Vísir - 06.03.1919, Blaðsíða 3

arsta
Piltur innanlviö tvítugt, lipur og áreiðanlegur,
sem skrifar og reiknar vel, taiar dönsku og hefir
iöngun til að verða verslunarmaður, getur fengið
atvinnu sem aígreiðsiumaður í elnni stœrstu ný-
lenduvöruverslun bæjarins.
i
Aðeins duglegum piltum þýðir að sækja.
Umsókn með meðmælurn, auðkend „167“ sendíst
afgr. þessa blaðs fyrir 9. þ rru
pau verða að í'órna ást sinni fyr-
ir ólánið, sem liggur i blóðinu.
J>au hafa alist upp saman og
unnað hvort öðru frá barnæsku.
peim kemur ekki til hugar, að
neinir meinbugir séu á ást
þeirra. Móðir hennar er bústýra
hjá föður hans; hún hafði sagt
henni, að faðir hennar væri fyr-
h- löngu dáinn.
í fyrsta þætti leiksins er sagt
frá ást þeirra og gleði, en gleðin
er skammæ, þvi að fyrsta dag-
inn heyrist fótatak ógæfunnar.
Dagur óðalsbóndi á Hofi er
ríkur, ágjarn og gustillur. Hann
hafði verið kvongaður, og er
Steinþór einkabarn hans. Kona
hans hafði átt illa æfi og látist
fyrir tímann af harðýðgi hans
og nirfilsskap. Bústýra hans
heitir Svanlaug, og dóttir henn-
ar Úlfhildur. Svanlaug er hóg-
vær og blíð í skapi. Hún hafði
snemma fengið ást á Degi bónda
og ætíð unnað honum, þrátt fyr-
ir kúgun hans og hrottaskap. Og
ávöxturinn af ást hennar var
Úlfhildur, en hinu rétta faðemi
var leynt, vegna óðalsbóndans,
sem ekki þoldi að láta augu al-
mennings sjá blett á kápu sinni.
Svanlaug verður þegar vör
við, að Steinþór og Úlfhildur
hafa felt hugi saman. Hún reyn-
ir að telja dóttur sinni hughvarf,
en það er árangurslaust. Hún
biður hana, hún hótar henni, en
Úlfhildur heldur fast við ást
sina. Svanlaug leitar máls við
Dag, og segir honum hvar kom-
ið sé, og það með, að ekki sé í
um annað að gera, en að hún j
flytjist þegar í stað á brott með j
dóttur sína. Hefndin hefir náð
þeim, og nú horfa leyndarmálin
í dagsljósið. Dagur vill ekki að í
hún fari, en liún segir, að þar
séu engi ráð til. Hann verður
byrstur og segir: Hvenær sástu
mig ráðalausan? Og hann segir,
að systkinin skuli fyr giftast, en
að hún fari á burt með dóttur
sína. „pú hefir margt boðið
mér um dagana, en þetta hélt
eg að þú mundir aldrei bjóða
mér,“ segir hún. Og þetta verður
til þess, að hún fastræður að
segja dóttur sinni leyndarmálið,
til þess að forða sifjaspellum.
Dagur kallar síðan son sinn til
sín, og bannar honmn að hugsa
til ráðahags við Úlfhildi. Stein-
þór gefur honum köld svör,enda
hefir hann aldrei haft mikla ást
á föður sínum, en hefir mestu
andstygð á nirfilshætti hans og
harðýðgi. Dagur skipar honum,
biður og lokkar hann að láta
af ráðahagnum, en það stoðar
ekki. Að síðustu, þegar hann sér
að alt ætlar að verða árangurs-
laust, gefur hann honum í skyn
með eitruðu glotti, að það sé
ekki hann, heldur eignir hans,
sem Úlfhildur vilji ná í. Stein-
þór verður bæði hryggur og
reiður af þessari greymensku-
legu aðdróttun föður sins, og
hún verður vopnið, sem sker
sundur siðustu böndin, er tengir
þá saman.
Ein nótt líður milli fyrsta og
annars þáttar, og sú nótt skipar
Órlög margra manna.
Um morgunin búast þær
mæðgur til ferðar. Áþessari nótt
hefir Úlfhildur breyst svo, að
liún er eins og svipur hjá þvi
sem áður var. Hún, sem áður
var björt og lífsglöð, er nú döp-
ur og hnípin. pað er eins og
hvíli yfir henni ótal skuggar.
Á skilnaðarstundinni kemur
Dagur til hennar, bljúgur og iðr-
andi, og spyr hvort hún geti fyr-
irgefið sér, að hafa búið henni
þessa ógæfu. Honum finst sjálf-
sagt með sjálfum sér, að hún
geti fyrirgefið sér það litilræði,
þótt hann sé orsök í, að ást henn-
ar er að eilífu glötuð. En nú hat.
ar hún hann og fyllist heilagri
reiði yfir greymensku hans.
Hún talar til hans stóryrt, bitur-
yrt og ógnandi og hann hlustar
á það, eins og rákki sem er lam-
inn. Steinþór kemur þar að, frá
slætti. Hann visar föður sínum^
í burtu og gengur á tal við Úlf-
hildi. Honum blæðir í hug, að
sjá, hversu hún hefir breyst, og
spyr hana um orsökina til brott-
farar hennar. En húnfæristimd-
an með hægð og gefur honmn
að eins hálf svör. Hann biður
hana að vera kyrra. Hann vill
j gera alt til þess, leggja alt í söl-
urnar, að eins „ef eg fæ að anda
að mér sam lofti og þú, og njóta
unaðarins af návist þinni“. En
það eru grimm forlög, sem ráða,
og þau spyrja ekki um, hvað
mennirnir vilja. pær fara á
brott, en feðgarnir eru eftir á
Hofi og elda grátt silfur.
prjú ár líða. í þriðja þætti er
Úlfhildur gift, er óhamingjusöm
og býr við bágindi. Móðir henn-
ar er orðin blind. í þessi þrjú ár
hafa þær aldrei séð þáfeðga. Frá
þvi að Úlfhildur fór frá Hofi,
lagði Steinþór fæð á föður sinn,
og brátt dró að því, að ekki varð
rúm fyrir þá báða á Hofi, og
varð Dagur bóndi að hröklast á
brott. Gerðist Steinþór umsýslu-
mikill og liklegur til tnannafor-
ráða.
Loks heimsækir Dagur þær
mæðgur og hittir á engjum. Hjá
Svanlaugu eimir enn eftir af
fornri ást, og hún tekur honum
tveim höndum: „Loksins, loks-
127
maður, Clive Harvey, hafi einu sinni beðið
mig bónar,“ sagði hún og brosti við hon-
um, þar sem hann stóð við vagnhurðina
með hattinn í hendinni; „mjer verður að
vísu ekki trúað, en það gerir ekkert til.“
„Og jeg mun hrósa happi yfir því, að
ungfrú Edith varð við bón minni, og mér
mun verða trúað af öllum þeim, sem vita
hve hún er góð,“ svaraði hann.
Hann var að snúa við til að fara, þegar
ungfrú Edith snart handlegg lians til þess
að stöðva hann.
„Hafið þér fengið aðgöngumiðann að
dansleik frænku minnar, — frú Dalrym-
ple?“
Hann hafði alveg gleymt þessum dans-
leik, en hann hneigði sig fljótlega og sagði;
„Já, og eg þakka yður fyrir!“
pegar hann var farinn, lét hún fallast
aftur á bak og andvarpaði. Hún liorfði
td jarðai’, en augun brostu og bros lék um
varir hennar. Skyndilega leit hún upp og
tók þá eftir því, að Sara starði á lxana
dökku augunum; þá færði hún sig til ó-
óþolinmóðlega.
„Petta var hr. Clive Harvey, Sara,“ sagði
ungfrú Edith næstum því gremjulega.
Sara kinkaði kolli. „Eg veit það góða
mín,“ sagði hún.
»Eg ætlaði að láta sem eg sæi hann
128
ekki —“, sagði ungfrú Edith næstum i af-
sökunai-róm og hló vandræðalega, „en það
vai-ð nú samt ekki.“
„Nei, góða mín, það varð nú samt ekki,“
sagði Sai-a hughreystandi. „Hann er fal-
legur þessi ungi Sahib og ekki eins og
hinir ensku sahibarnir; hann kann að
korna fyrir sig orði, já, hann kann að
tala hann Harvey þinn.“
„Já, hann kann að tala,“ sagði ungfi’ú
Edith bliðlega. „En þú mátt ekki kalla
hann Hai’vey minn, Sara,“ bætti hún við
hlæjandi og roðnaði.
Sara svaraði ekki, en hallaði sér aftur
á bak og beit saman tönnunum.
pingfundurinn vai’ð langur þetta kvöld
og Clive komst ekki á dansleikinn hjá Dal-
rumple fyr en klukkan var farin að ganga
tvö. Ungfrú Edith var farin að verða
þreytuleg og leið, þó hún léti ekki á neinu
bera, heldur dansaði og talaði við gestina
með þeim þokka og þeirri lipurð, sem ein-
kendi hana. Hún varaðist að líta til dyi’-
anna, en andvarpið, „hann kemur ei,“ úr
kvæði Tennysons, bergmálaði í hjarta
hennar, þó brosið hyrfi ekki af andliti
hennar og rödd hcnnar hæri engan vott
þeirrar óþreyju og gremju, sem óx stöð-
ugt undir niðri.
En alt i einu sá hún hann ganga inn í
129
salinn og grernja hennar jókst við þau
einkennilegu áhrif, sem hún fann að nær-
vei’a hans hafði á hana.
Hann gekk þvert yfir salinn og rakleitt
til heímar þar sem hún sat, umkringd af
dáendum þeim, sem jafnan þyi’ptust kring-
um hana er hlé varð á dansinum. pó að
livert fótatak hans bergmálaði í eyrum
hennar, leit hún þó ekki á hann fyr en
hann var kominn fast að hlið hennar og
ávarpaði hana.
„Kem eg of seint til að fá einn dans,
ungfrú Edith? Fundurinn dx’ógst þvi mið-
ur alt of lengi.“ «
Hún leit á danskort sitt. „Hér er einn
vals eftir,“ sagði hún kuldalega. ,En jeg
held að faðir rninn sé að fara.“
Clive lagði þegar rakleitt af stað til að
leita að honum.
„pér viljið víst fá að dansa við Edith?“
sagði Chesterleigh lávarður og geyspaði.
„pér eruð alveg nýkoniinn, eða er ekki
svo ? pið hefðuð nú haft betra af þvi bæði
að vera háttuð og söfnuð, en hvað um
það, jeg skal bíða enn stundarkorn; hvað
'ætli það sé, sem feður eru ofgóðir til?“
Clive snéri við aftur og bauð ungfrú
Edith arminn. Enn gekk hún kuldaleg við
hlið hans; svo lagði hann handlegginn
utan um hana og þau byrjuðu valsinn.