Vísir - 05.03.1919, Blaðsíða 3

Skrifstofa
nrmans ©r opln
írá, ÍO—1S og 1—7.
trtPorganir d.agles;a frá, 1—3.
H. P. Duus.
Vill ekki eiahver lána siðpníðum ungum mauni, gott möbl-
erað herbergi ? Góð borgun. Upplýsingar hjá Vísi.
Sildarstöð
á Langeyri við Álftafjörð við ísafjarðardjúp, fæst leigð næstkom-
andi sumar. — Stöðinni fylgir gott ibúðarhús. — Upplýsingar gefur
Helgi Helgason.
(Við versl. Jes Zimsen).
ar eignar pjóðverja og banda-
manna þeirra í löndum þeim,
sem af þeim verða tekin, svo
sem járnbrautir og önnur
mannvirki, verði einnig teknar
upp í skaðabótakröfuna. En það
eitt virðist vera áreiðanlega vist,
hvernig sem um þetta fer, hvort
sem bandamenn ltunna að
geta innheimt þessa miljarða
hjá pjóðverjum eða ekki, að
þýska ríkið muni ekki fá undir
risið öllum þeim skuldakröfum,
sem gerðar verða til þess út af
ófriðnum, þegar þessi ósmáa
upphæð bætist ofan á allan hcr-x
kostnað þeirra sjálfra, sem all-
ur, að heita má, er ógreiddur.
pví þó að sú skuld sé í innlend-
tim höndum, þá er það þó skuld,
sem verður að borga, eða ríkið
verður gjaldþrota. Ef ekki fer
þá svo, að allar innlendar ríkis-
skuldir verði ógiltar með lög-
um, að meira eða minna leyti.
Og auðvitað má gera ráð fyr-
ir því, að pjóðverjar reyni að
koma sér undan þvi að borga
bandamönnum þein-a kröfu, eða
það af henni, sem verður um-
fram það, sem bandamenn geta
tekið undir sjálfum sér, og neiti
algerlega ag skrifa undir friðar-
samningana. En þá munu
bandamenn væntanlega „halda
sér að“ þeim tryggingum, sem
þeir hafa þegai- i höndum, sam-
kvæmt vopnahléssamningun-
um, og ekki skila pjóðverjum
aftur landinu fyrir vesetan Rín,
að svo stöddu. Hvort sem þeir
láta úr því verða, að fara lengra
inn í pýskaland, sem raunar
ekki er líklegt, eins og ástandið
er nú þar og annarstaðar í heim_
inum.
Fnlltrúi Islands
á iriðarfnndinnm.
Ráðgert var i haust, minsta
kosti í orði, að ísland sendi full-
trúa á friðarfundinn, þegar þar
að kæmi.
Síðan hefir ekki verið á það
minst, svo að eg muni.
Nú hafa Danir sent sína full-
trúa, og dettur mér í hug að
spyrja, hvort þeim íslenska sé þá
ekki óhætt að búast til brottferð-
ar úr þessu, ef hann á að fara á
jannað borð.
| Líklega þarf ekki að gera sér
neinar vonir um, að friðarfund-
urinn gefi nokkurn gaum að
; kröfum íslendinga, þar sem svo
mun litið á, að þeir hafi sjálfir
af fúsum vilja afsalað sér öll-
um frekari kröfum en fengnar
eru, næstu 22 árin.
pó gæti ef til vill orðið gagn
að því að senda fulltrúa, — en,
með leyfi að spyrja, getur Yísir
sagt mér, hver sendur verður,
eða hvort nokkur fer?
H. G. Y.
-t&t „>i. a. u. u. a. u. «1. j
Bæjarfréttir,
Serling
mun eiga aö snúa vitS á Seyöis-
fiÆi, en ekki á ísafiröi, til að
sækja farþega þá, sem eftir uröu
á dögunum.
Fredericia
lagöist viö hafnarbakkann n
gær um hádegisbiliö. ísinn á höfn-
inni var þá orðinn svo þykkur,
aö björgunarskipið „Geir“ var
fengiö til aö brjóta olíuskipinu'
leiö inn að bakkanum.
Þilskipin
hafa veriö aö koma inn undan-
fama daga. Öll meö góöan afla.
Nokkrir útgerðarmenn
héöan úr bænum erti nú í Eng-
landi til þess, að festa kaup á botn-
vörpungum eöa gera samninga urn
smíöi á nýjum skipum.Heyrsthefir
fyrir víst, aö samningar hafi veriö
gerðir um tvær nýbyggingar, og
munu skipin eiga aö koma hinea'S
i september, eöa svo. En gömul
skip eru alveg ófáanleg.
.124
Clive brosti um leiö og hann hafði yfir
hendingu:
„Svo gullið, sem háriö uin höfuö á mey,
var hjartaö, i brjóstiriu’ er sló!“
„Þetta v)ar mjög fallegt, en þér heföuö
ekki sagt þetta ef þér heföuð meint þaö“,
sagöi hún.
„Fyrirgefið, eg meinti það“, sagöi hann
blátt áfram.
„Geröuð þér það?“ saglii hún og roðn-
'aði. „Þá verð eg að fyrirgefa yður. En sláið
þér oft vinum yöar gullhamra á þennan hátt?“
„Nei, það geri eg ekki, og eg bið fyrir-
gefningar, ungfrú Edith, því eg var búinn
að sleppa orðunum áður en eg vissi af. Já,
verið svo góö aö fyrirgefa mér“.
„Eg geri það“, sagði hún, „og þó geðjaö-
ist mér alls ekki aö hendingunni. Eg ímynda
mér að hjarta mitt sé ekki guílið hvaö sem
hár mitt kann að vera. Reynið ekki að hafa
á móti þvi, sem eg segi; þér þekkið mig
svo lítið hvort sem er“.
„Eg veit, aö þér hafiö verið svo góð aö
verða við bæn minni“, sagði hann, „og það
eitt réttlætir þessa óskamfeilnu tilvitnun mína
fullkomlega".
„Þér játið þá að hún hafi verið óskam-
feilin, og þaö var hún víst líka; þér hékl-
uö að eg væri upp með mér af hári mínu.
svo höguöuð þér yður þar eftir“.
125
Það var gremjuhreimur í rödd hennar, sem
bæði særði Clive og olli honum undrunar;
hann leit á hana alvarlega, en hann áleit
réttara að þegja; svo sagði hún aftur og hló:
„Eg írnynda mér aö lofsyrði yöar um hár
mitt hafi fallið í góöan jarðveg hjá Söru,
hafi hún heyrt til yöar, því hún er mjög
hrifin af hári mínu. Eg er viss um að þér
hafið unnið yður vináttu hennar meö orð-
um yðar“.
Clive leit á Hindúa-konuna, en andlitiö á
henni var jafn sviplaust og dofið eins og
á steingerving. ’
„Mér þykir vænt um þaö“, sagði hann,
„því aö eg þarfnast allra þeirra vina, sem
eg get aflað mér, svo er urn okkur öll ef
við aö eins vildum viðurkenna þaö. Svo þér
ætlið þá 'að senda mér utjanáskriftir læri-
sveinanna ef þér getiö útvegað þá, ungfrú
Edith ?“
„Já, og eg mun geta útvegað þá, eg kem
öllu í framkvæmd sem eg vil“.
„Það er skiljanlegt", sagöi hann blátt á-
fram.
Hún hló. Með því eigið þér við að eg sé
ómótstæðileg, er ekki svo? Þökk. Eruð þér
írskur, hr. Harvey?"
„Auövitað", svaraði hann brosandi, „að
minsta kosti í aöra ættina“.
„Þá hefi eg fengiö. viðvörun", sagði hún
126
og brosti við honum; „og eftir þvi ætla eg
að eins aö trúa öörum helmingnum af öll-
um gullhömrum yðar. En sú vitleysa, sem
viö erum að tala úm!“ bætti hún svo viö
og ypti öxlum; en andlit hennar ljómaði og
augun, sem vehjulega voru kuldaleg,, tindr-
uðu, svo að helst leit út fyrir, að henni þætti
meira til korna þessarar vitleysu hans, sem
hún svo kallaði, en visdómstals annara
manna. „Segiö mér hvað þér hafið veriö aö
gera síðan seinast við hittumst?“
„Ekki alt!“ svaiiaði hann gletnislegur á
svipinn.
„Trúiö mér fyrir öllu eða engu“, sagöi hún;
„eg býst við að þér hafið unnið af kappk
heimsótt úthverfi borgarinnar, talað og
skrifað? Var þaö ekki í einhverju útherf-
inu, að þér rákust á kryplinginn yðar?“
„Jú, en þér gleymið að auk alls þessa hefi
eg etið og drukkið og sofið“.
„Gefið þér yður virkilgea tima til slíks?"
spurði hún; ef svo er þá komið heim með
tnér til að drekka te; við erum á heimleið“.
„Mér þykir fyrir því“, sagði hann, „en eg
verð nú að hverfa aftúr inn á málrófs-stöð-
ina, sem sumir kalla svo. Ef eg má, ætla eg
aö stíga hér út úr vagninum ?“
„Eg er upp með mér af ]tví að geta í
framtíðinni sagt, að hinn mikli stjórnmála1-
maður, Cilve Harvey, hafi einu sinni beðið