Vísir - 04.11.1918, Blaðsíða 2

VÍÖXR
Síldarkaap
þiagmanaanna.
Nikkir Hísnnd kjittunnur
til sölu í tnnnuverksmiðju
Emil Rokstad.
Heildversiun
Garðars Gríslasonar
hefir miklar birgðir af
allskonar pappír og bréfpokum
og ýmsuin ritföngum
á Iverfisgötu 4. iími 224.
Gott hús
i Anstnrbænum
fæst til kaups nú þegar. Laust til íbúðar 14. maí
n. k. Lysthafendur snúi sér til
I?orl. Andréssonar.
Baronsstfg 14 fyrir lok þ. m, sem gefur aliar
nánari upplýsingar.
Þegar Vísir birti grein Hall-
•dórs Guðmundssonar um síldar-
kaup þingmannanna í sumar, þá
var það þegar tekið fram, að
blaðið væri ekki höfundinum
sammála. Én ekki var ólitið rétt
að neita að birta greinina, því
að Vísir vill ekki sýna neina
hlutdrægni, enda rétt og ejálf-
88 gt að málið sé rætt opinber-
lega.
]?að var bent á það hér í blað-
inu í sumar, að ráðlegt mundi
að festa kaup á síld^Breta hér
á landi, til skepnufóðurs, vegna
þess að sú síld mundi verða
miklu ódýrari en ait annað, sem
til mála gæti komið að kaupa í
því skyni. Eftir það var það að
vísn réðið, að landssjóður keypti
alla sild, sem hér aflaðist í sum-
ar, en fyrirsjáanlegt var frá upp-
hafi, að sú sild mundi verða
miklu dýrari, svo að þess vegna
var ekki nokkur ástæða til að
sleppa kaupum á síld Breta
Það stóð auðvitað stjórninni
næst, að kaupa síldina fyrir
landsmenn. Það var blátt áfram
skylda hennar eins og á stóð.
'Og það var nauðaynlegt að vinda
að þvi bráðan bug, til þess að
trygt væri, að síldinni yrði kom-
ið út um allar sveitir áður en
t'.ð spiltist. En stjórnin virðist
nú einmitt hafa komist að þeirri
niðurstöðu, að húa ætti alls ekk-
ert að fást við þessi síldarkaup,
og þess vegna réðust þingmenn-
irnir þrír, Guðjón Guðlaugsson,
Magnús Pésursson og Þórarinn
Jónsson, í að kaupa síld þá, sem
geymd var við Djúpuvík. Þeir
tóku þannig að sér að gera það,
sem landsstjórnin hefði átt að
gera, að tryggja bændum síld til
skepnufóðurs til vetrarins. Og
sú fyrirhyggja þeirra verðskuld-
ar óreiðanlega fremur lof en
last.
Það var enginn timi til þess,
að stofna til víðtækari samtaka
til að kaupa síldina, t. d. meðal
bænda í héruðum þeira, sem síld-
in var helst ætluð. Það var
heldur ekki hægt að koma þvi
við, að láta >héraðsstjórnirnar
kaupa, og óvíst, að því hefði
fengist framgangt. Þingmennirn-
ir urðu því sjálfíx að taka á sig
áhættuna. Þeir gátu auðvitað
ekki ráðist í slíkt fyrirtæki, nema
það væri nokkurnveginn trygt,
að þeir biðu ekki stóitjón af því.
Það varð ekki trygt með öðru
móti, en að selja síldina bærra
verði en hún var keypt. Þeir
urðu að ætla fyrir. því, að þeir
gætu ekki selt alla síldina, að
„itthvað af henDÍ væri skemd
O
vara, að eitthvað ónýttist í með-
förum og loks, að ekki tækist
að fá borgað alt andvirði þeirrar
sildar, sem seld yrði, auk þess
sem geymslu-, umsjónar- og
sölukostnaður hefir lagst á síld-
ina, eftir að þeir keyptu.
í»að er þannig alls engin á-
stæða til að fárast út af því, þó
að sfldin hafi verið seld eitthvað
hærra verði en hún var keypt.
Hve mikið hefir verið lagt á
hana, veit Yísir ekki, og hr. H.
G. virðist ekki heldur vita það.
Enginn getur heldur um það
sagt með vissu, hvort hægt
hefði verið að fá sildina fyrir
lægra verð en þingmennirnir
gáfu fyrir hana. En allir vita,
að útsöluverðið, 20 krónur fyrir
tunnuna, er ekkert verð.
Og ef það er satt, sem sagt er,
að þingmennirnir hafi verið bún-
ir að selja alla sild sína áður en
landsstjórnin áttaði sig á máliuu,
þá er það besta sönnunin fyrir
því, að kaupin hafa verið góð
og að þau I afa verið vol og
Stúlká óskast
í vist nú þegar á Skólavörðu-
stíg 6 B.
viturlega róðin. En ef bændur
hafa orðið að gefa óþarflega mik-
ið fyrir þessa síld, eða meira en
hægt heíði verið að fá hana fyr-
ir, þá mega þeir fyrst ogfremst
landsstjórninni um kenna.
Ef nokkur er ámælisverður í
þessu máli, þá er það lands-
stjórnin. Henni bar að tryggja
bændum síldina til skepnufóðurs,
en húa vanrækti það. Síðar hef-
ir hún lika komist að þeirri
niðurstöðu, að hún hefði átt að
gera það, og þá keypti hún alla
sild Breta, sem eftir var. Hún
er aldrei skynsöm fyr en eftir á,
blessuð. Ea nú er eftir að vita,
hvernig henni tekst að koma
þeirri sild til bænda.
I
Hrossasalan.
Ekki fleiri hross til
Daomerkor.
Blaðið „Frón“ skýrir frá þvi,
að leyfi Breta til þess að flytja
fleiri hross héðan til Danmerkur
fáist ekki. — Stjórnin hefir þá
reynt það, en engu fengið ágengt.
Fregnin er einhver sú lýgileg-
asta, sem lengi hefir heyrst, og
menn eiga erfitt með að trúa
því, að mál þetta hafi verið flutt
svo vel sem skyldi. En um það
segir blaðið ekkert, hvað gert
haíi verið til að fá þetta leyfi.
Það liggur næst að ætla, aðstjóm-
in hafi ekki farið langar leiðir
til þess. Og vlst er um það, að
óvenjulega greiðlega hefir henni
tekist að fá afsvarið! Ef til vill
hefir hún látið sér nægja bend-
ingu um, að ekki væri til neins
að biðja.
Eartöflnrnar.
Erfiðleikar eru talsverðir á þvi
að fá karöflur hér á landi. Ekkert
heyrist um það, að uppskeran af
stjórna-akrinum á Garðskaga sé
komin á markabinn, um bsejar
kartöíiurnar gera menn sér lillar
vonir og hluthafar „Akurs“-félags-
ins munu ekki vera meira en svo
aflögufærir. Aðrar íslenskar kart-
öflur hafa orðið litlar og lélegar,
og tvísýnt mjög um, hvað mikið
verður flutt til landsins af dönskum
kartöflum.
Það er sagt frá því i dönskum
blöðum, að í ráði sé að Danir
selji Novðmönnum feiknin öll af
kartöflum. Var það rætt á vöru-
skifta fundi Norðurlanda, sem hald-
inn var í Kristjaniu í haust, og
talað um að Norðmenn fengi 250
þús. tunnur ®af. dönskum karlöfl-
um.
En ekki er kartöfluþörf okkar
svo mikil, að Dani niuni mikið
um að fuilnægja henni þrátt fyrir
]tað, ef viljan vantar ekki, sem
varla þarf að gera ráð fyrir.