrímuÞ'
fer til Englands í dag.
Messað
veröur í Hafnarfjaröarkirkju á
sunnudaginn kl. 12 á hád., altaris-
ganga.
g q tum við viðstöðulauat komistEldg°siÖ
í loftskeytasamband við Norog,
og raunar Bretland líka, því að
að þaðan hefir verið tilbynt, að
þar heyrist einnig ágætlega til
Reykjavíburstöðvarinnar.
Með öðrum orðum; í stað þess
að eiga ófulikomna loftskeyta-
stöð, sem aðeins getur skifst á
skeytum við skip í hafi, eigum
við stöð. sem dregur til megin-
landsins.
l* uid ÉÍ0 ..iJm .biW-JrU
í
Bæjarfréttir.
j* H
Afmæli í dag.
Jónina Ásmundsdóttir, húsfrú.
Hannes S. Blöndal, bankaritari.
Helgi Valtýsson, kennari.
haföi sést af botnvörpiingnum
Víöi, er hann var á leiö hingaö, 80
—100 mílur undan landi.
Prentvilla. \
í greininni urn Kötlugosiö í blaö-
inu í fyrradag, var áin, sem jökui-
hlaupið fór í og tók brúna af rang-
nefnd Iiólsá fyrir Hólmsá.
Björgunarskipið „Geir“
hefir verið leigt til þess aö flytja
kjöttunnur og aörar nauösynjar
austur til sveitanna austan Mýr-
dalssands. Er ráögert, aö koma
farminum á land í Skaftárósum.
Guöm. Magnússon skáld ætlar a'ð
taka sér far með skipinu austur.
„íslendingur“,
botnvörpuskip Elíasar Stefáns-
sonar er kominn heilu og höldnu
til Fleetwood. Hann haföi farið
héöan einuni sólarhring síöar en
Njöröur.
Bankastjórar
Landsbankans, L. Kaaber og
Magnús Sigurðsson fóru utan á
Botniu i gær. í fjarveru þeirra
veröa þeir Richard Torfason
bankabókari og Pétur Magnússon
yfirdómslögm. settir bankastjórar
og eru þá allir þrir bankastjóramir
„settir“.
Botnia
fór héöan í gær. Meöal farþega
voru: Jón Magnússon ráöherra og
frú hans, Andersen lyfsali í Stykk-
ishólmi, frú hans og börn, ungfrú
Irma Olsen, Jón Ólafsson læknir í
Bolungarvík, Sig. Sigurðsson lyf-
sali í Vestmannaeyjum, Chr. F.
Nielsen umboðssali, Kristján
Torfason kaupm., -Gísli J. Ólafson
símstjóri og frú, Ludvig Kaaber
bankastjóri, Magnús Sigurðsson
bankastjóri, Þorfinnur Kristjáns-
son prentari, Sveinn Björnsson yf-
irdómslögmaður, Carl Olsen stór-
kaupmaður, Helgi Zoega kaupin.,
ungfrú Ásta Zoega, R. P. Riis,
Árni Riis, frú Margrét Ámason,
Tang kaupm., Arngrímur Valagils
stúdent, Ingvar Ólafsson kaupm.,
Loftur Guömundsson verksmiöju-
eigandi, Emil Strand skipamiðlari,
Berléme stórkaupm., Tofte banka-
stjóri, Steinn Emilsson stúdent,
Forberg símastjóri frú Anna Þor-
steinsson (Ólafs verkfræöings),
Brynjólfur Þórðarson listmálari.
Karl Sigvaldason, og námsfólk,
alls um 70 manns.
159
hlæjandi. „Nú-jæja — það er svo sem góð
og lieiðarleg atvinna. Að visu mundi eg
vera óhæfur í þá stöðu, en eg tek boði þínu
með þökkum, þvi að eg liefi nú einu sinni
tekið það í mig að dvelja þessi tvö ár hérna
í Strienau, og ef Dodd skyldi flækjast hing-
að, þá dettur honum fráleitt í hug að fara
að leita að mér í skólanum þínum. ]?ú
liefir alla tíð verið dáðadrengur og gengur
enn með sítt liár, sé eg.“
„Jæja — en kollurinn á þér er líka nauð-
rakaður, svo að þú lítur út eins og einhver
tugthúslimur."
þeir skröfuðu saman meðan vindlarnir
entust og reru því næst aftur að brúnni.
þaðan gengu þeir upp í bæinn til að ljúka
erindum sínum, en á leiðinni mættu þeir
Milzlcr lögregluþjóni og kastaði hann
kveðju á skólakennarann frá Pógrau. Ekki
fanst Pétri það neitt athugavert og gekk
hann inn í veitingahús og ætlaði sér að
híða þar eftir Minkwitz.
Síðan fóru þeir fótgangandi til Pógrau
með þvi að veður var hið ákjósanlegasta
og sagði Minkwitz Pétri frá kjörum sín-
um á leiðinni, en líf hans var mjög rólegt
og tilbreytingalítið. Pétur lék á als oddi
og hristi höfuðið þegar hann sá skóla-
bygginguna gamla og hrorlega i stórum
garði. Tvö býflugnabú voru rétt fyrir
utan liúsið.
160
„petta skal eg undir eins nota mér,“
sagði Pétur og stakk vasabókinni inn í
annað býflugnabúið.
Minkwitz bað hann að fara varlega.
„Slinga þær?“ spurði Pétur.
Og i sömu andránni stakk ein býflugan
hann i vísifingurinn. Hann lokaði þá bý-
flugnabúrinu og þóttist hafa komið ár
sinni vel fyrir borð.
Hann hreiðraði nú um sig i skólanum
sem best hann gat og svaf á gömlum legu-
bckk og las alt bókasafn skólans spjald-
anna á milli meðan Minkwitz var að ltenna
lcrökkunum.
Einstalca sinnum skrapp liann til Strien-
au til þess að fá fregnir af koparverðbréf-
unum, en þau voru altaf að falla í verði.
Hann forðaðist að verða á vegi lögregl-
unnar, eða sérstaklega feita Mitzler, sem
altaf var á vakki á torginu, en Mitzler þótti
þcssi náungi í hláu sjómánnsfötunum
eitthvað einkennilegur og veitti honuni
sérstaka cftirtekt.
premur dögurn síðar var Pétur að fletta
almanaldnu sem hékk á veggnum.
„Að hverju ertu að gæta?“ spurði Min-
kwitz.
„Að hverju eg er að gæta!“ át Pétur
eftir. „Eg er auðvitað að gæta að 27. nóv-
ember. þ>að er afmælisdagurinn hennar
Polly.“
161
En á þessu hlaði almanaksins stóð eftir
mjög greinilegt fingrafar.
25. nóvember var vonskuveður, en samt
skrapp Pétur til Strienau þann dag. Ekki
þurfti Franz Muller að vera hræddur um
sig!
„Ertu nú kominn aftur til að betla?“
hreytti Marta gamla í liann út um dyra-
gættina. „Eg skal nú setja lögregluna á
þig!“
Pétur hljóp fyrir götuhornið eins og
byssubrandur.
Veðrið fór síversnandi. pað var bæði
rok og rigning og Pétur leitaði sér skjóls
undir gömlum álmvið gegnt hegningar-
húsinu.
Ráðhúsklukkan sló níu og það var kom-
ið kolsvarta myrkur, en bálviðrið hvein
og liamaðist alt i kring. Varðmaðurinn
fyrir framan hegningarhúsið gekk fáein
spor, en sneri jafnharðan aftur inn í byrgi
sitt.
„Svei nú öllu saman!‘ sagði Pétur við
sjálfan sig. „Mér hefði verið nær að silja
kyr í Pógrau og vera ekki að flana þctta.“
í sömu svipan slcaust maður í hendings-
kasti þvers yfir götuna og læddist að álm-
viðnum.
„Hvað er nú!“ sagði Pétur, en gat ekki
sagt meira, því að það var gripið óþyrmi-
lega fyrir kverkar honum.