Vísir - 12.03.1919, Blaðsíða 2

r
Minlð
a'b s'ciU bj^^an og miiin á, biiar Y.d, Hrífcibi ndsins fyrir aauað k7öld til Kriatínar Slmoaarsoa Valiarstræti 4 og*
Gannfríðar Rögavaldsdóttur Grettisgötu 19 B.
iMairiHiaisOL1
Á iager:
Tommustokkar
Málbönd '
Rottugildrur
Músagildrur.
S LEREPT
3^ bleikjað
verð:
l,3S-l,SO pr.mtr.
Smjörlér. 0,Ö0mtr.
& Egill iacobsen
vmu ito
banda heimkonmurn hermömium
og frv. um allsherjaraðflntings-
bann. ; ^
í bannmálinu gerðu 37 meðlimir
senatsins samtök um að hindra
framgang málsins, án samþykkis
minnihluta-flokksins, ög mælist
framkoma þeirra illa fyrir í blöð-
um allra flokka.
kr ■'7. 'ra
t
* r -.? s- ■ -.
Wilson forseti
lagði af stað frá New York með
farþegaskipinu „George Washing-
ton“ kl. 8.20 um morguninn (10.
þ. m. ?), án allrar viðhafnar í landi.
Eitt beitiskip og 5 tundurspilla
hafði hann til fylgdar. Kveðjuskot-
um var skotið frá hafnarvígjunum
og herskipum, sem þar lágu. þeg-
ar hann lét úr höfn.
Fulltrúi verkakvenna í Bandaríkj-
unum á friðarfundinum.
Ungfrú Mary Anderson. forseti
verkakvennasambands Bandaríkj-
anna hefir verið kjörin fulltrúi
verkakvenna í Bandaríkjunum til
að sækja friðarfundinn. En Wilson
forseti hafði látið það i Ijósi. að
æskilegt væri. að verkakonur í
Bandaríkjunum séndu einn eða
tvo fulltrúa með umboð til þess
að ræða mál þeirra við verkamála-
nefnd friðarráðstefnunnar.
Kornvörubirgðirnar
og seðlafarganið.
Einn bakarinn gerði kornvöru-
seðla-fargan stjórnarinnar að um-
talsefni í Vísi um daginn. En það
eru ekki bakararnir einir, sem eru
nú orðnir þreyttir á því fargani.
svo gersamlega óþarft sem það
nú virðist orðið, og raunár virðist
hafa verið um langt skeið.
Það er alkunnugt, að kornvöru-
skamturinn hefir lengst af verið
svo ríflegur, að fáir eða engir hafa
torgað honum. Af hverri úthlutun
hefir sjálfsagt þriðjungur og lík-
lega alt að því helmingur orðið af-
gangs hjá allflestúm. Það virðist
þvi enginn hörgull hafa verið á
kornmatnum og seðlarnir því al-
veg óþarfir, ef ekki hefir verið
uthlutað meiru en til var, sem ekki
má gera ráð fyrir. Enda er almælt,
aö allmiklar „fyrningar" muni
vera til af körnvörum í geymslu-
húsum landsverslunarinnar; fyrn-
ingar, sem menn hyggja raunar
að séu ekki allar mikils virði nú
orðið, vegna þess. að þeirri reglu
hafi verið f)dgt, að selja altaf
fyrst það sem síðast kom, og láta
það gamla fyrnast.
„Seðlafarganið" hefir ekkert
gagn gert annað en þá það, að
koma í veg fyrir, að einstakir
menn dragi að sér óþarfar birgðir
umfram það, sem seðlaúthlutunin
leyfði. Skömtunar hefir aldrei
verið þörf til þess að „knappa“
fóðrið við menn. Og nú virðlsc
augljóst, að til þess muni ekki
þurfa að grípa héðan af. en lands-
verslunin ætti að fara að reyna
að losa sig við birgðir sínar sem
fyrst. En þó er seðlafarganð enn
í fullum blótna; jafnvel sagt. að
því sé fylgt fram af meiri ná-
kvæmni en áðtir, svo að bakarar
fái ekki tnjöl til að baka úr, ef
þeir skili ekki fullum seðlafjölda.
Manni verður nú að spvrja.
hvernig stendi á þessu. Hvort það
sé að eins af fastheldni við gamla
venju, eða af því. að n ý t i 1 e gu
kornvörubirgðirnar séu ekki rneiri
en svo. að fullhart sé á, að þær
endist ; en þær ónvtu þvt tneiri.
Þegar lands versl unar fa rgan i ð
komst í algleyming, þá var talsvert
um það rætt. að mikillar varúðar
yrði að gæta í meðferðinni á korn-
vörubirgðunum sem nú myndtt j
sáfnast fyrir í eínum stað. Þess í
yrði t. d. vel að gæta, að ekki
hitnaði í þeim. Það er nú mál
manna, að slíkrar varúðar hafi
aldrei verið gætt. Ekki hefir þess
þó orðið vart, að seldar hafi verið
skemdar kornvörur að neinum
mun; t. d. til skepnufóðurs, sem
’ þó hefði komið sér vel fyrir
í marga í vetur; það er jafnvel full-
’ yrt, að mönnum hafi veriö þver-
! neitað um skemdar körnvörur. En
það hyggja menn, að stafi mest
af þvi, að það þyki of mikil fyrir-
höfn, að aðgreina vörubirgðirnar,
og ekki æskilegt að staðreyna
sketndirnar að sinni. Og ekki fer
kunnugt, að annað hafi verið selt
af slíkum vörum en eitthvað af
hveiti, sem sagt er að Agiist Flyg-
enring hafi keypt i Hafnarfirði.
En það hvéiti segja menn að hafi
ekki verið orðið lakara en svo,
að það hafi verið notað þar til
manneldis „fullum fetum“ og ekk-
ert verið fundið að. Hyggja, menn
að birgðirnar hér í Reykjavík séu
miklu ver á sig komnar. enda má
nærri geta, að talsverðar skemdir
séu orðnar hér, ef nokkur brögð
hafa verið að þeim í Hafnarfirði,
þar sem birgðirnar eru þó miklu
yngri og minni.
Það liggur þannig næst að ætla,
að seðlafarganinu sé við haldið
vegna þess, að kornvörubirgðirn-
ar séu minni að notagildi en vöxt-
um, vegna þess hvað fyrirsjáanlegt
þyki að ganga muni úr þeim. En,
ef svo er, hvers vegna er þá kaup-
mönnum ekki 1eyft að draga vör-
ur að landinu? Þeir fá ekkert aö
flytja inn fyr en eftir 1. okt, og
ekkert að selja fyr en eftir ára-
mót. Þetta rekur sig hvað á annað
og verður alt óskiljanlegt öllum
óinnvigðum.
Seðlafarganið bendir til þess, að
birgðir séu kna^jar, en einokun
landsverslunarinnar á kornvöru til
þess gagnstæða. Og ef nægar korn-
vörur eru fáanlegar umfram það,
sem Iandsverslunin hefir umráð yf-
ir — hvað á þá að.gera með seðlar
Ef svo er ekki — hvað á þá að
gera með einokun?
Botnlaus vitleysa er það, hvernig
sem þvi er varið. En ekkert tjáir
að deila við dómarann! *
Dálitið skringilegt væri það þó,
ef hér yrðu vandræði út úr því í
sumar. að bakarar gætu ekki feng-
ið brauðefni vegna seðlaleysis, en
landsverslunin lægi með svo mikl-
ar birgðij, af mjölvöru, að hún
þyrði ekki að levfa frjálsa verslttn
með hana!
Borgari.
Svaðilför.
Laugardagsmorguninn 8. þ. m.
hermdu veðurskeyti. að i Vest-
mannaeyjum væri vindhraðinn 12,
en þ’að er hæsti vindhraði, sem þar
er greindur eða fellibylur. Þetr.
sem vórtt á ferli hér við sjóinn og
sáu hvernig hann rauk, þó að hér
Nokkra
menn til að haýta þorakaitete
vantar mig nú þegar.
Ásg. 6. Gmmiangsson
Austurstræti 1.
væri vindhraðinn eigi nenta gL
hlutu að hugsa með geig um sjó-
inn fyrir sunnan landið, þar serú
æðandi haföldur leika lausum hala,
óbrotnar úr opnu hafi.
Kveldið fyrir höfðu nokkur skiji
lagt af stað til fiskjar.-áleiðis tl
Vestmannaeyja. Voru það „kútt-
erar“ nokkrir og einn mótorbátur,
Þórður kakali, smáskip að vexti
í samanburði við þá. Var ægilegt
að hugsa um það, hvernig holskefl-
urnar mundu leika sér með þessar
skeljar, og tók þá út yfir um bátinn
vegna þess, hve burðaminna skiþ
hann var. Skipstjóri var Carl Lövc,
en alls voru 14 hraustir menn inn-
an borðs.
Þegar veðrið skall á átti hana
skamt eftir til Eyja, en af því aö
bæði fannkoma og náttmyrlcur
fylgdu rokinu, voru engin tök að
ná landi, heldur varð nú að íáta
fyrir berast í hafi. Skutu þeir út
ljósdufli og andæfðu við það fraia
til kl. 5 um nóttina, en þá æstist
veðrið og sjórinn fyrst fyrir al-
vöru. Var þá hæpiö að halda í
horfinu. og í þeim svifum rnolað-
ist ljóskerið af hafrótintt. Sýndist
nú f júka í skjólin.
Það vildi til, að skipstjórinn er
maður öruggur. og óbilugur sjó-
maður. Tók hann nú óhikandi
þann kostinn að gefast ekki upp,
heldur berjast við storm og brot-
sjói meðan unt væri. En glæsilegt
hefir það ekki verið á litlum báti
að balda undan, „lensa", í öskr-
andi hríðinni og náttmyrkrinu. Eitt
handtak rangt eða hikandi getur
kostað líf allra. Það hlýtur að vera
hvorttveggja í senn, ógurlegt og
æsandi, að ösla þannig áfrám á
freyðandi öldukömbum i svarta
myrkrinu. Þegar skíma tók urðu
þeir várir við land í nánd við
Krísuvík og skömmu síðar var
Reykjanessröst að baki þeim, og
sigurinn unninn.
Nærri má geta að fleiri skip
hafa fengið vo1k mikið. þótt stærri
væru en Þórður kakali. Einn kútt-
erinn kvað hafa slegist á hliðina
og seglin tekið sjó. svo að skera
varð á, með lífshættu mikilli. Því
miður er víst ekki enn frétt um alt
það, sem ger.^t hefir á þessui*
orustuvelli fyrir sunnan landið
stormnóttina miklu.
Mér finst blöðin of sjaldan birta
skýrslu um afreksverk íslenskra
sjómanna á fiskiskipunum bér í
vetrarstormunum. Því hefi eg. þó
eigi sé eg sjómaður, ritað þetta,
Vísir góður, og bið þig að birta
það, til verðugs heiðurs þeim sem
hlut eiga að máli.
W. N.