Vísir - 03.02.1919, Síða 3

uVIBSS
Munið 101» - 8. febrúar
hjá Sören Kampmann. Lítill ágóði! - MM sala!
Tangaveikin.
(Aðsent).
Taugaveikin grípur um sig i
bænum; sjúkdómstilfellin veröa
fleiri meö degi hverjum. Fólk er
hrætt og kvíöandi og þaö ekki aö
ástæöulausu, því aö þetta er sá
vágestur, sem fæstir vilja komast
í kynni viö.
Helbrigðisnefndin hefir gefiö
út varúðarreglur við henni, en þær
eru ekki einhlítar, þótt góðar séu,
það sem þær ná. Eftirlit með því,
að eftir þeim sé farið, vantar al-
veg.
En hvar á veikin upptök sín
og hvaðan breiðist hún út?
Það er órannsakað.
Sagt er, að taugaveikissýkill
hafi fundist í mjólk, sem flutt er
til bæjarins. En hvernig er sýkill-
inn í mjólkina kominn? t
Allir vita hvernig hún hefir leg-
ið í landi í Skálholti, þrátt fyrir
alla varasemi af hálfu húsráðanda
Svo getur víðar verið.
Enda dæmi til þess, og þau ný,
að á einstaka heimili hefir komið
upp taugaveiki ár eftir ár, án þess
að orsakir væru sjáanlegar. Það
er eins og hún liggi í landi á sum-
um stöðum, án þess að hægt sé
við því að gera. Ef til vill á Rvík
einhverja slika „gróðrarstýju“ í
grendinni. Um það skal ekkert
fullyrt, en ekki er það óhugsandi.
Ofnar og eldavélar
mikið úrval nýkomið
Johs. Hansens Enke.
Hér er um svo mikið alvörumál
að ræða, að þess verður að krefj-
ast af stjórn heilbrigðismála vorra,
að hún geri alt, sem henni er unt,
til þess að stemma stigu fyrir út-
breiðslu veikinnar.
Nóg var áður aðgert af völdum
inflúensunnar , þótt annað, öllu
verra, komi ekki á eftir.
Hér þarf fljót úrræði og full-
nægjandi.
Þorri.
Jlr.lli A >1» ■■■ »i-
Bæjarfréttir.
Afmæli í dag.
Anna M. Jónsdóttir, húsfr.
Jóh. porsteinsson, f. þrestur.
Eggert Laxdal, kaupm., Ak.
Ingibjörg Gunnarsdóttir, hf.
Ólafur .1. Ólafsson, stud. art.
t Frú Jakobína Thomsen,
ekkja Gnnis sál. Thomsens á
Bessastöðum, er nýlátin hér í
bæniun, háöldruð orðin.
Benedikt Árnason
endurtók söngskemtun sína í
gærkveldi. Húsið var enn þá
troðfyllra en í fyrra sinnið og
jafnvel enn betri rómur gerður
að söngnum.
Missögn
var það í blaðinu i fyrradag,
að Benedikt Gröndal skrifari
hefði farið utan með Botníu. pað
var Benedikt Gröndal stúdent,
sonur pórðar læknis Edilonsson-
ar.
Fyrirlestrar
Haraldar próf, Níelssonar á
laugardaginn og i gær, rnn lang-
vinn áhrif úr ósýniiegum heimi,
voru fjölsóttir mjög og vænta
menn þess, að þeir verði endur-
teknir, vegna þess að færri gátu
heyrt en vildu.
33
húfu eins og þær, sem Clive hafði séð á
myndum frá fyrri hluta nítjándu aldar.
þessi afareinkennilega samsteypa al'
barni, ungri stúlku, konu og álfi, hélt á
flosku í annari hendinni og í stútinn hafði
vcrið stungið kertisstúf sem logaði á og
varpaði bjarma á andlit hennar. Hún hélt
ljosinu á lofti og gremju og reiði mátti
lesa úr svörtu augunum, er hún tók á móti
komumönnum.
,>Hvar í dauðanum hafið þið verið,
pabbi ?“ sagði hún. „þið áttuð að vera
komin lieim fyrir klukkutíma! Og hvað
hefir komið fyrir Minu? Hún titrar öll og
svo blæðir úr henni! Hvaða bænasvipur
er það, sem þið hafið sett upp? þelta datt
ihUg’ 6r eg lét ykkur fara út i kvöld,
að þið munduð koinast í einhverja ldipu.
Pað mætti eins vel senda hvitvoðungá út
a gotuna eins og ykkur. Og því í fjandan-
um komið þið ekki inn? Á hvað eruð þið
að góna?“ 1
„Ilún þreií í Mínu, scm enn þá var
skjalfandi og dró hana inn með sér. En
ki-dmgurinn liikaði við, leii á Clive eins
og hann vildi biðja afsökunar á ofsa kon-
unnar, og tók til máls skjálfraddaður-
„Tibby, þessi lierramaður ....“
Skrítna, litla skepnan í gættinni kiptisi
i< og starði a Glive eins og hún hefði nú
Brunatryggingar
allskonar
Amtmannsstig 2.
Skrifatofutími kl. 11—2 og 4_
Sighvatar Bjarnasou.
„Tíminn“
er nú að reyna að Idóra yfir*
rangsleitni sina og „Finns Finrar.
sonar“ í garð Jakobs Smára f?
orðabókarmálinu, og finnur m®
Jakobi það helst til foráttu, aði
hann hafi ráðist á einn nafn-
kendasta samvinnumanninn hér-
1 hænum með skömmum.—peir
sem ætla sér að sækja rnn eni-
bætti eða stöður hér á landi„
mega fara að hafa gát á tungtti,
sinni úr þessu!
t Jakob Hálfdánarson
fyrrum kaupfélagsstj. á Húsa-
\ik er nýlátinn.
Pasteuriseruð
eða gerilsneydd mjólk, er núi
fáanleg héi- í bænum, sbr. augí.
á öðrl,m stað i blaðinu fr&
Smjörlikisgerðinni. Mjólk hefir
1 aldrei áður verið gerilsneydd hér
til solii, en vel væri að þvi yrði'
nú haldið áfram.
Eggert Kristjánsson
söðiasmiður (Söðlasmíðabúð-
m á Laugavcg 18 B), hefir á-
kveðið, að gefa SamverjanuiHi
5% af Öllum viðskiftum sínum
i febrúarmánuði. — pað er gott
dæmi til eftirbreytni.
34
35
lyrst tekið eftir honum; hún hélt utan mn
Mínu og mældi hann með augunum, ilsku-
leg a svip, og var sýnilega meira en lítið
reið yfir nærveru hans, enda reyndi hún
ekki að leyna því.
„Svo þetla er herramaður!4' sagði hún
alveg eins og það hefði mátt taka hann
eins vel fyrir luktarstólpa. „Og hvað ætli
herramanninum þóknist svo?“
„Hann var mjög góður við - við Minu,“
sagði dvergurinn afsakandi. „pað varð
upphlaup Tibby ....“•
_ ,”Jæ-Ía- varð það?“ sagði stúlkan með
Iiáðslegum lireim i röddinni. „Gott og vel,
það skal þá líka verða annað og ekki betra,
ef þessi herramaður hypjar sig ekki burt
undir eins og hættir að reka nefið í annara
sakir“.
Um leið og liún ruddi úr sér þessum
ógnunarorðum, þreif hún til dvergsins,
kipti honum snögglega inn fyrir þröskuld'
1,111 °S skelti hurðinni i lás rétt vi^ andlitið
á Clive.
Clive sstóð kyi' og horfði á dyiiiar stund-
arkorn, steinhissa, eins og ekki var furða.
Svo sneri hann við og héll hcimleiðis.
í huga hans blandaðist veinið í götu-
söngvaranum, er hún féll fyrir svipuhögg-
inu, einkeimilega saman við húrrahrópin
og íagnaðarlælin, sem ræða hans hafði or-
sakað i þmgmu; og fyrir hugslcotssjónum
hans flogruðu myndirnar af tveim stúlk-
um, ungfrú Edith, dóttur Chesterleighs lá-
varðar og Mínu, litla, einmanalega söng-
fuglinum á strætum Lundúnaborgar.
III. lcapíluli.
Sambýlismaður Clives.
Clive hélt lieim í litla, látlausa húsið í
Burleigh-stræti og upp í herbergi sín. Pau
voru a oðru lofti, freinur lítil en mjög
þægileg pað logaði á lampanum; hann
settist, fekk ser i pípu 0g fór að lesa skjöl
nokkur; því eins og gefur að skilja, er ekki
dagsverki þingmannsins lokið þó að þino-
fundur sé úti, — það er að segja ef þing-
maðunnn er samviskusamur og metnaðar-
gjarn.
En hann átti erfitt með að festa hug-
ann við íesturinn, hann hallaði sér því
aitur a bak, blés þykkum reykjarmökk-
11111 ut 1 loftið °8 reyndi að úti'ýma atburð-
mum a strætinu úr huga sér. Honum hafði
næstum tekist það, þegar barið var að
dyrum. Clive kallaði: „Kom inn!“
Sá, sem inn kom, var sambýlismaður
Clives og atti heima i enn þá látlausari lier-
bergjum á næsta lofti. Hann var sérkenni-
legur maður; andlitið var eitt af þessum