Vísir - 13.03.1919, Blaðsíða 3

á hjara veraldar". Þegar fergn-
um bolshvíkinginn á Botniu
flaug fyrir um daginn, kom geigur
t marga. Og sá geigur hefir jafn-
yel brotist út í einu blaöinu hérna
Tim daginn. „Tíminn“ birtir „leiö-
ara“ í síðasta blaöi sínu um nýja
*iglingateppu, og gerir þar ráð
fyrir því, að ríki veraldarinnar,
eitt af öðru, taki upp þá stefnu, að
einangra sig frá þeim löndum, sem
„sýkt“ séu af bolshvíkingastefn-
unni.
„Hafnbönnin eru ekki lengur
til“, segir hann. „En annað kemur
í staðinn“ !— Svo mikið hefir hon-
um orðið um fregnina um .bolsh-
víkinginn á Botníu, að hann gleym-
ir því, að nokkurt hafnbann sé
lengur til. Hann gleymir því, að
■enn eiga ioo—200 miljónir manna
nð búa við hörmungar hafnbanns-
ins. Og óséð enn, hve langt þess
verður að biða að því verði af létt.
Hann gleymir því, aö siglingar
vorar eru háðar alveg sömu reglum
og áður, að enginn farþegi og ekk-
ert bréf fær að fara héðan eða
hingaö eftirlitslaust af banda-
manna hálfu.
í „framfara“-móð sínum ætlar
„Tíminn" ekki að láta standa á
=sér, að leggja til, að íselndingar
fari að dæmi Breta og Bandarikja-
manna og einangri sig frá hinum
„sýktu“ löndum! Hann „gerir ráð
fyrir", að upp komi nýir „svartir
listar“ og á þá komi þau lönd, sem
leyfi bolshvíkingum að koma og
starfa hjá sér. Þess vegna vill hann
þegar í stað láta gera ráðstafanir
til þess að hindra innflutning
bolshvíkinga hingað og þá væntan-
lega einnig kenningu þeirra, og
hafa framvegis strangt eftirlit með
þvi, „hvaöa fólk flyst hingað, með
•þvi að krefajst vegabréfs af hverj-
V i .Síás
Pf^l».fsar |«r|»? í ¥* ■ tör# <!■*,*
um, sem komast vill til landsins" 1
Og vitanlega þarf þá einnig að
hafa eftirlit með bréfum og öðrum
póstflutningum til landsins.
Þaö horfir ekki til lítilla fram-
íara, slíkt og þvílíkt!
Og hvaða gagn væri svo ao
þessu flónsku-æði? Myndu ekki
Bretar og Bandamenn gæta alveg
sömu varúðar gagnvart innflutn-
ingum héðan, þrátt fyrir þetta hér-
lenda eftirlit? Jú, auðvitað. Þeir
myndu alls ekki treysta því, að
eftirlitið væri svo fullkomið hér,
að því mætti treysta, ef þeir, þá
á annað borð halda sjálfir áfram
þessari vitleysu, sem raunar aðal-
lega er sprottin af alt öðrum á-
stæðum, en óttanum við bolshvík-
inga.
Fróðlegt væri að fá vitneskju
um, hvort þessi umræddi „leiðari"
„Tímans“ er innblásinn af stjóm-
inni. Mönnum dettur sem sé í hug,
að hún sé að búa menn undir ein-
hverjar slíkar ráðstafanir, með því
að láta aðalmálgagn sitt birta þess-
ar hugleiðingar um „bolshvíkinga-
hættuna“. Og auövitað væri það
alveg eftir henni, að ana út i ein-
hverja slíka vitleysu.
Fyrirspurn j
Eg dvaldi í sumar úti á landi í
vinnu í 7 mánuði og hreppsnefndin I
þar hefir lagt á mig sveitarútsvar.
Er eg skyldugur til að borga það?
Ef svo er, er eg þá skyldugur til
að borga útsvar í Reykjavílc lika?
Vill Visir gera svo vel og fræða
mig um þetta? N. N.
Svar: N. N. er útsvarsskyldur á
báðum stöðunum. Ritstj.
Sumarliði ’póstnr.
Svo varstu, vinur,
í sjón og reynd
sem kjarnviður
Kóglustrandá
rauðaviður
rekinn af hafi,
óskemdur þó
af ís og báru.
Brá þér lítt
við bráðan voða,
hríðar og hregg
á heiðum uppi,
né í návígi , .
við nætur ógnir;
hlífðust við það hugrekki
höfuöskepnur.
Að þoli og þreki
varstu þjóðkunnur,
ramur að afli
sem ráðvendni,
gæfur og grandvar,
i góðu og stríðu
og móðurmildur
við menn og skepnur.
Heldur þú kaust
að hungur biðir
sjálfur, en að þínir
syltit fákar; ...
þeir er striðaldir
að stalli hverjum
lofuðu mállausir
sinn lánardrotinn.
Laustu nú lo&s
Lokasystur;
það var í fyrsta og síðasta sinni.
Tak nú verðlaun
trúrra þjóna.
Farvel í drottins friði!
Matth. J.
(fslendingur).
Nýr ðyuamó
tíl sölu nú strax, A. v. á.
Drengur
getur fengið að nema klæðskeraiðn
Gnðm. Bja.rna.soxi
klæðskeri.
Fréttir trá íslandi.
Eftirfarandi pistill er lekinn.
úr New York-blaði einu
(gömlu):
Fyrsta farþegaskipið, sem frá
íslandi hefir komiö til Ameríku
í marga mánuði, kom hingað i
dag.....Fai’þegarnir sögðu, að
vegna þess að ómögulegt væri
orðið að fá vörur frá Norurlönd-
um, þá hafi vöruverð nú þrefald-
ast á íslandi síðustu sex mán-
uðina.
„Jafnvel ísinn er orðinn dýr
á íslandi,“ sagði einn farþeg-
inn. „Og ef ekki verða fengin
rnörg skip lil matvælaflutninga
frá Bandaríkjuniun nú þegar, þá
er hungursneyð yfirvofandi á ís-
landi. Og þrengingar af öðru tagi
eiga íslendingar líka við að búa,
því að nú er ekkert „whisky“ þar
fáanlegt. Whisky hefir ekki flust
frá Englandi i meira en lieilt ár
og birgðirnar eru alveg þrotnar.
Vænt staup er nú selt á einn.
dollar og aukagjald er tekið fyrir
isinn í það.“
201
202
203
ing-una, og staðnæmdist hjá hóp manna hinu-
megin í salnum, sem allir voru jafn skugga-
legir útlits og hann sjálfur og virtust helst
vera útlendingar eins og hann.
Mína hafði heyrt hVert orð, sem unga mann-
inum og Roshki fór á milli, og hvert orð gerði
hana óttaslegna; því var það ekki Clive, sem
þeir voru að ógng? Hún hafði gætur á mann-
inum, þar sem hann var að hvíslast á við
mennina, sem hann hafði staðnæmst hjá, og
hún fann til einkennilegrar tilfinningar, sem
var samband af óbeit, gremju og óljósum ótta ;
svo brosti hún fyrirlitlega að hræðslu sinni.
Eins og jxessi óhreini útlendingur gæti gen
hetjunni hennar nokkurt tjón!
Um leið og Clive lauk máli sinu, náði ofs-
inn og fagnaðarlætin í fólkinu hámarkinu:
dynjandi lófaklapp og fagnaðaróp kváðu viö,
er hann þagnaði. Fundarstjórinn, seyn var
óbreyttur verkamaður, ávarpaði hann nokkr-
um þakkarorðuin og kváðu þá fagnaðaróp-
in við á ný. Svo fór mannfjöldinn að færast
til dyranna. Mina ætlaði að bíða þahgað til
þeir fyrstu væru komnir út, og reyndi að láta
sem minst á sjer bera. Clive hafði nú stigið
niður af ræðupallinum og var að tala við
nokkra af fundarmönnum.
Hún sá að hann var fölur, — henni fanst
hann jafnvel þreytulegur á svip, — og einu
sinni tók hún eftir því, að hann rendi aug-
unum í kringum sig, eins og hann væn aim
ars hugar. Hún skalf þegar hann leit í áttina
til hennar, en hann sá hana ekki. Þá flýtti
hún sér til dyranna, en þar var enn þá þröng,
svo hún varð að bíða. Þá var það, að Clive
kom auga á hana. Hann hrökk við, bað fljót-
lega mennina, sem hjá honum stóðu, að af-
saka sig, og flýtti sér til hennar.
Hún heyrði hann nefna nafn sitt í lágum
hljóðum. Það fór titringur um hana, og hún
sneri sér undan. En hann tók utan um hand-
legginn á henni, og fólkið vék til hliðar fyr-
ir þeim, og æpti fagnaðaróp um leið og þau
gengu út úr salnum. Áður en Mína vissi af
vóru þau komin út á götu. Hann sagði ekki
orö fyr en þau voru komin út úr mannfjöldan-
um, ]iá brosti hann og sagði: „Hvernig
stendur á því, ungfrú Mína, að þér eruð stödd
í verkamannahhöllinni í kveld, og það al-
Hún svaraði ekki þegar í stað, því að hjart-
að barðist svo ótt í brjósti hennar, að hún
kom varla upp orði; svo sagði hún, hálf-
stamandi:
„Það var af tilviljun; eg- gekk frain hjá
og heyrði ....“, svo þagnaði hún.
„Forvitni1 nafn þitt er kona!“ sagði harin
hlæjandi. En þér hljótið að vera kjarkgóð, að
þér skylduð þora inn i þetta mannmarga
greni. Það var ekki sem hyggilegast af yður.
Og hvernig líður Elisha og Tibby? Þér er—
uð föl —“. Hann þagnaði snöggvast, en hélt
svo áfram án þess að bíða eftir svari. „Þér
stundið námið af kappi í skólanum? En þér
megið ekki leggja of hart á yður, ungfríí
Mína.“
Hann sagði „ungfrú“ Mína nú, en hún
mintist þess með duldri gleði, að hann hafði
að eins sagt Mína. þegar hann kom til henn-
ar í salnum. —
„Nei, nei !“ sagiSi hún. „Já, eg geng í skóla.“
Hún reyndi aö herða upp hugann, vera ró-
leg. „Eg þarf aö ]iakka yður fyrir. Það er-
uð þér, sem hafið gert mér það mögulegt að
ganga t hann ; það eruð þér, sem :—“. Hér
misti hún vald yfir rödd sinni og varð að
þagna.
„Þér eigið við það, að eg var svo heppinn,
að geta útvegað Elisha fáeina nemendur ?“
sag'ði hann, eins og ekkert væri tim að vera.
„Það verðskuldar ekki þakklæti; uemendur
hans hafa ástæöu til að vera þakklátir, en
hvorki þér eða hann.“
Hún hristi höfuðið. „Það eruð þér,“ sagði
hún í lágum hljóðum. „Þér hafið gert svo
mikið fyrir okkur. En þér viljið ekki, að
eg þakki. vður. Var það’þess vegna, að þér
senduð ekki utaftáskriftina vðar?“
Hann roðnaði. „Já, sumpart vegna þess,